Υπέγραψαν και τώρα τρέχουν…

Αντιμέτωπη με τα λάθη της και την έλλειψη ουσιαστικής δι­απραγμάτευσης βρίσκεται ακόμη μια φορά η κυβέρνη­ση. Η εμπλοκή που παρουσίασε η δια­πραγμάτευση για το νέο δάνειο λόγω των εγγυήσεων που ζήτησε η Φινλανδία δεν πρέπει να μας εκπλήσσει, διό­τι πολύ απλά δεν είναι ξαφνική, όπως θέλει να την παρουσιάσει το Μαξίμου, και σίγουρα δεν έχει να κάνει με την αναζωπύρωση της κρίσης στην Ε.Ε. τις τελευταίες εβδομάδες.

Το «Π» έγραψε λίγες μέρες μετά την απόφαση της Συνόδου Κορυφής της 21ης Ιουλίου ότι η απόφαση ανέ­φερε ρητά πως χώρες της ευρωζώνης θα είχαν δικαίωμα να ζητήσουν από την Ελλάδα εμπράγματες εγγυή­σεις (collaterals). Μάλιστα, ενώ ο πρω­θυπουργός έλεγε μέχρι τότε ότι θα ασκούσε βέτο και ότι οι εγγυήσεις ήταν «κόκκινη γραμμή», στις Βρυξέλλες το δέχθηκε χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Τότε γράψαμε ότι η συμφωνία για το νέο πακέτο ήταν πολιτική και ότι οι δι­απραγματεύσεις για τις λεπτομέρειες θα γίνονταν μέσα στο καλοκαίρι. Γρά­ψαμε επίσης ότι η Φινλανδία, η Ολλαν­δία, η Αυστρία και σε δεύτερο λόγο η Σλοβακία και η Σλοβενία επέμειναν να συμπεριληφθεί η παράγραφος για τις εγγυήσεις στην απόφαση και διερω­τηθήκαμε πώς θα κατάφερνε η κυβέρ­νηση να το «πασάρει» όταν θα έρθει η ώρα της υπογραφής της νέας δανει­ακής σύμβασης, αφού κάτι τέτοιο δεν κρύβεται.
Η ώρα ήρθε τώρα και οι κυβερνώντες αποφάσισαν να το «σώσουν» λέγοντας ότι οι ορέξεις των παραπάνω χωρών εί­ναι... «ξαφνικές», έχουν να κάνουν με την αστάθεια στο παρόν οικονομικό σκηνικό και σε εσωτερικές πολιτικές επιδιώξεις των κυβερνήσεών τους.

Λάθος πρώτο

Η κυβέρνηση επιμένει να διαχειρί­ζεται το νέο πακέτο μόνο σε πολιτικό και επικοινωνιακό επίπεδο. Χαρακτη­ριστικό δείγμα το ότι ο υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος στέλ­νει επιστολές στην ηγεσία της Ε.Ε. και τηλεφωνεί στον Γερμανό ομόλογό του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, από τον οποίο ζήτησε να μεσολαβήσει ώστε να υπα­ναχωρήσουν οι χώρες από τις επιδιώξεις τους για τις εγγυήσεις.
Όμως, πώς είναι δυνατόν η κυβέρνη­ση να μην προέβλεψε αυτή την εξέλι­ξη, αφού η απόφαση για τις εγγυήσεις εμπεριέχεται στα συμπεράσματα του συμβουλίου του Γιούρογκρουπ στις 11 Ιουλίου; Τα συμπεράσματα έλεγαν σαφώς: «(...)  including through a collateral arrangement where appropriate ».
Στη συνέντευξη Τύπου του Γιούρο­γκρουπ, μάλιστα, ο επίτροπος για οι­κονομικές και νομισματικές υποθέσεις Όλι Ρεν, ερωτώμενος περί της πρότα­σης αυτής, ξεκαθάρισε ότι η πρόταση μπήκε ύστερα από απαίτηση των Φινλανδών, οι οποίοι ήταν κάθετοι. Μερι­κές μέρες μετά, στη Σύνοδο Κορυφής των «17», η πρόταση αυτή όχι μόνο μπήκε στα συμπεράσματα της απόφα­σης, αλλά ενισχύθηκε καθώς και άλ­λες χώρες ζήτησαν να υπάρχει αυτό το «παράθυρο».
Και ενώ από τότε οι κυβερνήσεις τό­σο της Φινλανδίας όσο και της Ολλαν­δίας, της Αυστρίας και της Σλοβακίας ξεκαθάριζαν με δηλώσεις τους ότι οι εγγυήσεις θα ζητηθούν, στην Ελλάδα η κυβέρνηση επέμενε να μιλάει για τελε­σίδικη συμφωνία, για πανηγυρική νίκη και για ένα νέο δάνειο, χωρίς να διευ­κρινίζει τις λεπτομέρειές του. Αντιθέ­τως τις έκρυβε κάτω από το χαλί με την ανοχή των περισσότερων μέσων ενημέ­ρωσης.
Μόνο ύστερα από απαίτηση κάποιων βουλευτών ο Ε. Βενιζέλος έκανε νύξη από το βήμα της Βουλής για τις εγγυή­σεις που θα κληθεί να δώσει η χώρα μας. Όμως το θέμα έμεινε εκεί και περισσότερες λεπτομέ­ρειες δεν δόθηκαν.

Λάθος δεύτερο

Το δεύτερο μεγάλο δια­πραγματευτικό λάθος της κυβέρνησης έγινε κατά τη διάρκεια των συζητήσεων με τη φινλανδική κυβέρνηση. Προφανώς για να αποφύγουν το επικοινωνιακό Βατερλό που θα ερχόταν εάν δίνονταν εμπράγματες εγγυήσεις στους Φινλανδούς (ενέχυρο κρα­τικής περιουσίας, φυσικών πόρων κ.λπ.), η κυβέρνηση βρήκε τη... «λύση» των χρηματικών εγγυήσεων (cash collaterals), κάτι που δεν έχει γίνει ποτέ παγκοσμίως!
Η πρωτοφανής αυτή λογική δημιούργησε ακόμη μεγαλύτερες ορέξεις στις χώρες που ήδη ήθελαν εγγυήσεις και τις οποίες δικαιούνται βάσει των αποφάσεων της 21ης Ιουλίου. Εάν γίνει κάτι τέτοιο και δοθούν παρόμοιες εγγυήσεις σε όλες τις χώρες που τις ζητούν, τότε η Ελλάδα θα τιναχθεί στον αέρα, αφού ουσιαστικά θα κληθεί να βάλει... από την τσέπη της το δάνειο που θα της δοθεί!

Λάθος τρίτο

Το τρίτο μεγάλο διαπραγματευτικό λάθος της κυβέρνησης είναι η στάση πανικού που κρατά εκ των υστέρων και οι παρακλήσεις προς τη Γερμανία να βάλει πλάτη για να αλλάξει ουσιαστικά η στάση των χωρών που θέλουν επιπρόσθετες εγγυήσεις. Από μόνη της δηλαδή η Αθήνα ξανανοίγει τον κύκλο διαπραγματεύσεων για ένα δάνειο που υποτίθεται πως είχε εξασφαλιστεί και έμεναν να αποφασιστούν μόνο οι τεχνικές λεπτομέρειες. Και βεβαίως, για να ακυρωθούν οι αποφάσεις της 21ης Ιουλίου ως προς τις εγγυήσεις, θα χρειαστεί χρόνος και νέες παραχωρήσεις άλλου είδους. Εννοείται πως, εάν μεσολαβήσει η Γερμανία για να λήξει το θέμα, τότε η Αθήνα θα είναι υπόχρεη προς το Βερολίνο και θα αναγκαστεί να υπογράψει χωρίς δεύτερη κουβέντα τις προτάσεις των Γερμανών για τη νέα οικονομική διακυβέρνηση, που προνοεί όχι μόνο βαριά πρόστιμα εάν δεν επιτυγχάνουμε τους στόχους του μνημονίου, αλλά και πλήρη διαχείριση της οικονομίας της χώρας μας από το νέο ευρωπαϊκό διευθυντήριο που θα δημιουργηθεί. Το ερώτημα είναι λοιπόν γιατί η κυβέρνηση επιμένει να βάζει αυτογκόλ σε μια κρίσιμη περίοδο και δείχνει να διαπραγματεύεται επιδερμικά. Δείχνει επίσης να μην έχει καταλάβει ακόμη πώς κινούνται τα πράγματα σε επίπεδο Ε.Ε. ούτε να κατανοεί σε βάθος τις οικονομικές εξελίξεις και τις συνέπειες των αποφάσεων που λαμβάνονται. Όλα αυτά, σύμφωνα με πληροφορίες του «Π», δείχνουν ότι το νέο δάνειο θα ληφθεί, στην καλύτερη των περιπτώσεων, τον Οκτώβριο και ότι τον Σεπτέμβριο θα λάβουμε ίσως τη μισή έκτη δόση του υπάρχοντος δανείου, μόνο και μόνο για να καλυφθούν οι ταμιακές ανάγκες του κράτους.

Η κυβέρνηση φαίνεται να μην έχει πάρει ακόμα σοβαρά τη σαφή αλλαγή στάσης των Ευρωπαίων προς την Ελλάδα και να ασχολείται μόνο με τις διαρροές για το εάν και πώς θα μιλήσει ο πρωθυπουργός στις παραγωγικές τάξεις στη ΔΕΘ. Όλη η διαχείριση της χώρας παραμένει μόνο επικοινωνιακή, ενώ τα τελεσίγραφα των Ευρωπαίων για να φέρουμε την ελληνική οικονο­μία σε διαχειρίσιμη κατάσταση λήγουν το ένα μετά το άλλο.

Η «αγριεμένη» τρόικα

Το οικονομικό επιτελείο βλέπει ότι η κάθοδος της τρόικας αυτή τη φορά θα είναι ακόμη πιο οδυνηρή, αλλά επιμέ­νει να κινείται μόνο σε επίπεδο εντυπώσεων:
1.Ενώ όλοι γνωρίζαμε από τον πε­ρασμένο Μάιο, όταν γινόταν η διαπραγμάτευση για το μεσοπρόθεσμο, ότι πάλι τα νούμερα δεν βγαίνουν, η κυβέρνηση επέμενε ότι θα επιστρέ­ψουμε στην ανάπτυξη από τον Σεπτέμ­βριο. Μιλούσε μάλιστα για μηδενισμό της ύφεσης μέχρι το τέλος του έτους! Τώρα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και το οικονομικό επιτελείο αποφάσισε να διαρρεύσει ότι η ύφεση φέτος θα είναι τελικά μεγαλύτερη από το προβλεπόμενο. Το απέδωσε  – πού αλλού;  – στην επιβράδυνση του οικονομικού κλίμα­τος διεθνώς!
Μόνο που οι πάντες γνωρίζουν και φωνάζουν πλέον την αλήθεια: ότι, με τη φορομπηχτική στρατηγική που απο­φασίστηκε, η ύφεση φέτος θα ήταν της τάξεως του _% και ίσως υψηλότε­ρη. Παρ’ όλα αυτά η κυβέρνηση επέ­μενε να διαστρεβλώνει το κλίμα και να παραπλανά τον κόσμο.
2.Όλοι γνωρίζαμε από τον περασμέ­νο Μάιο ότι, λόγω των υπεραισιόδοξων προβλέψεων της κυβέρνησης, ο Σεπτέμβριος θα μας βρει με νέα επώδυνα μέτρα καθώς οι στόχοι θα παρέμεναν εκτός. Κι όμως, η κυβέρ­νηση επέμενε να παρουσιάζει μια σχε­δόν ονειρική εικόνα ανάκαμψης.
Τώρα, με την έλευση της τρόικας, θα παίξει ακόμη μια φορά το προσφι­λές κόλπο ότι «δεν φταί­με εμείς, η τρόικα τα ζητάει», ενώ ο υπουργός Οικονομικών άρχισε να ανοίγει τον κύκλο διαρροών για τα νέα μέτρα. Κάτι που γίνεται δη­λαδή κάθε τρίμηνο, λίγο πριν και λίγο μετά την έλευση της τρόικας.
3.Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα είναι δύσκολα διότι, όσο και να συγκαλύπτονται οι εξελίξεις, το έλ­λειμμα έχει κολλήσει στο 10% και μό­νο με θαύμα θα πέσει στα 17 δισ. ευρώ μέχρι το τέλος του έτους. Το νέο πόρι­σμα της τρόικας θα είναι σκληρό, θα δείχνει την πραγματική αποτυχία της οικονομικής πολιτικής που ακολου­θείται και, το κυριότερο, θα κατατεθεί στους δανειστές μας εν μέσω των δια­πραγματεύσεων για το νέο δάνειο.

Όργιο σεναρίων

Περιμένουμε λοιπόν να δούμε σε... ποιους θα ρίξει το φταίξιμο αυτή τη φορά η κυβέρνηση για την πλήρη απο­τυχία να καταφέρει να ελέγξει τα δημοσιονομικά της χώρας ακόμα και μετά τον βομβαρδισμό των σκληρών μέτρων που εφάρμοσε τα δύο χρόνια διακυ­βέρνησής της.
Πληροφορίες του «Π» αναφέρουν ότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος ετοιμάζε­ται να προσφύγει στην ύστατη λύση: να ζητήσει αλλαγή των στόχων, σε έσο­δα, δαπάνες και βεβαίως έλλειμμα και χρέος, έχοντας ως πρόφαση τη βαθύ­τερη ύφεση και το αρνητικό οικονομι­κό κλίμα που επικρατεί εντός και εκτός της χώρας.

Άγνωστο εάν οι δανειστές και επιτη­ρητές θα ανταποκριθούν σε τέτοιο αί­τημα, καθώς έκαναν ουκ ολίγες φορές τα στραβά μάτια το τελευταίο διάστημα. Διότι θα κληθούν και αυτοί να απο­λογηθούν στους ψηφοφόρους τους και μάλιστα εν όψει της έγκρισης ενός νέ­ου δανείου από τα εθνικά κοινοβού­λια, σε κάποιες περιπτώσεις εν μέσω ενός ήδη ανεβασμένου προεκλογικού θερμομέτρου: Πώς είναι δυνατόν, με δύο πακέτα «στήριξης», η Ελλάδα να έχει κάνει μόνο μια τρύπα στο νερό.
Και μην απορήσετε αν δείτε πάλι να ξαναβγαίνουν στον αέρα τα σενάρια περί εξόδου της χώρας μας από το ευ­ρώ. Μόνο που αυτή τη φορά θα έχουν γερές βάσεις όχι μόνο στην αδυναμία της Ευρώπης να βάλει φρένο στην κρί­ση χρέους, αλλά και στην εσωτερική οικονομική μας κατάσταση, η οποία εί­ναι, έτσι ή αλλιώς, δραματική...

Ως εκ τούτου μην απορείτε που ο οίκος αξιολόγησης Standard & Poor’s χαρακτηρίζει «χρεοκοπία» το δεύτε­ρο πακέτο διάσωσης της Ελλάδας με τη συμμετοχή των ιδιωτών επειδή πε­ριλαμβάνει «ελάφρυνση του χρέους» και υψηλόβαθμο στέλεχός της λέει ανοιχτά ότι η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει έως τα τέλη του 2011.
Μην απορείτε επίσης για το ότι η Bundesbank εκτιμά πως η συμμετοχή των ιδιωτών επενδυτών στο δεύτερο πακέτο διάσωσης της Ελλάδας αναμέ­νεται να είναι πολύ περιορισμένη. Αυ­τό σημαίνει πως οι ιδιώτες αναμένουν κάτι... καλύτερο γι’  αυτούς σε επίπεδο διακανονισμού - δηλαδή θεωρούν ότι μπορούν να διεκδικήσουν ακόμη περισ­σότερες ρυθμίσεις υπέρ τους, ίσως και με τη μορφή εγγυήσεων. Καταλαβαίνε­τε τώρα γιατί η απόφαση της 21ης Ιουλί­ου και η συμπερίληψη σε αυτή νέων εγ­γυήσεων άνοιξε τον ασκό του Αιόλου.

Άντε τώρα η κυβέρνηση να ξαναμαζέψει τους ανέμους και να τους κλεί­σει στο σακούλι με... επικοινωνιακή δι­αχείριση. Γίνεται; Αμ δε...

topontiki