των Γιώργου Πολάκη και Γιώργου Τζωρτζακάκη
Συναισθήματα νοσταλγίας θα πλημμυρίσουν τους εκπαιδευτικούς που έχουν κάνει αίτηση απόσπασης από ΠΥΣΠΕ σε ΠΥΣΠΕ, αφού θα αναβιώσει στο μυαλό τους η εποχή που πρωτοετείς φοιτητές έψαχναν για σπίτι στο τέλος Αυγούστου!
Το Υπουργείο Παιδείας που διατυμπάνιζε ότι θα υλοποιήσει τα αυτονόητα (οι δάσκαλοι θα είναι στις θέσεις τους έγκαιρα), άφησε να πλησιάζει ο Σεπτέμβρης για να υλοποιήσει μια διαδικασία που τα προηγούμενα χρόνια γινόταν Ιούλιο.
Συναισθήματα νοσταλγίας θα πλημμυρίσουν τους εκπαιδευτικούς που έχουν κάνει αίτηση απόσπασης από ΠΥΣΠΕ σε ΠΥΣΠΕ, αφού θα αναβιώσει στο μυαλό τους η εποχή που πρωτοετείς φοιτητές έψαχναν για σπίτι στο τέλος Αυγούστου!
Το Υπουργείο Παιδείας που διατυμπάνιζε ότι θα υλοποιήσει τα αυτονόητα (οι δάσκαλοι θα είναι στις θέσεις τους έγκαιρα), άφησε να πλησιάζει ο Σεπτέμβρης για να υλοποιήσει μια διαδικασία που τα προηγούμενα χρόνια γινόταν Ιούλιο.
Το Υπουργείο αντιλαμβάνεται τους εκπαιδευτικούς ως φαντάρους οι οποίοι θα περιμένουν υπομονετικά και χωρίς γκρίνιες πότε θα δεηθεί να τους δώσει φύλλο πορείας (συγνώμη, απόσπαση). Δεν είναι απλά ένα καψόνι που κάνει το άσπλαχνο και ανοργάνωτο υπουργείο (όπως υπονοεί ο αιρετός της ΠΑΣΚ του ΚΥΣΠΕ), αλλά κάτι πολύ χειρότερο. Προφανώς η καθυστέρηση προέρχεται από το χτένισμα το στοιχείων που παρέδωσαν οι Πρωτοβάθμιες ώστε να μειώσει τα κενά όσο το δυνατό περισσότερο και να γίνουν λιγότερες αποσπάσεις.
Πολλούς συναδέλφους θα τους πιάσουν αισθήματα νοσταλγίας για την ΠΑΣΚ την εποχή που το ΠΑΣΟΚ ήταν αντιπολίτευση. Τότε που δε φοβόταν να μιλήσει για κυβερνητική πολιτική, για διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης και προσπαθούσε να πολιτικοποιήσει και όχι να προσωποποιήσει τις ευθύνες. (βλ ενδεικτικά παρέμβαση το 2009 του προέδρου της ΔΟΕ τότε Δ. Μπράτη : Η μείωση αυτή (των διορισμών) θα οδηγήσει σε νέες συμπτύξεις τμημάτων και υποβαθμίσεις σχολείων, σε αύξηση των μαθητών ανά τμήμα, σε πλήρη υποβάθμιση του εκπαιδευτικού έργου από τα κενά που θα δημιουργηθούν, σε ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων
Πολλούς συναδέλφους θα τους πιάσουν αισθήματα νοσταλγίας για την ΠΑΣΚ την εποχή που το ΠΑΣΟΚ ήταν αντιπολίτευση. Τότε που δε φοβόταν να μιλήσει για κυβερνητική πολιτική, για διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης και προσπαθούσε να πολιτικοποιήσει και όχι να προσωποποιήσει τις ευθύνες. (βλ ενδεικτικά παρέμβαση το 2009 του προέδρου της ΔΟΕ τότε Δ. Μπράτη : Η μείωση αυτή (των διορισμών) θα οδηγήσει σε νέες συμπτύξεις τμημάτων και υποβαθμίσεις σχολείων, σε αύξηση των μαθητών ανά τμήμα, σε πλήρη υποβάθμιση του εκπαιδευτικού έργου από τα κενά που θα δημιουργηθούν, σε ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=5408868
Δείτε τις προηγούμενες ανακοινώσεις και συγκρίνετέ τις με τις ανακοινώσεις του γραφείου τύπου του Υπουργείου Παιδείας, (συγνώμη, του αιρετού του κλάδου!).
Δείτε τις προηγούμενες ανακοινώσεις και συγκρίνετέ τις με τις ανακοινώσεις του γραφείου τύπου του Υπουργείου Παιδείας, (συγνώμη, του αιρετού του κλάδου!).
Η πρώτη (http://www.alfavita.gr/artro.php?id=43105) σε τι διαφέρει από ένα τυπικό ενημερωτικό δελτίο του Υπουργείου Παιδείας; Είναι ενδεικτικό ότι το Υπουργείο Παιδείας δε φαίνεται να έχει εκδώσει δελτίο τύπου για το θέμα. Καλύπτεται ως φαίνεται από αυτό του αιρετού της ΠΑΣΚ…
Η δεύτερη εντός της ίδιας μέρας ανακοίνωση σε τι διαφέρει από δημοσιογραφική κάλυψη του θέματος με αιχμές για διοικητική απορρύθμιση; (http://www.alfavita.gr/artro.php?id=43131) και εκκλήσεις προς την υπουργό να ‘αντιμετωπίσει το θέμα με την απαιτούμενη σοβαρότητα’
Αλλά αυτό που νοσταλγούμε ακόμα περισσότερο είναι το κλίμα της απεργίας του 2006. Τότε που πίστευες ότι μπορούσες ν’ αλλάξεις τα πράγματα, όταν ένιωθες το κλίμα της συλλογικότητας, την αίσθηση ότι μπορούσες ν’ αναμετρηθείς με ένα υπουργείο και με μια νεοφιλελεύθερη πολιτική. Η αίσθηση νοσταλγίας δυναμώνει μέσα στο σημερινό κλίμα της ανημποριάς και παράλυσης που μοιραίοι και άβουλοι περιμένουμε την επόμενη περικοπή, που καθένας μόνος του προσπαθεί να κάνει τον προγραμματισμό του, μέχρι να περάσει η μπόρα, να βγούμε απ’ το τούνελ. Κλεισμένοι στα λογιστικά μιας μίζερης πραγματικότητας (θα βγει ο μήνας, τι πρέπει να κόψουμε κ.τ.λ.) παρακολουθούμε από την τηλεόραση τα σκοτσέζικα ντους της κυβέρνησης, από τη μια εξαγγελίες για βίαιες περικοπές (μεσοπρόθεσμο) και από την άλλη την ήπια ρύθμιση «της προσωπικής διαφοράς» μέσω ‘ενιαίου μισθολογίου’.
Κάποιοι ‘δημοσιογράφοι’ κάνουν τα αδύνατα δυνατά ώστε το εκρηκτικό κοκτέιλ του Σεπτέμβρη (μειωμένοι διορισμοί, καθυστέρηση στη διανομή βιβλίων, περικοπές στα οικονομικά των σχολικών επιτροπών, αλληλοαναιρούμενες εγκύκλιοι, μεγάλες μειώσεις μισθών) να εμφανιστούν είτε ως καιρικό φαινόμενο (το απαιτεί η τρόικα) είτε ως προσωπική ανικανότητα των στελεχών του Υπουργείου (όπως κάνει ο αιρετός της ΠΑΣΚ) και όχι ως αποτέλεσμα μιας πολιτικής που ρίχνει τα βάρη της κρίσης στους εργαζόμενους. Αυτό έχει ως φυσιολογική συνέπεια να γκρινιάζει ο καθένας μόνος του ή το πολύ να γκρινιάζουμε παρέα στο facebook.
Tο ζήτημα είναι γιατί το συνδικάτο των εκπαιδευτικών κινείται στο ίδιο μήκος κύματος. Γιατί μοιάζει με ένα γκρινιάρικο παιδάκι που φωνάζει, χτυπιέται και μετά πάει στο δωμάτιό του ήσυχο. Αλήθεια εκείνα τα ηρωικά λεγόμενα για την απάντηση του κλάδου στα νέα μέτρα, σε ποια φάση προετοιμασίας βρίσκονται;
Όσοι θέλουν ένα συνδικαλισμό που να μπορεί να βάλει φραγμό στη λεηλασία των ζωών και των μισθών μας από οποιονδήποτε κλάδο του δημοσίου θα πρέπει ν’ αρχίσουν να συντονίζονται άμεσα, αλλιώς θα παρακολουθήσουμε όλοι μαζί το καινούριο σήριαλ από τους καναπέδες μας (που θα εκτονώνει την οργή μας) «ο ανίκανος Γιωργάκης φεύγει, ο καλός Αντώνης έρχεται», από τον Οκτώβρη στα δελτία των οκτώ.
Η δεύτερη εντός της ίδιας μέρας ανακοίνωση σε τι διαφέρει από δημοσιογραφική κάλυψη του θέματος με αιχμές για διοικητική απορρύθμιση; (http://www.alfavita.gr/artro.php?id=43131) και εκκλήσεις προς την υπουργό να ‘αντιμετωπίσει το θέμα με την απαιτούμενη σοβαρότητα’
Αλλά αυτό που νοσταλγούμε ακόμα περισσότερο είναι το κλίμα της απεργίας του 2006. Τότε που πίστευες ότι μπορούσες ν’ αλλάξεις τα πράγματα, όταν ένιωθες το κλίμα της συλλογικότητας, την αίσθηση ότι μπορούσες ν’ αναμετρηθείς με ένα υπουργείο και με μια νεοφιλελεύθερη πολιτική. Η αίσθηση νοσταλγίας δυναμώνει μέσα στο σημερινό κλίμα της ανημποριάς και παράλυσης που μοιραίοι και άβουλοι περιμένουμε την επόμενη περικοπή, που καθένας μόνος του προσπαθεί να κάνει τον προγραμματισμό του, μέχρι να περάσει η μπόρα, να βγούμε απ’ το τούνελ. Κλεισμένοι στα λογιστικά μιας μίζερης πραγματικότητας (θα βγει ο μήνας, τι πρέπει να κόψουμε κ.τ.λ.) παρακολουθούμε από την τηλεόραση τα σκοτσέζικα ντους της κυβέρνησης, από τη μια εξαγγελίες για βίαιες περικοπές (μεσοπρόθεσμο) και από την άλλη την ήπια ρύθμιση «της προσωπικής διαφοράς» μέσω ‘ενιαίου μισθολογίου’.
Κάποιοι ‘δημοσιογράφοι’ κάνουν τα αδύνατα δυνατά ώστε το εκρηκτικό κοκτέιλ του Σεπτέμβρη (μειωμένοι διορισμοί, καθυστέρηση στη διανομή βιβλίων, περικοπές στα οικονομικά των σχολικών επιτροπών, αλληλοαναιρούμενες εγκύκλιοι, μεγάλες μειώσεις μισθών) να εμφανιστούν είτε ως καιρικό φαινόμενο (το απαιτεί η τρόικα) είτε ως προσωπική ανικανότητα των στελεχών του Υπουργείου (όπως κάνει ο αιρετός της ΠΑΣΚ) και όχι ως αποτέλεσμα μιας πολιτικής που ρίχνει τα βάρη της κρίσης στους εργαζόμενους. Αυτό έχει ως φυσιολογική συνέπεια να γκρινιάζει ο καθένας μόνος του ή το πολύ να γκρινιάζουμε παρέα στο facebook.
Tο ζήτημα είναι γιατί το συνδικάτο των εκπαιδευτικών κινείται στο ίδιο μήκος κύματος. Γιατί μοιάζει με ένα γκρινιάρικο παιδάκι που φωνάζει, χτυπιέται και μετά πάει στο δωμάτιό του ήσυχο. Αλήθεια εκείνα τα ηρωικά λεγόμενα για την απάντηση του κλάδου στα νέα μέτρα, σε ποια φάση προετοιμασίας βρίσκονται;
Όσοι θέλουν ένα συνδικαλισμό που να μπορεί να βάλει φραγμό στη λεηλασία των ζωών και των μισθών μας από οποιονδήποτε κλάδο του δημοσίου θα πρέπει ν’ αρχίσουν να συντονίζονται άμεσα, αλλιώς θα παρακολουθήσουμε όλοι μαζί το καινούριο σήριαλ από τους καναπέδες μας (που θα εκτονώνει την οργή μας) «ο ανίκανος Γιωργάκης φεύγει, ο καλός Αντώνης έρχεται», από τον Οκτώβρη στα δελτία των οκτώ.
Email: Tzortzak2@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου