Οδοιπορικό: Ο αγώνας κρατά την ελπίδα ζωντανή στην κατεχόμενη Παλαιστίνη

Άκης Καλούσης, Γιάννης Μαρούτας

Τείχη, τείχη, παντού τείχη. Τείχη και ηλεκτροφόρα καλώδια. Τείχη που έχει υψώσει το ισραηλινό κράτος μέσα στα κατεχόμενα για να χωρίζει και να απομονώνει τους Παλαιστίνιους. Τείχη για να φυτέψει εποίκους και να αρπάξει την εύφορη γη τους. Τείχη ανάμεσα στις περιοχές των Παλαιστινίων. Μια διαίρεση, απότοκο της συμφωνίας του Όσλο. Πρόκειται ουσιαστικά για μια εθνοκάθαρση.

Εφτά δεκαετίες εκτοπίσεων, μαζικών διωγμών, φυλακίσεων και βασανιστηρίων. Εφτά δεκαετίες δολοφονιών και συστηματικής εθνοκάθαρσης. Μπορεί αυτός ο αγώνας να νικήσει και o παλαιστινιακός λαός να ζήσει λεύτερος στη γη του; Το ισραηλινό κράτος, από το 2000 οπότε και ξέσπασε η δεύτερη Ιντιφάντα, ακολουθεί μια επιθετική πολιτική εξόντωσης των Παλαιστινίων. Δεκάδες χιλιάδες νεκροί στα 70 χρόνια κατοχής, ενώ οι σακατεμένοι και ακρωτηριασμένοι δεν μετρούνται πλέον. Μόνο το μακελειό των τελευταίων έξι εβδομάδων στη Γάζα μετρά 110 νεκρούς και πάνω από 10.000 τραυματίες.

Στη Δυτική Όχθη, όπου κατοικούν περίπου 5,5 εκ. Παλαιστίνιοι, οι φυλακισμένοι αγωνιστές/στριες ξεπερνούν τις 7.000. Ανάμεσά τους και 400 ανήλικα παιδιά. Στη Δυτική Όχθη, επίσης, βρίσκεται σε εξέλιξη ένα επιθετικό σχέδιο εποικισμών. Μέλη της αποστολής που είχαν βρεθεί και στο παρελθόν εκεί διαπιστώνουν οι εποικισμοί έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Το επιβεβαιώνουν και οι Παλαιστίνιοι εκπαιδευτικοί που μας συνόδευαν. Οι Παλαιστίνιοι διαρκώς εκτοπίζονται από τα χωριά τους και στη συνέχεια τα σπίτια τους γκρεμίζονται για να χτιστούν πολυτελείς κατοικίες των εποίκων. Τα δαιδαλώδη τείχη και τα αμέτρητα σημεία ελέγχου δυσκολεύουν τις μετακινήσεις εκατομμυρίων Παλαιστινίων. Καθημερινά πολλοί εργάτες/τριες και μαθητές/τριες κυριολεκτικά αποκλείονται από τα σπίτια τους, διότι το σημείο ελέγχου που περνούν κλείνει μετά από λίγες ώρες

Το σχολείο στη Ζανούτα, που χτίστηκε με χρήματα της καμπάνιας «Ένα σχολείο για τη Γάζα», εγκαινιάστηκε στις 26 Μαρτίου και στις 9 Απριλίου γκρεμίστηκε από τους έποικους με τη βοήθεια του στρατού κατοχής. Παιδιά δάσκαλοι κάνουν πλέον μάθημα στα ερείπιά του.

Οι συνθήκες στα κατεχόμενα είναι ικανές να οδηγήσουν σε μια νέα Ιντιφάντα

Βρισκόμαστε στις εξεγερμένες πόλεις που ακούγαμε και βλέπαμε στις ειδήσεις, το 1987 και το 2000 – Ραμάλα, Ραφάτ, Χεβρώνα, Ναμπλούς. Η είσοδός μας στη Ραμάλα, στις 8 Μαΐου, έγινε σχετικά ομαλά. Πρώτα πραγματοποιήθηκε η συνάντηση με τον υπουργό Παιδείας της Παλαιστινιακής Αρχής, Σάμπρι Σαϊντάμ. Εκεί, η κουβέντα ήρθε στην Άχεντ Ταμίμι και μας προτάθηκε η επίσκεψη στο σπίτι της. Φτάνοντας, η ματιά μας έπεσε σε ένα τεράστιο κατασκοπευτικό μπαλόνι – ζέπελιν με κάμερες να αιωρείται πάνω από το χωριό, για να ελέγχει κάθε κίνηση.

Το κλίμα ήταν εξαρχής ιδιαίτερα φορτισμένο συναισθηματικά, αλλά έγινε ακόμη περισσότερο τη στιγμή που πήρε τον λόγο να μας περιγράψει τον τραυματισμό του από τον ισραηλινό στρατό ο 15χρονος Μοχάμεντ. Ένας τραυματισμός στο κεφάλι από πλαστική σφαίρα του, που του είχε καταστρέψει μέρος του προσώπου του, ενώ ακόμη και μετά 6 μήνες δεν έχει συνέλθει απολύτως. Μας εξήγησε ότι αυτό γίνεται σχεδόν κάθε μέρα και ότι από τύχη δεν τραυματίζονται ή δεν σκοτώνονται πιο πολλά παιδιά. Το όνειρό του, είναι να μεγαλώσει και να σπουδάσει χωρίς να έχει καθορίσει ακόμη σε τι.

Στο τέλος, πήρε το λόγο η 12χρονη Τζάνα Τζιχάντ, η νεότερη δημοσιογράφος στον κόσμο όπως μας είπε. Η Τζάνα καλύπτει από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού, κάτι που έκανε η φυλακισμένη Άχεντ. Με απόλυτη ηρεμία και καθαρό βλέμμα μας μίλησε για τον αγώνα και τη συμμετοχή των παιδιών σε αυτόν, για το δικαίωμα τους στη ζωή και στη μόρφωση που τους το στερεί το ισραηλινό κράτος, για τις καθημερινές τους δυσκολίες στην πρόσβαση στα σχολείο,  για την οικογένειά της. Απηύθυνε έκκληση στους εκπαιδευτικούς όλου του κόσμου να κάνουμε το καθήκον μας απέναντι στον αγώνα τους και να τον μεταλαμπαδεύσουμε στα παιδιά που διδάσκουμε, να μιλήσουμε γι’ αυτόν και να ξεσηκωθούμε μαζί τους για μια ελεύθερη Παλαιστίνη. Ήταν συγκλονιστική.

Στα δύο σχολεία

Η Ζανούτα και το Ραμαντίν είναι δύο χωριά Βεδουίνων που έχουν εκτοπιστεί σε αυτήν την ορεινή περιοχή, με αποτέλεσμα τα παιδιά για να πάνε σχολείο να είναι αναγκασμένα να διανύσουν τουλάχιστον 12 χιλιόμετρα κάθε μέρα, σε ένα χωματόδρομο κακοτράχαλο και επικίνδυνο, περνώντας από τον εξευτελιστικό έλεγχο του ισραηλινού στρατού, δυο και τρεις φορές. Στα δύο σχολεία φοιτούν περίπου 85 μαθητές και μαθήτριες που μαζί με τις δασκάλες τους είναι αποφασισμένοι να συνεχίζουν να υπερασπίζονται το σχολείο τους και το δικαίωμα στη μόρφωση.

Στο πρώτο σχολείο στη Ζανούτα, η συναισθηματική φόρτιση είναι έντονη. Εγκαινιάστηκε στις 26 Μαρτίου 2018 και το γκρέμισαν οι έποικοι με την βοήθεια του στρατού και των μηχανημάτων του, στις 9 Απριλίου. Το μάθημα γίνεται πλέον στα ερείπιά του, κάτω από τον ήλιο ή τη βροχή, σε άθλιες και αντίξοες συνθήκες. Μας υποδέχτηκαν η δασκάλα, τα παιδιά και κάτοικοι του καταυλισμού. Τα παιδιά δεν χαμογελούσαν, τα πρόσωπά τους ήταν φοβισμένα και δύσπιστα. Μοιράσαμε ζωγραφιές των μαθητών μας από την Ελλάδα, σχεδιάσαμε στα βιβλία τους καρδιές και σύμβολα της ειρήνης, χαρίσαμε λίγα κουτιά μαρκαδόρους και μερικά μολύβια. Τα όπλα της αποστολής μας. Ακολούθησε η επίσκεψη στο δεύτερο σχολείο, στο Ραμαντίν, που χτίστηκε και αυτό με τα  χρήματα της καμπάνιας των εκπαιδευτικών σωματείων «Ένα σχολείο για τη Γάζα». Αυτό στέκει ευτυχώς σώο, με τα παιδιά και τους δασκάλους στις τάξεις. Τα πρόσωπά τους είναι πιο χαρούμενα και καλοδιάθετα σε σύγκριση με τους συνομήλικούς τους στη Ζανούτα.

Την επόμενη ημέρα έγινε επίσκεψη σε άλλο σχολείο, μαζί με την Ένωση Εκπαιδευτικών της Παλαιστίνης (έχει 45.000 μέλη, 35.000 στη Δυυτική Όχθη και 10.000 στη Γάζα).  Στο προαύλιο, στην τάξη, στο γραφείο των εκπαιδευτικών, η ατμόσφαιρα είναι διαφορετική. Στα πρόσωπα των παιδιών διακρίνονται τα διαφορετικά και ευχάριστα συναισθήματα σε σχέση με τα σχολεία της προηγούμενης μέρας. Χαμόγελα, τραγούδια έρχονται από διαφορετικές αίθουσες. Παιδικές ζωγραφιές και πολλά χρώματα. Δεν υπάρχουν οι αντίξοες συνθήκες της Ζανούτα και Ραμαντίν, αλλά μαθητές και εκπαιδευτικοί υφίστανται σχεδόν τις ίδιες απαγορεύσεις, καθώς και τους ίδιους καθημερινούς εξευτελιστικούς ελέγχους.

Ο γενικός γραμματέας της Ένωσης μας εξήγησε τη δομή του συνδικάτου και την λειτουργία του. Τις δυσκολίες που συναντούν στην καθημερινότητά τους τόσο οι εκπαιδευτικοί όσο και οι μαθητές πηγαίνοντας στο σχολείο, κυρίως εξαιτίας των ελέγχων από τον ισραηλινό στρατό. Όσο για τις παρεμβάσεις του, αφορούν τον πολιτισμό, τον αθλητισμό, τις διεθνείς σχέσεις με άλλα συνδικάτα και άλλα ζητήματα. Εντύπωση μας προκάλεσε η δήλωση μέλους της ένωσης ότι τα τελευταία δύο χρόνια δεν πραγματοποιούν απεργιακές κινητοποιήσεις διότι η Παλαιστινιακή Αρχή ικανοποιεί το σύνολο των αιτημάτων τους. Μας μίλησαν και για αύξηση 30% από το 2010.

Βηθλεέμ και Ιερουσαλήμ

Την τέταρτη και την πέμπτη ημέρα επισκεφθήκαμε τη Βηθλεέμ και Ιερουσαλήμ. Εκεί διαπιστώσαμε ιδίοις όμασι το καθεστώς απαρτχάιντ. Διαχωρισμένοι τομείς, που σφραγίζονται από τη συνύπαρξη πολλών πολιτισμών και θρησκειών ανά τους αιώνες, αλλά και από μια συνύπαρξη τρόμου και φόβου σήμερα.

Η διαφορά, όπως και σε όλη την κατεχόμενη Παλαιστίνη, είναι εμφανής ανάμεσα στο αραβικό και στο ισραηλινό μέρος. Φτώχεια, άσχημοι δρόμοι, χωρίς καθαριότητα, σπίτια κλουβιά ακόμη και σε σπηλιές στην αρχαία πόλη της Ιερουσαλήμ, χωρίς το στοιχειώδες αστικό πράσινο, με υψηλή ανεργία και νεαρό πληθυσμό, με παιδεία και υγεία σε στοιχειώδη μορφή – αυτά είναι τα βασικά χαρακτηριστικά  στο αραβικό τμήμα της πόλης. Από την άλλη, η μορφή μιας σύγχρονης δυτικής μεγαλούπολης, με αστικό πράσινο και καθαριότητα, με μεγάλους αυτοκινητόδρομους, σύγχρονες πολυκατοικίες, με τους επικοισμούς γεμάτους από μονοκατοικίες και πράσινο, με εξασφαλισμένη εργασία και μισθό, με όλες τις ανέσεις που παρέχει το ισραηλινό κράτος στους Εβραίους πολίτες του.

Το ερώτημα που τίθεται είναι ποιος θα οργανώσει την οργή και την αγανάκτηση των Παλαιστίνιων και θα την στρέψει στην καρδιά του κτήνους του σύγχρονου απαρτχάιντ, τον καπιταλισμό.

πηγή