Δυσκολεύομαι να κατανοήσω τους δασκάλους του γένους ή καλύτερα των γενών που βρίσκονται στη χώρα.
Διότι την ώρα κατά την οποία ο πόλεμος έκρουσε την πόρτα μας εφευρίσκουν διάφορες προφάσεις εν αμαρτίαις.
Όπως θα έλεγε και ο Σεφέρης άλλος μετράει τα αργύριά του, άλλος ξορκίζει το κακό, άλλος το ρίχνει στις ψαλμωδίες και τις ρητορείες.
Όμως οι δάσκαλοι είναι άλλο πράγμα. Γνωρίζουν από τις ανάγκες της επιστημοσύνης τους διδάσκουν ιστορία και πολιτική και Δημοσθένη κι Αισχύλο. Αφηγούνται στη νέα γενιά την ιστορία της Αντιγόνης και τη σύγκρουσή της με τον Κρέοντα.
Σκηνοθετούν τον Προμηθέα όταν τον σέρνει στον Καύκασο το κράτος και η βία. Αναλύουν το ταξίδι και το ρίσκο του Οδυσσέα.
Υπογραμμίζουν τη θυσία του Λαμπράκη, του Πέτρουλα, του Τεμπονέρα και κλείνουν ευλαβικά το γόνατο στον Άρη Βελουχιώτη και το Νίκο Μπελογιάννη.
Ύστερα απ’ όλα αυτά μετράνε και ξαναμετράνε το ισχνό τους εισόδημα και λένε «δεν μπορώ».
Να μπορέσεις δάσκαλε!
Να πιστέψεις, να οργανωθείς και να μπορέσεις. Να βρεις νερό κάτω από τους δρόμους, να κηρύξεις ανυπακοή και αντίσταση, να θυμηθείς την ιστορία του τόπου και να δώσεις όραμα στους μαθητές σου.
Δάσκαλος που δε διδάσκει με το παράδειγμά του είναι άχρηστος κι ανάξιος του ονόματός του.
Δάσκαλος που δεν είναι ακλόνητος φάρος είναι ασύμβατος με τις ανάγκες της εποχής.
Κοιλοπονάει η χώρα· βοήθα την…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου