Αθηνά Μπενέκου: Η κόκκινη δασκάλα από τη Ζούπαινα Λακωνίας. Ήταν κόρη
παπά. Πήρε το πτυχίο της από την Παιδαγωγική Ακαδημίας Τρίπολης. Ήξερε γαλλικά και αγγλικά. Στην Κατοχή έδρασε μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ της οποίας ήταν νομαρχιακό στέλεχος. Έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην δημιουργία του ΔΣΠ και τραυματίστηκε σοβαρά σε ενέδρα στα Σουστιανά στις 27 Μάιου 1947. Αργότερα της ανατίθεται η δημιουργία δικτύου πληροφοριών στην Τρίπολη με σκοπό την διενέργεια επιχείρησης για την απελευθέρωση κρατουμένων αγωνιστών στις φυλακές της πόλης. Κάποια ημέρα ένας φαντάρος από το χωριό της την εντόπισε στον δρόμο και την κατάγγειλε στην τοπική χωροφυλακή. Αποτέλεσμα ήταν η σύλληψη και η μεταφορά της στην Αθήνα για δίκη. Εκτελέστηκε μερικές ημέρες μετά. Οι τελευταίες λέξεις της ήταν «Πιστεύω ότι ο χώρος αυτός που τώρα εσείς ποτίζετε με το αίμα μου θα γίνει αύριο τόπος προσκυνήματος που θα έρχονται τα παιδιά σας και θα τον ραίνουν με λουλούδια.» Στο τελευταίο της κελί είχε γράψει στίχους του Βασίλη Ρώτα.
Αναστασία Δασκαλοπούλου: Από το Βαλτεσινίκο Γορτυνίας. Υπήρξε κόρη δασκάλου και φοιτήτρια στην Παιδαγωγική Ακαδημία Τρίπολης. Διετέλεσε μέλος του κεντρικού συμβουλίου της ΕΠΟΝ. Το 1945 συνελήφθη και εξορίστηκε στην Κύθνο. Μετά την απελευθέρωσή της με εντολή του ΚΚΕ ανέβηκε στο βουνό και έγινε καπετάνισσα του 2ου Τάγματος του Αρχηγείου. Μετά την εκτέλεση της Αθηνάς Μπενέκου στάλθηκε στην Τρίπολη με αποστολή την προώθηση προς τον ΔΣΕ εθελοντών από την Αθήνα. Από τον Οκτώβρη του 1948 ήταν αναπληρωματικό μέλος του Γραφείου Περιοχής Πελοποννήσου του ΚΚΕ. Κατά την σύγκρουση του τάγματός της με δυνάμεις του Κυβερνητικού Στρατού σκοτώθηκε σε ηλικία 24 ετών.
Βαγγελιώ Κουσιάντζα: Από τον Παλαμά Καρδίτσας. Υπήρξε δασκάλα και στέλεχος του ΚΚΕ κατά την περίοδο της Κατοχής. Μετά την Βάρκιζα συλλαμβάνεται και βασανίζεται άγρια με καυτό λάδι και βραστά αυγά στις μασχάλες από τους αρχιβασανιστές των κρατητηρίων Καρδίτσας. Η υγεία της κλονίζεται τόσο που στην φυλακή υφίσταται καρδιακή προσβολή. Τελικά δραπετεύει το 1946 και αμέσως περνά στο βουνό στις τάξεις του ΔΣΕ. Πολεμά ως το 1947 όπου συλλαμβάνεται εκ νέου στην Νιάλα Καρπενησίου κατά την διάρκεια ελιγμού. Νέος κύκλος βασανιστηρίων ξεκινά. Τελικά, χωρίς να της πάρουν κουβέντα την μεταφέρουν στην Λαμία όπου δικάζεται μαζί με ακόμα 6 αγωνιστές. Η ετυμηγορία είναι φυσικά εις θάνατο.
Στις 9 Μαΐου του 1947, η Βαγγελιώ μεταφέρεται με τους συναγωνιστές της στο νεκροταφείο της Σηριώτισσας για την εκτέλεση. Φορά ένα κόκκινο φουστάνι. Μαζί με τους συντρόφους της χορεύει μπροστά στο απόσπασμα το «Έχε γεια καημένε κόσμε»*. Το εκτελεστικό απόσπασμα του 106ου Τάγματος Πεζικού αρνείται να εκτελέσει τους καταδικασμένους. Την θέση τους παίρνουν χωροφύλακες και παρακρατικοί. Η Βαγγελιώ τελευταία, χτυπημένη στην καρδιά πέφτει στα γόνατα ζητωκραυγάζει ακόμα για την ζωή, τον λαό και το κόμμα της. Χωροφύλακας που έζησε το συμβάν λέει: «Μεγάλη κομμουνίστρια εκείνη η δασκάλα. Όλοι έπεσαν κι εκείνη γονατισμένη στο ένα πόδι έλεγε, έλεγε και δεν έβγαινε η ψυχή της. Η άτιμη! Τρεις σφαίρες χαριστική της έριξε ο επικεφαλής κι εκείνη εκεί, να φωνάζει για το κουκουέ! Μεγάλη κομμουνίστρια!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου