Το παρακάτω ποίημα γράφηκε από τον εργαζόμενο στην Ελληνική Χαλυβουργία, Σταύρο Δικαίου Φοινικάκο. Διαβάστηκε στην πύλη του εργοστασίου από τον ίδιο, προς τους συλλόγους εκπαιδευτικών που βρέθηκαν εκεί, σήμερα, 28 Νοέμβρη, στις 4 το απόγευμα, φέρνοντας χρήματα, τρόφιμα, αλληλεγγύη και περίσσευμα ψυχής...
Μη μ’ ενοχλείς
τη σκέψη μου σεβάσου που ερευνάει
δεν μ’ ενδιαφέρει τίποτα
το βλέμμα μου ρουφάει.
Εκείνο το άσπρο, το λευκό, το άψυχο λιθάρι
που ως το κοιτώ μαγεύομαι
και λέω πως θα πάρει ζωή
θα γίνει με φτερά, άγγελος να πετάει
κι ίσως καρδούλα και ψυχή
στο στήθος του χτυπάει.
Έτσι θαρρώ όταν εγώ γλύπτης, σφυρί και σμίλη
θα το λαξεύσω και λευκή μορφή αγγέλου γίνει.
Τώρα το ξέρω πως κι εσύ είσαι αποφασισμένος
Δάσκαλος σ’ ένα όνειρο με βλέμμα καρφωμένο
πάνω στα ακατέργαστα μικρά – μικρά παιδιά μας
σμίλη σου η γνώση που εσύ χαρίζεις κι είναι θαύμα
γιατί μεταμορφώνονται και από άψυχα διαμάντια
σιγά – σιγά λαξεύονται και γίνονται λιοντάρια.
Σταύρος Δικαίος Φονικάκος, απεργός στην Ελληνική Χαλυβουργία
Μη μ’ ενοχλείς
τη σκέψη μου σεβάσου που ερευνάει
δεν μ’ ενδιαφέρει τίποτα
το βλέμμα μου ρουφάει.
Εκείνο το άσπρο, το λευκό, το άψυχο λιθάρι
που ως το κοιτώ μαγεύομαι
και λέω πως θα πάρει ζωή
θα γίνει με φτερά, άγγελος να πετάει
κι ίσως καρδούλα και ψυχή
στο στήθος του χτυπάει.
Έτσι θαρρώ όταν εγώ γλύπτης, σφυρί και σμίλη
θα το λαξεύσω και λευκή μορφή αγγέλου γίνει.
Τώρα το ξέρω πως κι εσύ είσαι αποφασισμένος
Δάσκαλος σ’ ένα όνειρο με βλέμμα καρφωμένο
πάνω στα ακατέργαστα μικρά – μικρά παιδιά μας
σμίλη σου η γνώση που εσύ χαρίζεις κι είναι θαύμα
γιατί μεταμορφώνονται και από άψυχα διαμάντια
σιγά – σιγά λαξεύονται και γίνονται λιοντάρια.
Σταύρος Δικαίος Φονικάκος, απεργός στην Ελληνική Χαλυβουργία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου