Και για άλλη μια φορά άρχισαν τα όργανα. Και αφού άρχισαν τα όργανα, ως λαός που το έχει στο DNA του, άρχισαν να μας τραγουδάνε και εμείς να χορεύουμε. Γιατί είμαστε και γλεντζέδες, πώς να το κάνουμε. Πώς να το κρύψουμε άλλωστε. Αφορμή ζητάμε.
Και αρχίσαμε λοιπόν, οι εκπαιδευτικοί, με υπερβάλλοντα ζήλο και αυταπάρνηση, να διατυμπανίζουμε, όπου βρεθούμε και όπου σταθούμε – στην προκειμένη περίπτωση όπου μπορούμε να γράψουμε – πόσο νοιαζόμαστε, πόσο σκεφτόμαστε, πόσο αγαπάμε, πόσο συμπαραστεκόμαστε στους μαθητές μας, πόσο κοντά τους, δίπλα τους, μαζί τους είμαστε, στα πλαίσια της μαθησιακής διαδικασίας πάντοτε, αλλά και πόσο καλοί, έξυπνοι, υπεύθυνοι, φιλομαθείς επιστήμονες είμαστε, που, ακόμα και στις πιο αντίξοες συνθήκες, εμείς μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, αλλά ακόμα και όταν δεν μπορούμε γιατί δεν ξέρουμε, μέσα σε μια νύχτα τα μαθαίνουμε, μόνοι μας φυσικά, και είμαστε έτοιμοι να κάνουμε τα πάντα.
Και αρχίσαμε οι εκπαιδευτικοί, ακούγοντας τα τραγούδια τους, να ξεχνάμε πως όλα αυτά τα χρόνια που δουλεύουμε, είτε σε εύκολες συνθήκες είτε σε δύσκολες, αυτό κάναμε ούτως ή άλλως στο μαθησιακό κομμάτι, αλλά δε μέναμε μόνο σε αυτό. Κάναμε και πολύ περισσότερα, με δική μας πρωτοβουλία και αυταπάρνηση, μιας και η πολιτεία ήταν, τις περισσότερες φορές απούσα, ακόμα και στο τυπικό κομμάτι της εκπαίδευσης.
Έτσι και “γονείς” γίναμε για τους μαθητές μας και “αδέρφια” και “φίλοι” και “ψυχολόγοι” και μεγάλη μας τιμή, ευτυχία και ευχαρίστηση ήταν αυτό, ειδικά όταν βλέπαμε το χαμόγελο και την αισιοδοξία στα πρόσωπά τους ξανά και με τις οικογένειές τους πάντα προσπαθούσαμε να έχουμε επαφή και συνεργασία αλλά και πολύεπιστήμονες και πολυεργαλεία και πολυμηχανήματα γίναμε για τα σχολεία μας. Πάντα στην πρώτη γραμμή, στα εύκολα και στα δύσκολα, στα τυπικά και στα άτυπα.
Και αρχίσαμε οι εκπαιδευτικοί, ακούγοντας τα τραγούδια τους, να προσπαθούμε να αποδείξουμε τα αυτονόητα, αυτά που για εμάς ήταν γνωστά και καθημερινά, αλλά γι’αυτούς, τους θωρακισμένους πίσω από τα γραφεία τους και μακριά από την πραγματικότητα, ήταν άγνωστα και ανύπαρκτα ή τουλάχιστον, ασήμαντα και περιττά.
Και αυτοί, εκμεταλλευόμενοι τις αντίξοες και πρωτογνωρες συνθήκες που επικρατούν αυτό τον καιρό στη χώρα μας, άρχισαν να τραγουδούν περιμένοντας να ξεκινήσουμε το χορό του διχασμού, για άλλη μια φορά, αυτή τη φορά στην εκπαίδευση.
Αλίμονο σε όσους δεν ακολουθήσουμε και αρνηθούμε. Είμαστε είτε τεμπέληδες είτε ανεύθυνοι.
Άλλη εξήγηση δεν υπάρχει, δεν επιτρέπεται, δεν υφίσταται. Το “δεν μπορώ επειδή δεν ξέρω” απαγορεύεται από το λεξιλόγιό μας.
Το “δεν ξέρω γιατί δεν προνόησαν οι υπεύθυνοι να μου μάθουν νωρίτερα, ώστε να είμαι έτοιμος να ανταποκριθώ όταν και αν χρειαστεί” δεν είναι στις επιτρεπόμενες, δέκτες απαντήσεις, άρα απορρίπτεται. Αρα, αυτομάτως, απορριπτόμαστε και αυτομάτως, χαρακτηριζόμαστε κάτι από τα παραπάνω.
Και ποιοι είναι αυτοί;;;
Αυτοί, που στις 22/7/2013 κατήργησαν, σε μια νύχτα 52 ειδικότητες – όχι 1 ή 2 αλλά 52 – της τεχνικής εκπαίδευσης, ειδικότητες πρώτης γραμμής με άμεση επαγγελματική αποκατάσταση, αφήνοντας, χιλιάδες μαθητές μας, βορά στους ιδιώτες και στα μεγαλόπνοα σχέδιά τους, αδιαφορώντας για το μέλλον αυτών των μαθητών.
Αυτοί, που, σε μια νύχτα, έβαλαν σε καθεστώς διαθεσιμότητας 2.122 συναδέλφους μας, οι οποίοι, όπως κι εμείς, νοιάζονταν και αγωνιούσαν για τους μαθητές τους, ήταν πάντα κοντά τους, δίπλα τους, μαζί τους και ήταν κι αυτοί υπεύθυνοι, πρόθυμοι, εξαιρετικοί επιστήμονες αλλά και πολυεργαλεία, πολυμηχανήματα, όταν και όποτε υπήρχε ανάγκη.
Κι όμως, χωρίς λόγο και αιτία βρέθηκαν έρμαια πολιτικών λιτότητας και εύκολων λύσεων.
Αυτοί, που μέχρι πρότινος δε γνώριζαν ούτε το ακριβές ούτε το κατά προσέγγιση ποσοστό του ΑΕΠ που δίνεται για την παιδεία, αλλά, πολύ ευχαρίστως, θα το μείωναν κι άλλο, προκειμένου να αυξήσουν τις δαπάνες για αμυντικούς εξοπλισμούς, για παράδειγμα.
Αυτοί, που αναγνώρισαν και εξίσωσαν πτυχία κολεγίων και Κέντρων ελευθέρων σπουδών με πτυχία δημοσίων πανεπιστημίων, εξισώνοντας ουσιαστικά την αριστεία με το χρήμα, δημιουργώντας τη δική τους “αριστεία”.
Αυτοί, που μιλούσαν για εθελοντισμό και αλτρουϊσμό σε εθνικές επετείους, αποφεύγοντας τεχνηέντως να κάνουν αναφορά σε λέξεις όπως ο “ναζισμός” και ο “φασισμός”, φοβούμενοι μήπως δυσαρεστήσουν κάποιους.
Αυτοί, που είχαν και έχουν δυσανεξία στο συμβολισμό της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, μη συμμετέχοντας ποτέ σε οποιαδήποτε εκδήλωση τιμά αυτή τη γιορτή της δημοκρατίας και αφήνοντας φέτος τα ιδιωτικά σχολεία να κάνουν κανονικά το μάθημα τους.
Αυτοί, που ακόμα και για την γιορτή των 3 Ιεραρχών, έστειλαν εκατό διαφορετικές εγκυκλίους και τελικά κάθε σχολείο έκανε ό,τι το φώτισε ο Θεός, αρκεί που δεν ήταν αργία για μην τεμπελιάσουν οι καθηγητές και οι μαθητές, άσχετα αν αρκετά ιδιωτικά σχολεία ήταν κλειστά, απ’όσο ξέρω.
Όπου ιδιώτης=μη-τεμπέλης κατά την πολιτεία, με τη συμπαράσταση της εκκλησίας, φυσικά.
Αυτοί λοιπόν, εδώ και μέρες μας τραγουδούν για να χορέψουμε το χορό τους και να αποδείξουμε ότι είμαστε ανθρώποι και όχι ελέφαντες. Και εμείς χορεύουμε και όχι απλά χορεύουμε αλλά, σπρώχνουμε και ο ένας τον άλλον για να σύρει τον χορό ο καλύτερος του χωριού.
Και συνεχίζουμε να χορεύουμε, αφήνοντας τη λογική και την πράξη κατα μέρος και βάζοντας μπροστά προσωπικούς στόχους και φιλοδοξίες, που κατά την, προσωπική πάντα, γνώμη μου είναι απατηλοί και ουτοπικοί.
Και πάμε τώρα, επί του πρακτέου, γιατί καλός ο χορός αλλά θέλει και να πατάμε στη γη και δάσκαλο για να μας μάθει τα σωστά βήματα. Εκτός αν θέλουμε να χορεύουμε στον αέρα, ο καθένας με το δικό του βηματισμό, πέφτοντας ο ένας πάνω στον άλλο και όπου μας βγαλει.
Είναι δύσκολο έως ακατόρθωτο να γίνει εξ αποστάσεως εκπαίδευση χωρίς κανένα προγραμματισμό, χωρίς καμία προετοιμασία, χωρίς καμία εμπειρία, μόνο προς χάρη εντυπωσιασμού της κοινωνίας και ικανοποίησης της πολιτείας.
Η εξ αποστάσεως εκπαίδευση έχει χρησιμοποιηθεί σε ελάχιστες περιπτώσεις, από ελάχιστους συναδέλφους και στα πλαίσια ελάχιστων προγραμμάτων, που κυρίως αφορούσαν τη δια βίου μάθηση και λιγότερο αλλά προγράμματα και φυσικά, πότε δεν έγινε, έστω και πειραματικά και για ικανοποιητικό χρονικό διάστημα σε όλα τα σχολεία της χώρας.
Θα έπρεπε να έχει γίνει, όχι μόνο για να χρησιμοποιηθεί σε τόσο ακραίες καταστάσεις, αλλά και σε πιο απλές, όπως είναι οι κατ’οίκον διδαχθέντες, αλλά προφανώς δεν ήταν στις προτεραιότητες της πολιτείας. Το γιατί δεν γνωρίζω για να το απαντήσω.
Ακόμα κι αν ακούγεται εύκολη η εξ αποστάσεως εκπαίδευση, ακόμα κι αν υπάρχει ο απαραίτητος εξοπλισμός – που δεν είναι και αυτονόητο ότι υπάρχει για όλους τους εκπαιδευτικούς που καλούνται να το υλοποιήσουν, δε μας δόθηκε κάποιο επίδομα, σε αντίθεση με αντίστοιχα επιδόματα που έχουν δοθεί κατά καιρούς σε βουλευτές – δεν είναι όσο ακούγεται, ακόμα και για τους εκπαιδευτικούς της πληροφορικής, οι οποίοι, αν και είναι στα πλαίσια του αντικειμένου τους δε σημαίνει ότι την έχουν χρησιμοποιήσει κιόλας στην πράξη και αυτό ούτε κακό είναι ούτε κατακριτέο.
Άλλο γνωρίζω κάτι και άλλο έχω χρησιμοποιήσει κάτι. Υπάρχει διαφορά. Πόσο μάλλον για τις άλλες ειδικότητες εκπαιδευτικών, οι οποίοι μπορεί, οι περισσότεροι, να έχουν επιμορφωθεί στις νέες τεχνολογίες αλλά όταν δεν υπάρχουν εργαστήρια πληροφορικής – ή ο αριθμός των εργαστηρίων είναι τόσο μικρός ώστε να καλύπτεται από το ωράριο των εκπαιδευτικών πληροφορικής – δεν μπορούν να εφαρμόσουν τη θεωρία στην πράξη και όλη η επιμόρφωσή τους είναι δώρον άδωρον.
Και σίγουρα δεν είναι ευθύνη τους η μη ύπαρξη εργαστηρίων πληροφορικής ή ο μικρός αριθμός εργαστηρίων πληροφορικής που υπάρχουν στα σχολεία αλλά ούτε και είναι υποχρεωμένοι να έχουν δικούς τους προσωπικούς υπολογιστές ώστε να εφαρμόσουν στην πράξη τη θεωρία.
Ωστόσο, ακόμα κι αν ξεπεραστούν τα όποια προβλήματα και αδυναμίες των εκπαιδευτικών και υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός που μπορεί να ανταποκριθεί αποτελεσματικά και ουσιαστικά στις απαιτήσεις της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, η δυσκολία που αφορά στους μαθητές, είναι το μεγαλύτερο και το πιο ανυπέρβλητο εμπόδιο στην όλη διαδικασία.
Καταρχάς και κατά τέλος, ποιός ενημέρωσε την πολιτεία ότι όλοι οι μαθητές έχουν τον απαραίτητο τεχνολογικό εξοπλισμό και πρόσβαση στο διαδίκτυο ώστε να μπορεί να συμμετέχει σε εκπαίδευση εξ αποστάσεως;;;
Υπάρχουν μαθητές που οι οικογένειές τους αδυνατούν να έχουν τα προς το ζην, πόσο μάλλον να διαθέσουν χρήματα για τεχνολογικό εξοπλισμό και πρόσβαση στο διαδίκτυο. Ή μήπως πιστεύουν ότι το πρόβλημα αυτό έχει εξαλειφθεί;;;
Αυτό, λοιπόν, από μόνο του καθιστά την όλη διαδικασία αδύνατη και ακατόρθωτη, ακόμα και αν οι μαθητές θα μπορούσαν με απλά και ευρέως διαδεδομένα εργαλεία, ακόμα και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, να συμμετάσχουν. Εκτός, αν διατεθούν άμεσα χρήματα για την αγορά του απαραίτητου εξοπλισμού και άμεσα ξεκινήσει και η διαδικασία με απλά και εύκολα, όπως προανέφερα, εργαλεία.
Διαφορετικά, ας προσγειώθηκε όλοι στην πραγματικότητα, ας σταματήσουμε αυτόν τον χορό του παραλόγου και του διχασμού, ας κρατήσουμε τον υπερβάλλοντα ζήλο και την αυταπάρνηση που μας διακατέχει για μελλοντικές διεκδικήσεις του κλάδου μας και, όταν με το καλό ξανανταμώσουμε, ας κάνουμε μεταξύ μας έναν ειλικρινή και ουσιαστικό διάλογο, χωρίς κινήσεις εντυπωσιασμού και δεύτερες σκέψεις, ξεκινώντας από τα αυτονόητα, που δεν είναι αυτονόητα και συνεχίζοντας με όλα αυτά που θα έπρεπε να έχουν γίνει τόσα χρόνια και δεν έχουν γίνει, αλλά σε εύκολες και σε δύσκολες στιγμές είναι απαραίτητα. Το χρωστάμε στους μαθητές μας.
Τότε νοιαζόμαστε και είμαστε μαζί τους πραγματικά. Τότε τους στηρίζουμε και τους εξασφαλίζουμε ένα πιο δίκαιο και αισιόδοξο μέλλον.
Υ. Γ. Καλό θα ήταν ως εκπαιδευτικοί, επειδή μαθαίνω ότι γίνεται προσπάθεια να συγκεντρωθουν τα mail των μαθητών για εξ αποστάσεως εκπαίδευση, να έχουμε τουλάχιστον μια εξ αποστάσεως επαφή μαζί τους, να ενημερωθούμε για την υγεία τους και την υγεία των δικών τους ανθρώπων και να τους βοηθήσουμε όσο μπορούμε να βιώσουν αυτές τις δύσκολες για όλους μας στιγμές, πόσο μάλλον για αυτούς, όσο πιο ανώδυνα γίνεται…
Είμαστε κοντά στους μαθητές μας, είμαστε δίπλα τους, είμαστε μαζί τους, πρώτα ως άνθρωποι και έπειτα ως οτιδήποτε άλλο. Γνώμη μου…
της Δημόσιας Εκπαίδευσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου