Ας πάμε δύο βήματα πιο πέρα, το χρωστάμε στα παιδιά μας

Του Χρήστου Κυργιάκη, φυσικού

Ο φετινός Αύγουστος ίσως να είναι ο πιο θερμός των τελευταίων ετών τόσο από άποψη θερμοκρασίας όσο και από άποψη γενικότερου αναβρασμού, ειδικότερα στο χώρο της εκπαίδευσης.

Ο μήνας ξεκίνησε με την εγκύκλιο διορισμών μόνιμων εκπαιδευτικών η οποία προκάλεσε «Σοκ και Δέος» όχι μόνο στην εκπαιδευτική κοινότητα αλλά στο μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.

Ο αριθμός 2825 που ταυτίζεται με το πλήθος των εκπαιδευτικών που διορίστηκαν, αποτελεί αριθμό-ντροπή στην ιστορία των διορισμών εκπαιδευτικών.
Ακολούθησε η ανακοίνωση των εκπαιδευτικών που έκαναν αίτηση για συνταξιοδότηση. Περίπου 12000. Πρωτοφανές αν και αναμενόμενο λόγω της τραγικής ανατροπής στο ασφαλιστικό.

Ενώ, λοιπόν, θα περίμενε κανείς το αυτονόητο: ανακοίνωση νέας φάσης μαζικών προσλήψεων μόνιμων εκπαιδευτικών σε αναλογία ένα προς ένα με όσους βγήκαν στη σύνταξη, ήρθε το δεύτερο σοκ. Ανακοινώνεται ότι τα κενά θα καλυφθούν με αναπληρωτές και ωρομίσθιους, σε συνδυασμό με τον «ορθολογισμό» που υποτίθεται έχει ξεκινήσει στη διαχείριση του εκπαιδευτικού ανθρώπινου δυναμικού.

Δηλαδή, οι διορισμοί έγιναν με βάση τα κενά που καταμέτρησαν οι υπηρεσίες του υπουργείου παιδείας; Αν είναι όντως έτσι, γιατί δεν δίνουν, επιτέλους στη δημοσιότητα τα κενά αυτά; Μήπως το «κόλπο» με τους υπεράριθμους ζει και βασιλεύει;
Δηλαδή, δεν θα ξαναδούμε αποσπασμένους εκπαιδευτικούς σε γραφεία βουλευτών; Αυτή τη στιγμή υπάρχουν εκπαιδευτικοί που είναι αποσπασμένοι σε γραφεία βουλευτών;

Ένα χρόνιο, πάγιο, λογικό και απολύτως σύγχρονο αίτημα του συνδικαλιστικού κινήματος αλλά κυρίως ολόκληρης της αριστεράς που είναι, τα κενά να καλύπτονται με μόνιμους διορισμούς (εκτός από τα έκτακτα που δημιουργούνται) , βρήκε δυστυχώς αντιπάλους ,όχι μόνο στους κόλπους της κυβέρνησης.

Το αίτημα για μαζικούς διορισμούς μόνιμων εκπαιδευτικών δεν είναι συντεχνιακό ούτε πρόσκαιρο. Είναι επιταγή που πρέπει να «καλύψουμε» αν θέλουμε να εξασφαλίσουμε στο ελάχιστο το μέλλον των επόμενων γενεών. Αποτελεί τη μικρότερη δυνατή επένδυση για το μέλλον των παιδιών μας. Όσοι υποκλίνονται στο φινλανδικό εκπαιδευτικό μοντέλο θα γνωρίζουν ότι απορροφά το 7% του ΑΕΠ της Φινλανδίας, που αποτελεί το υψηλότερο ποσοστό που δίνεται παγκοσμίως για την παιδεία.

Όλο το προηγούμενο διάστημα, με επιλεκτικές διαρροές και ενημερώσεις από «κύκλους» του υπουργείου παιδείας, έγινε προσπάθεια διάσπασης των αδιόριστων εκπαιδευτικών και ειδικά όσων περίμεναν φέτος διορισμό. Όμως η προσπάθεια αυτή έπεσε στο κενό και ένα ενιαίο μέτωπο «διοριστέων» φαίνεται να δημιουργείται προκαλώντας «δυσφορία» στην κυβέρνηση.

Το επόμενο βήμα θα είναι να ξεφύγουμε από τη νομικίστικη λογική και πρακτική (ας θυμηθούμε τι έγινε με τις τελεσίδικες αποφάσεις για την καταβολή των 176 ευρώ) και να δούμε πιο σφαιρικά και με καλύτερη πολιτική ματιά την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί.

Οι αποφάσεις που παίρνει η κυβέρνηση με την παρέα της δεν εξαντλούνται σε νόμους που σχετίζονται μόνο με τη συγκεκριμένη οικονομική συγκυρία αλλά υπηρετούν ένα συγκεκριμένο πολιτικό στόχο γι’αυτό και δεν διορίζουν ανθρώπους στην παιδεία και την υγεία παρόλο που μπορούν.

Αν διορίσουν κόσμο, δεν θα μπορούν να στηρίξουν τη δημιουργία τμημάτων με 30 μαθητές ούτε να αυξήσουν κατά πέντε τις ώρες διδασκαλίας (21 + 5) για κάθε εκπαιδευτικό ούτε να κάνουν συγχωνεύσεις ή καταργήσεις τμημάτων και σχολείων προετοιμάζοντας έτσι το έδαφος για την άρση της μονιμότητας.

Αν κάποιος θεωρήσει τα παραπάνω ως γκρίνια, κινδυνολογίες , προσωπικά δράματα και καταστροφολογίες τότε ή εθελοτυφλεί ή εξυπηρετεί σκοπούς που δεν έχουν σχέση με τη βελτίωση της δημόσιας εκπαίδευσης οπότε αργά η γρήγορα θα ξεκοπεί από την κοινωνία και τις πραγματικές της ανάγκες.

Είναι καιρός η παιδεία να μπει στις άμεσες προτεραιότητες ολόκληρης της κοινωνίας και όχι μόνο των εκπαιδευτικών ώστε να στηθεί ανάχωμα στις αντιδραστικές αλλαγές που δρομολογούνται.

Χρήστος Κυργιάκης: φυσικός

ksipnistere