5 Οκτώβρη: Παγκόσμια Ημέρα του Εκπαιδευτικού

Από τότε που ο Προμηθέας έκλεψε τη φωτιά για τη δώσει στους ανθρώπους, από τότε που η Αντιγόνη όρθωσε το ανάστημά της κόντρα στον Κρέοντα, από τότε που οι άνθρωποι σε κάθε άκρη της γης σηκώνουν το κεφάλι, από τότε που οι δάσκαλοι άρχισαν να συνωμοτούν με τα παιδιά οι κάθε λογής εξουσίες τρέμουν και απειλούν τους εκπαιδευτικούς. Τον φοβούνται πολύ το δάσκαλο οι εξουσίες γιατί:

· Αυτός έχει διάφορα ονόματα : «καθηγητής, δάσκαλος, νηπιαγωγός». Οι μαθητές, για κείνον, έχουν πάντα το ίδιο όνομα: «τα παιδιά μου»

· Είναι αυτός που εύχεται «καλή χρονιά» δυο εποχές το χρόνο

· Που όταν τον ρωτούν αν έχει παιδιά απαντάει «εκατοντάδες»

· Που ακούει με λαχτάρα το «γεια σας ρε, κύριε» αμέτρητες φορές τη μέρα

· Που τον ενδιαφέρουν πιο πολύ οι μαθητές του από το μάθημα

· Που έχει για κίνητρο την αγάπη του για τα παιδιά και όχι την αγάπη των παιδιών για κείνον

· Που ανάβει φωτιές στο μυαλό των παιδιών ενώ τον προορίζουν για πυροσβέστη

· Που θέλει να είναι πάντα ερωτευμένος με αυτό που διδάσκει για να το ερωτεύονται και οι μαθητές του

· Είναι αυτός ο ενοχλητικός συναγερμός που ξυπνάει τις κοινωνίες, αυτό το ξυπνητήρι που θέλει η εξουσία να σπάσει

· Η βόμβα της παιδείας που θέλουν να απενεργοποιήσουν πριν εκραγεί σε ανεξέλεγκτο φως

· Που πασχίζουν να τον αποδυναμώσουν γιατί φοβούνται ότι επηρεάζει τους νέους

· Που θέλουν να τον ελέγχουν γιατί φοβούνται ότι δια-μορφώνει το αύριο

· Που προσπαθεί να είναι σεμνός υπηρέτης της μάθησης και όχι φωτεινός παντογνώστης

· Που θέλει να εντυπωσιάζεται παρά να εντυπωσιάζει

· Είναι εκείνος που του απαγορεύουν να ζητάει οικονομική αξιοπρέπεια γιατί κάνει λειτούργημα

· Που οι γονείς τον βλέπουν ως ανταγωνιστή και συγκρίνονται μαζί του

· Που θέλει να διδάσκει και όχι να δασκαλεύει

· Που δυναμώνει τις διαφορετικότητες ενώ έχει λάβει εντολή να κόβει ό,τι προεξέχει

· Που ομαδοποιεί αλλά δεν εξομοιώνει

· Που βρίσκει πάντα χώρο στην αγκαλιά του για ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ. Που δεν ξεχνάει ποτέ τα παιδιά στα τελευταία θρανία: τα φτωχά, τα ανήμπορα και τα «ξένα»..

· Που χαίρεται άμα τον στριμώχνουν οι ερωτήσεις των μαθητών του

· Που βλέπει τους βαθμούς και τις εξετάσεις ως αναγκαίο κακό και όχι ως αυτοσκοπό

· Που κατσουφιάζει με τις λέξεις επίδοση και απόδοση και χαμογελάει με τη λέξη προσπάθεια

· Είναι ο εκπαιδευτικός που ξεκινά σαν ρόλος και γίνεται ταυτότητα

· Όχι κάτι σαν δεύτερη φύση μα σαν πρώτη

· Που δεν θέλει τίποτα άλλο να κάνει, δεν νιώθει ότι τίποτα άλλο έχει τόση αξία

· Που αν και λαχταρά και ξέρει ότι δικαιούται λίγη αναγνώριση παραπάνω λέει «δεν πειράζει» αφού κάνει αυτό που αγαπά

· Είναι η σήραγγα που ενώνει δύο παράλληλα σύμπαντα, των μεγάλων και των μικρών

· Που με χαρά γίνεται ο κυματοθραύστης για τα παιδιά αλλά απεχθάνεται να γίνεται ο σάκος του μποξ ή ο αποδιοπομπαίος τράγος για τους μεγάλους

· Που η καρδιά του μένει παιδική και που πληγώνεται στη γενίκευση μεμονωμένων πράξεων κάποιων που ψευδεπίγραφα φέρουν τον ίδιο τίτλο

· Που όταν αντιδρά σε νόμους και διατάγματα είναι γιατί νιώθει ευθύνη και όχι γιατί είναι αντιδραστικός

· Που είναι ο πιο σκληρός αξιολογητής του εαυτού του και που ποτέ δεν του βάζει άριστα

· Που δεν θέλει να είναι πρότυπο για τους μαθητές του αφού λαχταράει να γίνουν καλύτεροι από αυτόν

· Που δεν μπορεί να γιορτάσει την «ημέρα του εκπαιδευτικού» όσο η εκπαίδευση υποφέρει

Να τον φοβάστε τον εκπαιδευτικό, γιατί μπορεί και να μυήσει τα παιδιά στη συνωμοσία της γνώσης και τότε μπορεί να κάνουν αυτό που τρέμετε περισσότερο, να αποφασίσουν να αλλάξουν τον κόσμο!!