Ο Σύλλογος Δασκάλων και Νηπιαγωγών Σάμου, με αφορμή τη συζήτηση που έχει ανοίξει γύρω από την υποχρεωτικότητα του προγράμματος «η τσάντα στο σχολείο» αλλά και το γενικότερο περιεχόμενο και χρησιμότητα της δράσης, ενημερώνει τους συναδέλφους ότι: «σύμφωνα με την άποψη της νομικής συμβούλου της Δ.Ο.Ε., Μαρίας – Μαγδαληνής Τσίπρα, η εγκύκλιος δεν έχει εκδοθεί σε εφαρμογή κάποιου νομοθετήματος αλλά με βάση απόφαση του Δ.Σ. του Ι.Ε.Π. το οποίο αποτελεί γνωμοδοτικό όργανο του Υπουργείου Παιδείας. Επομένως δεν συνάγεται υποχρεωτικότητα εφαρμογής της εγκυκλίου. Εναπόκειται στην παιδαγωγική κρίση των Συλλόγων Διδασκόντων να εκτιμήσουν, ελεύθερα, με δημοκρατικές διαδικασίες, τη δυνατότητα εφαρμογής της, όπως επίσης εναπόκειται στην κρίση κάθε διδάσκοντα να επιλέξει το εύρος και το χρονοδιάγραμμα των κατ’ οίκον εργασιών με βάση τη δυναμική της τάξης του, επιλέγοντας, πιθανόν, και ημέρες που δεν θα αναθέσει κατ’ οίκον εργασίες. Είναι σαφές ότι οι Σύλλογοι Διδασκόντων που έχουν αποφασίσει την υλοποίηση της δράσης, θεωρώντας ότι ήταν υποχρεωμένοι να την υλοποιήσουν, μπορούν να επανεκτιμήσουν ανά πάσα στιγμή τη στάση τους και να αποφασίσουν διαφορετικά» (από την ανακοίνωση της ΔΟΕ που επισυνάπτουμε στο συνημμένο έγγραφο).
Πρόκειται για αποπροσανατολισμό, ουσιαστικά, γονιών, μαθητών και εκπαιδευτικών, ταυτόχρονα με την υποχρηματοδότηση της παιδείας, τον εξορθολογισμό του εκπαιδευτικού προσωπικού, την αυτονομία, την κινητικότητα, τις ιδωτικοποιήσεις και την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων κ.λπ..
Επίσης, η συγκεκριμένη δράση έρχεται σε μια περίοδο που η κυβέρνηση χέρι – χέρι με ΕΕ, ΟΟΣΑ και κεφάλαιο ψηφίζει και νέα μέτρα! Επίθεση που εντάσσεται στο συνολικότερο σχεδιασμό για παραπέρα υποβάθμιση των μορφωτικών δικαιωμάτων των μαθητών και των εργασιακών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών για την οικοδόμηση του σχολείου της αγοράς.
Επιπρόσθετα, όμως, εκφράζουμε και τα παρακάτω εύλογα ερωτήματα:
1. Δεν είναι προσβολή για τους δασκάλους και το εκπαιδευτικό έργο, το μήνυμα που στέλνεται έμμεσα ότι τελικά το σχολείο ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ για τους μαθητές και τις οικογένειές τους, οπότε ας τους απαλλάσσουμε πού και πού από αυτό το «βάρος»;
2. Γιατί δεν ισχύει το ίδιο για ιδιωτικά σχολεία, φροντιστήρια και άλλες δραστηριότητες που έχουν κατακλύσει τον ελεύθερο χρόνο των παιδιών, αν το υπουργείο θέλει πραγματικά «να υποστηρίξει ουσιαστικά τον μειωμένο χρόνο δημιουργικής επαφής και επικοινωνίας γονέων –παιδιών»;
3. Για ποιο «σεβασμό στις ανάγκες της παιδικής ηλικίας» μιλάμε, και ποια «πολύπλευρη ανάπτυξη των παιδιών της σχολικής ηλικίας» τη στιγμή που διαλύεται η ίδια η δομή και λειτουργία της οικογένειας από την εξαχρείωση της μητρότητας, την αναγνώριση όλο και λιγότερο γονεϊκών δικαιωμάτων, την ανεργία, την ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας ή -στο άλλο άκρο – τις ατελείωτες ώρες εργασίας των γονέων του ιδιωτικού τομέα;
4. Πώς είναι δυνατόν επίσημα να «επιδιώκεται οι μαθητές και οι μαθήτριες να μην ασχολούνται με την προετοιμασία μαθημάτων», τη στιγμή όμως που τα αναλυτικά προγράμματα παραμένουν ως έχουν, τα βιβλία δεν αλλάζουν και ο όγκος της σχολικής ύλης παραμένει ουσιαστικά αμείωτος, παρά τον υποτιθέμενο εξορθολογισμό της; Καμιά κουβέντα δεν γίνεται απ' το Υπουργείο για το ίδιο το περιεχόμενο του σχολείου, που συνεχώς υποβαθμίζεται από τις αντιεκπαιδευτικές ρυθμίσεις των τελευταίων ετών, γίνεται πιο ταξικό και τσακίζει μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς.
5. Πόσο εύκολο είναι να συγχρονιστούν τα προγράμματα και ο εκπαιδευτικός σχεδιασμός των τάξεων ενός ολόκληρου σχολείου, με τόσο διαφορετικές ανάγκες, έτσι ώστε να υπάρξει ταυτόχρονα το μέγιστο δυνατό και στοχευμένο παιδαγωγικό όφελος από τη δράση αυτή και όχι να παραμείνει αποκομμένη από την υπόλοιπη εκπαιδευτική διαδικασία;
Αυτές οι διαφορετικές (και ουσιαστικές) ανάγκες, δεν έχουν καμία σχέση με το αν αφήνουν ή όχι οι μαθητές την τσάντα στο σχολείο, κάτι που σημαίνει ότι και η συγκεκριμένη δράση δεν έχει κανένα ουσιαστικό λόγο να εφαρμοστεί.
Απ’ την άλλη, είναι χρέος μας να υπερασπιστούμε την πραγματική εκπαίδευση απέναντι στον οποιονδήποτε αποπροσανατολισμό επιχειρούν οι εκάστοτε κυβερνήσεις, τα ατελείωτα προβλήματα και τις άθλιες εκπαιδευτικές συνθήκες που επιβάλλουν.
Χρειάζεται τώρα να δυναμώσουμε την πάλη για το δημόσιο σχολείο που θα έχει ως κέντρο του τη γνώση (και όχι τις δεξιότητες που χρειάζεται κάθε φορά η αγορά), που θα μορφώνει και θα διαπαιδαγωγεί ολόπλευρα τους μαθητές μέχρι την ενηλικίωσή τους .
Με βάση όλα τα παραπάνω, όπως επίσης και για τα πρακτικά ζητήματα που προκύπτουν (π.χ. φύλαξη αντικειμένων, λειτουργία Ολοήμερου κ.ά.) καλούμε τους συναδέλφους να συζητήσουν με γνώμονα παιδαγωγικά και συναδελφικά κριτήρια και την ομαλή λειτουργία της σχολικής μονάδας, με βάση τις πραγματικές ανάγκες των μαθητών τους και, κυρίως, χωρίς καμιά πίεση επιβολής από οποιαδήποτε κατεύθυνση.
Για το Διοικητικό Συμβούλιο
Ο Πρόεδρος
Αρχοντούλης Ιωάννης
Ο Γραμματέας
Κατσιγιάννης Νικόλαος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου