Εδώ και κάμποσα χρόνια, το εκπαιδευτικό σύστημα στη χώρας υπόκειται σε συνεχή κανονιοβολισμό από κυβερνητικές κριτικές και παρεμβάσεις: αλλαγές κανονισμών, αποκεντρώσεις, αυξάνουσα αυτονομία σχολικών ιδρυμάτων, απορρύθμιση των προγραμμάτων, συνεργασίες με τον κόσμο των επιχειρήσεων, μαζική εισβολή των τεχνολογιών πληροφόρησης και επικοινωνίας, προώθηση ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων στη λειτουργία του.
Η κυρίαρχη πολιτική φαίνεται να ακολουθεί μια στρατηγική, σύμφωνα με την οποία πρέπει να εγκαταλειφθεί «το βαρύ υπερωκεάνιο» της διοικούμενης από το κράτος εκπαίδευσης και να το αντικατασταθεί «με ένα στολίσκο μικρών πλοίων περισσότερο εύκολων να κυβερνηθούν».
Για την εξυπηρέτηση αυτής ακριβώς της λογικής το σύστημα εκπαίδευσης επιχειρεί να προσαρμόσει και το εκπαιδευτικό προσωπικό σε όλες τις μορφές ελαστικοποίησης και προσαρμοστικότητας.
Και αναφερόμαστε σε δυο ολοένα διογκούμενες ομάδες εκπαιδευτικών που μέσα στους σχολικούς χώρους ονομάζονται υπαινιχτικά "νομάδες" και "ντελίβερι".
ΟΙ "ΝΟΜΑΔΕΣ" ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ