Ο Κάφκα το είχε αναφέρει ως «σημείο χωρίς επιστροφή», Ο Βάνεγκεμ ως «σημείο αντίστασης» που συγκροτεί την υποκειμενικότητα. Κάποιος μπορεί να πει ότι είναι το σημείο που η προπαγάνδα δεν υποκαθορίζει την εμπειρία, που τα γεγονότα δεν βιάζονται από στρεβλές συνειδήσεις και συμφέροντα, το σημείο που επικοινωνιακού τύπου κενολογίες ξεφτιλίζονται μπροστά στην βιαιότητα της άμεσης εμπειρίας και των βιωμάτων. Άλλοι μπορούν να δουν αυτό το σημείο ως την εσχατιά εκείνη, όπου η διάκριση ατομικής και συλλογικής ευθύνης καταντά χωρίς νόημα, όπου η αυτοοργάνωση, πέρα από πρόταγμα αυτονομίας, είναι έσχατο και επιτακτικό διακύβευμα αξιοπρέπειας και επιβίωσης, το σημείο που η ίδια κοινωνία ξεπερνά τα όριά που τη συγκροτούν και τη συγκρατούν ως κοινωνία[1]. Είναι το σημείο που η ίδια η κοινωνία βάζει τις δικές της κόκκινες γραμμές. Τις κόκκινες γραμμές που δεν βάλαμε :
* Όταν τα επίπεδα ανεργίας έφτασαν σε επίπεδα μεσοπολέμου, βλέποντας ανθρώπους να αυτοκτονούν καθημερινά .
* Όταν αφήσαμε τον πρωθυπουργό να μιλά για ανάπτυξη και επιχειρηματικότητα και δη των νέων, όταν η ανεργία των νέων φτάνει στο 60% .
* Όταν φτάσαμε να ξαναμαγεύουμε τον κόσμο κάνοντας ωδές σε επουράνιες και καταχθόνιες θεότητες να είναι ήπιος ο χειμώνας, για να μη μαζεύουμε νεκρούς με καροτσάκια όπως το χειμώνα του 41.
* Δεν βάλαμε τις κόκκινες γραμμές στην πιο σκληρή ολιγαρχία, ξεσκεπάζοντας την υποκρισία περί επενδύσεων που δεν αφήνουν ούτε ένα ευρώ στο κράτος.
* Δεν βάλαμε τις κόκκινες γραμμές μας βλέποντας 500.000 οικογένειες σε ευρωπαϊκή χώρα -πανάθεμά την- να διαβιούν χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα.
* Δεν ήταν κόκκινη γραμμή οι λιποθυμίες των παιδιών από ασιτία και το διάβασμα με κερί το 2013.
* Ούτε η κρατική βία σε εικοσάχρονα παιδιά, το photoshop μάλλον τις απάλυνε.
* Ούτε ότι στο όνομα της καταπολέμησης του λαθρεμπορίου παιδιά 20χρονα πεθαίνουν στην προσπάθεια τους να ζεσταθούν. Ούτε στην ύβρη αμετανόητων ιδεοληπτικών νεοφιλελεύθερων που το μόνο που βρήκαν να πουν ήταν για τις ευθύνες του σχολείου που δεν τους έμαθε το μονοξείδιο του άνθρακα … Κι αυτές τις γραμμές τις απάλυναν κάποιοι συμφοιτητές τους που μίλησαν για «χαζομάρα» … Α, ήταν και που ολόκληρη η πόλη μετά από λίγες μέρες θα χόρευε στην πλατεία Harlem shake …
· Το σημείο δεν ήταν ούτε οι ζωές που χάνονται καθημερινά στα νοσοκομεία – παρεμπιπτόντως, στις καταγγελίες των γονιών, ότι μόνο το «λουκέτο» στο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο του νοσοκομείου Παίδων «Αγία Σοφία» έχει στοιχίσει τις ζωές οκτώ παιδιών , θα απαντήσει κανείς;
Τις τελευταίες μέρες προσπεράσαμε και άλλες κόκκινες γραμμές: όλη τη βδομάδα στα σχολεία όλης της χώρας υπήρχαν εκδηλώσεις και δράσεις ενάντια στη σχολική βία και τον εκφοβισμό, με τον ίδιο τον υφυπουργό παιδείας να δηλώνει ότι στόχος της κυβέρνησης «είναι να σπάσει η σιωπή και ο φόβος, να αντιμετωπιστούν τα περιστατικά βίας και να υποστηριχθούν με κάθε τρόπο οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί».[2]
Αντίθετα, στο σχολείο της Ιερισσού αυτή η μέρα γιορτάστηκε με:
· Τρομοκρατικές προσαγωγές και ανακρίσεις ανήλικων μαθητριών. Ο υφυπουργός τις αρνήθηκε .
· Δακρυγόνα που έπεσαν μέσα στο σχολείο, με τραυματισμό από κάλυκα δακρυγόνου, με γιατρό, νοσοκόμες, ιδιώτη ψυχολόγο, πρώτες βοήθειες και οξυγόνο σε μαθητές.
· Πεντάχρονο παιδάκι ΚΑΙ ΜΩΡΟ 10 ΜΗΝΩΝ να μεταφέρονται εσπευσμένα με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο.
· Δασκάλα να δηλώνει σε σταθμό ότι δεν μπορούν αυτή και οι μαθητές να ανασάνουν. Μετά από λίγο εξήλθαν από το σχολείο με μάσκες.
· Με την πλειοψηφία των μαθητών, την Παρασκευή 8/3 να μην προσέρχεται στο σχολείο λόγω φόβου .
Το ερώτημα είναι αμείλικτο, προσωπικό όσο και κοινωνικό: έχουμε ακόμη κόκκινες γραμμές; Είναι η Ιερισσός το σημείο μας ή θα χρειαστεί να βάλουμε ακόμα πιο χαμηλά τις κόκκινες γραμμές μας; Μήπως τελικά δεν υπάρχουν κόκκινες γραμμές; Μήπως ως κοινωνία, ως άτομα, ως φορείς δεν μπορούμε να χαράξουμε όρια που δεν πρέπει να ξεπερνιούνται;
Χρήστος Καπόνης, 1ο Δ.Σ. Δραπετσώνας
[1] Ίσως αυτό το σημείο ψάχνουμε τόσο καιρό, αφού οι αντικειμενικές συνθήκες δεν ωρίμασαν- οι άτιμες- και το τυχαίο γεγονός δεν φαίνεται να είναι αρκετό. Αλήθεια πιστεύει κανείς ακόμα ότι με ανεργία στο 30% και με χιλιάδες αυτοκτονίες, ότι μπορούμε να ελπίζουμε ακόμα σε ένα τυχαίο συμβάν ή στην ωρίμανση αντικειμενικών συνθηκών;
[2] Πόσο εκκωφαντικά τα γεγονότα ξεμπροστιάζουν την υποκρισία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου