Ευχαριστούμε την κυρία Ρίτσου που μίλησε στο clevernews.gr για το βιβλίο αυτό και ευχόμαστε να διαβάσουμε γρήγορα και το επόμενο, εξάλλου η Μαρία Γεωργίου είναι πολύ νεαρή για να βγει από τώρα στη σύνταξη…
Κυρία Ρίτσου, πείτε μας λίγα λόγια για το νέο σας βιβλίο «Ο νεκρός δολοφονήθηκε» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κέδρος.
Θα αντιγράψω εδώ όσα αναφέρονται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου γιατί είναι αρκετά κατατοπιστικά για την αστυνομική ιστορία που έγραψα:
«Το πτώμα ενός άντρα με το πρόσωπο και τα χέρια καταφαγωμένα από τσακάλια βρίσκεται σε δύσβατη δασική περιοχή ενός νησιού.
Στη μια του τσέπη ένα σημείωμα: ΕΤΣΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ. Στην άλλη ένα τυπωμένο μέιλ: Αν δεν έρθεις να με δεις, θα σκοτωθώ. Στο στέρνο του χαραγμένος ένας αγκυλωτός σταυρός.
Ποιος είναι αυτός ο άντρας; Πώς βρέθηκε εκεί; Ποια ήταν η αιτία του θανάτου του και ποια τα κίνητρατου δράστη; Προσωπικά ή πολιτικά; Όλα τα σενάρια μοιάζουν εξίσου πιθανά. Τα ερωτήματα είναι πολλά για τις τοπικές αρχές, που δεν είναι συνηθισμένες να αντιμετωπίζουν τέτοιες υποθέσεις στο μάλλον ήσυχο νησί.
Στον απόηχο των εκλογών της 20ής Σεπτεμβρίου 2015, στην καρδιά της κρίσης, η νεαρή αστυνομικός Μαρία Γεωργίου, που κατάγεται από το νησί, θα επιστρέψει εκεί με μετάθεση από την Αθήνα και θα αναλάβει να βοηθήσει τις αρχές να λύσουν το μυστήριο. Ένα μυστήριο που περιπλέκεται όσο προχωρούν οι έρευνες…»
Ουσιαστικά δηλαδή, πέρα από την αστυνομική ιστορία αυτή καθ’αυτή και του ποιος είναι ο δολοφόνος, αυτό που με ενδιέφερε κυρίως ήταν ο κοινωνικός περίγυρος και η πολιτική κατάσταση, όπως διαμορφώθηκε μετά τις εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη 2015, που είναι και η χρονική περίοδος στην οποία αναφέρεται η ιστορία μου. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο ο αστυνομικός μύθος έχει ως φόντο τα θέματα που απασχολούσαν και απασχολούν όλους μας μέχρι τώρα όπως το ασφαλιστικό, οι μειώσεις των συντάξεων, το φευγιό των νέων στο εξωτερικό για να βρουν δουλειά, οι πρόσφυγες, η άνοδος του φασισμού. Κατά κάποιο τρόπο η αστυνομική ιστορία είναι το άλλοθι για να μιλήσουν οι ήρωές μου για όλα όσα βιώνουν την εποχή της κρίσης.
Σας έχουμε ταυτίσει με την παιδική λογοτεχνία, αν και είναι το δεύτερο μυθιστόρημά σας για ενηλίκους. Ποιο θεωρείτε πιο απαιτητικό κοινό; Τα παιδιά ή τους μεγάλους;
Δεν ξέρω ποιο είναι πιο απαιτητικό κοινό, σίγουρα όμως ξέρω αυτό που ξέρουμε όλοι μας πως τα παιδιά, μην ξέροντας από κοινωνικούς καθωσπρεπισμούς, είναι το ειλικρινές κοινό που θα σου πει και τι του έχει κάνει θετική εντύπωση και τι δεν του άρεσε. Θυμάμαι, ένα κοριτσάκι μου είχε πει για τις «Τρεις βασιλοπούλες» πως δεν τα λέω καλά, γιατί δεν φταίνε οι βασιλοπούλες που είναι έτσι, φταίνε οι γονείς τους που δεν τις μεγάλωσαν σωστά, και είχε δίκιο φυσικά.
Πώς προέκυψε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα;
Εντελώς από μόνο του και απρογραμμάτιστα. Βεβαίως είναι γεγονός πως είμαι λάτρις της αστυνομικής λογοτεχνίας και διαβάζω πολύ.
Στο βιβλίο αναφέρετε εύστοχα πως «δεν είναι ωραίο να γερνά κανείς μονάχος του», αλλά και πως «η ελπίδα έβγαζε τον καλύτερό μας εαυτό». Τελικά τί είναι χειρότερο; Η έλλειψη ελπίδας ή η μοναξιά;
Η μοναξιά, όταν είναι επιλογή, είναι, κατά την άποψή μου, «θεία κατάσταση». Το πρόβλημα είναι όταν κανείς βρίσκεται μόνος χωρίς αυτό να είναι επιλογή του και χωρίς να το επιθυμεί. Και πάλι όμως μπορεί να ελπίζει πως η κατάστασή του θα αλλάξει. Οπότε η ελπίδα είναι φάρμακο. Φυσικά το φάρμακο μπορεί να γιατρεύει αλλά να είναι και φαρμάκι και η ελπίδα από μόνη της, χωρίς να κάνουμε κάποια πράξη που να στοχεύει στο επιθυμητό αποτέλεσμα, πιο πολύ ως υπνωτικό λειτουργεί και ως φαρμάκι παρά ως φάρμακο.
Θα σας έχουν ρωτήσει πολλές φορές όλα αυτά τα χρόνια διάφορα για τον πατέρα σας. Αλήθεια, όταν γράφετε σας περνάει από το μυαλό ως φόβος ας πούμε, η σύγκριση και ότι ενδεχομένως το κοινό έχει απαιτήσεις από εσάς;
Όχι, καθόλου δεν μου έχει περάσει απ’ το μυαλό αυτή η σκέψη. Ίσως γιατί εμένα το γράψιμο δεν είναι η δουλειά μου αλλά μόνο ένας τρόπος να περνάω ευχάριστα την ώρα μου, όποτε αισθανθώ τη διάθεση να γράψω. Ίσως γιατί αυτά που γράφω δεν έχουν καμμιά σχέση με την ποίηση και άρα δεν μπαίνει θέμα σύγκρισης. Ίσως πάλι γιατί επειδή ακριβώς το γράψιμο για μένα είναι απλώς ένα χόμπι δεν με απασχολεί το αν κάποιος έχει απαιτήσεις από μένα. Γράφω ό,τι μου’ρχεται στο μυαλό και αν αρέσει στους αναγνώστες είμαι χαρούμενη, αν δεν αρέσει, δεν έχω πρόβλημα. Ο καθένας μας έχει τις προτιμήσεις του. Πρέπει να πω πάντως πως μέχρι στιγμής δεν είχα αρνητικές κριτικές για ό,τι έχω γράψει, οπότε μένω στο «χαρούμενη».
Ποιο βιβλίο που διαβάσατε πρόσφατα σας συγκλόνισε;
Έχω διαβάσει πολλά βιβλία που μου άρεσαν πρόσφατα αλλά κανένα που να με «συγκλόνισε». Μάλλον φταίει η ηλικία. Δύσκολο πια να εκπλαγεί και να συγκλονιστεί κανείς όταν έχει τόσα χρόνια και τόσα διαβάσματα πίσω του.
Ποιο βιβλίο που έχετε διαβάσει θα θέλατε να είχατε γράψει εσείς;
Να κάτι που δεν είχα σκεφτεί ποτέ μου. Δεν νομίζω να ήθελα να γράψω κανένα απ’ τα βιβλία που έχω διαβάσει. Τα βιβλία που με έχουν γοητεύσει στο παρελθόν είναι πολύ έξω απ’ τις δυνατότητές μου και μου φαίνεται σαν αστείο να πω πως θα ήθελα να είχα γράψει αυτό ή εκείνο το βιβλίο. Ο καθένας γράφει αυτά που μπορεί να γράψει.
Έχετε ταυτιστεί με κάποιον ήρωα βιβλίου;
Ως ενήλικας όχι. Ως παιδί με τον Ρόμπιν Χουντ σαν υπερασπιστή του δικαίου και προστάτη των φτωχών!
Σε ποια εποχή θα θέλατε να είχατε ζήσει;
Θα έλεγα πως μέχρι στιγμής η εποχή που ζω δεν φαίνεται να είναι χειρότερη από άλλες και μια που την ξέρω λέω να μείνω σ’ αυτήν.
Έχετε ζήσει σε Αθήνα και Σάμο. Προτιμάτε πρωτεύουσα ή επαρχία;
Την επαρχία σαφέστατα, παρ’ όλες τις ελλείψεις της, γι’ αυτό άλλωστε και έχω πια εγκατασταθεί μόνιμα στη Σάμο.
Ετοιμάζετε κάποια νέα δουλειά;
Κατά καιρούς γράφω διάφορα που συνήθως τα βαριέμαι και τα παρατάω. Μάλλον θα πρέπει ν’ αφήσω το facebook στην ησυχία του για λίγο καιρό και να τελειώσω κάτι από τα όσα έχω αφήσει στη μέση. Πότε θα με αφήσει η τεμπελιά και η αναβλητικότητά μου να το κάνω, δεν μπορώ να πω!
Σας ευχαριστούμε πολύ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου