Ουκρανία και ΝΑΤΟ εμπρηστές της ειρήνης

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Γενικά, ο πόλεμος είναι απευκταίος. Κατ’ εξαίρεση ωστόσο υπάρχουν πόλεμοι που επιδιώκουν να αποκαταστήσουν και να ανατρέψουν την αδικία, όπως οι πολεμικές επιχειρήσεις που διεξάγουν οι Παλαιστίνιοι εναντίον του Ισραήλ ή οι δυνάμεις της αντίστασης στο Λίβανο.

Υπάρχουν κι άλλοι πόλεμοι, κρατικοί, που διεξάγονται για να αποτρέψουν μεγαλύτερους κι ενδεχόμενα πιο μοιραίους πολέμους, όπως ο πόλεμος που εξαπέλυσε η Ρωσία στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου 2022. Η επίθεση προετοιμάστηκε από τους ίδιους τους Ουκρανούς και το ΝΑΤΟ! Η αιτία του πολέμου πρέπει να αναζητηθεί στα επεκτατικά σχέδια του ΝΑΤΟ, όπως βήμα – βήμα υλοποιούνται από το 2014. Ποιος ξεχνάει το πραξικόπημα στην πλατεία Μαϊντάν του Κιέβου, όταν μια (ακόμη) «πορτοκαλί» επανάσταση, χρηματοδοτούμενη και υποκινούμενη από τις ΗΠΑ, κατάφερε τελικά να ανατρέψει τον φιλορώσο, δημοκρατικά εκλεγμένο τότε πρόεδρο Βίκτορ Γιανούκοβιτς;

Το Ουκρανικό μπορεί έκτοτε να έφυγε από την ημερήσια διάταξη των Δυτικών ΜΜΕ, εφ’ όσον ο στόχος επιτεύχθηκε κι ας συμμετείχαν στη νέα κυβέρνηση Ναζί που χρηματοδοτούνταν αδρά από τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Στην Ουκρανία ωστόσο μαινόταν ένας καθημερινός και αιματηρός πόλεμος εναντίον των πολιτοφυλακών στις δύο δημοκρατίες του Ντονμπάς, με πρωταγωνιστή τον ουκρανικό στρατό και τους Ναζί. Ο απολογισμός των νεκρών μέχρι σήμερα φτάνει τους 14.000 νεκρούς.

Όλα αυτά τα χρόνια κορυφαίες στιγμές ελπίδας ήταν οι συμφωνίες ειρήνης του Μινσκ και οι προτάσεις της Μόσχας τον Δεκέμβριο του 2021 για ένα σύγχρονο πλαίσιο εγγυήσεων ασφαλείας. Αμφότερα ήταν ικανά να φέρουν την ειρήνη. Αμφότερα ωστόσο απορρίφθηκαν από τις ΗΠΑ, την ΕΕ και την κυβέρνηση – μαριονέτα του Κιέβου. Φτάσαμε μάλιστα στο σημείο στην πρόσφατη διάσκεψη ασφάλειας του Μονάχου ο ουκρανός πρόεδρος Β. Ζελένσκι όχι μόνο να επιμένει στο δικαίωμά του να ενταχθεί η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ, αλλά και να καταθέτει το ενδιαφέρον του να φιλοξενήσει και πυρηνικά όπλα! Τα ύστερα του κόσμου…

Ακόμη και το 2020 η Ουκρανία συμπεριλαμβανόταν στις 6 χώρες που δέχονταν τη μεγαλύτερη στρατιωτική βοήθεια από τις ΗΠΑ

Η αναγνώριση από την Ρωσία των Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ αντί να συνετίσουν Κίεβο και Δυτικούς, τους οδήγησαν να διατάξουν εντατικοποίηση των βομβαρδισμών. Αν ήταν προβλέψιμη κι ως εκ τούτου ζητούμενη η αντίδρασή τους από την Μόσχα ή όχι δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι πώς η εισβολή από τη Ρωσία έγινε μονόδρομος.

Ότι η Ρωσία δεν αποτελεί τον καλύτερο των δυνατών κόσμων στον οποίο θα θέλαμε να ζήσουμε δε χρειάζεται απόδειξη. Όπως απόδειξη δεν χρειαζόταν ούτε ότι και η Σερβία του Μιλόσεβιτς δεν αποτελούσε τον κόσμο των ονείρων μας. Παρόλα αυτά η ελληνική Αριστερά, μέσα από όλες σχεδόν τις εκφάνσεις, δεν έπεσε στην παγίδα των ίσων αποστάσεων της Ευρωπαϊκής Αριστεράς που το μόνο το οποίο την απασχολούσε ήταν το ερώτημα αν θα μπει μπροστά το ΝΑΤΟ ή Μιλόσεβιτς στο σύνθημα «ούτε ΝΑΤΟ ούτε Μιλόσεβιτς». Η Αριστερά στην Ελλάδα κατήγγειλε το ΝΑΤΟ και τους Αμερικανούς, χωρίς να κλείνει τα μάτια της στις σφαγές στη Βοσνία και το Κόσοβο, και δημιούργησε ένα μεγαλειώδες αντιπολεμικό κίνημα. Έτσι πρέπει να κάνει και σήμερα, στρέφοντας τα πυρά της ενάντια στο ΝΑΤΟ, προβάλλοντας το αίτημα της ουδετεροποίησης της Ουκρανίας, ως ένα μικρό, απειροελάχιστο βήμα που συμβάλει ωστόσο στην αποτροπή του πολέμου.

Αναρωτιέμαι τέλος: αν επέλεγε ο Πούτιν για μια ακόμη φορά τη στάση αναμονής, ό,τι είχε κάνει δηλαδή και στα προηγούμενα κύματα διεύρυνσης του ΝΑΤΟ και έδινε μάλιστα το πράσινο φως ακόμη και για τον εξοπλισμό της Ουκρανίας με πυρηνικά, τότε η συμβολή του στην ειρήνη θα ήταν μεγαλύτερη;

πηγή