Το δικό μας δέντρο δεν θα καίγεται, θα καίει !

 Η οικονομική κρίση που χτύπησε κάθετα και οριζόντια όλα τα λαϊκά στρώματα τροποποίησε αναμφίβολα όλες τις υφιστάμενες κοινωνικές σχέσεις και εμβόλισε εδραιωμένες πεποιθήσεις, συγγενικές σταθερές, παγιωμένες αξίες και τρόπους ζωής. Τίποτα δεν είναι όπως πριν και από αυτή την άποψη η κρίση δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ένα λογιστικό και αριθμητικό δεδομένο που αφορά μισθό, μεροκάματο, σύνταξη, επιδόματα, αλλά ως ένα πολυσύνθετο γεγονός με δεκάδες απολήξεις, άλλοτε εμφανέστατες, άλλοτε λιγότερο εμφανείς, που μετασχημάτισε όλον τον κοινωνικό ιστό.

Και εδώ βλέπουμε ανάγλυφα και παραστατικά τις δύο «ψυχές» του κοινωνικού χώρου. Τον αριθμητή και τον παρονομαστή. Τους πάνω και τους κάτω.

Και να, την ώρα που έμπαινε στην «πρίζα» ο εορταστικός φωτισμός στη Βασιλίσσης Σοφίας, στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας του Δημάρχου Αθηναίων Μπακογιάννη «Υιοθέτησε την Πόλη σου», την ίδια ακριβώς ώρα τέσσερις μετανάστες εργάτες στα Καλύβια έχασαν την ζωή τους από αυτοσχέδιο μαγκάλι, που είχαν φτιάξει για να ζεσταίνονται «μέσα στη χριστουγεννιάτικη “κανονικότητα”. Την “κανονικότητα” στην Ελλάδα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, εν έτη 2019 που περιλαμβάνει το να πεθαίνουν εργαζόμενοι στο σπίτι τους, που “τυγχάνει”να είναι στο χώρο δουλειάς τους, από αναθυμιάσεις αυτοσχέδιων τρόπων για να προστατευτούν από το κρύο. Αυτοί οι αδικοχαμένοι μετανάστες πέρασαν και διέσχισαν χιλιάδες χιλιόμετρα ελπίζοντας για ένα καλύτερο αύριο και μια καλύτερη ζωή. Αφού γλίτωσαν από χίλιες κακουχίες κι από κέντρα τύπου Μόριας, βρέθηκαν να πεθαίνουν από αυτοσχέδια μαγκάλια μέσα στο χώρο δουλειάς, όπου και διέμεναν σαν σύγχρονοι σκλάβοι.

Και την ώρα που ο  Περιφερειάρχης Αττικής Γ. Πατούλη δήλωνε ότι «δεσμευθήκαμε ότι θα αναδείξουμε το καλύτερο πρόσωπο της Αττικής μας και αυτό κάνουμε πράξη. Τη φωτίζουμε, την ομορφαίνουμε και δίνουμε τη δυνατότητα στους κατοίκους της να απολαύσουν το αισθητικό αποτέλεσμα κατά την εορταστική περίοδο», την ίδια ώρα ο θάνατος, φυσικός, οικονομικός, πολιτιστικός, με τη μορφή της ανεργίας, της φτώχειας, του αποκλεισμού, γυρίζει πια πάνω από τα κεφάλια όλων και περισσότερων. Να όπως τα χιλιάδες παιδιά που ξεπαγιάζουν στα “Κέντρα φιλoξενίας”, camps, hotspot, στρατόπεδα συγκέντρωσης, μήνες τώρα, επειδή ανήκουν στους κολασμένους αυτής της γης. Και  δεν είναι παρά μόνο η κορφή του παγόβουνου. Αποκλεισμός από την εκπαίδευση, παιδική εργασία, κακοποίηση, σεξουαλική εκμετάλλευση, είναι μόνο μερικά «στιγμιότυπα»  από το παζλ των «χρόνων της χαμένης αθωότητας», σε μια κοινωνία που για τα πιο αδύναμα μέλη της «λειτουργεί» ως «βιομηχανία» παραγκωνισμένων ανθρώπων που πριν ακόμη κοπεί η κορδέλα των εγκαινίων της παιδικής τους ηλικίας ζωντανεύουν της «γης τους κολασμένους» των παραμυθιών του Άντερσεν, του Ντίκενς, του Ουγκώ, του Μαλό…

«Γεννιούνται οι άνθρωποι, δεν γίνονται», θα απαντήσουν οι μόνιμοι προσηλυτιστές της κοινής γνώμης, γιατί είναι εύκολη απάντηση να ρίχνεις τον ψόγο στον θεό, στο σύμπαν, στο DNA, στους προγόνους και στη μεταφυσική. Οι ίδιοι, ακόμα και όταν τα βήματα που ακούγονται δεν έχουν παρά μόνο το ουρλιαχτό των ανθρώπων που συντρίβονται, θα πουν, ε, ατύχημα είναι, αυτά συμβαίνουν.

Να σαν τους pizza – boys, τους χιλιάδες ανήλικους με τα μηχανάκια, που δουλεύοντας κατά κανόνα με ποσοστά, πυκνώνουν τους δρόμους της Αθήνας, μεταφέροντας, αγχωτικά, το «έτοιμο φαγητό» στο σπίτι. Στα «ταχυφαγεία» που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια ο μισθός του ανήλικου μεταφορέα εξαρτάται από τη μηχανοκίνητη ταχύτητά του που, βέβαια, θέτει  σε συνεχή εκκρεμότητα την ανασφάλιστη ζωή του.

Και μαζί, χέρι χέρι, «νεοάστεγοι», αυτοκτονίες, φτώχεια, κουτσούρεμα και των ελάχιστων συντάξεων, πλειστηριασμοί, σπίτια που τυλίγονται στις φλόγες και όποιος αντέξει το σωτήριον νέον έτος 2020.

Από την άλλη στις από άμβωνος ικεσίες έχουν προστεθεί οι φαρισαϊκές παραινέσεις τού «όλοι μαζί» όσων κανοναρχούν τον χορό του «καπιταλισμού της συμπόνιας».

Την ίδια ώρα που δοξολογούν την κατεδάφιση του «σπάταλου» κοινωνικού κράτους, την ίδια στιγμή που θυμιατίζουν τον «κοινωνικό κανιβαλισμό», παραδίδουν μαθήματα φιλανθρωπίας και εθελοντισμού!

Από κοντά οι προύχοντες και ιεροκήρυκες της λιτότητας επενδύουν στον ανθρώπινο πόνο ένα ψίχουλο από τα «καρβέλια της εκμετάλλευσης» εκατομμυρίων ανθρώπων.

O Δημήτρης Γληνός, σε ένα συγκλονιστικό κείμενό του που γράφτηκε στην Ελλάδα της κρίσης του ’30, περιγράφει – 90 χρόνια περίπου πριν – τί συμβαίνει στην Ελλάδα του σήμερα.

Έγραφε: «Μέσα σ’ αυτή τη φοβερή στιγμή της παγκόσμιας κρίσης πλήθυνε το κακό, που ήτανε πάντα πολύ, μεγάλωσε η αθλιότητα των απαθλιωμένων ανθρώπων. Ο εργάτης, ο φτωχός αγρότης, ο μικροεπαγγελματίας, ο υπάλληλος ζούνε μέσα σε μια αδιάκοπη αγωνία (…).

Άγριος πόλεμος κοινωνικός έχει ξεσπάσει και οι πεινασμένοι διεκδικώντας τα πιο απλά δικαιώματά τους στη ζωή, γίνονται θύματα κι από τούτη την πλευρά.    Απέναντι στην απέραντη τούτη τραγωδία, που πλημμυρίζει τα σκοτεινά υπόγεια και τις υγρές αυλές μέσα στις πολιτείες, τα χαμόσπιτα των συνοικισμών και τις καλύβες της αγροτιάς σ’ όλη τη χώρα, η βοήθεια που η επίσημη και ιδιωτική φιλανθρωπία καταπιάνεται να δώσει δεν είναι ούτε σα σταγόνα νερού σε φλογισμένο καμίνι. Τα ελατήριά της άλλως τε δεν είναι καθαρά. Για να υπάρχει της χρειάζεται να υπάρχουν θύματα. Ο φτωχός εργαζόμενος λαός που είναι το θύμα, και τα παιδιά που είναι διπλά θύματα, πρέπει να ζητήσουνε και να βρούνε τη βοήθεια και την απολύτρωση από τον ίδιο τον εαυτό τους.

Αλληλεγγύη και ενότητα. Και μαζί με τον εργαζόμενο φτωχό λαό πρέπει να βαδίσουν όσοι νιώθουν τον εαυτό τους αλληλέγγυο με κείνους, που αγωνίζονται για την απολύτρωση, όσοι νιώθουν και όσοι πονούν.»

90 χρόνια αργότερα, σήμερα, ένα ανώνυμο σχόλιο στο διαδίκτυο συμπυκνώνει «διασχίζοντας» τα ματωμένα γεγονότα τη νέα κραυγή:

θα βάλουμε το δικό μας δέντρο στην πλατεία. Θα ναι από αυτά που κάψατε στην Πάρνηθα, που ρίξατε με μπουλντόζες στις Σκουριές, που θέλετε να κόψετε στα Άγραφα. Στη βάση του αντί για φάτνη θα χει ένα αντίσκηνο σαν κι αυτά των στρατοπέδων όπου φυλακίζετε μετανάστες κ μια οικογένεια από το Αφγανιστάν να προσπαθεί να ζεσταθεί. Αντί για δώρα θα χει σκισμένα από την βία των ΜΑΤ ρούχα, κούτες με τα παιδικά παιχνίδια των προσφυγικών καταλήψεων που εκκενώσατε. Και στα κλαδιά του δεν θα τα φωτίζουν λαμπιόνια αλλά τα πρόσωπα του Αλέξη και του Παύλου που δολοφονήσατε δυο φορές, την πρώτη οι πραιτοριανοί σας και την δεύτερη οι εισαγγελείς σας. Το δικό μας δέντρο δεν θα καίγεται, θα καίει!

ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ