Πρώτη σκέψη φυσικά είναι δια των θεσμικών οργάνων, με πρώτο τη ΔΟΕ, αλλά βλέποντας ότι μέχρι τις 3-12-13, δεν πήρε καμία θέση κατάλαβα πως τους διέφυγε το γεγονός .
Κάνοντας ένα πρόχειρο υπολογισμό των αποσπάσεων σε γραφεία και λοιπές «βυσματικές» θέσεις, βγήκε ο αριθμός 1412 μόνο από την Πρωτοβάθμια. Αριθμός ικανός να τορπιλίσει το νεοεφαρμοσθέν σύστημα μορίων με τις όποιες αδυναμίες του. Και ακριβώς αυτό πέτυχε!
Ακολουθώντας λοιπόν το σίγουρο δρόμο του » δώσε κι εμένα μπάρμπα» πετυχαίνονται αρκετά ωφελήματα: πρώτον, παρακάμπτεται το εμπόδιο των πλεονασματικών – ελλειμματικών περιοχών, δεύτερον δεν αποτελεί πρόβλημα η ύπαρξη κενών ή όχι στην περιοχή – στόχο, τρίτον ξεπερνιέται και το τυχόν έλλειμμα μορίων, που πιθανόν να απαιτούσε η περιοχή – στόχος.
Υπάρχουν βεβαίως κι άλλα ωφελήματα, όπως η αποφυγή του άγχους, αν και πότε θα συνεδριάσει το Κ.Υ.Σ.Π.Ε.αν θα τις υπογράψει ο Υπουργός, πότε θα ανακοινωθούν, αλλά αυτά θεωρούνται υποδιαίστερα και δεν λαμβάνονται σοβαρά υπ” όψιν.
Μπόλικο λοιπόν το τυρί της ρουσφετολογίας. Ευμεγέθης δε και η φάκα, στην οποία όμως πιανόμαστε όλοι, ακόμα κι αυτοί στους οποίους δεν αρέσει το τυρί. Εγκαθίσταται έτσι ένα αυθαίρετο σύστημα το οποίο «πετώντας ένα κόκαλο» κι όποιος προλάβει, βροντοφωνάζει στους άλλους «το λιγουρεύεστε;»
Κι ενώ ο τυρί τελειώνει γρήγορα η φάκα δε λέει ν” ανοίξει με τίποτα. Έτσι του χρόνου τα 1412 κόκαλα θα υποστούν υπερδιπλάσια διεκδίκηση, με τα γνωστά αποτελέσματα: »επιλεκτική» δικαιοσύνη και γενικευμένη αδικία. Αλλά ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, τι κι αν στα μέσα περιλαμβάνεται η κλάψα, το γλύψιμο, οι ψηφοθηρικές συναλλαγές, το παρακάλι, η καταστροφολογία και γενικά ενέργειες που… εξυψώνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια! Πάνω απ’ όλα ο καθαγιασμένος σκοπός.
Όμως, ο θερισμός είναι ανάλογος της σποράς κι έτσι, ενώ «ο μπάρμπας» έκανε τη δουλειά, εμφανίζεται ένα κύμα αγανάκτισης για την «κατάφορη» αδικία της μη αποδέσμευσης. Καταπληκτικά Ελληνικό!!! Ενώ έχει παρακαμφθεί αυτό το έστω και κολοβό σύστημα μορίων με «νόμιμο» (άρα και ηθικό) τρόπο, δικαίως εγείρεται αίσθημα αγανάκτησης για τη μη ολοκλήρωση του ρουσφετιού. Ω καιροί! Ω ήθη!
Προς τι όμως η αγανάκτιση; όπως είπαμε ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και τα μέσα είναι όχι μόνο γνωστά αλλά συνοδεύονται κι από πρόσφατη εμπειρία . Απλή επανάληψη χρειάζεται.
Αναρωτιέμαι μόνο αν όλες αυτές οι προσπάθειες και οι επιρροές που ασκήθηκαν δεν είχαν στόχο το εγώ αλλά το εμείς, δεν θα’ ταν λίγο καλύτερη η σημερινή κατάσταση;
Σίγουρα ναι!! Ακούγεται ίσως ουτοπικό, αλλά ότι πολλαπλασιάσουμε με το ένα παραμένει το ίδιο, αν όμως ο πολλαπλασιαστής μεγαλώσει;
Μέχρι να μεγαλώσει όμως «δώσε κι εμένα μπάρμπα».
Ευτυχές το 1950!!!
Παπαναστασίου Κώστας
Δάσκαλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου