Η βάρβαρη καταστολή στην πλατεία Συντάγματος της 48ωρης απεργίας ενάντια στο μεσοπρόθεσμο βρίσκει τη συνέχειά της στις μεθοδεύσεις να ψηφιστεί το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου μέσα στο καλοκαίρι με κλειστά πανεπιστήμια. Η κυβέρνηση νομοθετεί στα κρυφά γιατί έχει χάσει κάθε στήριγμα στην κοινωνία και τον κόσμο της εκπαίδευσης. Ήδη η πανεπιστημιακή κοινότητα μέσα από τα θεσμικά της όργανα, αλλά και τις τοποθετήσεις των μελών της και των συλλογικών τους φορέων, απορρίπτει σχεδόν καθολικά αυτό το νομοσχέδιο. Η επίθεση με χημικά στους διαμαρτυρόμενους φοιτητές στο υπουργείο Παιδείας στις 11 Ιουλίου έδειξε για άλλη μια φορά τη μηδενική αξία όσων λέγονται από την κυβέρνηση και την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας για δημοκρατία, διάλογο κλπ.
Συγκεκριμένα με το νομοσχέδιο:
• Σχεδιάζεται ένα κατ΄ επίφαση πανεπιστήμιο, που δεν θα είναι πλέον ούτε δωρεάν, ούτε δημόσιο, ούτε πανεπιστήμιο. Παύει να είναι πανεπιστήμιο πρώτα από όλα σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο. Διαμορφώνεται ένα εκπαιδευτήριο παροχής επαγγελματικής κατάρτισης με δίδακτρα. Με «σχολές – χυλό» και εξατομικευμένο, πολυδιασπασμένο πρόγραμμα μονοετών, διετών και τριετών σπουδών. Τα προγράμματα σπουδών και οι σχολές συγκροτούνται, συγχωνεύονται ή καταργούνται στη βάση της εξυπηρέτησης των αναγκών της αγοράς, δηλαδή των επιχειρηματικών συμφερόντων, τα οποία θα εγγυάται η πανίσχυρη αρχή διασφάλισης ποιότητας. Οι μαθητευόμενοι μάγοι του νεοφιλελευθερισμού με αλαζονεία επιχειρούν να καταργήσουν τα επιστημονικά αντικείμενα χωρίς φυσικά να εξηγήσουν τι θα υπάρχει στη θέση, λ.χ., της φυσικής, της ιστορίας ή της αρχιτεκτονικής. Την ίδια στιγμή όμως το νομοσχέδιο προβλέπει και «θύλακες» αριστοκρατικών προγραμμάτων σπουδών για την οικονομική-πολιτική και επιστημονικής ελίτ της χώρας.
• Οι σπουδές και τα πτυχία μετρώνται με πιστωτικές μονάδες που θα συλλέγονται από ΑΕΙ, ΤΕΙ αλλά και ιδιωτικά κολέγια που αναγνωρίζονται, έχουμε δηλαδή άμεση αναγνώριση πτυχίων κι εξίσωση ιδρυμάτων. Είναι εφιαλτική η προοπτική που θα δίνει το ψευδοπτυχίο-ατομικός φάκελος προσόντων, που συγκροτείται όχι πια με βάση πού, τι, γιατί και πώς έμαθε ο φοιτητής, αλλά πόσο επιδέξιος είναι για να εκτελέσει άμεσα μια δουλειά σε μια αγορά εργασίας που το μνημόνιο την έχει κάνει μια ζούγκλα χωρίς δικαιώματα. Παράλληλα, καθώς οι γνώσεις είναι «μιας χρήσης», καθίσταται αναγκαία για την επιβίωση η πιστοποίηση και επαναπιστοποίηση, της επιδεξιότητας με το οικονομικό βάρος στην πλάτη των αποφοίτων.
• Εισάγεται η πρωτοφανής αντίληψη ότι οι μαθησιακές δυσκολίες αντιμετωπίζονται με την τιμωρία, καθώς αλλάζει η ροή σπουδών: προαπαιτούμενα, όρια αριθμού μαθημάτων, ποινολόγια αποτυχόντων, διαγραφές συνθέτουν ένα τοπίο όπου κυριαρχεί η πλήρης εντατικοποίηση και πειθάρχηση. Οι υποβαθμισμένες σπουδές μετατρέπονται σε ατομικό αγώνα επιβίωσης και συλλογής του προαπαιτούμενου αριθμού πιστωτικών μονάδων από οπουδήποτε. Δηλαδή αντί της επιστήμης εισάγεται από το νομοσχέδιο ως σκοπός της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης η συσσώρευση ετερόκλητων και αποσπασματικών ψηφίδων επιφανειακής γνώσης.
• Ιδιαίτερος είναι ο κίνδυνος για τις ανθρωπιστικές σπουδές και τις κοινωνικές επιστήμες, καθώς, όπως είναι φυσιολογικό, δεν μπορούν να αποδώσουν άμεσο οικονομικό κέρδος παρά μόνο κοινωνική ωφέλεια.
• Σε αυτές τις συνθήκες η δημοκρατική αυτοδιοίκηση του πανεπιστημίου θεωρείται βάρος και αναχρονισμός, και αντικαθίσταται από τον ασφυκτικό κρατικό και επιχειρηματικό έλεγχο. Θεσμοθετείται το πανίσχυρο συμβούλιο, που επιλέγεται με αδιαφανείς διαδικασίες, ο μάνατζερ-αφεντικό, ενώ ταυτόχρονα υποβαθμίζονται τα συλλογικά όργανα του πανεπιστημίου και γίνονται καθοριστικές παρεμβάσεις στη λειτουργία των φοιτητικών συλλόγων. Η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και η ριζική ανατροπή του εργασιακού καθεστώτος των διδασκόντων καταστρατηγούν την ακαδημαϊκή ελευθερία και τα δημοκρατικά δικαιώματα.
• Η εισαγωγή του «προπαρασκευαστικού έτους», που προσθέτει ένα ακόμη φίλτρο ταξικής επιλογής στη συνέχιση των σπουδών, έρχεται να θυμίσει ότι το νομοσχέδιο αποτελεί συνέχεια των αντιεκπαιδευτικών και αποτυχημένων επιλογών στην πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, που περιορίζουν τα μορφωτικά δικαιώματα, απαξιώνουν την παρεχόμενη εκπαίδευση και υποβαθμίζουν τον εκπαιδευτικό.
Με δυο λόγια, αυτό το νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας δεν παρά ένα κομμάτι της βάρβαρης πολιτικής μνημονίου, κυβέρνησης και Τρόικας. Προσχηματική είναι επίκληση των υπαρκτών προβλημάτων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, καθώς το μόνο που διασφαλίζεται δεν είναι παρά η διαιώνισή τους. Η ανεργία των πτυχιούχων έχει αιτία την πολιτική του Μνημονίου του 1 εκατ. ανέργων. Οι στρεβλώσεις στη δημοκρατική λειτουργία του πανεπιστημίου δε θεραπεύονται με λιγότερη δημοκρατία,με την απόλυτη εξουσία των μάνατζερ, που θα βρίσκονται έξω από κάθε έλεγχο.
Οι αντιδραστικές αυτές αναδιαρθρώσεις λειτουργούν δεσμευτικά στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και ειδικά στο λύκειο, το οποίο παρά τις κατά καιρούς εξαγγελίες παραμένει ένας εξεταστικός προθάλαμος για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η απαξίωση των σπουδών χωρίς μέλλον, η τυποποίηση που φέρνει το περιεχόμενο (τύπου ΙΕΚ), το μεγάλο κόστος χωρίς κατοχύρωση μας φέρνουν πιο κοντά σε κοινωνική απόρριψη του σχολείου και της παρεχόμενης γνώσης.
Η ΟΛΜΕ θα βρεθεί δίπλα στην πανεπιστημιακή κοινότητα, τους διδάσκοντες, το διοικητικό και ερευνητικό προσωπικό, τους φοιτητές και σπουδαστές στην προσπάθεια να μην περάσει αυτό το νομοσχέδιο. Θα αναλάβει πρωτοβουλίες ενημέρωσης και διαλόγου προκειμένου να διαμορφωθεί ένα κίνημα παιδείας που θα ενώσει τον κόσμο της εκπαίδευσης και τους γονείς, τους εργαζόμενους και την κοινωνική πλειοψηφία στη μάχη για να ηττηθεί η πολιτική του Μνημονίου σε παιδεία και κοινωνία.
Ένα κίνημα διεκδίκησης μιας παιδείας δημόσιας, δωρεάν, δημοκρατικής, προσανατολισμένης στις ανάγκες της κοινωνίας και της νεολαίας, με αξιοπρεπείς εργασιακές σχέσεις. Για ένα Πανεπιστήμιο χώρο δημιουργίας, έρευνας και αναζήτησης, σφυρηλάτησης μιας κοινωνικής συνείδησης που βασίζεται στο ελεύθερο φρόνημα, την κοινωνική προσφορά και αλληλεγγύη και το δημοκρατικό ήθος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου