ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ

Ναι, είναι γεγονός ότι την κρίσιμη στιγμή, όταν το κράτος έδειξε τα δόντια του, η πλειοψηφία του ΔΣ της ΔΟΕ (ΔΑΚΕ-ΔΗΣΥ-ΔΙΚΤΥΟ) μας άδειασε, μαζεύτηκε, δεν επαναπροκήρυξε απεργία-αποχή. Ναι, είναι αλήθεια ότι εκείνες οι δέκα ημέρες μας κόστισαν. Τις πληρώσαμε ακριβά, ειδικά σε κάποιες επαρχίες όπου συνδικαλιστές των εν λόγω παρατάξεων σκορπούσαν απειλές και προειδοποιήσεις, ακριβώς τη στιγμή που έπρεπε να εργάζονται για την αγωνιστική συσπείρωση του κλάδου. Και ναι, η ΔΟΕ δεν κήρυξε απεργία, ούτε κλαδική, ούτε γενική, τη στιγμή που έβραζε ο κλάδος και γέμιζε τις αίθουσες των Γενικών Συνελεύσεων. Μια απεργία που θα γέμιζε τους δρόμους με την οργή μας. 

Από την άλλη, οι 70 Γενικές Συνελεύσεις με απαρτία και πολλές άλλες με πρωτοφανή συμμετοχή, ανέτρεψαν το στημένο σκηνικό. Κυβέρνηση, υπουργείο και κομματικοί συνδικαλιστικοί μηχανισμοί που θεωρούσαν τελειωμένη υπόθεση την ήττα του κλάδου μαζεύτηκαν, οι απειλές έμειναν κενό γράμμα, οι διευθυντές εκπαίδευσης που ξεσάλωναν κρύφτηκαν στο καβούκι τους, γιατί τίποτα δεν πάει χαμένο και ο σεισμός της βάσης των εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας έφτασε να δονεί ακόμα και τους σκοτεινούς διαδρόμους του υπουργείου παιδείας. 

Συμπέρασμα πρώτο: έχουμε κάθε λόγο να πηγαίνουμε στις γενικές συνελεύσεις και να απαιτούμε αποφάσεις. Στις επόμενες γενικές συνελεύσεις πρέπει οι αξιολογητές σύμβουλοι να πάψουν να είναι μέλη των σωματείων μας. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με τη μαζική συμμετοχή μας. 

Συμπέρασμα δεύτερο: οι συσχετισμοί στο Δ.Σ. της ΔΟΕ πρέπει να αλλάξουν και για να γίνει αυτό πρέπει να ηττηθεί και στις κάλπες το μπλοκ ΔΑΚΕ-ΔΗΣΥ-ΔΙΚΤΥΟ που σήμερα έχουν 7 στις 11 έδρες και να ενισχυθεί το ανεξάρτητο αγωνιστικό αυτόνομο ρεύμα των Παρεμβάσεων που από την αρχή ξεκάθαρα έβαλε το θέμα της κήρυξης απεργίας-αποχής από τους Συλλόγους ΠΕ και συνέβαλε καθοριστικά στον ευρύτερο συντονισμό 74 Συλλόγων ΠΕ και ΕΛΜΕ, στην ασφυκτική πίεση που οδήγησε στη νίκη μέσα στην ολομέλεια του μπλοκ του αγώνα και στη διοργάνωση για πρώτη φορά στα χρονικά της μεγάλης συναυλίας αλληλεγγύης από τους Συλλόγους ΠΕ και τις ΕΛΜΕ. 

Μήπως να αξιολογηθούμε για να ξεμπερδεύουμε;  

Σε εκείνη την ιστορική ολομέλεια προέδρων, ένας νεοδιόριστος είπε χαρακτηριστικά: «πίσω μας δεν έχουμε τίποτα, έχουμε μόνο τον τοίχο, είμαστε με την πλάτη στον τοίχο γι’ αυτό θα το πάμε μέχρι τέλους». 

Από την άλλη πλευρά, κάποιοι συνάδελφοι, που διαφωνούν με την αξιολόγηση, εκφράζοντας μια κόπωση και μια ανασφάλεια αναρωτιούνται «μήπως να αξιολογηθούμε για να ξεμπερδεύουμε»; 

Ας μπούμε λίγο στον κόπο να δούμε τι θα σημαίνει αυτός ο δρόμος αν τον ακολουθήσουμε:

-Κάθε 2 χρόνια αξιολόγηση από το διευθυντή και κάθε 4 από το σύμβουλο. Να το κάνουμε κι αυτό να ξεμπερδεύουμε.

-Κάθε χρόνο αξιολόγηση της σχολικής μονάδας. Να το κάνουμε κι αυτό να ξεμπερδεύουμε.

-Κάθε χρόνο μέντορες και μεντορευόμενοι, συντονιστές και άλλα συναφή. Να τα κάνουμε κι αυτά να ξεμπερδεύουμε.

-Ένα μάτσο πλατφόρμες που πρέπει να συμπληρωθούν, ένα σωρό προγράμματα που πρέπει να υποκριθούμε ότι υλοποιήθηκαν για να φαίνεται οκ η αξιολόγηση της σχολικής μονάδας και η ατομική. Να τα κάνουμε κι αυτά να ξεμπερδεύουμε.

-Ένα σωρό "χάρες", δηλαδή απλήρωτη εργασία που θα ζητάει ο διευθυντής, ο λόγος του ευαγγέλιο, απογευματινά σεμινάρια για γέλια και "εθελοντική" συμμετοχή σε ομίλους. Να τα κάνουμε κι αυτά να ξεμπερδεύουμε. Άλλωστε ή φέτος ή του χρόνου αυτός που τα ζητάει θα μας αξιολογήσει και τα ζητάει γιατί κι αυτόν θα τον αξιολογήσουν. Τα ζητάει γιατί κι αυτός θέλει να ξεμπερδεύει.

Και κάποτε ίσως αναρωτηθούμε:

- αυτό θέλαμε όταν  μπήκαμε στο σχολείο;

- ποιον εξυπηρετούν όλα αυτά;

- πως κατάντησε έτσι το σχολείο;

- γιατί δε μου μένει χρόνος για να ασχοληθώ με τα παιδιά και τις πραγματικές τους ανάγκες, δηλαδή γιατί δε μου μένει χρόνος για να κάνω στ' αλήθεια τη δουλειά   μου;

Επειδή λοιπόν δεν πρόκειται να ξεμπερδεύουμε κι επειδή έχουμε μπροστά μας ένα πόλεμο πολύχρονο, ας έχουμε επίγνωση των δυσκολιών και ας σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων σαν Δασκάλες και Δάσκαλοι κι όχι σαν υπάλληλοι που σκέφτονται πως θα «ξεμπερδέψουν».

Καλούμε κάθε συνάδελφο και συναδέλφισσα που μαζί βαδίζουμε χρόνια τώρα αυτό το δύσκολο αγώνα να κάνουμε μαζί μια ψύχραιμη αποτίμηση. Το πρόγραμμα της κυβέρνησης στοχεύει σε ένα σχολείο εμπορευματοποιημένο και κατηγοριοποιημένο, με αγγλοσαξωνικού τύπου αξιολόγηση. Αλήθεια, πόσα βήματα έχει κάνει η κυβέρνηση πέντε χρόνια τώρα; Ούτε καν δύο βήματα. Ούτε καν την αξιολόγηση της σχολικής μονάδας και την ατομική. Πολύς δρόμος και πολλά βήματα απαιτούνται για να πετύχει αυτό το στόχο. Με αυτό τον αντίπαλο και με αυτή την πολιτική δεν θα ξεμπερδέψουμε εάν παραιτηθούμε από τον αγώνα. Το αντίθετο ακριβώς πρέπει να κάνουμε: σε κάθε βήμα που κάνει θα μας βρίσκει μπροστά του, σταθερά υπερασπιστές ενός ελεύθερου δημοκρατικού δημόσιου δωρεάν σχολείου αγωγής, γνώσης, δημιουργίας, συλλογικότητας, αλληλεγγύης. Ενός σχολείου των όλων, των ίσων και των διαφορετικών. Και αυτή την πολιτική θα υπηρετήσουμε τόσο έξω από τα σχολεία όσο και μέσα σε αυτά, μαζί με τα παιδιά στις τάξεις μας και μαζί με τους γονείς.

Συμπέρασμα τρίτο: το υπουργείο έχει μπλέξει πολύ άσχημα μαζί μας και δε θα του κάνουμε τη χάρη να υποχωρήσουμε ούτε βήμα!

Γιατί αν δεν ακολουθήσουμε το δύσκολο δρόμο θα βρεθούμε αντιμέτωποι με το αδιανόητο

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ