Όταν ο κατήφορος δεν έχει τέλος ή όταν η Πολιτεία συγχωνεύει σχολεία, της Στέλλας Πρωτονοταρίου

Είχα την τύχη να εργάζομαι εδώ και 15 σχεδόν χρόνια ως Διευθύντρια στο 132^ο

Τα τελευταία χρόνια γίναμε μάρτυρες, ως εκπαιδευτικοί και ως πολίτες, της πιο ακραίας και επιθετικής πολιτικής που βιώσαμε μετά την μεταπολίτευση σε βάρος του λαού μας και της δημόσιας εκπαίδευσης. Ζήσαμε και ζούμε καταστάσεις επικίνδυνες πλέον, που τα αποτελέσματά τους είναι οδυνηρά, ιδιαίτερα για όλους όσοι  ήταν και είναι οι «απόκληροι» μίας κοινωνίας σε απόλυτη κρίση.

Ο κίνδυνος είναι δυστυχώς μεγαλύτερος όταν τα άμεσα θύματα αυτής της ανελέητης επιδρομής είναι τα ίδια τα παιδιά. Όλα όμως τα παιδιά; Η απάντηση είναι κατηγορηματικά όχι. Είναι προφανές ότι ποτέ δεν είχαν την ίδια τύχη τα παιδιά των εύπορων οικογενειών με εκείνα των φτωχών ανθρώπων, κι αυτό έχει καταγραφεί από την ιστορία της εκπαίδευσης, όπως έχουν αναλυθεί επίσης και οι στοχεύσεις των  πολιτικών που οδηγούν στη διόγκωση των ταξικών ανισοτήτων στην εκπαίδευση.

Σ΄ αυτή την κατεύθυνση εντάσσονται και οι νέες συγχωνεύσεις-καταργήσεις σχολείων που ανακοινώθηκαν στα ΜΜΕ και προωθούνται από το Υπουργείο Παιδείας, οι οποίες θα στιγματίσουν με ανεξίτηλο τρόπο ανθρώπους και ομάδες, οδηγώντας τα παιδιά -κυρίως από τις ευπαθείς οικογένειες- στον κοινωνικό αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση, αλλά και πάρα πολλούς συναδέλφους εκπαιδευτικούς στην εργασιακή “ομηρεία΄΄ και την ανασφάλεια. 

Έμαθα σήμερα ότι το σχολείο στο οποίο είμαι Διευθύντρια, το 132^ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών, πρόκειται να συγχωνευτεί με ένα άλλο στο σχολικό συγκρότημα της Γράβας. Θα δημιουργηθεί έτσι ένα σχολείο μεγαθήριο, που θα στεγάσει  περίπου 330 μαθητές σε άθλιες κτιριακές εγκαταστάσεις. Από αυτούς,  το  75%  είναι παιδιά μεταναστών και προσφύγων με σοβαρά προβλήματα επιβίωσης, και σημαντικός  αριθμός τους  φοιτά για πρώτη φορά σε σχολείο και δε  γνωρίζει  την ελληνική γλώσσα.

Είχα την τύχη να εργάζομαι εδώ και 15 σχεδόν χρόνια ως Διευθύντρια στο 132^ο .  Η επιλογή μου να βρίσκομαι σε αυτό το σχολείο ήταν απολύτως συνειδητή: Μια πρόκληση σε δύσκολες καθημερινές συνθήκες, για τη δημιουργία ενός καλύτερου σχολείου, που οφείλουμε σε όλα τα παιδιά.

Είχα, επίσης την τύχη να πλαισιωθώ γρήγορα από συναδέλφους που είχαν γνώσεις, ικανότητες και μεράκι για να φτιάξουμε όλοι και όλες μαζί το σχολείο που ονειρευόμαστε. Εργαστήκαμε, όπως και πολλοί άλλοι συνάδελφοί μας σε άλλα σχολεία,  με αφοσίωση και αυταπάρνηση για να πετύχουμε το στόχο μας. Ζήσαμε στιγμές μεγάλης ικανοποίησης όταν είδαμε τη δουλειά μας να ωριμάζει και να έχει αποτελέσματα. Εισπράξαμε την ανταμοιβή που όλοι και όλες εμείς οι εκπαιδευτικοί επιδιώκουμε: την αποδοχή, την αγάπη και την εκτίμηση των μαθητών/τριών μας και των γονέων τους.

Τα τελευταία χρόνια τα προβλήματα των παιδιών στο σχολείο εντάθηκαν. Η φτώχεια και η ανεργία των γονέων, παράλληλα με την έλλειψη προσωπικού και τα σοβαρά λειτουργικά προβλήματα, πήραν εκρηκτικές διαστάσεις. Δεν μείναμε όμως με σταυρωμένα τα χέρια. Επιχειρήσαμε με όλες μας τις δυνάμεις να καλύψουμε, στο βαθμό που μπορούσαμε, τις δυσκολίες που παρουσιάζονταν.

Στην προσπάθειά μας αυτή δεν προσδοκούσαμε βεβαίως τη συνδρομή της επίσημης Πολιτείας, ούτε περιμέναμε αναγνώριση από τα επίσημα όργανά της. Άλλωστε είχαμε εξοικειωθεί με τις αντιδράσεις μιας Πολιτείας που ποτέ δεν έσκυψε να δει το έργο των εκπαιδευτικών “της πράξης΄΄. Δεν περιμέναμε όμως ότι θα είναι τόσο προκλητική η επίθεσή της στη λειτουργία και στο έργο τόσων σχολείων, που εργάζονται υπεύθυνα και συστηματικά για την εκπαίδευση και την ομαλή ένταξη όλων των παιδιών που φοιτούν σ΄ αυτά.

Θα ήθελα λοιπόν να ρωτήσω τον Υπουργό της Παιδείας και τους συμβούλους του, όσους δηλαδή συμμετέχουν σε αυτές τις απροκάλυπτα «στυγνές» αποφάσεις, αν και γνωρίζω ότι καμιά απάντηση δεν πρόκειται να δοθεί:

·  Σε ποια ακριβώς «αξιολόγηση» στηρίζεται αυτή η απόφαση;

·  Πώς θα μπορέσουμε να ασχοληθούμε ατομικά με κάθε μαθητή/μαθήτρια διερευνώντας και αντιμετωπίζοντας τις ανάγκες του και καταπολεμώντας έτσι στην πράξη την εγκατάλειψη του σχολείου από παιδιά που στην  πλειονότητά τους  είναι  «παιδιά σε κίνδυνο»;

·  Τι προβλέψεις κάνουν οι «ειδικοί επιστήμονες» για την ανάπτυξη και την εξέλιξη αυτών των παιδιών, που θα βιώσουν ένα τέτοιο σχολικό περιβάλλον;

·  Ποιες θα είναι οι συνέπειες σε θέματα επιθετικότητας και ενδοσχολικής βίας, που απ΄ ότι φαίνεται υποκριτικά μόνο ενδιαφέρουν  το Υπουργείο;

Θα μπορούσαν οι ερωτήσεις οι σχετικές με τις συνέπειες  τέτοιων σκληρών μέτρων για το μέλλον των παιδιών μας να είναι αμέτρητες. Δυστυχώς, οι απαντήσεις είναι γνωστές, τόσο σε μας τους εκπαιδευτικούς, όσο και στο Υπουργείο. Αν όμως απέμεινε η παραμικρή ευαισθησία στους ανθρώπους που παίρνουν ή υλοποιούν τέτοιες αποφάσεις, ήρθε η στιγμή να αναλάβουν τις προσωπικές τους ευθύνες για να  διαφυλάξουν την ελάχιστη αξιοπρέπεια που τους έχει απομείνει,  και να σταματήσουν αυτό τον ολισθηρό δρόμο.

Διαφορετικά, η αντίδραση της εκπαιδευτικής κοινότητας και όλων όσων ακόμη ενδιαφέρονται για την εκπαίδευση, την ένταξη, το μέλλον τελικά των παιδιών, θα είναι μεγάλη. Θα μας βρούνε εμπόδιο στον ολισθηρό δρόμο τους. Το οφείλουμε στα παιδιά μας, το οφείλουμε στα όνειρα και στις προσδοκίες μας.

Να το θυμούνται!!!

Στέλλα Πρωτονοταρίου, διευθύντρια του 132^ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών

Πέμπτη 15 Μαΐου 2014