ΕΛΛΑΣ, ΕΛΛΗΝΩΝ, ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ!

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ. ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΘΕΣΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ!

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Ολόκληρη η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί την άνιση, σκληρή σύγκρουση ανάμεσα στην κυβέρνηση της εσωτερικής τρόικα ΝΔ- ΠΑΣΟΚ- ΔΗΜΑΡ και τους «ελεύθερους επιστρατευμένους» εκπαιδευτικούς. Είναι μια σύγκρουση που αφορά κάθε εργαζόμενο και υποχρεώνει κάθε πολίτη- ιδιαίτερα όσους έχουν την πολυτέλεια του δημόσιου λόγου- να επιλέξει στρατόπεδο. Όχι μόνο γιατί το πρόβλημα της Παιδείας αφορά κάθε λαϊκή οικογένεια, αλλά και γιατί αυτό που διακυβεύεται, πέρα από τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών και τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών, είναι η ίδια η Δημοκρατία, ή μάλλον ό,τι έχει απομείνει από αυτήν. Σε αυτές τις συνθήκες, η σιωπή είναι συνενοχή και η τακτική «Πόντιου Πιλάτου», του στιλ «ας αποφασίσουν, αλλά με ευθύνη, οι εκπαιδευτικοί», είναι άξια μόνο για πολιτικές ανεμοδούρες, υποτελείς των εταιρειών δημοσκοπήσεων, που δεν δικαιούνται να φαντασιώνονται τους πολιτικούς ηγέτες.

Είναι ξεκάθαρο ότι η σύγκρουση μεθοδεύτηκε συνειδητά, εδώ και πολύ καιρό από την κυβέρνηση, με τη βοήθεια των Γερμανών γκαουλάιτερ που έχουν στρατοπεδύσει σε κάθε υπουργείο, αξιοποιώντας την τεχνογνωσία του ψυχολογικού πολέμου. Έστρεψαν το βαρύ πυροβολικό τους εναντίον του δημοσίου σχολείου, καταδικάζοντας σε απολύσεις χιλιάδες εκπαιδευτικούς, παραμονές πανελλαδικών εξετάσεων. Κυνικά και ανερυθρίαστα, μετέτρεψαν τους μαθητές- υποψηφίους σε «ανθρώπινες ασπίδες» τους, για να εμποδίσουν τους εκπαιδευτικούς να αντιτάξουν το μόνο αμυντικό όπλο που (υποτίθεται ότι) τους έχει απομείνει, το δικαίωμα στην απεργία και στη μαζική, ειρηνική, δημοκρατική διεκδίκηση.

Στην προσπάθειά τους αυτή, βρήκαν πρόθυμους συμμάχους τα μεγάλα δημοσιογραφικά συγκροτήματα και τα ασπόνδυλα φερέρωνά τους. Που ήταν ο πόνος όλων αυτών για «την αγωνία των παιδιών» όταν αυτά τα παιδιά πάγωναν έναν ολόκληρο χειμώνα χωρίς πετρέλαιο, λιποθυμούσαν στο προαύλιο λόγω υποσιτισμού, έκαναν μαθήματα, με χιόνι- με λιοπύρι, σε κοντέιντερ, ή πέρναγαν μια ολόκληρη χρονιά χωρίς να διδαχθούν ούτε μια ώρα Φυσική λόγω έλλειψης καθηγητή; Πόσο θράσος πρέπει να έχουν όλοι αυτοί για να κουνάνε επιτημητικά το δάχτυλο και να επισείουν τη Δαμόκλειο Σπάθη της αξιολόγησης σε επιστήμονες που έφαγαν πέντε χρόνια στα πανεπιστημιακά έδρανα, υπηρέτησαν για χρόνια αναπληρωτές αντί γλίσχρης αμοιβής στις εσχατιές της Ελλάδας, πέρασαν καινούργιες εξετάσεις επιλογής από τον ΑΣΕΠ κι άρχισαν να κάνουν οικογένεια στα 40 και στα 45 τους με κουτσουρεμένο μισθό 850 ευρώ;

Το πιο ανησυχητικό, είναι ότι το σύμπλεγμα ολιγαρχίας- κυβέρνησης- μεγάλων συγκροτημάτων του Τύπου ερεθίζει συστηματικά τα πιο αντιδραστικά, ζωώδη ένστικτα ενός κυνηγημένου και ζαλισμένου από τα απανωτά χτυπήματα πλήθους. «Γιατί να μην τους απολύσει κι αυτούς, αφού απέλυσαν κι εμένα; Γιατί να μη δουλεύουν περισσότερο, για πιο λίγα, αφού το ίδιο ισχύει με τους περισσότερους»; Θέλουν να μας φέρουν όλους στην κατάσταση αποκτήνωσης που περιγράφει το πικρό «ανέκδοτο»: Μια φορά κι έναν καιρό, ο Θεός εμφανίστηκε μπροστά σε έναν μνησίκακο άνθρωπο και του είπε: «Θα σου κάνω ό,τι δώρο θέλεις, να ξέρεις όμως πως, ό,τι κάνω σε σένα, θα το κάνω στο διπλάσιο για τον γείτονά σου». Κι εκείνος, αφού έξυσε το κεφάλι του, το σκέφτηκε από δω, το σκέφτηκε από κει, στο τέλος απάντησε: «Θέλω να μου βγάλεις... το ένα μάτι»!

Πάνω σ' αυτή την αποτρόπαια λογική- αφού δεν μπορώ να τα βάλω με τους ισχυρούς εχθρούς μου, ας τα βάλω με τον διπλανό μου- αυτή τη λογική που μετατρέπει τα θύματα της κρίσης σε ανθρώπινη σκόνη, είναι που στηρίζεται ο κοινωνικός και πολιτικός φασισμός, σε όλες τις εκφράσεις του. Κι έχουν βαρύτατη ευθύνη όσοι καλλιέργησαν και καλλιεργούν τη νοοτροπία του «κοινωνικού αυτοματισμού», με πρώτους διδάξαντες του αξιωματούχους του ΠΑΣΟΚ, τύπου Ρέππα και άξιους συνεχιστές τους θεσμολάγνους της κατ' όνομα Δημοκρατικής Αριστεράς, που έχουν καταντήσει θλιβερή τσόντα ενός αδίστακτου, απολυταρχικού κράτους εκτάκτου ανάγκης. Μικρά, άβουλα ανθρωπάκια, που δεν ενοχλούνται καθόλου να συμμετέχουν σε μια κυβέρνηση που έχει για γενικό γραμματέα του υπουργείου Δημόσιας Τάξης (συγγνώμη, ήθελα να πω ΠΡΟστασίας του Πολίτη) έναν βασιλικό επίτροπο της χούντας, που έστελνε στη φυλακή αγωνιστές της αντιδικτατορικής πάλης, σαν τον Στέλιο Νέστορα. Σε μια κυβέρνηση που έχει επιστρατεύσει «μέχρι νεωτέρας» τρεις κλάδους εργαζομένων μέσα σε οκτώ μήνες- στην περίπτωση των εκπαιδευτικών, μάλιστα, προτού καν λάβουν απόφαση.

Το τραγικά θλιβερό σ' αυτή την υπόθεση είναι η πολιτική παράλυση, στην καλύτερη των περιπτώσεων, της επίσημης Αριστεράς και η προδοτική στάση των μεγάλων συνδικαλιστικών οργανώσεων. Στην Ισπανία, αυτές τις μέρες, ξεσηκώθηκε ολόκληρη η εκπαιδευτική κοινότητα, από τα δημοτικά μέχρι τα πανεπιστήμια, ενάντια στα μέτρα λιτότητας της συντηρητικής κυβέρνησης Ραχόι. Τα μισά σχολεία δεν λειτούργησαν γιατί απεργούσαν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές τους, τα άλλα μισά γιατί έκαναν κατάληψη οι μαθητές και οι γονείς. Όλα τα συνδικάτα και όλα τα κόμματα της Αριστεράς, παρά τις διαφορές και τις διασπάσεις τους, βρέθηκαν στο ίδιο χαράκωμα. Πόσο μικροαστική, μικροϊδιοκτησιακή τύφλωση πρέπει να μας χαρακτηρίζει σ' αυτή τη ρημάδα τη χώρα, όταν δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε για το στοιχειώδες, την ώρα που το βαρύ πυροβολικό του αντιπάλου μας γαζώνει;

Προς τιμήν τους, η ριζοσπαστική, αντικαπιταλιστική Αριστερά στους χώρους εκπαίδευσης, ο βασικός συνδικαλιστικός όγκος του ΣΥΡΙΖΑ και ένα σημαντικό τμήμα της βάσης του ΠΑΜΕ βρέθηκαν από την πρώτη στιγμή μπροστά, καλλιεργώντας το πνεύμα της αντίστασης και της ανυπακοής, που θα μπορούσε να μετατραπεί σε συντεταγμένο, νικηφόρο αγώνα αν είχε βρει την αμέριστη στήριξη των μεγάλων αριστερών κομμάτων και των συνδικαλιστικών ομοσπονδιών. Αντί γι αυτό, είδαμε από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μια ηττοπαθή, απολογητική γραμμή και τη συνηθισμένη του, παραλυτική πολυφωνία. Ακόμη χειρότερα, το ΚΚΕ εμφανίστηκε ως «Αριστερά της ευθύνης», αποσπώντας τα εύσημα του αστικού Τύπου και της ΔΗΜΑΡ, καθώς πήρε ευθύς εξ αρχής θέση εναντίον της απεργίας διαρκείας. Την περασμένη Κυριακή, η κατάπτυση απόφαση της κυβέρνησης για επιστράτευση δεν υπήρχε καν στην πρώτη σελίδα του «Ριζοσπάστη». Και οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, που δεν χάνουν (και σωστά) ευκαιρία να κατακεραυνώσουν τον κυβερνητικό συνδικαλισμό, ψήφισαν μαζί του στην ΑΔΕΔΥ μια απόφαση- πισώπλατο χτύπημα, εμποδίζοντας τη συσπείρωση δυνάμεων την κρίσιμη ημέρα που θα ανοίξουν τα εξεταστικά κέντρα.

Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, οι Γενικές Συνελεύσεις των εκπαιδευτικών βρίσκονταν σε εξέλιξη. Σε κάθε περίπτωση, το μεγάλο ρήγμα που άνοιξε θα παραμείνει ενεργό- και τώρα, και με την έναρξη της καινούργιας εκπαιδευτικής χρονιάς. Μια νέα περίοδος κοινωνικών συγκρούσεων βρίσκεται, πιθανόν, μπροστά μας- στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Σ' αυτή τη μάχη, θα κριθούμε όλοι. Όσοι νομίζουν ότι θα μπορέσουν να αποφύγουν την αδυσώπητη «αξιολόγηση» των ίδιων των εργαζομένων, θα διαπιστώσουν σύντομα ότι έκαναν ένα τεράστιο λάθος.

Τρίτη 14 Μαΐου 2013.