“Δάσκαλος σκυφτός αμόρφωτος λαός”
Μια δασκάλα, η Ελευθερία Παλαιστίδου καλείται σε απολογία, για την αντιπολεμική εργασία που είχε φτιάξει με τους μαθητές/τριες της για τη διεθνή ειρήνης στις 21Σεπτέμβριου, στην οποία υπήρχε το σύνθημα ”Λευτεριά στην Παλαιστίνη”, άσκησε, δηλαδή, το αυτονόητο παιδαγωγικό δικαίωμα και χρέος να μιλήσει στα παιδιά ενάντια στον πόλεμο και για το δικαίωμα όλων των παιδιών του κόσμου στην ειρήνη, τη ζωή, τη μόρφωση.
Δικαίωμα και υποχρέωση!
Δικαίωμα, γιατί ο δάσκαλος/α δεν είναι απλά μια μηχανή μετάδοσης γνώσης-ποιας, άραγε; Πρωταρχική υποχρέωσή του/της είναι να διαμορφώνει ανθρώπους, τους μελλοντικούς πολίτες, με κριτική σκέψη, με δυνατότητα ανασύνθεσης όλου του τεράστιου πλούτο των αποσπασματικών πληροφοριών σε μια συνολική εικόνα για την πραγματικότητα.
Δικαίωμα, γιατί ο δάσκαλος/α δεν διδάσκει μόνο μέσω της ενεργοποίησης των διανοητικών ικανοτήτων των μαθητών, αλλά και από το σύνολο της προσωπικότητάς του στη διαμόρφωση των συνειδήσεων και προσωπικοτήτων των μαθητών. Ποιος εκπαιδευτικός μπορεί να εμπνεύσει αξιοπιστία και σεβασμό, όταν μιλά για ισότητα, ελευθερία, δικαιοσύνη, ειρήνη και ταυτόχρονα, κλείνει τα μάτια και το στόμα στην αδικία, την εκμετάλλευση, τον πόλεμο, το ρατσισμό που συνιστούν τη βιωμένη πραγματικότητα των μαθητών/τριών; Ποιος μπορεί να διδάξει για τη “γενοκτονία των Ποντίων και των Αρμενίων” 100 χρόνια πριν, όταν αποσιωπά τη “γενοκτονία των Παλαιστινίων” που συντελείται σε πραγματικό χρόνο στο παρόν;
Υποχρέωση, γιατί η μόρφωση των παιδιών ένα στόχο θα έπρεπε να έχει, να τους βοηθήσει να παρέμβουν ενεργητικά στον κόσμο, να τον αλλάξουν προς όφελος των ίδιων και των αναγκών, συνολικά, της κοινωνίας.
Είναι ξεκάθαρο ότι κι αυτή η κυβέρνηση και το ΥΠΑΙΘΑ, εξυπηρετώντας τους τραπεζίτες και τους βιομήχανους (ανάμεσά τους κι αυτούς του πολέμου) θέλουν το σχολείο απλά να προετοιμάζει ανειδίκευτους εργάτες και πειθήνιους στρατιώτες για τα πολεμικά μέτωπα, δίπλα σε χειραγωγημένους επιστήμονες και εγκλωβισμένους στην καπιταλιστική ιδεολογία πολίτες (βλ. ανταγωνισμός, ατομική ευθύνη, ο καθένας για τον εαυτό του κι ας τους άλλους να πνιγούν, μην ασχολείσαι, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε κ.α.).
Γι΄αυτό οι εγκαλούντες τη δασκάλα είναι ψεύτες και υποκριτές! Διατείνονται ότι υπερασπίζονται την “καλλιέργεια συνειδητής ενεργητικής στάσης των μαθητών απέναντι στην πραγματικότητα που τους περιβάλλει”, αλλά την αντιλαμβάνονται μόνο ως τέτοια που θα τη στηρίζει και θα την αναπαραγάγει. Μια πραγματικότητα που οι μαθητές/τριες την αντιλαμβάνουν βιωματικά και συνιστά ένα διαρκή κοινωνικό πόλεμο, πλάι σε αυτόν που διεξάγεται στα πεδία των μαχών και τους έχει καταδικάσει σε φτώχεια, ανημπόρια και έλλειψη αισιοδοξίας για το μέλλον.
Μας λένε, λοιπόν, ότι, εμείς οι εκπαιδευτικοί, δε δικαιούμαστε να μιλάμε για αυτήν!
Να κοιτάμε τη δουλίτσα μας, να κάνουμε ό,τι μας λένε, να πειθαρχούμε σε άνωθεν εντολές, να σκύβουμε το κεφάλι, να συμβιβαζόμαστε, να … Κατά τα άλλα, να “έχουμε και να καλλιεργούμε την ενσυναίσθηση και τα ανθρωπιστικά ιδεώδη”…
Γι΄αυτό έχουν εξαπολύσει κυριολεκτικά πόλεμο ενάντια στους εκπαιδευτικούς: από τα καταναγκαστικά έργα της διαρκούς συλλογής προσόντων, της καταδίκης σε διαρκή περιπλάνηση των αναπληρωτών/τριών, τον γραφειοκρατικό έλεγχο, μέχρι την άσκηση ποικίλων μορφών βίας, στέρησης ή απειλή στέρησης μέσων επιβίωσης, την αμφισβήτηση και την κατάργηση στην πράξη της απεργίας και της διαμαρτυρίας και τελευταία των πειθαρχικών διώξεων.
Γιατί, η κυβέρνηση, εντέλει, δεν αρκείται απλά στον αυταρχισμό και την τρομοκρατία απέναντι στην μαχόμενη εκπαίδευση, αλλά θέλει και δηλώσεις μετάνοιας από τους εκπαιδευτικούς! Δεν είναι τυχαίο ότι, μεταξύ άλλων, η Ελευθερία κατηγορείται πως δεν έδειξε μεταμέλεια για την πράξη της!
Είναι γελασμένοι αν νομίζουν πως θα μας τρομοκρατήσουν και θα τους επιτρέψουμε να γυρίσουμε πίσω στα “πέτρινα χρόνια” και τις δηλώσεις κοινωνικών φρονημάτων! Δεν θα περάσει το σιωπητήριο σε κάθε φωνή που διεκδικεί μια ζωή με αξιοπρέπεια κόντρα σε αυτούς που ρημάζουν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων για τα συμφέροντα μιας χούφτας ολιγαρχών.
Θα υπερασπιστούμε το ρόλο και το έργο μας ως εκπαιδευτικοί, γιατί “μόνο άνθρωποι ευαίσθητοι απέναντι στην ανθρώπινη κατάσταση και αφοσιωμένοι στην υπόθεση της συλλογικής προόδου μπορούν να καλλιεργήσουν στους άλλους ενεργητική στάση απέναντι στα κοινωνικά ζητήματα και κατά συνέπεια ειλικρινές, ασυμβίβαστο ενδιαφέρον για τη βαθύτερη γνώση-κατανόηση του ανθρώπινου κόσμου. Και μόνον άνθρωποι που οι ίδιοι σκέπτονται κριτικά, μπορούν να διδάξουν την κριτική σκέψη. Δεν μπορεί να αναπτυχθεί κριτική σκέψη εκτός της κριτικής αντιμετώπισης της πραγματικότητας. Δεν μπορεί να καλλιεργηθεί η φαντασία αν σε κάθε τάξη δεν υπάρχουν εκπαιδευτικοί οι οποίοι τολμούν να κρίνουν, να σκεφτούν κριτικά, αλλά και τολμούν να φαντάζονται, που έχουν δηλαδή καλλιεργημένη την ικανότητα της φαντασίας, δηλ. την ικανότητα να βλέπουν τον κόσμο από εναλλακτικές όψεις”. (https://selidodeiktis.edu.gr/2022/11/27/βιβλιοπαρουσίαση-το-έργο-των-εκπαιδε/)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου