Επιταγή παιδείας... κόντρα σε κάθε ηθική επιταγή

Της Μαρίας Δάλλη, εκπαιδευτικού πρωτοβάθμιας

Μέσα σε όλες τις εκτρωματικές εξαγγελίες που προτίθεται να κάνει ο ΓΑΠ στη Θεσσαλονίκη, υπάρχει κι ένα ζήτημα πολύ σοβαρό που αφορά την Παιδεία και επ΄ αυτού θα ήθελα τη γνώμη σας. Πρόκειται για το σύστημα των εκπαιδευτικών κουπονιών (vouchers)… Την υπόθεση (που υπάρχει ήδη σχεδόν μια δεκαετία) ανασκάλεψε για άλλη μια φορά ο τομέας της ιδιωτικής εκπαίδευσης, που φυσικά θέλει να απολαύσει κι επίσημα τη δημόσια χρηματοδότηση.
Εν ολίγοις λοιπόν τα πράγματα έχουν ως εξής: Σύμφωνα με αυτό το σύστημα αντί το κράτος να χρηματοδοτεί άμεσα τα σχολεία, χρηματοδοτεί απευθείας τους πολίτες, επιτρέποντας τους να επιλέξουν σε ποιο σχολείο (δημόσιο ή ιδιωτικό) θα εγγράψουν τα παιδιά τους. Το κουπόνι ή επιταγή Παιδείας, το οποίο αντιστοιχεί σε χρηματικό ποσό αντίστοιχο με τα έξοδα που κοστίζει στην πολιτεία ο μαθητής δίνεται στο σχολείο της αρεσκείας τους και το σχολείο εισπράττει από το κράτος το ποσόν που αντιστοιχεί στον μαθητή.

Όλες αυτές τι μέρες διαβάζω άρθρα από το 2002, 2006, 200… και βάλε. Άρθρα από αντιφρονούντες, πασόκους, εκσυγχρονιστές, παιδαγωγούς, συνδικαλιστές…Το κεφάλι μου έχει γίνει κουδούνι. Ωστόσο καταλήγω πάντα στα εξής:
α) παρουσιάζεται με πολύ ύπουλο τρόπο η χρησιμότητα του συστήματος για την ανάπτυξη της «ευγενούς άμιλλας» μεταξύ των σχολείων με στόχο πάντα τη δημιουργία ευνοϊκότερων συνθηκών μάθησης μέσω της ανταγωνιστικότητας (;)…
β) η πραγματικότητα βέβαια λέει άλλα: ότι έτσι ανοίγει διάπλατα ο δρόμος τόσο για τη δημιουργία σχολείων πολλών ταχυτήτων ή τη δημιουργία σχολείων-γκέτο στις υποβαθμισμένες περιοχές, όσο και για το μαζικό κλείσιμο σχολικών μονάδων των οποίων οι μαθητές θα έχουν μετεγγραφεί σε «καλύτερα» σχολεία…
γ) με τον τρόπο αυτό έρχεται τελικά να εδραιωθεί άμεσα κι αναπόδραστα και η εξωτερική αξιολόγηση των σχολικών μονάδων, πετώντας ουσιαστικά το μπαλάκι του Επιθεωρητή στους ίδιους τους γονείς (το τι κύκλος πελατειακών σχέσεων κυοφορείται εδώ, είναι μια άλλη κουβέντα)
δ) μετά την αύξηση δε των μαθητών κατά τμήμα στους 27, με πολύ απλές πράξεις φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι ακόμη και 6θέσια σχολεία μπορούν να εξαφανιστούν πολύ σύντομα, συγχωνευόμενα με όμορα σχολεία (διπλό κέρδος για το κράτος, και σε μισθούς και σε λειτουργικά έξοδα, εξαφάνιση πολλών οργανικών θέσεων όμως για τους δασκάλους και ασφυκτικές συνθήκες διδασκαλίας)
ε) τελευταίο άφησα το κομμάτι των ιδιωτικών. Η αλήθεια είναι ότι σε όσες χώρες του εξωτερικού ισχύει το σύστημα των vouchers, οι μαθητές που φοιτούν στα ιδιωτικά δεν ξεπερνούν το 7%. Για την Ελλάδα θα δούμε… Γιατί όμως; Γιατί απλά τα ιδιωτικά κάνουν αυστηρότατη επιλογή των μαθητών τους, επειδή από τις επιδόσεις των τελευταίων κρίνεται τελικά το καλό όνομα του σχολείου. Και φυσικά παίρνουν και την επιταγή που ανέρχεται στο ύψος των 4,5 χιλιάδων ευρώ για κάθε μαθητή που δέχονται…
στ) Συνοψίζοντας, τα φούμαρα που ακούγαμε χρόνια τώρα περί αναβάθμισης της Παιδείας πάνε ρομαντικό περίπατο μαζί με το Γιωργάκη στο κοντινότερο ζαχαροπλαστείο Τερκενλή.
Για πρώτη φορά τόσο έντονα αισθανόμαστε –ως εκπαιδευτικοί- τη ακατάληπτη μανία του κράτους να ξεφορτωθεί επιτέλους την ενοχλητική ήρα και να αναδείξει σε ευρωπαϊκό επίπεδο τα δέκα σπυριά σιτάρι που θα αποτελέσουν τους μάνατζερ του αύριο… Κι όλοι οι υπόλοιποι; Ανειδίκευτοι εργάτες σ΄ έναν κόσμο χωρίς εργασία, με χαλασμένα σχολεία, χαλασμένα βιβλία, χαλασμένο μέλλον, χαλασμένα όνειρα, χαλασμένη ζωή…
.