Πώς άλλαξε ο κόσμος έτσι απότομα; Περπάταγες και έβλεπες έξω απ’ τα σπίτια «προσοχή ο σκύλος δαγκώνει!» και απομακρυνόσουν και τώρα ο σκύλος σου φαίνεται τόσο φιλικός και το αφεντικό από μέσα επικίνδυνο. Προσοχή ο ιδιοκτήτης βήχει! Φαντάζεσαι να περνάμε έξω από σπίτια και να διαβάζουμε.
Προσοχή η γριά φταρνίζεται!
Προσοχή ο παππούς έχει πυρετό!
Έβλεπα τον Αυτιά στον ΣΚΑΪ με άσπρα διαφανή γάντια σαν έτοιμος να ζυμώσει και παλεύανε τα συναισθήματά πιο απ’ όλα θα έρθει να καθίσει στο μυαλό.
Γίνανε όλοι οι δημοσιογράφοι Master Chef. Με άσπρα γάντια καθαρίζουν τα νέα όπως καθαρίζουν οι γυναίκες τα αυγά στα σπίτια τους. Δεν έχω δει πιο αστεία εικόνα από τον Αυτιά με γάντια σαν μαία παλιάς εποχής σε μαιευτήριο επαρχίας. Η κυρά μας η μαμή. Βρε ίδια. Ίδια!
Έπιασα τον εαυτό μου, περπάταγα νύχτα κάνοντας βόλτα με τον σκύλο και άκουσα έναν βήχα από διαμέρισμα και ασυναίσθητα τραβήχτηκα ένα μέτρο μακριά.
Μη με πετύχει το σταγονίδιο πενήντα μέτρα μακριά.
Ακούμε σταγονίδιο στην τηλεόραση και έχεις την αίσθηση ότι είναι χιονόμπαλα κι έρχεται καταπάνω σου.
Έβλεπα στην τηλεόραση αυτά τα δύο χωριά, τα αποκλεισμένα, στην Κοζάνη, όπου όλο το χωριό κόλλησε τον ιό από ένα μνημόσυνο, όπου βρεθήκανε συγγενείς και φίλοι από Θεσσαλονίκη ήρθανε, ε και μνημόσυνο είχανε, τι να κάνουν οι άνθρωποι; Να μην πιαστούν, να μην αγκαλιαστούν; Να πάρουν δυο μέτρα απόσταση ο ένας απ’ τον άλλο και να φωνάζουν τι συμφορά σε βρήκε Μαριάνθη μου;
Πήγανε να θυμηθούνε τον συχωρεμένο και τώρα κινδυνεύουν όλοι μαζί να πάνε να τον βρούνε.
Έρχονται τα δραματικά γεγονότα καβάλα επάνω σε σουρεαλιστικές καταστάσεις, άγνωστες για το νου και άμαθο το μυαλό στη ζωή που παραλογίζεται δεν ξέρει πώς πρέπει ν’ αντιδράσει. Να γελάσει ή να κλάψει. Το κλάμα φέρνει τον φόβο, το γέλιο διώχνει τον φόβο.
Θυμάμαι πάντα την ταινία «το όνομα του Ρόδου» από το ομώνυμο βιβλίο του Ουμπέρτο Έκο, όπου δολοφονούνται οι μοναχοί και στο τέλος αποκαλύπτεται ότι πηγαίνανε κρυφά και διαβάζανε βιβλία του Αριστοφάνη και γελούσανε κι αυτός ήταν ένας σοβαρός λόγος να δολοφονηθείς. Διότι από την ώρα που το γέλιο διώχνει τον φόβο αυτό είναι πολύ επικίνδυνο. Σε όλες τις εποχές. Γι’ αυτό και το πρώτο που εξορίζουν οι δικτάτορες είναι πάντα το γέλιο και η σάτιρα.
Αν κάποιος θέλει να καταλάβει ότι είναι δικτάτορας στην περίπτωση που δεν το αντιλαμβάνεται δεν έχει παρά να ρωτήσει τον εαυτό του αν αντέχει να σατιρίζεται. Έχει ήδη την απάντηση.
Ο κόσμος άλλαξε. Η διάθεση μας παλεύει να βρει έναν δρόμο και ξαφνικά μια απόγνωση έχει πιάσει όλους, τι θα κάνουμε τώρα μέσα στο σπίτι. Πιάστε τα πλεκτά. Εγώ θυμάμαι την μάνα μου ώρες μέσα στο σπίτι μ’ ένα κέντημα. Έφυγε απ’ τη ζωή, μου άφησε κληρονομιά 280 κεντητά με παπάκια, λιμνούλες και βατράχια που μετά βίας χωρούσαν στα σεμέν γιατί δεν ξέρω πώς τα πετύχαινε πάντα και τα έκανε χοντρά.
Νομίζω ότι μας δόθηκε ο χρόνος για περισυλλογή. Να δούμε ο καθένας που βρίσκεται. Να πάμε να βρούμε την πυξίδα των παιδικών μας χρόνων και να δούμε σε ποιον δρόμο μας έφερε η ζωή ή μάλλον σε ποιον δρόμο πήραμε τη ζωή μας και την πήγαμε.
Είναι δύσκολες οι ώρες, γίνεται εκρηκτικό το μέλλον. Δοκιμάζεται η συνοχή και το μέλλον της Ευρώπης. Αν με ψίχουλα πάνε να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες αυτής της πανδημίας θα βρεθούν ενώπιον μιας πρωτοφανούς εξέγερσης της συνείδησης που τώρα μετράει το μπόι της κλεισμένη σπίτι.
Πανδημία σημαίνει σταματάει η ζωή.
Και όταν ξανά αρχίζει η ζωή πρέπει να ξεκινά από ‘κει που την άφησες.
Δεν πρέπει οι άνθρωποι να βρούνε μια καινούργια κατάσταση. Δεν πρέπει να συμβεί οικονομική ανακοπή. Κανείς δεν πρέπει ν’ απολυθεί, πρέπει όλοι να πληρωθούν, πρέπει να υπάρξουν ελαφρύνσεις πέραν αυτών που δόθηκαν. Δεν θα ‘πρεπε κανείς να πληρώσει ΕΝΦΙΑ, πρέπει ν’ απαλλαγούν όλοι οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό από την προσφορά αλληλεγγύης πέραν του ότι πρέπει να λάβουν ισχυρό επίδομα για όλη αυτή την υπερπροσπάθεια αυτών των μηνών που θα χρειαστούν ώσπου να κοπάσει αυτή η επιδημία.
Καταλαβαίνουν τώρα ίσως μερικοί πόσο σημαντικό είναι να έχει η χώρα δημόσια νοσοκομεία, ποσό σημαντική είναι η προσβασιμότητα όλων ανεξαιρέτως στα νοσοκομεία, γιατί αν κάποιος ασθενεί και το κρύβει γιατί δεν έχει πρόσβαση, θέτει σε κίνδυνο όλους μας.
Ήρθε μία πανδημία για να καταργήσει έναν ρατσισμό και να γίνει το ίδιο επικίνδυνη για τον φτωχό και τον πλούσιο, για τον μούτσο και τον καπετάνιο.
Ήρθε η ώρα να μάθουμε πως πρέπει να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο, όποιος κι αν είναι ο άλλος, οποίες και αντιθέσεις αν έχουμε.
Κανένας δεν πρέπει να παραβλέπει τους γενικούς κανόνες.
«Εγώ θέλω να πάω στην εκκλησία», έλεγε η μάνα στον γιο. «Ωραία» της έλεγε αυτός «και εγώ θέλω να πάω στην παραλία και μετά σε ένα κλαμπ».
Ο Θεός δεν είναι ιδιοκτήτης εκκλησιών, δεν κατοικεί συνήθως κάτω από βαρείς πολυελαίους, δεν συχνάζει κάτω από ακριβά άμφια. Ευτυχώς ο Θεός είναι παντού.
Θα μπορούσαν λοιπόν απλά να προσθέσουν οι πιστοί ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΣΠΙΤΙ.
Είναι ώρα να καταλάβουμε ότι δεν έχει ο καθένας μόνος του τον λόγο.
Δεν κάνεις ό,τι θέλεις. Κάνεις ότι θέλει η κοινωνία.
Η ατομική ευθύνη την οποία προβάλλει η κυβέρνηση και που είναι εν γένει σωστός όρος, στην προκειμένη περίπτωση μεταφράζεται σαν ατομικός εγωισμός. Ωραία λοιπόν αφού εγώ έχω την ευθύνη, παίρνω τη φίλη μου και πάμε στην παραλία και περνάμε ωραία γιατί εμείς δεν ανήκουμε σε ευπαθή ομάδα.
Αυτό που ζούμε σαν συμπεριφορά είναι μια ακροδεξιά νοοτροπία μιας δήθεν υπεροχής, μιας δήθεν υπεροψίας.
Ώρα να ξαναδούμε τους εαυτούς μας. Να γελάσουμε ναι, να διαβάσουμε όλα αυτά τα υπέροχα σχόλια στο διαδίκτυο, ν’ ακούσουμε αυτά τα αυτοσχέδια τραγούδια σαν αυτό της κοπέλας, της Σουλτάνας Βιβικίδου.
https://www.facebook.com/100005293243980/videos/1326515020868260/
Να πάρουμε φίλους και γνωστούς να πούμε τους φόβους μας, να πούμε ο καθένας τη δική του ιστορία.
Βγήκε μια φίλη μου να πάει σήμερα να ψωνίσει στους Αμπελόκηπους και της φώναξε μία πάνω απ’ το διαμέρισμα: «Θερμόμετρο έβαλες καλέ ή έτσι κυκλοφορείς στους δρόμους;»
Επάνω στο γέλιο θα ανέβουμε.
Η «απολύτως θωρακισμένη χώρα» δεν υπάρχει.
Στα νοσοκομεία χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα και πραγματικά αυτή την ώρα οι γιατροί και οι νοσοκόμοι σηκώνουν το βάρος μιας κρίσης σε συνθήκες διάλυσης των νοσοκομείων της κρίσης από μια Ευρώπη που απαιτούσε και έναν Άδωνη σαν υπουργό τότε Υγείας που καταργούσε δημόσια νοσοκομεία. Αυτά που τώρα χρειάζονται.
Χειροκροτούμε στα μπαλκόνια, αλλά να σκεφτούμε και τις μαλακίες που λέγαμε κι ακούγαμε απ’ τις τηλεοράσεις σ’ αυτά τα μπαλκόνια.
Αυτή την ώρα όμως είμαστε ένα.
Δεν υπάρχουν δυο λαοί. Ένας.
Ακούμε τις οδηγίες, σωστά έκλεισαν όλα. Σωστά σταμάτησαν όλα. Τώρα η Ελλάδα που σηκώνει και το βάρος του Προσφυγικού, που βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με γειτονική χώρα παρότι χώρα της Ευρώπης, να μπει μπροστά και να ζητήσει δικαιώματα για όλους τους ευρωπαίους πολίτες. Καμία απόλυση, πλήρης καταβολή των μισθών, καμμία επιχείρηση να μην κλείσει εξαιτίας της πανδημίας, να μειωθεί γι’ αυτή τη χρονιά επιπλέον η φορολόγηση, να μην πληρωθεί ΕΝΦΙΑ και να σταματήσουν να τρέχουν όλες οι ημερομηνίες στα δημόσια πράγματα.
Πρώτα σωζόμαστε. Δεύτερον ξαναπιάνουμε τη χώρα απ’ την αρχή από ‘κει που την αφήσαμε.
Η πανδημία δεν πρέπει να γίνει κρίση.
Πρέπει να ξεπεραστεί μ’ ένα οικονομικό ακροβατικό και αντισυμβατικό. Ένα που θα κάνει την Ευρώπη να δώσει ένα καινούργιο πνεύμα στη συνύπαρξη των λαών. Η Ευρώπη που χάνει την αξιοπιστία της και έχασε ένα σημαντικό μέλος της, τη Μεγάλη Βρετανία, έχει μια μοναδική ευκαιρία να μας αποδείξει ότι δεν περάσαμε τα πάνδεινα μία δεκαετία για να μας αφήνει μόνους στα σύνορα, μόνους στη Μεσόγειο, μόνους στην πανδημία μ’ ένα σύστημα υγείας που συρρικνώθηκε κάτω από τις εντολές τους.
Εκτός κι αν τα κάνει όλα αυτά, οπότε θα μείνω μέσα στο σπίτι μου και μετά το πέρας της πανδημίας!!!
«Είδες για να μη λέτε καλημέρα ο ένας στον άλλον στο ασανσέρ;
Σας τιμώρησε ο Θεός και δεν θα μπαίνει κανείς στα ασανσέρ».
Αυτά είπε ο κύριος στην πολυκατοικία της οδού Ιπποκράτους και με τον θόρυβο της πόρτας που έκλεισε πίσω του, μ’ αυτόν τον θόρυβο της πόρτας που κλείνει πίσω μας, μ’ αυτόν τον θόρυβο θέλω να κλείσω αυτό το κείμενο.
Η πόρτα έκλεισε πίσω μας. Η καινούργια μας ζωή μόλις άρχισε.
Υ.Γ.1: Όταν λέμε μένουμε σπίτι εννοούμε φαντάζομαι ότι μας το αφήνουν οι τράπεζες για να μείνουμε.
Υ.Γ.2: Πρέπει να καταλάβουμε ότι το σώμα μας σκοτώνει χωρίς να κάνει τίποτα. Απλά πίνοντας ένα ποτό με μεγάλη παρέα. Μοιάζει σχεδόν σαν απόπειρα ανθρωποκτονίας από βαριά αμέλεια ή και ενδεχόμενο δόλο, περισσότερο από το θέτω σε κίνδυνο την ζωή άλλων ανθρώπων.
Υ.Γ.3: Να μη πολλαπλασιαστεί η φράση. «Να ζήσουμε, να τον θυμόμαστε».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου