του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη,
Μη φοβάσαι δάσκαλε. Αν λυγίσεις κι εσύ, πώς θα αλλάξει ο κόσμος;
Πώς θα αναθαρρήσει ο αδικημένος που βλέπει το άδικο να γίνεται νόμος και να τον δικάζει, αν εσύ που διδάσκεις το δίκιο υποκύπτεις στο άδικο;
Πώς θα αντέξει το παιδί το κακοποιημένο όσα περνάει η ψυχούλα του, αν ο δάσκαλός του το βάζει στα πόδια;
Πώς θα μπορέσει το παιδί το βιασμένο να κοιτάξει κατάματα το βιαστή του, να τον φτύσει κατάμουτρα και να τα βάλει με τους επόμενους «βιαστές» που το περιμένουν στη γωνία μιας οθόνης, αν εσύ που του έμαθες το πρώτο Α, δεν του δείξεις ότι είναι το πρώτο γράμμα του Αγώνα;
Πώς θα καταφέρει το παιδί το οργισμένο, που είδε τους συνομήλικούς του να σκοτώνονται ή να αγνοούνται στα Τέμπη, να κάνει την οργή του πάλη, αν δεν σε δει εσένα να παλεύεις μέχρι τη δικαίωση;
Χρέος έχεις να μην σκύψεις το κεφάλι κι αν χρειαστεί να ψηλώσεις πάνω από το μπόι σου, για να σε βλέπουν κι οι άλλοι που περιμένουν από σένα να δώσεις το σύνθημα: Υποταγή ή Αντίσταση;
Ταιριάζει η υποταγή σε δάσκαλο;
Και σήμερα, που δολοφόνοι και βιαστές αποφυλακίζονται, που τα θύματα εκφοβίζονται και εκβιάζονται εσύ πρέπει να βροντοφωνάξεις το δικό σου «όχι» σε όσους θέλουν να σε τρομάξουν. Και να είναι τόσο δυνατό που να ξαφνιαστείς κι εσύ ο ίδιος.
Όλοι έχουν τα μάτια στραμμένα πάνω σου. Ξέρουν πως χωρίς εσένα δεν υπάρχει αύριο.
Πάντα αυτοί που εξουσιάζουν, εσένα έχουν στο στόχαστρο.
Σε θέλουν φίλο τους για να μπορούν να συνεχίσουν να εξουσιάζουν χωρίς προβλήματα και μπελάδες.
Σε θέλουν δικό τους για να είναι ήσυχοι πως οι μαθητές σου θα βγουν αυριανοί εργαζόμενοι, πρόθυμοι και πειθήνιοι.
Σε θέλουν υποταγμένο και εξαρτημένο για να σε ελέγχουν και να επενδύουν στο φόβο.
Ξέρουν τη δύναμη που έχεις και τρομάζουν, μα περισσότερο τρέμουν με τη δύναμη που κρύβεις.
Φοβούνται τις σπίθες που βγάζεις όταν θέλεις και τις φωτιές που ανάβεις όταν προσπαθούν να σε υποτάξουν.
Χρόνια το προσπαθούν, χωρίς να το καταφέρνουν, και τώρα πάλι που βγήκαν παγανιά και εκφοβίζουν, με την ουρά κάτω από τα σκέλια το βάζουν στα πόδια.
Στέλνουν πορθητές της κακιάς ώρας που ψάχνουν τις πίσω ή τις πλαϊνές πόρτες των σχολείων για να μπουν μέσα και να «αξιολογήσουν» δήθεν, ούτε αυτοί ξέρουν τι, πώς και ποιον.
Τις πιο πολλές φορές φεύγουν άπραγοι, μα κι όταν καταφέρνουν να μπουκάρουν μέσα, φεύγουν ντροπιασμένοι και διπλά ηττημένοι, απαξιωμένοι και αποδομημένοι στα μάτια των συναδέλφων, των γονιών και των μαθητών. Στράφι οι περγαμηνές και τα προσόντα που διαλαλούν πως έχουν.
Θέλουν να σε κάνουν να δεις το σχολείο σαν μαγαζί και τους μαθητές σαν πελάτες.
Μα πώς μπορούν να περιμένουν ότι θα ξεπουληθείς στο κέρδος και θα θυσιάσεις τους μαθητές σου στο βωμό του;
Δεν σε ζύγισαν καλά γιατί ποτέ τους δεν βρέθηκαν στη θέση σου.
Κι όσοι δάσκαλέ μου σε βρίζουν και σε συκοφαντούν, αυτό ακριβώς είναι που τους σκυλιάζει. Το ότι, όχι μόνο δεν είσαι, αλλά κυρίως, ότι δεν θα γίνεις σαν κι αυτούς.
Για σένα το σχολείο είναι το σπίτι σου, οι μαθητές σου είναι τα παιδιά σου και τα δύο μαζί η ζωή σου η ίδια.
Ήδη ο απολογισμός είναι γι’ αυτούς αποκαρδιωτικός. Όσο και να προσπαθούν με πληρωμένες διαφημίσεις να πείσουν για το «έργο» τους, το μόνο που καταφέρνουν είναι να πείσουν για την «καταστροφή» που θέλουν να προκαλέσουν.
Όπου εφαρμόστηκε αυτό που βαφτίζουν αξιολόγηση ή αποτίμηση, το μόνο που κατάφερε ήταν να διαλύσει τη δημόσια εκπαίδευση, να την ιδιωτικοποιήσει και να σπείρει εργασιακή ανασφάλεια και ψυχολογική πίεση στους εκπαιδευτικούς.
Δάσκαλε, ποτέ σου δεν ήσουν αδιάφορος. Δεν θα γίνεις τώρα. Δεν θα κλείσεις τα μάτια, δεν θα πορευτείς με όσους προσπαθούν να κουκουλώσουν την αλήθεια και να εκβιάσουν τους νεοδιόριστους για να πετύχουν τους σκοπούς τους.
Καινούργια φιρμάνια ανακοινώνουν με ημερομηνίες και φόρμες πιεστικές. Δεν πειράζει.
Για μία ακόμη φορά θα μείνουν σχέδια επί χάρτου. Δεν θα αφήσεις μόνους τους νεοδιόριστους συναδέλφους σου.
Για μία ακόμη φορά θα σηκώσεις τη σημαία του αγώνα απέναντι στο σάπιο, το αναχρονιστικό, απέναντι στο μουχλιασμένο που το έντυσαν με ψευτοεπιστημονικούς δείκτες και στόχους και αναλύσεις.
Δάσκαλε, το μυαλό σου είναι ο στόχος, και η ψυχή σου.
Στείλε τους το μήνυμα για μία ακόμη φορά. Πες τους πως ούτε τώρα θα περάσει και άσ’ τους «να γανώνουν σαν καλατζήδες».
Άσ’ τους να συνεχίσουν το μέτρημα, 42,43,44,45…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου