Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1882 στις 22 Αυγούστου, από φτωχή οικογένεια με καταγωγή από το Κόρθι της Άνδρου. Σπούδασε φιλολογία στην Αθήνα. Η μεγάλη φτώχεια χαρακτηρίζει τα παιδικά του χρόνια.
Το 1899 έρχεται στην Αθήνα και γράφεται στη Φιλοσοφική Σχολή. Είναι υπέρμαχος της καθαρεύουσας και οπαδός της «Μεγάλης Ιδέας». Οι οικονομικές δυσκολίες τον αναγκάζουν να διακόψει δυο φορές τις σπουδές του, για να εργαστεί ως δάσκαλος. Οι σκληρές εμπειρίες ενισχύουν τις πολιτικές του ανησυχίες και τον φέρνουν στο στρατόπεδο των δημοτικιστών. Το 1905 παίρνει με άριστα παμψηφεί το δίπλωμά του από το Πανεπιστήμιο. Συνεχίζει τις παιδαγωγικές του σπουδές στη Γερμανία, όπου μεταξύ των άλλων γνωρίζει τον Γιώργο Σκληρό και τον Φώτο Πολίτη και έρχεται σε επαφή με τη σοσιαλιστική ιδεολογία.
Τo 1908 παντρεύτηκε την Άννα Χρόνη και με την οικονομική στήριξη του πεθερού του ο Γληνός έφυγε με τη σύζυγό του για μεταπτυχιακές σπουδές στην Ιένα και κατόπιν στη Λειψία. Στη Γερμανία, η γνωριμία του με τον Γ. Σκληρό τον εξοικείωσε με τις σοσιαλιστικές ιδέες και είχε αποφασιστική επίδραση στη μετέπειτα πορεία του.
Το 1911, πίσω στην Αθήνα, δραστηριοποιήθηκε στον Εκπαιδευτικό Όμιλο όπου, μεταξύ άλλων, είχε και το συντονισμό της έκδοσης του περιοδικού του. Πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Εκπαιδευτικού Συνδέσμου των Λειτουργών της Μέσης Εκπαιδεύσεως (Φεβρ. 1915). Τοποθετημένος πολιτικά στην αριστερά του βενιζελισμού ο Γληνός, συνήθως σε συνεργασία με τους Αλ. Δελμούζο και Μ. Τριανταφυλλίδη, έδρασε από διοικητικές και μη θέσεις για την επίλυση του γλωσσικού ζητήματος και την αναμόρφωση της εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες: σύνταξη εκπαιδευτικών νομοσχεδίων του 1913, διάταγμα Προσωρινής Κυβέρνησης (1917) για την εισαγωγή της δημοτικής στα σχολεία, οργάνωση της Παιδαγωγικής Ακαδημίας και του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1924-26).
Το 1926 εκτίμησε πως η δυνατότητα προώθησης και στερέωσης μιας ουσιαστικής εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης μέσω των κρατικών μηχανισμών ήταν μηδαμινή και αποφάσισε να απομακρυνθεί οριστικά από τα δημόσια αξιώματα. Την ίδια χρονιά ξεκίνησε την έκδοση του περιοδικού Αναγέννηση, με το οποίο συνεργάστηκαν τακτικά σημαντικοί διανοούμενοι, όπως οι Καζαντζάκης, Βάρναλης, Κορδάτος, Στρ. Σωμερίτης, η Ρόζα Ιμβριώτη κ.άλ.
Από τα τέλη της δεκαετίας του 1920 ο Γληνός στράφηκε καθαρότερα προς το μαρξισμό, προσεγγίζοντας σταδιακά το ΚΚΕ, εντάχθηκε σε αυτό και εξελίχθηκε σε κορυφαίο στέλεχος του. Συνεργάστηκε με το περιοδικό Νέοι Πρωτοπόροι, καθώς και με την εφημερίδα του κόμματος, τον Ριζοσπάστη.
Το καλοκαίρι του 1934, μαζί με τον Κώστα Βάρναλη, επισκέφτηκε τη Σοβιετική Ένωση, μετά από πρόσκληση της ένωσης των Σοβιετικών συγγραφέων. Οι εντυπώσεις του από το ταξίδι δημοσιεύτηκαν σε πολλές συνέχειες στην εφημερίδα Νέος Κόσμος. Το 1936 εκλέχτηκε βουλευτής.
Στη διάρκεια της 4ης Αυγούστου γνώρισε τη φυλακή και τις εκτοπίσεις αλλά και την πιο γόνιμη, από συγγραφική άποψη, περίοδο της ζωής του. Εξορίζεται από τη μεταξική δικτατορία και φυλακίζεται στην Ακροναυπλία. Το 1941 συλλαμβάνεται από τους Ιταλούς και το 1942 απολύεται, βαριά άρρωστος, είναι πλέον μέλος του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ. Γράφει την περίφημη μπροσούρα «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ». Το 1940 δημοσιεύθηκε η μετάφραση του πλατωνικού Σοφιστή από τον Γληνό. Η εισαγωγή του σε αυτήν την έκδοση θεωρείται από τα σπουδαιότερα μνημεία της νεοελληνικής γραμματείας.
Στη διάρκεια της Κατοχής ο Γληνός πρωταγωνίστησε στις διεργασίες για την ίδρυση του ΕΑΜ και συνέταξε το ιδεολογικο-πολιτικό μανιφέστο Τί είναι και τί θέλει το ΕΑΜ. Ο θάνατος τον βρήκε τα Χριστούγεννα του 1943, έπειτα από μια εγχείρηση και ενώ ετοιμαζόταν να μεταβεί στην Ελεύθερη Ελλάδα, προκειμένου να ηγηθεί της κυβέρνησής της.
Το πολύπλευρο έργο του Δημήτρη Γληνού είναι εξαιρετικής σπουδαιότητας όχι μόνο αν κριθεί με τα μέτρα της Ελληνικής κοινωνίας: το International Bureau of Education της UNESCO συμπεριέλαβε τον Γληνό μεταξύ των 100 πιο σημαντικών διανοουμένων, πολιτικών, δημοσιολόγων κ.λπ. όλου του κόσμου, που με το στοχασμό και τη δράση τους είχαν σημαντική συμβολή στην υπόθεση της εκπαίδευσης από την εποχή της αυγής του ανθρώπινου πολιτισμού έως τις μέρες μας.
Διαβάστε εδώ το ιστορικό κείμενο του Δημήτρη Γληνού «Τι είναι και τι θέλει το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο».
ΠΗΓΗ: Ίδρυμα Δ. Γληνός
ΒΑΣΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΔΗΜ. ΓΛΗΝΟΥ
Άρθρα: «Γληνός (Δημήτριος)», Κοινωνιολογικόν και Πολιτικόν Λεξικόν (Ανεξαρτήτου), Αθήνα 1933-35. Φούλα Χατζιδάκη, «Δημήτρης Γληνός», Νέα Εστία 1187 (Χριστούγεννα 1976). Έλλη Aλεξίου, «Δημήτρης Γληνός (εκατό χρόνια από τη γέννησή του)», Νέα Εστία 1326 (1 Οκτ. 1982). Φίλιππος Ηλιού, «Εισαγωγικό σημείωμα», στο: Δημ. Γληνού, Άπαντα, τ. Α’, Αθήνα 1983. Ι. Αυδή-Καλκάνη, «Ο Δημήτρης Γληνός και ο αγώνας της γυναίκας», Ο Αγώνας της Γυναίκας 17 (Ιαν.-Μάρτ. 1983). Ανδρέας Δ. Γληνός, «Από τον Μυστριώτη στον Λένιν: μερικοί προβληματισμοί του νεαρού Δημήτρη Γληνού», Ριζοσπάστης, 12 Οκτ. 1986. Ανδρέας Δ. Γληνός, «Η επιστημονική κοσμοθεώρηση του διαλεκτικού υλισμού και ο Δημήτρης Γληνός» [Μάρτιος 1990], στου ίδιου: Βιολογική επιστήμη και κοινωνία. Μελέτες, άρθρα, γραπτά, Αθήνα 1994. Φίλιππος Ηλιού, «Δημήτρης Γληνός: από την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στην κοινωνική επανάσταση», Τα Νέα, 8 Φεβρ. 2000. Marie Eliou, «Dimitri Glinos (1882-1943)», Prospects XXIII:3-4, στο: www.ibe.unesco.org (2000). Γιώργος Δ. Μπουμπούς, «Στη ζωή της σιωπής και του στοχασμού: o Δημ. Γληνός στη Σαντορίνη», στο: Δημ. Γληνού, Η τριλογία του πολέμου [1945], Αθήνα 2003. Ελένη Ζούζουλα - Κώστας Θεριανός, «Δημήτρης Γληνός: ο αγωνιστής δάσκαλος, ο ριζοσπάστης παιδαγωγός», Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης 68-69 (Δεκ. 2003-Φεβρ. 2004). Γιώργος Δ. Μπουμπούς, «Γληνός, Δημήτρης», λήμμα στο: Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, Εγκυκλοπαίδεια του Ελληνικού Τύπου, 1784-1974, τ. Α’, Αθήνα 2008. Μαριάνθη Μπέλλα, «Η Ανωτέρα Γυναικεία Σχολή (1921-1923)», Εκπαιδευτική Κοινότητα 99 (Αύγ.-Οκτ. 2011). Γιώργος Πετρόπουλος, «Ο Δημήτρης Γληνός ως επιστήμονας και πολιτικός: η διαμόρφωση μιας ηγετικής φυσιογνωμίας», Μαρξιστική Σκέψη 12 (Ιαν.-Μάρτ. 2014).
Αυτοτελείς εκδόσεις: Τάσος Βουρνάς, Δημήτρης Γληνός: ο Δάσκαλος του Γένους [1960], Αθήνα 1975. Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών, Δημήτρης Γληνός: 100 χρόνια από τη γέννησή του, Αθήνα 1983. Φιλοσοφική Σχολή Παν/μίου Ιωαννίνων, Δημήτρης Γληνός: παιδαγωγός και φιλόσοφος, Αθήνα 1983. Ευαγγελία Κοκκίνη, Δημήτρης Γληνός, 1882-1943, Αθήνα 1989. Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών (ΚΜΕ), Δημήτρης Γληνός: ο πνευματικός ταγός, Αθήνα 1997. Κωνσταντίνος Μαυρέας και Γιώργος Δ. Μπουμπούς (επιμ.), Στη μνήμη Δημήτρη Α. Γληνού [1946], Αθήνα 2003. Γιώργος Γάτος (επιμ.), Το μέγα πάθος του εκπαιδευτικού δημοτικισμού: 41 γράμματα του Γληνού στο Δελμούζο, Αθήνα 2003. Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων (ΠΕΦ), Δημήτρης Γληνός. Αφιέρωμα, Αθήνα 2016. Μαριάνθη Μπέλλα, Η Ανωτέρα Γυναικεία Σχολή του Δημήτρη Γληνού (1921-1923). Ένα προδρομικό παιδαγωγικό και πολιτικό εγχείρημα του Δημήτρη Γληνού, Αθήνα 2018.
Αφιερώματα περιοδικών: Κομμουνιστική Επιθεώρηση, Ιαν. 1944. Ελεύθερα Γράμματα 32-33 (21 Δεκ. 1945). Επιθεώρηση Τέχνης 119-120 (Νοέμβρ.–Δεκ. 1964). Τομές 7 (Δεκ. 1976). Διαβάζω 61 (26 Ιαν. 1983). Εθνική Αντίσταση 102 (Απρ.-Ιούν. 1999). Νέα Κοινωνιολογία 36 (Άνοιξη 2003). Θέματα Παιδείας 15-16 (Σεπτ. 2003-Φεβρ. 2004).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου