Κραυγή αγωνίας από έναν Διευθυντή Δημοτικού Σχολείου για την οικονομική εγκατάλειψη μετά από την κατάργηση των σχολικών επιτροπών
Πόσο μπορεί να κάνει κάποιος υπομονή;
Πόσο μπορεί να βλέπει τα πάντα να διαλύονται και να μη μιλάει;
Πόσο μπορεί να δίνει περιόδους χάριτος και να περιμένει τον «από μηχανής Θεό» να λύσει τα προβλήματα;
Μιλάμε για την κατάντια των σχολείων που καταργήθηκαν οι Σχολικές Επιτροπές και τη διαχείριση ανέλαβαν από τον Ιούλιο οι Δήμοι.
Και μιλάμε όχι μόνο εκ μέρους όλων των διευθυντών, όλων των εκπαιδευτικών, όλων των γονέων και των μαθητών αλλά και όλων των αντιδημάρχων και των εργαζόμενων στους Δήμους αλλά και όλης της ελληνικής κοινωνίας.
Κατάντια, ντροπή, απαξίωση…