Καλό ταξίδι Κωνσταντίνε...

Είναι από τις στιγμές που πρέπει να σταθείς γερά στα πόδια σου, να σφίξεις την καρδιά σου και να γράψεις μερικά λόγια για κάτι που σε πλήγωσε, που σ’ έκανε να στεναχωρηθείς, να δακρύσεις και να θυμώσεις. Και ειδικά όταν πρόκειται για την απώλεια ζωής ενός μικρού παιδιού, τότε τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα. Ένα παιδί που καλά – καλά δεν πρόλαβε να μάθει τι είναι ζωή, ένα παιδί που τώρα έδειχνε να πατά γερά στα πόδια του, ένα παιδί όπου οι γονείς του το καμάρωναν για όλες του τις δραστηριότητες.

Δυστυχώς όμως έρχεται κάποια στιγμή όπου ο Θεός έχει άλλα σχέδια για τον καθένα μας. Η κακιά η ώρα, η ατυχία της στιγμής; Όπως θέλετε πείτε το. Έτσι σήμερα το απόγευμα, απόγευμα Παρασκευής ο μικρός Κωνσταντίνος Κοϊμτζής έχασε τη ζωή στην άσφαλτο, έπειτα από ατύχημα που είχε με το ποδήλατό του. Δυστυχώς στον Κωνσταντίνο δεν δόθηκε ούτε μία ευκαιρία να παλέψει για την ζωή του, είτε παθαίνοντας κάποιο κάταγμα ή ότι άλλο, αλλά το πρόβλημα της αιμορραγίας που παρουσιάστηκε, αποδείχθηκε τελικά θανατηφόρο.

Τον Κωνσταντίνο έτυχε να τον γνωρίσω πολύ καλά, έπειτα από ένα ταξίδι που κάναμε στην Ικαρία, όπου συναντήθηκαν όλες οι Μικτές των νησιών του Αιγαίου. Παιδί φοβερό, εργατικό, λιγομίλητο και πολύ καλός χαρακτήρας. Σίγουρα θα έχουν να πουν πολλά περισσότερα οι προπονητές του, όπου κάθε μέρα ήταν μαζί του, εγώ όμως αυτά διαπίστωσα και στην πορεία των αγώνων των πρωταθλημάτων που λάμβανε μέρος και τον παρακολουθούσα διακριτικά, όσο αφορούσε τις αθλητικές του δραστηριότητες.

Τελευταία μας συνάντηση ήταν το περασμένο Σαββατοκύριακο στα γήπεδα μπάσκετ των Γυμνασίου Σάμου, όπου γινόταν το τουρνουά 3 με 3 και η ομάδα του Κωνσταντίνου κατέλαβε την πρώτη θέση στην κατηγορία του.

Τραγική ειρωνεία. Τη βράβευση στην ομάδα του Κωνσταντίνου έκανε ο πατέρας του Γιάννης. Το τελευταίο μετάλλιο. Μια φωτογραφία που από την απόλυτη ευτυχία κατέληξε στην απόλυτη τραγωδία. Αυτά όμως είναι τα παιχνίδια της μοίρας, που κανείς φυσικά από μας δεν ξέρει κάθε μέρα που περνά, τις μας επιφυλάσσει.

Για τους γονείς του Κωνσταντίνου παρακαλούμε τον Θεό να τους δίνει δύναμη, κουράγιο, έτσι ώστε να κρατούν τη μνήμη του ζωντανή.

Κωνσταντίνε, μικρέ μου φίλε, από εκεί ψηλά, να μας βλέπεις και να χαίρεσαι μαζί μας. Να είσαι σίγουρος ότι κάθε καλάθι που θα βάζουμε και θα σηκώνουμε το χέρι μας στον ουρανό, θα είναι για σένα.

Καλό ταξίδι παιχταρά……………….

Αλέξης………