της Βιολέττας Πατέλη,
Φαντάσου λέει να είσαι μια νηπιαγωγός από αυτές που κάθε Σεπτέμβρη για 30 + χρόνια γεμίζεις την αγκαλιά σου με νηπιάκια και τα ρούχα σου με τα κλάματά τους. Φαντάσου λέει να βλέπεις να στοιβάζονται τα μαθητάκια σου και οι ιδιαίτερες εκπαιδευτικές ανάγκες τους σε πολυάριθμα τμήματα και τις συναδελφισσές σου να τρέχουν σε αλλόφρονα κατάσταση. Φαντάσου λέει από θέση πραγματικής ευθύνης (όχι τύποις) να ζητάς καλύτερες συνθήκες, λιγότερους μαθητές, καλύτερη , ποιοτικότερη παρεχόμενη εκπαίδευση. Μήπως ένα τμήμα ακόμα;;
Φαντάσου λέει να είσαι μια νέα δασκάλα που μετράς κάθε μέρα τους μαθητές σου και επί 3μήνες σου λείπει ένας! Λείπει ένας από την τάξη, από την ομάδα, από τα παιχνίδια, από τη γνώση, τη χαρά, το μοίρασμα. Φαντάσου λέει εσύ να μην το αντέξεις και να βγεις δημόσια να το πεις στο πλάι του γονιού που διεκδικεί το αυτονόητο. Νοσηλευτή για το παιδί του.
Φαντάσου λέει να είσαι καθηγήτρια κοινωνιολογίας σε ένα Λύκειο και να παλεύεις μέσα από τη διδακτική πράξη τα εφηβάκια σου να αναπτύξουν την κατανόηση του κόσμου και της ανθρώπινης καθημερινότητας μέσα από τον φακό της κριτικής σκέψης και των πανανθρώπινων αξιών. Φαντάσου λέει αυτά να τα διδάξεις και με τη συμπόρευση σου στις συλλογικές αποφάσεις αλλά και όταν στέκεσαι δίπλα τους στις επιλογές τους να κρίνουν και να αποφασίζουν!
Ευτυχώς για όλους εμάς τους εκπαιδευτικούς που συνεχίζουμε να παλεύουμε για τα σύγχρονα δικαιώματά μας, τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών/τριών μας , για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλα τα παιδιά, αυτές οι δασκάλες δεν είναι στη σφαίρα του φανταστικού!! Είναι εδώ ανάμεσά μας. Είναι η συναδέλφισσές μας του 2ου Ν/Γ Παιανίας, του 7ου ΔΣ Αχαρνών του 8ου ΓΕΛ Πειραιά
Ένα τμήμα ακόμα για να μειωθούν τα παιδιά στην τάξη και να κάνουν δουλειά σχολείου και όχι παιδοφυλακτηρίου ζήτησε η Ευαγγελία. Αποτέλεσμα: Κλήση σε ακρόαση με ερώτημα για δυνητική αργία!
Ανάγκη για νοσηλευτή για την απρόσκοπτη φοίτηση του μαθητή της ανέδειξε η Σοφία. Αποτέλεσμα: Κλήση σε ακρόαση με ερώτημα για δυνητική αργία!
Το συμφέρον της δημόσιας εκπαίδευσης υπερασπίστηκε και ακολούθησε τις συλλογικές αποφάσεις και αποτέλεσε «κακό και επικίνδυνο» παράδειγμα για τους μαθητές της η Χρύσα. Αποτέλεσμα: Υπογεγραμμένη από τον υπουργό του ξεπουλήματος της Παιδείας η δυνητική της αργία.
Αυτές τις δασκάλες φοβούνται, αυτές στοχοποιούν, αυτές αντιπαλεύουν!
Τις δασκάλες που τιμούν το παράδειγμα του δασκάλου κι όχι μια αποστεωμένη «δημοσιοϋπαλληλική» ιδιότητα. Που δε «βολεύονται» με την αδιαφορία για να είναι «ήσυχες». Δεν «κοιτάνε τη δουλίτσα τους» αλλά έχουν προτεραιότητα τους μαθητές τους, τα παιδιά τους, και τους νοιάζει η ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥΣ. Δε σκέφτονται με τα οικονομικά μέτρα των κυβερνώντων και την οικονομία της αγοράς αλλά με τις ανάγκες των παιδιών και των οικογενειών τους.
Στο πρόσωπο και των τριών αυτών εκπαιδευτικών στοχοποιείται κάθε δάσκαλος & δασκάλα που παλεύει για μια εκπαίδευση προσβάσιμη σε όλους/όλες, δίχως διακρίσεις. Που λέει ότι όλα τα παιδιά θα πρέπει να είναι σε θέση να πάνε στο σχολείο, που λέει ότι η εκπαιδευτική διδασκαλία πρέπει να είναι εξίσου προσιτή, έτσι ώστε τα παιδιά από κοινωνικά μειονεκτούντα περιβάλλοντα, να είναι σε θέση να απολαμβάνουν το δικαίωμά τους στην εκπαίδευση.
Με αυτήν την/τον εκπαιδευτικό θέλουν να τελειώνουν να ξεμπερδεύουν!
Είμαστε αντιμέτωπες/οι με ένα υπουργείο που θέλει να χτυπήσει τον κοινωνικά ευαίσθητο και με αξίες δάσκαλο.
Θέλουν να φιμώσουν, θέλουν να τσακίσουν τον/την εκπαιδευτικό που υπερασπίζεται το καθολικό δικαίωμα στη μόρφωση των πιο αδύναμων.
Θέλουν να τσακίσουν κάθε ευαισθησία που θα υπερασπίζεται ένα ανθρώπινο σχολείο στο οποίο κανένα παιδί δεν αποκλείεται, δεν περιθωριοποιείται, δεν στιγματίζεται, δεν περιφρονείται και δεν δυστυχεί εξαιτίας κάποιας ιδιαιτερότητας.
Θέλουν να τσακίσουν τις φωνές που διεκδικούν ένα σχολείο απόλυτου σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ένα σχολείο που σε αυτό τα παιδιά θα διανύουν τις πιο δημιουργικές και ευτυχισμένες περιόδους της ανθρώπινης ζωής κι όχι ένα προπαρασκευαστικό κάτεργο κοπιαστικής προετοιμασίας για τη ζωή του ενήλικου ανθρώπου.
Αυτούς τους εκπαιδευτικούς φοβούνται και για αυτό επιχειρούν να διαμορφώσουν ένα άλλο μοντέλο:
Έναν υποταγμένο εκπαιδευτικό, έναν χαρτογιακά κλεισμένο σε μια τάξη που θα τικάρει ολημερίς κουτάκια αξιολογήσεων κι έναν διευθυντή-προϊστάμενο που θα απαντά σε email και φόρμες της διοίκησης. Έναν τρομοκρατημένο άνθρωπο που δε θα έχει κριτήρια δασκάλου αλλά καθήκοντα «φοβισμένου υπαλληλάκου». Που θα κάνει άκριτα ό,τι του λένε και θα κλείνει τα μάτια όταν διώχνουν τα παιδιά του από το σχολείο. Που θα του αλλάζουν το περιεχόμενο της εκπαίδευσης και θα τον ακυρώνουν ως δάσκαλο, όταν συγχωνεύουν τμήματα και κλείνουν σχολεία, όταν μετατρέπουν την Παιδεία σε εμπόρευμα, υποτάσσουν την εκπαίδευση στην αγορά και χαρίζουν δημόσια σχολεία στα κάθε λογής Ωνάσεια Ιδρύματα, όταν ιδιωτικοποιούν λειτουργίες τις δημόσιας εκπαίδευσης, όταν μετατρέπουν τα παιδιά, τους εκπαιδευτικούς και τα σχολεία σε άλογα κούρσας σε ένα αγώνα εξόντωσης των πιο αδύναμων.
Έναν δάσκαλο που βολεύεται στο «κοστούμι» των κελευσμάτων της εκάστοτε κυρίαρχης πολιτικής και σωπαίνει απέναντι στην αδικία, την παιδαγωγική ένδεια και την κυβερνητική παραμέληση παιδιών.
Επιδιώκουν το μοντέλο εκπαιδευτικού που θα χάσει κάθε σχέση με το επάγγελμά του αλλά θα νοιάζεται μόνο να μη χάσει τη δουλειά του! Που για τα δικά του προς το ζην θα θυσιάζει ανάγκες, μαθητές, παιδαγωγική . Και την ίδια στιγμή θα αποξενώνεται από τη δουλειά που αγάπησε και η καθημερινότητα του θα γίνεται αβάσταχτη.
Κατηγορούν τις δασκάλες για παρανομίες, οι παράνομοι.
Επιχειρούν δια της αυθαιρεσίας, της επιβολής και της πυγμής όχι μόνο να «χάσουμε κάθε μέτρο» και να ξεχάσουμε το αυτονόητο αλλά και αυτό το εργατικό δίκαιο να αλλάξουν.
Ποινικοποιούν το απλό υπηρεσιακό αίτημα που κατά τα άλλα είναι υποχρέωση για κάθε υπάλληλο πολύ περισσότερο για τη δασκάλα που εννοεί τον ρόλο της.
Αν τολμήσεις να επαναλάβεις το αίτημα σου – αν επανέλθεις με νέα δεδομένα και νέα τεκμηρίωση αυτό μετατρέπεται σε «απείθεια» προς την διοίκηση γιατί της βάζεις δύσκολα. Γιατί αναγκάζεται η διοίκηση να δείχνει όλο το αντιεκπαιδευτικό και αντιπαιδαγωγικό της μεγαλείο για να δείξει πόσο «πιστός υπηρέτης» της κανιβαλικής κυβερνητικής πολιτικής που θέλει να μετατρέψει την Παιδεία σε προνόμιο για λίγους και πετάει χιλιάδες παιδιά στον Καιάδα, με…δική τους ευθύνη… βεβαίως βεβαίως.
Ποινικοποιούν τη συλλογική συνδικαλιστική διεκδίκηση και την απεργία που κατοχυρώνεται από το ίδιο το εργατικό δίκαιο και το Σύνταγμα.
Κατασκευάζουν απίθανα κατηγορητήρια για παραδειγματισμό. Για να βασιλεύσει ο τρόμος και η σιγή του νεκροταφείου.
Μας γυρίζουν στη δεκαετία του ΄50 στις πιο σκοτεινές σελίδες της ιστορίας της χώρας απέναντι στα εργατικά δικαιώματα. Δε διστάζουν να ξεθάβουν τα χουντικής έμπνευσης μέτρα όπως : «Δεν δικαιούσαι δια να ομιλείς» και «Δεν πήρες άδεια από την υπηρεσία» για να εκφράζεις την άποψή σου και τις ανάγκες σου για τη δουλειά σου και τη ζωή σου.
Δε θα επιτρέψουμε οι απειλές τους να γίνουν πραγματικότητα
Όμως με την απειλή για δυνητική αργία στις 3 συναδέλφισσες μας θέλουν να φέρουν την πραγματικότητα του ιδιωτικού τομέα και στο δημόσιο. Θέλουν να κάνουν πράξη τις απειλές του αρχιερέα της αυτής της πολιτικής που ονειρεύεται απολύσεις και κατάργηση της μονιμότητας στο δημόσιο.
Η κάθε μια από τις συναδέλφισσες και οι τρεις μαζί είναι μέγιστο ζήτημα για όλο το εργατικό κίνημα. Αν περάσουν δυνητικές αργίες Ισοδυναμεί με ολοκληρωτισμό για όλη την κοινωνία, με την ολοκληρωτική κατεδάφιση της δημοκρατίας για όλους.
Ελπίζουμε να μη βρεθούν οι πρόθυμοι που θα συνδέσουν το όνομά τους με μια τέτοια αποτρόπαια προοπτική για την εκπαίδευση και την κοινωνία.
Εδώ και τώρα το εκπαιδευτικό κίνημα έχει υποχρέωση μαζί με τα συνδικάτα να δώσει μάχη ενάντια στην επιβολή ολοκληρωτισμού.
Τα πειθαρχικά, οι καθαιρέσεις και οι διώξεις στην εκπαίδευση λαμβάνουν πλέον διαστάσεις κήρυξης πολέμου στους εκπαιδευτικούς.
Σύσσωμοι να σηκώσουμε το γάντι. Σύσσωμες στο πλευρό των συναδελφισσών μας! Και στο πειθαρχικό και στα δικαστήρια και όπου χρειαστεί!!
Δεν χωράνε τώρα οι εκλογικεύσεις, το χαμήλωμα της μπάλας, οι αποστάσεις γιατί δεν ξέρουμε και ακριβώς…..τι και πώς….
Γιατί ο αγώνας για το δημόσιο σχολείο και για δάσκαλο με παιδαγωγική ελευθερία είναι περισσότερο αναγκαίος και πρέπει τώρα να ενταθεί και να γίνει ένα με τον αγώνα ενάντια στην αγορά και το κέρδος που αλώνει όλα τα βασικά αγαθά ενάντια στην λιτότητα, τη φτώχεια και τον πόλεμο που απειλούν τη ζωή και τα δικαιώματα μας,
Γιατί στο συλλογικό μας αγώνα υπάρχει η ελπίδα!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου