Το αυτονόητο σαν ζητούμενο ή δεδομένο 2+1 περιπτώσεις, του αιρετού ΑΠΥΣΠΕ Κρήτης Γ. Τερζάκη

1^η  περίπτωση

Τα σχολεία ανοίγουν για τους εκπαιδευτικούς την 1^η Σεπτέμβρη και για τα παιδιά στις 11. Αυτό προβλέπει ο νόμος άρα στις 11 Σεπτεμβρίου που θα έρθουν τα παιδιά πρέπει να τα υποδεχθούν οι εκπαιδευτικοί. Λογικό. Αυτονόητο , όμως δεν είναι και δεδομένο. Κοντά στα τριάντα χρόνια που είμαι στο σχολείο αυτό δεν το έχουμε πετύχει ποτέ. Μακάρι να το πετύχουμε φέτος, αλλά  δεν το βλέπω. Η κατάσταση από άποψη κενών στα σχολεία είναι τραγική.

  ΗΡΑΚΛΕΙΟ                      ΧΑΝΙΑ         ΛΑΣΙΘΙ     ΡΕΘΥΜΝΟ          ΣΥΝΟΛΟ

Δάσκαλοι      147                   92                  55               47                    341

Νηπιαγωγοί    83                   47                  55               11                     196

Αγγλικών      14                     1                     5                 6                       26

Γυμναστές                                                    4                                            4

Μουσικών                                                                        1                        1

Ειδ. Αγωγή   48                   29                    30               10                     117

ΣΥΝΟΛΟ ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΟ  ΚΡΗΤΗΣ

Δάσκαλοι       341

Νηπιαγωγοί    196

Γυμναστές      4

Αγγλικών       26

Ειδικής αγωγής    117

ΓΕΝΙΚΟ  ΣΥΝΟΛΟ    685 

Τα κενά είναι εκατοντάδες και μπορεί να γίνουν χιλιάδες αν υπολογίσουμε τα λειτουργικά κενά που θα προκύψουν και τους συναδέλφους που πρέπει να στελεχώσουν τα ΕΑΕΠ . Φυσικά μιλάμε πάντα μόνο για την Πρωτοβάθμια. Το αυτονόητο λοιπόν γίνεται ζητούμενο.

2^η περίπτωση

Ο  μνημονιακός  Νόμος  4093/2012, που επιβάλλει αυτοδίκαιη αργία για οποιονδήποτε δημόσιο υπάλληλο, από τη στιγμή που παραπέμπεται στο πειθαρχικό συμβούλιο και μόνο, είναι καταδικασμένος από όλους. Οι δεκάδες περιπτώσεις διώξεων συναδέλφων δια ασήμαντον αφορμή και με γελοίες κατηγορίες είναι στην ημερήσια διάταξη. Όμως θα μου πει κάποιος απέναντι στο σύνθημα «όταν η αδικία γίνεται νόμος η αντίσταση είναι καθήκον» υπάρχει και το «dura lex sed lex» (σκληρός ο νόμος αλλά νόμος) και άσχετα αν σου αρέσει ο νόμος ,μέχρι να τον ανατρέψεις πρέπει να τον εφαρμόσεις . Λογικό, Αυτονόητο, όχι όμως και δεδομένο γιατί δεν ισχύει για όλους το ίδιο. Έτσι το Υπουργείο Παιδείας  έθεσε σε αυτοδίκαιη αργία την εκπ/κο Παπαδοπούλου Ελισάβετ, γιατί υπερασπίστηκε τα εργασιακά δικαιώματα των συναδέλφων της (υποχρεωτικές αλλά απλήρωτες υπερωρίες), αποκάλυψε τις αυθαιρεσίες και τις παραβιάσεις της νομοθεσίας από τη διοίκηση, καθώς και την άθλια πραγματικότητα των σχολικών μονάδων της Λακωνίας και της λειτουργίας τους, ενώ απαλλάσσει τον εκπ/κο  Χαράλαμπο Κόκκινο (πρόεδρο ΔΟΕ με τη ΔΑΚΕ) με προεδρικό διάταγμα (ΦΕΚ 554Γ )   ύστερα από πρόταση του Υπουργού Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και γνωμοδότηση του Συμβουλίου Χαρίτων ο οποίος  είχε καταδικαστεί από το Εφετείο Αιγαίου σε ποινή φυλάκισης 5 μηνών με τριετή αναστολή, για την γνωστή υπόθεση του διαγωνισμού πρόσληψης υπαλλήλων μερικής απασχόλησης στην Περιφέρεια Ν. Αιγαίου, κατά το διάστημα που ήταν Γενικός Γραμματέας. Ακόμα λοιπόν και το αυτονόητο για τους δικούς τους νόμους γίνεται ζητούμενο.

Και+ 1 περίπτωση

Η διαδικασία της αξιολόγησης μας απασχολεί ολόκληρο το χρόνο ,όχι μόνο στην εκπαίδευση αλλά και ολόκληρο το δημόσιο. Βρισκόμαστε σε κομβικό σημείο. Το κράτος περιμένει τις ποσοστώσεις «φοβερά δημοκρατικό εφεύρημα». Η ΑΔΕΔΥ απαντάει με αποχή. Το κράτος καταφεύγει στα δικαστήρια (πρωτότυπο!!). Τα δικαστήρια αποφαίνονται όμως το αποτέλεσμα είναι η αξιολόγηση να μην εφαρμόζεται σχεδόν πουθενά. Η υποχρεωτική ποσόστωση καταντάει εμμονική συμπεριφορά και όλοι καταλαβαίνουν ότι πρόκειται για την προσπάθεια επιβολής ενός μηχανισμού  απολύσεων και μείωσης  μισθών και δεν έχει  καμιά σχέση με τη συζήτηση για αποτίμηση παρεχόμενων υπηρεσιών προς τους πολίτες.

Η κοινωνία αντιδρά και διαμορφώνει διαφορετικά αυτονόητα. Το δεδομένο για το σύστημα (όλοι θα υπακούσουν) γίνεται ζητούμενο και το ζητούμενο για την κοινωνία και το κίνημα γίνεται κάτω υπό προϋποθέσεις δεδομένο. Διαμορφώνεται έτσι μια κατάσταση που μπορεί ίσως να πάρει χαρακτηριστικά πολιτικής ανυπακοής και να δώσει παραδείγματα για τους εκπαιδευτικούς που έπονται. Βέβαια πρέπει να τονιστεί ότι η κατάσταση είναι ευμετάβλητη και με αβέβαιη έκβαση ,όμως πρέπει να εκτιμηθεί σαν ιδιαιτέρως σοβαρή η οποία ανοίγει νέες συνδικαλιστικές προοπτικές.

Συμπερασματικά το ζήτημα της αξιολόγησης ,που είναι στην ουσία μηχανισμός διάλυσης δομών του κοινωνικού κράτους, πρέπει μαζί με άλλα πολύ σοβαρά ζητήματα (Ξεπούλημα μέσω ΤΑΙΠΕΔ ,ΔΕΗ, Αιγιαλός, Χημικά κ.α) να τοποθετηθεί στο κέντρο   της πολιτικής ,να πάρει ξεκάθαρα πολιτικά χαρακτηριστικά και να δημιουργήσει νέα αυτονόητα που θα είναι για άλλους ζητούμενα και για άλλους δεδομένα και που η έκβαση τους θα δώσει το νέο στίγμα ,απέναντι σε αυτό το άθλιο ,παλιό, φθαρμένο πολιτικό σύστημα που έχει ανάγκη ο τόπος και ο άνθρωπος.

        Τερζάκης Γεώργιος terzakis@hotmail.com

         Αιρετός ΑΠΥΣΠΕ Κρήτης   6946594940