Νομοσχέδιο Χατζηδάκη: Τα 10 άρθρα που «στραγγαλίζουν» το συνδικαλιστικό και απεργιακό δικαίωμα

Δημήτρης Σταμούλης

Το νομοσχέδιο Χατζηδάκη δικαίως χαρακτηρίζεται ως «τερατούργημα» από πλήθος συνδικάτων και σωματείων καθώς εάν ψηφιστεί, θα αποτελέσει αντιδραστική τομή στρατηγικής σημασίας υπέρ του κεφαλαίου κάνοντας πιο δύσκολη την προσπάθεια για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού συνδικαλισμού.

Η επιβολή του 10ωρου/50ωρου και της γενίκευσης της ελαστικής εργασίας, η δουλειά τις Κυριακές και οι φθηνές υπερωρίες είναι η πιο «θεατή» όψη του σκοτεινού κόσμου που υπόσχεται το νομοσχέδιο για τον κόσμο της εργασίας.

Υπάρχουν όμως και άλλες λιγότερο φωτισμένες πλευρές που συνηγορούν στο ότι το δικαίωμα στον συνδικαλισμό, η συλλογική οργάνωση των εργατών, η απεργία, θα καταστούν πιο δύσκολα για τους εργαζόμενους.

Ξεχωρίζουν δέκα άρθρα:

Στόχος το κράτος να ελέγξει και να καθυποτάξει τα σωματεία όλων των βαθμίδων, και η εργοδοσία να εξανδραποδίσει κάθε εργατική αντίσταση στους χώρους δουλειάς

Τα συνδικαλιστικά σωματεία πλέον εγγράφονται στο Γενικό Μητρώο Συνδικαλιστικών Οργανώσεων Εργαζομένων (ΓΕ.ΜΗ.Σ.Ο.Ε.), με βάση το άρθρο 82. Έτσι το κράτος αποκτά τον έλεγχο και την εποπτεία των σωματείων όλων των βαθμίδων. Μάλιστα τα σωματεία «εκβιάζονται» για να φακελωθούν, αφού αλλιώς δεν θα έχουν δυνατότητα διαπραγμάτευσης για σύναψη Σ.Σ.Ε, νόμιμη κήρυξη απεργίας.

Το άρθρο 84 καταργεί τη δυνατότητα διεκδίκησης ακόμα και παροχής χώρων γραφείων για τα σωματεία σε χώρους εργασίας με λιγότερους από 100 εργαζόμενους. Καθιερώνεται η ηλεκτρονική ψήφος ως προϋπόθεση για κρίσιμες αποφάσεις, από την κήρυξη απεργίας, ακόμα και για την εκλογή ΔΣ στα σωματεία, με τα άρθρα 85 και 86. Επιδίωξη του νόμου βέβαια δεν είναι η περισσότερη… εργατική δημοκρατία, αλλά η αποτροπή κήρυξης απεργιών ή λήψης αγωνιστικών αποφάσεων. Από την άλλη, καταργείται κάθε δυνατότητα αμεσότητας των γενικών συνελεύσεων, ζωντανής αντιπαράθεσης απόψεων, καταστρατηγείται η εσωτερική δημοκρατία στα σωματεία. Ενώ η εργοδοσία μπορεί ακόμα και να «επιβάλει» ΔΣ της αρεσκείας της, καθώς στις περιπτώσεις της εξ αποστάσεως ψηφοφορίας δεν διασφαλίζεται η ταυτοπροσωπία των ψηφοφόρων, ούτε η μυστικότητα της ψήφου.

Η αποψίλωση διαφόρων διατάξεων που προστάτευσαν στοιχειωδώς τους συνδικαλισμένους από την εργοδοτική αυθαιρεσία επιτυγχάνεται με πολλούς τρόπους. Το άρθρο 87 περιορίζει σημαντικά το πεδίο προστασίας της συνδικαλιστικής δράσης και την έκταση της προστασίας αφού πλέον δεν προστατεύονταν καν όλα τα εκλεγμένα μέλη σε διοικήσεις σωματείων αλλά τμήμα τους (π.χ. 5 αντί για 7 μέλη ΔΣ σωματείου με έως 200 μέλη και 9 αντί για 11 μέλη ΔΣ σωματείου με πάνω από 1000 μέλη).

Οι χώροι εργασίας μετατρέπονται σε… κολέγια όσον αφορά τη διακίνηση συνδικαλιστικών απόψεων, ακόμα και ενημερώσεων του σωματείου. Με το άρθρο 88 και τον προκλητικό τίτλο «Δημοκρατία στους τόπους εργασίας», τα σωματεία δεν επιτρέπεται να έχουν ούτε καν πίνακα ανακοινώσεων εντός χώρων εργασίας (εφόσον υποτίθεται έχουν ιστοσελίδα!), ενώ το μοίρασμα ανακοινώσεων επιτρέπεται μόνο εκεί που θα συμφωνεί κι ο εργοδότης.

Τα πιο αποφασιστικά πλήγματα του νομοσχεδίου επιφέρονται στο απεργιακό δικαίωμα.

Με το άρθρο 90 περιορίζεται η δυνατότητα κήρυξης απεργίας αλληλεγγύης προς εργαζομένους σε άλλες επιχειρήσεις ή εκμεταλλεύσεις.

Το άρθρο 92, με τον ψευδεπίγραφο τίτλο «Προστασία δικαιώματος στην εργασία», εξασφαλίζει σημαντική προστασία στους απεργοσπάστες, απαγορεύεται η απεργιακή περιφρούρηση και εάν οι απεργοί «παραβούν» τα προβλεπόμενα, η απεργία μπορεί να διακοπεί.

Με μια άλλη «πονηρή» διάταξη στο άρθρο 93, υποχρεώνονται όσες συνδικαλιστικές οργανώσεις κηρύσσουν απεργία σε Δημόσιο, ΟΤΑ, ΝΠΣΣ και φορείς, υπηρεσίες, οργανισμούς και επιχειρήσεις του Δημοσίου, να υποβάλουν στον ΟΜΕΔ αίτηση διεξαγωγής «δημοσίου διαλόγου» για τα αιτήματα της απεργίας. Νέος όρος είναι ότι όσο διαρκεί ο «δημόσιος διάλογος», αναστέλλεται το απεργιακό δικαίωμα!

Με το άρθρο 94 ουσιαστικά καταργείται το απεργιακό δικαίωμα στους… μισούς κλάδους. Προβλέπει ότι στις περιπτώσεις απεργιών σε επιχειρήσεις που προβλέπεται προσωπικό ασφαλείας, πλέον απαιτείται και η διάθεση πρόσθετου «προσωπικού ελάχιστης εγγυημένης υπηρεσίας», τουλάχιστον ως το 1/3 της συνήθως παρεχόμενης υπηρεσίας. Στους κλάδους αυτούς περιλαμβάνονται όλες οι κρίσιμες υποδομές λειτουργίας του συστήματος: παραγωγή ρεύματος, διυλιστήρια, ύδρευση, νοσοκομεία, όλες οι μεταφορές, τηλεπικοινωνίες, ταχυδρομεία, απορρίμματα , λιμάνια, Τράπεζα Ελλάδας, ΥΠΑ κ.α.

Φυσικά, θεωρείται ανεπίτρεπτη και παράνομη η απεργία που κηρύσσεται χωρίς να έχει καθοριστεί προηγουμένως όχι μόνο το προσωπικό ασφαλείας, αλλά και το προσωπικού στοιχειώδους λειτουργίας.

πηγή