ΠΡΟΤΑΣΗ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΩΝ ΤΗΣ 81ΗΣ Γ.Σ ΤΗΣ ΔΟΕ

Ό,τι είπαμε ισχύει:

Θέλουμε πίσω αυτά που μας άρπαξαν,
διεκδικούμε όσα μας ανήκουν.

Με κίνημα ενωτικό, μαζικό, ανατρεπτικό, νικηφόρο!
Καμιά νομιμοποίηση στη ΔΟΕ
της σιωπής, της συνενοχής, της ήττας.

Χαιρετίζουμε τους εκατοντάδες χιλιάδες νεολαίους και εργαζόμενους, που δυο χρόνια τώρα βρέθηκαν απέναντι στην αποκρουστική συμμορία των κυβερνώντων, της Τρόικα, των διεθνών τοκογλύφων και αντιστάθηκαν στα μέτρα της σκληρής λιτότητας, στην απόλυτη εξαθλίωση-εξόντωση των εργαζομένων και στην πολιτικοοικονομική κατοχή της χώρας. Που, προδομένοι από το πολιτικό σύστημα και τον υποταγμένο συνδικαλισμό, αψήφησαν το συνένοχο ρόλο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, τα άσφαιρα πυρά και τις απεργίες εκτόνωσης, τον απολίτικο ακτιβισμό, τις φοβικές και κομματικές περιχαρακώσεις, τις ιδεοληψίες για το κίνημα που «δεν μπορεί», το «δεν ήρθε ακόμα η ώρα». Που υπεράσπισαν το δικαίωμά τους στην ζωή, το δικαίωμά τους στον αγώνα δημιουργώντας τέτοια  μαχητικά  γεγονότα που, αν και δεν έφτασαν για την αποτροπή της ψήφισης των μνημονίων, απονομιμοποίησαν πολιτικά τα κυβερνητικά σχέδια και αποτελούν ελπιδοφόρα παρακαταθήκη μπροστά στην ανάγκη μιας συνολικής, ριζικής  αντεπίθεσης και νίκης της εργαζόμενης πλειοψηφίας.

Χαιρετίζουμε τη στάση του λαού μας στις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις που, παρά την αγωνιστική ένδεια και κινηματική άπνοια που επέβαλλαν προκλητικά όλες σχεδόν οι πολιτικές δυνάμεις - μη δείχνοντας εμπιστοσύνη στον πολιτικό ρόλο του κινήματος και στους αγώνες της εργαζόμενης πλειοψηφίας, αψήφησε την ιδεολογική τρομοκρατία της ΕΕ, της εγχώριας ελίτ και των μνημονιακών κομμάτων, τα παπαγαλάκια και τους ιεροεξεταστές των ΜΜΕ που έβγαζαν καρτέλες με το πόσο θα πεινάσουμε, πόσα φάρμακα δεν θα έχουμε και πόση βενζίνη θα μας λείψει και συνέβαλε, ιδιαίτερα στον πρώτο εκλογικό γύρο, από τη μια σε μια ιστορική ανατροπή και κατάρρευση του δικομματικού πολιτικού σκηνικού της μεταπολίτευσης που σφράγισε την παρουσία του με την ακραία λεηλασία των κοινωνικών δικαιωμάτων, αλλά και στη σημαντική άνοδο της Αριστεράς από την άλλη.

Η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ που προέκυψε από τις εκλογές της 17ης Ιούνη αποτελεί τον πολιορκητικό κριό του ΔΝΤ και της ΕΕ στον οδικό χάρτη της πλήρους εφαρμογής των μνημονίων και της επέλασης των δυνάμεων της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Παρά τη «νωπή εντολή» που επικαλείται, βρίσκεται σε σοβαρή δυσαρμονία τόσο με τις διαθέσεις όσο, κυρίως, με τις εκρηκτικές ανάγκες μιας κοινωνίας που στενάζει. Δεν ξεγελούν κανέναν οι απόπειρες επικοινωνιακής διαχείρισης μιας άσφαιρης τάχα επαναδιαπραγμάτευσης, ενόσω ήδη δρομολογείται η νέα δανειακή σύμβαση, που βάζει τη χώρα κάτω από καθεστώς νεοαποικιακής κατοχής. Με το νέο Μνημόνιο συνεχίζεται η κοινωνική καταστροφή που ξεκίνησε με το πρώτο Μνημόνιο, τις επικαιροποιήσεις του και το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα. Ισοπεδώνονται τα εργασιακά δικαιώματα, γυρίζοντας τον κόσμο της εργασίας στον 19ο αιώνα, διαλύεται η δημόσια Υγεία και Παιδεία, καταργείται και το ελάχιστο δίχτυ κοινωνικής προστασίας, ενταφιάζεται οριστικά ό,τι απέμεινε από το ασφαλιστικό σύστημα. Την ίδια ώρα η ανεργία πλησιάζει το 25% του εργατικού δυναμικού, μετρώντας πια 1.300.000 άνεργους στην Ελλάδα του 2012, οι άστεγοι στους δρόμους της πρωτεύουσας είναι αρκετές χιλιάδες και οι σιτιζόμενοι στα διάφορα συσσίτια ακόμα περισσότερες χιλιάδες, ενώ η πραγματικότητα των πεινασμένων παιδιών στα σχολεία της χώρας είναι υπαρκτή. Και θα συνεχίσουν με εκβιασμούς, μαύρη προπαγάνδα από τα καθεστωτικά ΜΜΕ και με ιδεολογική τρομοκρατία, να παίρνουν νέα  μέτρα (11,5 δις), να κόβουν ξανά μισθούς και συντάξεις, να επιβάλλουν νέους φόρους και χαράτσια, να σχεδιάζουν εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις, να μαυρίζουν όλο και περισσότερο  τη ζωή μας, το δημόσιο σχολείο και το μέλλον των παιδιών μας.

Δεν είναι υπερβολή πως σε αυτό το χρονικό, κινηματικό και πολιτικό μεταίχμιο διάγουμε ως εκπαιδευτικοί και ως εργαζόμενοι την πιο κρίσιμη περίοδο για τη ζωή και το μέλλον μας, για τη δουλειά μας, τα παιδιά  μας, για την τύχη του δημόσιου σχολείου. Είναι γνωστό πως ετοιμάζονται σκληρά σχέδια ενάντια στους εκπαιδευτικούς και το δημόσιο σχολείο, που έχουν στην προμετωπίδα τους χρονοδιαγράμματα και δράσεις για την εφαρμογή της αξιολόγησης και το στήσιμο του αξιολογικού μηχανισμού. Πρόκειται για μια αντιεκπαιδευτική πολιτική που συνεχίζεται με την υποχρηματοδότηση των σχολικών μονάδων, την περικοπή των μισθών και την απαξίωση των εκπαιδευτικών και, με όπλο την αξιολόγηση, εντείνεται σε έναν πραγματικό διωγμό στην εκπαίδευση, όταν: 150.000 δ. υπάλληλοι και εκπαιδευτικοί, δηλαδή το 1/3 του συνόλου, 15.000-30.000 για φέτος-παρά τους εφησυχασμούς, πρόκειται να απολυθούν μέσω της αξιολόγησης. Αλλά και με το νέο μισθολόγιο θέτουν άμεσα σε εφαρμογή την αξιολόγηση για να συνδυαστούν οι μισθοί πείνας με την κατάργηση της ακώλυτης μισθολογικής εξέλιξης και να διαμορφώσουν για όλους μας καθεστώς μισθολογικής καθήλωσης, ισόβιας ομηρίας, χειραγώγησης και υποταγής. Ετοιμάζεται, ακόμα, αποψίλωση και μαζική κατάργηση χιλιάδων οργανικών θέσεων στα ολοήμερα, με ανυπολόγιστες συνέπειες για το εκπαιδευτικό έργο κάθε σχολείου και τις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών, το νομοσχέδιο για το νέο ρόλο των διευθυντών, ως μάνατζερ και αξιολογητών, αύξηση εργασιακού και διδακτικού ωραρίου, νέο κύμα συγχωνεύσεων-καταργήσεων σχολικών μονάδων και μόνιμη στάση πληρωμών για κάθε σχολείο με πρόσχημα τις «κακές» επιδόσεις στην αξιολόγηση της σχολικής μονάδας. «Επιδόσεις» που θα καθορίζουν τη χρηματοδότηση, τη στελέχωση, το μαθητικό πληθυσμό, το προσωπικό, τα πάντα! Που σημαίνει: νέος κύκλος με καταργήσεις σχολείων, συμπτύξεις, μειώσεις οργανικών θέσεων, συρρίκνωση εκπαιδευτικού έργου, μετακινήσεις - απομακρύνσεις εκπαιδευτικών, απολύσεις.

Η αξιολόγηση στην εκπαίδευση αποτελεί τον κεντρικό μηχανισμό για την εγκατάλειψη της Δημόσιας Δωρεάν Παιδείας, την κατάργηση της μονιμότητας των εκπαιδευτικών, την κατασυκοφάντησή τους με τη χρέωση στην πλάτη τους όλων των ευθυνών της βάρβαρης κοινωνικής πραγματικότητας, τη χειραγώγηση, την υποταγή, τη διασπορά του φόβου και την τρομοκράτησή τους με την προοπτική των μαζικών απολύσεων. Στο «νέο» σχολείο θέλουν εκπαιδευτικούς πειθήνιους, υπηκόους, υποταγμένους. Μεγάλες είναι και οι ευθύνες του κυβερνητικού κομματικού κρατικού συνδικαλισμού της ΔΟΕ, που όχι μόνο δεν οργανώνει την αντίσταση των εκπαιδευτικών για να μην περάσει η αξιολόγηση, αλλά συναινεί και είναι συνένοχη στην αντιεκπαιδευτική πολιτική και προκλητικά λέει ότι η αξιολόγηση είναι θέση του κλάδου. Το λέμε καθαρά:  Το «ναι στην αξιολόγηση» δεν είναι η θέση του κλάδου. Είναι η εξωνημένη θέση μιας χούφτας γραφειοκρατών, που συγκυβερνά στη ΔΟΕ, αποκομμένης και ανυπόληπτης από την πλειοψηφία των συναδέλφων που για να διασωθεί στο νέο σκηνικό παίζει τα ρέστα της στην πλάτη των συναδέλφων και τους «δίνει στεγνά» για να παραμείνει στη θέση της ως συνομιλητής και συνένοχος των κυβερνώντων. Κανένα τέτοιο επονείδιστο «ναι» δε θα επιτρέψουμε να νομιμοποιηθεί στο συνέδριο!

Η μαχόμενη εκπαίδευση έχει ξεκάθαρη θέση: Δεν έχουμε διαφωνίες που αφορούν τον τρόπο και τις τεχνικές εφαρμογής της αξιολόγησης. Λέμε συνολικά ένα ξεκάθαρο «όχι στην αξιολόγηση», δώσαμε εδώ και χρόνια και δίνουμε και τώρα τη μάχη για να μην περάσει, να τη μπλοκάρουμε στην πράξη, γιατί αποτελεί κρίσιμο εργαλείο για την επιβολή της άθλιας αντιεκπαιδευτικής πολιτικής, τη χειραγώγηση του μάχιμου εκπαιδευτικού και τη διάλυση του δημόσιου σχολείου. Γι’ αυτό καλούμε τις Γ.Σ των συλλόγων και όλους τους συναδέλφους σε επαγρύπνηση και σε συλλογική αντίσταση για να μην περάσουν τα εφιαλτικά για το μέλλον μας σχέδια. Καλούμε τους συναδέλφους στην υπεράσπιση του συλλογικού μας «όχι στην αξιολόγηση» και στα προγράμματα αξιολόγησης και αυτοαξιολόγησης των σχολικών μονάδων. Το προσεχές διάστημα καλούμε τις Γ.Σ και τους Συλλόγους να μπλοκάρουν κάθε προγραμματισμένο σεμινάριο που αφορά την αξιολόγηση, καθώς επίσης και να πάρουν αποφάσεις που θα διαγράφουν από τους Συλλόγους όσους θα μετέχουν ως αξιολογητές σε οποιαδήποτε διαδικασία αξιολόγησης.

Σήμερα, που ένας ολόκληρος κύκλος πολιτικών κοινωνικών και συνδικαλιστικών διεκδικήσεων έκλεισε και ένας καινούριος πρέπει να αρχίσει, θέση μας είναι πως «από μηχανής θεοί» δεν υπάρχουν. Τη λύση την κρατάμε στα χέρια μας όλοι εμείς. Τώρα μεγαλώνει η ανάγκη για την αντεπίθεση και τη νίκη του λαού. Για μια νέα αντίσταση της εποχής μας, για ένα μεγάλο ενωτικό κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο με στόχους και πρόγραμμα που θα απαντά στην καπιταλιστική κρίση από την πλευρά των εργαζομένων, ένα μέτωπο ικανό να πετύχει μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές ανατροπές: την ανατροπή της κυβέρνησης, την εκδίωξη της Τρόικα και την ακύρωση όλων των συνθηκών και των συμβάσεων που υπογράφτηκαν μαζί της, την ανατροπή των πολιτικών της ΕΕ και της ΟΝΕ, τη μη αναγνώριση-διαγραφή του Χρέους, την κοινωνικοποίηση των τραπεζών, τη φορολόγηση του Κεφαλαίου, την απόδοση στο λαό της εκκλησιαστικής περιουσίας. Για να δοθούν χρήματα σε όλο το κοινωνικό πεδίο για μισθούς – συντάξεις – Υγεία – Πρόνοια - Ασφάλιση, Δημόσια Δωρεάν Παιδεία, κοινωνικές υποδομές, για σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους.

 Ένα μέτωπο που θα ζει και θα αναπνέει δικτυωμένο στις Γ.Σ των σωματείων και των γειτονιών, στις πλατείες και στις λαϊκές Συνελεύσεις, στα δίκτυα αλληλεγγύης και στα κινήματα αντίστασης και ανυπακοής, που θα χτίζεται στην ανάγκη ενός πανεργατικού-παλλαϊκού ξεσηκωμού και στην εκδήλωση διακλαδικών απεργιών διάρκειας στην κατεύθυνση της γενικής πολιτικής απεργίας διάρκειας, με καταλήψεις δημόσιων οργανισμών, εκπαιδευτικών υπηρεσιών αλλά και σχολείων - που να γίνουν κέντρα αγώνα, αντιπληροφόρησης, αντιμαθημάτων, δράσης και κοινών συνελεύσεων με γονείς, με μαχητικά συλλαλητήρια και άλλες μορφές αγώνα, μέχρι την ανατροπή και τη νίκη.

Ξεχωριστή ανάγκη σε ένα τέτοιο μέτωπο αποτελεί η ενωμένη αντίσταση του κινήματος απέναντι στο ρατσισμό και τη φασιστική απειλή, απέναντι στη ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής που χρησιμοποιείται σήμερα ως το μακρύ χέρι του συστήματος για να σπείρει το φόβο και τον τρόμο στους εργαζόμενους, τους μετανάστες, τους αγωνιστές. Η υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων απέναντι στην κρατική καταστολή στους αγώνες και τις διαδηλώσεις, την παρακρατική, φασιστική βία στις γειτονιές και τα σχολεία μας, η έμπρακτη υπεράσπιση των μαθητών-τριών μας και των γονιών τους από το ρατσισμό, τον κοινωνικό αποκλεισμό και τις φασιστικές επιθέσεις αποτελούν σήμερα μέγιστη προτεραιότητα.

  Οι ευθύνες του κυβερνητικού κρατικού και κομματικού συνδικαλισμού της ΔΟΕ, για όσα βιώνουμε, είναι μεγάλες. Με τη σιωπή και τη συνενοχή του έστρωσε το δρόμο για την επέλαση του μαύρου μετώπου εξουσίας, την τραγική υποβάθμιση της ζωής, του μισθού και της σύνταξής μας, για την εγκατάλειψη των σχολείων και τη διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης. Αρνήθηκε, μπλόκαρε, υπονόμευσε την αντίσταση και τους αγώνες για να μην περάσουν τα βάρβαρα μέτρα και είναι υπόλογη απέναντι στο μέλλον το δικό μας και των σχολείων μας.

  Η ηγεσία της ΔΟΕ όχι μόνο τάχθηκε υπέρ της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου και των εκπαιδευτικών, αλλά θέτει και τις κατάλληλες προϋποθέσεις, ώστε αυτή να έχει την αποδοχή των εκπαιδευτικών, να εφαρμοστεί και να πετύχει, ιδιαίτερα σήμερα που οι απολύσεις, η ομηρία και η μισθολογική καθήλωση είναι στην ατζέντα της επίθεσης που δεχόμαστε. Η στάση αυτή της ΔΟΕ και η ταυτόχρονη συμμετοχή της στον προσχηματικό διάλογο για το παζάρεμα των όρων της σφαγής μας, αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι παίζει το ρόλο του της πέμπτης φάλαγγας για τα συμφερόντα της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών. Είναι μέρος του προβλήματος! Υπονομεύει την ανάπτυξη των αγώνων, αφοπλίζει ιδεολογικά-πολιτικά τους εκπαιδευτικούς, μας παραδίδει δεμένους για σφαγή!

Η πλειοψηφία της ΔΟΕ, αποκομμένη από το σώμα των συναδέλφων, ταυτισμένη με το σάπιο πολιτικό προσωπικό που καταρρέει, πολιτικά και συνδικαλιστικά ανυπόληπτη, επιχείρησε πρόσφατα να περισώσει τα απαράδεκτα προνόμια των συνδικαλιστών της και να προλάβει, μέσω της πανελλαδικής ληστείας των μηνιαίων μας εκκαθαριστικών τις δεκάδες αποφάσεις των Γ.Σ των τοπικών συλλόγων όπως και τις οργισμένες διαθέσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας των εκπαιδευτικών, που αρνούνται την καταβολή στη ΔΟΕ  μιας τέτοιου ύψους συνδρομή και ζητούν τον πλήρη αναπροσανατολισμό των οικονομικών στην Ομοσπονδία.

Φτάνει πια!  Δεν πάει άλλο με αυτή τη συνδικαλιστική ηγεσία. Είναι φανερό ότι αυτή η ΔΟΕ δεν έχει πλέον καμιά ηθική, πολιτική και συνδικαλιστική νομιμοποίηση να διαχειριστεί τις μεγάλες αναγκαιότητες και τους αγώνες της επόμενης περιόδου ούτε να υπερασπίσει τα δικαιώματα μας. Η 81η Γ.Σ της ΔΟΕ είναι μηχανισμός που είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και της διαιώνισης του ρόλου της. Και αυτό είναι φανερό τόσο από τους συσχετισμούς σε αυτήν τη ΓΣ, που βρίσκονται σε προφανή δυσαρμονία με τις διαθέσεις των συναδέλφων όσο και από τις απαράδεκτες αντιεκπαιδευτικές θέσεις που επιχειρείται να «νομιμοποιηθούν» στην Γ.Σ αλλά και από τα προνόμια των συνδικαλιστών που επιδιώκεται να περισωθούν. Η μαχόμενη εκπαίδευση και οι Σύλλογοι, προβάλλοντας τις θέσεις τους για την ανάταση του κινήματος, την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας και την ανάγκη για άλλη πορεία στο συνδικάτο, δε θα επιτρέψουν, δε θα νομιμοποιήσουν, θα μπλοκάρουν τις διαδικασίες της Γ.Σ που θα επιχειρήσουν να νομιμοποιήσουν ερήμην των συναδέλφων θέσεις και πρακτικές που είναι κόντρα στη μαχόμενη εκπαίδευση και τις ανάγκες μας στην κρίσιμη περίοδο που ακολουθεί.

Καταθέτοντας την πρότασή μας για τους αναγκαίους αγώνες, είναι καθαρό πως για τους παραπάνω λόγους δεν έχουμε αυταπάτες πως αυτοί οι αγώνες μπορούν να δρομολογηθούν και να οργανωθούν  στο σώμα ενός τέτοιου συνεδρίου, αλλά στις Γ.Σ των Συλλόγων. Εκεί απευθύνεται πραγματικά η πρότασή μας, εκεί που χτυπάει η καρδιά της βάσης, εκεί που εκφράζεται η φωνή της μαχόμενης εκπαίδευσης.΄ Άλλωστε μια τέτοια ηγεσία δεν μπορεί και δεν πρέπει να διαχειριστεί το μέλλον του κλάδου και των αγώνων του.

Επιτακτική είναι λοιπόν η ανάγκη ανάγκη να αναπτυχθεί το επόμενο διάστημα ένα κίνημα μαζικό, ενωτικό, ταξικό, που θα βάζει εμπόδια στη βάρβαρη πολιτική του κεφαλαίου, της Ε.Ε. και των Μνημονίων. Που θα χτίζει συμμαχία με εργαζόμενους-γονείς και ταυτόχρονα θα παλεύει για την προοπτική ενός άλλου σχολείου, του σχολείου των λαϊκών αναγκών. Είναι ανάγκη να αγωνιστούμε για το συντονισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων, το συντονισμό των συλλόγων Π.Ε. και ΕΛΜΕ, των γονιών, των εργαζόμενων για την δημιουργία σε κάθε χώρο δουλειάς, αλλά και σε κάθε σχολείο ενός κέντρου αντίστασης και ανυπακοής στην πολιτική της βαρβαρότητας της εκπαιδευτικής εγκατάλειψης και της κοινωνικής λεηλασίας.

Σε μια τέτοια προοπτική, είμαστε ωριμότεροι και σοφότεροι: ως κίνημα θα σταθούμε ενάντια στις όποιες νέας κοπής διαχειριστικές προτάσεις του κατεστημένου συνδικαλισμού για «αγώνες» χωρίς προοπτική, κλιμάκωση, συντονισμό, σύγκρουση, ρίσκο νίκης. Ενάντια στην επανάληψη δηλαδή, του αέναου και αναποτελεσματικού κύκλου των 24ωρων.

Επειδή λοιπόν, είναι αδήριτη ανάγκη να υπηρετήσουμε τα κοινωνικά και εκπαιδευτικά μας προτάγματα, το Δημόσιο σχολείο και την ίδια μας την επιβίωση,  αγωνιζόμαστε, παλεύουμε για την εκδήλωση ενός συντονισμένου μαχητικού αγώνα, μιας μεγάλης απεργίας διαρκείας το επόμενο διάστημα, που η έναρξη της θα καθοριστεί από τις Γ.Σ και την επίθεση που θα ξεδιπλωθεί. Ενός αγώνα  που θα ελέγχεται, θα αποτιμάται και θα ανανεώνεται από τις Γενικές Συνελεύσεις, ενός αγώνα που ασφαλώς θα καλεί και άλλους κλάδους και όλο το λαό σε ξεσηκωμό. Που θα συνοδεύεται με καταλήψεις Περιφερειακών Διευθύνσεων Εκπαίδευσης και σχολείων - ώστε να γίνουν κέντρα αγώνα, αντιπληροφόρησης, αντιμαθημάτων, δράσης και  κοινών συνελεύσεων με γονείς - μαχητικά συλλαλητήρια σύγκρουσης και αντίστασης αλλά και άλλες μορφές αγώνα.

  Να προχωρήσουμε σε Γ.Σ των συλλόγων για την οργάνωση και το συντονισμό του αγώνα, τη συγκρότηση απεργιακών επιτροπών τη δρομολόγηση παράλληλων δράσεων. Μια διαδικασία που μπορεί να καταλήξει σε μια πλατιά Ανοιχτή Συνέλευση Αγώνα με συμμετοχή των συναδέλφων, των εργαζομένων, των συλλογικοτήτων, των συλλόγων, των απεργιακών επιτροπών, στη δημιουργία Ανοιχτής Επιτροπής Απεργιακού Αγώνα για το συνεχή συντονισμό, τη διαχείριση της απεργίας και των παράλληλων κινηματικών γεγονότων που απαιτούνται.

Ή αυτοί ή εμείς ! Αυτό προτείνουμε σε όλες τις δυνάμεις του κινήματος και σε όσους επιμένουν σε αγωνιστικές αναφορές: Να συναντηθούμε ενωτικά και μαχητικά στους δρόμους των πραγματικών αγώνων, όπου νικιέται ο ατομισμός και καλλιεργείται η αλληλεγγύη, συντρίβεται η κρατική καταστολή και ανατρέπονται οι αντιλαϊκές πολιτικές. Το δίκιο θα κριθεί ξανά στους δρόμους!

ΟΙ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ:

Δημήτρης Αργυρόπουλος, από το σύλλογο  «η Αθηνά »
Μιχάλης Μουστάκας από το σύλογο « ο Σωκράτης»
Βασίλης Μαυρέλος, από το Σύλλογο Χίου
Βασίλης Αρβανίτης, από το Σύλλογο Κορυδαλλού- Αγ. Βαρβάρας
Γιάννης Μαρκάκης, από το σύλλογο « ο Σωκράτης»
Άννα Καρακάση από το σύλλογο « ο Σωκράτης»
Δημήτρης Κρατημένος, από το Σύλλογο Κορυδαλλού- Αγ. Βαρβάρας
Ελένη Μπελιά, από το σύλλογο Αλίμου-Ελληνικού-Αργυρούπολης
Γιώργος Παζάλος, από το σύλλογο «Αθηνά»