Κάθε φορά που πλησιάζει ο καιρός για την πραγματοποίηση μιας επετειακής απεργίας (συνήθως 24ωρης και σπανίως 48ωρης) φουντώνει ο διάλογος τόσο με τους εαυτούς μας όσο και με τους συναδέλφους μας μέσα στα σχολεία αλλά και έξω από αυτά.
Ο διάλογος αυτός γίνεται γιατί όλοι αισθανόμαστε την ανάγκη να αιτιολογήσουμε την επιλογή μας είτε κάνουμε απεργία είτε όχι.
Αισθανόμαστε την ανάγκη να απαντήσουμε στο βασικό ερώτημα, τι άλλο πρέπει να μας κάνουν για να αντιδράσουμε;
Εδώ και 18 μήνες δεν προλαβαίνουμε να μετράμε χτυπήματα.
Χτυπήματα στην αξιοπρέπειά μας, στη ζωή μας, στο μέλλον μας, στις προοπτικές μας, στην εργασία μας, χτυπήματα «σοσιαλιστικά», χτυπήματα μιας «υπεύθυνης κυβέρνησης» που άλλα υποσχόταν προεκλογικά και εφάρμοσε, ακριβώς τα αντίθετα, μετεκλογικά.
Τι να πρωτοθυμηθούμε;
Την κοροϊδία που παίχτηκε με το «ένας προς έναν» στην παιδεία το οποίο κατέληξε τελικά στο «ούτε ένα προς πέντε» και στο νούμερο 2.700 μόνιμους διορισμούς;
Το περίφημο μεταβατικό στάδιο πριν το μόνιμο διορισμό για ΑΣΕΠ, 40%, 24μηνο, που κατέληξε προθάλαμος για την αδιοριστία με τις υποσχέσεις εκ μέρους του υπουργείου παιδείας να μην έχουν αρχή και τέλος; Κάθε υφυπουργός και μια υπόσχεση.
Την υποχρεωτική τριετή παραμονή των νεοδιόριστων εκπαιδευτικών χωρίς δυνατότητα μετάθεσης.
Τη δυνατότητα που δίνει το νομοσχέδιο 3848/2010 στη διοίκηση να στέλνει τους υπεράριθμους (άραγε ποιος τους διορίζει και βγαίνουν υπεράριθμοι;) όπου υπάρχει κενό , ακόμη και σε άλλο νομό και ταυτόχρονα να κλείνει το μάτι, με την ίδια νομοθεσία, στα «δικά μας παιδιά» ότι θα έχουν διαφορετική αντιμετώπιση.
Την προώθηση της αξιολόγησης των σχολικών μονάδων που οδηγεί (όπως… Αμερική) στην κατηγοριοποίηση και τελικά στο κλείσιμο σχολικών μονάδων( και στην απόλυση των εκπαιδευτικών) αν δεν «πιάνουν» τις επιδόσεις που έχουν καθοριστεί με, αμφίβολης εγκυρότητας, κριτήρια.
Την μετατροπή των αναπληρωτών σε ωρομίσθιους με το «μαγικό κόλπο» του «αναπληρωτή με μειωμένο ωράριο».
Την εργασιακή εξαθλίωση των αναπληρωτών με τη σύνδεσή τους στα άρματα των κάθε λογής «ΕΣΠΑ», και τον αποκλεισμό τους από τους μόνιμους διορισμούς αφού αυτοί προγραμματίζονται να είναι ελάχιστοι κατά τη νέα σχολική χρονιά.
Το καλωσόρισμα του Μέντορα για όσους νεοδιόριστους συμπληρώσουν διετία. Μετά μπορεί να προκύψει και μετάταξη. Δεν αποκλείεται και απόλυση, αν δεν έχουν 7 χρόνια προϋπηρεσία.
Τη συνέχιση του, ανά δύο χρόνια, διαγωνισμού του ΑΣΕΠ χωρίς προκήρυξη συγκεκριμένων θέσεων, με τα φροντιστήρια να θησαυρίζουν και το εμπόριο ελπίδας στους νέους ανθρώπους να χτυπάει κόκκινο. Ελάτε όλοι να δώσετε στον ΑΣΕΠ , πιάστε τη βάση, βάλτε κάτω τα πτυχία σας, τα μεταπτυχιακά σας, τις ξένες γλώσσες σας, μπείτε στον πίνακα και μετά…βλέπουμε.
Το φουλάρισμα των τμημάτων με 30 μαθητές «για παιδαγωγικούς λόγους», δεν το συζητάμε καθόλου, επειδή προφανώς «πρώτα ο μαθητής» πρέπει να πληρώσει τη νύφη για να μπορέσει να δημιουργηθεί το «νέο σχολείο» το οποίο όμως θα γίνει προσπάθεια να είναι «πράσινο» για να μην κουράζει το μάτι.
Την κατάργηση και τη συγχώνευση σχολικών μονάδων η οποία θα συνοδεύεται με την κατάργηση των αντίστοιχων οργανικών θέσεων και την έναρξη περιπλάνησης για όσους εκπαιδευτικούς κατείχαν αυτές τις οργανικές θέσεις. Ποιοι θα περιπλανηθούν; Αυτοί με τη μικρότερη θητεία στο σχολείο που καταργείται, χωρίς να αποκλείεται να μπουν και άλλα κριτήρια στο μέλλον. Είναι τόσο μεγάλη η αναστάτωση που προκαλεί η κατάργηση σχολείων που είχαμε πολύ καιρό να δούμε τις τοπικές κοινωνίες να συσπειρώνονται τόσο μαζικά γύρω από ένα ζήτημα παιδείας. Οι δημοτικοί άρχοντες, ακόμη και αν είναι πράσινοι ή μπλε, εναντιώνονται οι περισσότεροι στην προοπτική της κατάργησης των σχολείων στις περιοχές τους δικαιοδοσίας τους, γιατί αυτό θα σημάνει αυτόματα υποβάθμιση για την περιοχή τους και αιτία φυγής κατοίκων από τις περιοχές αυτές.
Την περικοπή μισθών και επιδομάτων και τη μετατροπή των δώρων σε εορταστικά επιδόματα.
Τη σχεδιαζόμενη περικοπή και άλλων επιδομάτων με το πρόσχημα της ενσωμάτωσής τους στο βασικό μισθό, στα πλαίσια του ενιαίου μισθολογίου-χαρτζιλικίου.
Τη σχεδιαζόμενη περικοπή στο εφάπαξ και στις επικουρικές συντάξεις, για να μη νομίζουν ότι θα τη γλυτώσουν όσοι βρίσκονται ένα βήμα πριν τη σύνταξη ή ότι οι αλλαγές που γίνονται ή σχεδιάζονται να γίνουν αφορά μόνο τους νεότερους.
Προφανώς, οι περισσότεροι από όσους δεν απεργήσουν, είτε είναι βολεμένοι, είτε αισθάνονται ή νομίζουν πως είναι βολεμένοι είτε πιστεύουν ότι με κάποιο τρόπο, στα νέα δεδομένα θα μπορέσουν να βολευτούν.
Επίσης, προφανώς, η συμμετοχή σε μια απεργία δεν είναι ικανή να αλλάξει τα πράγματα. Μπορεί όμως να στείλει ένα μήνυμα το οποίο στην πιο ανώδυνη μορφή του μπορεί να είναι μήνυμα, έστω, διαφωνίας σε όσα γίνονται.
Είναι προτιμότερο να τους δείξουμε ότι διαφωνούμε, παρά να τους δείξουμε τη συμφωνία ή την ανοχή μας με το να μην συμμετάσχουμε στην απεργία.
Όλοι θυμόμαστε τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης πριν από ένα χρόνο περίπου, μετά από μία απεργία, να ισχυρίζεται πως ο λαός συμφωνεί με τα μέτρα της κυβέρνησης διότι αν διαφωνούσε η απεργία θα ήταν πιο μαζική. Περιμένουν να δουν τη συμμετοχή στην απεργία για να τη χρησιμοποιήσουν ως άλλοθι για τα επόμενα μέτρα. Τουλάχιστον, για την ώρα, ας μην τους δώσουμε αυτή τη δυνατότητα και ας κάνουμε αυτή την απεργία αρχή για έναν πιο μαζικό και πιο έντονο αγώνα διεκδίκησης της ζωής που μας κλέβουν, της δικής μας αλλά και των παιδιών μας.
Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης
xrkyrgiakis@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου