«Να τι σημαίνει να είσαι εκπαιδευτικός στην Αμερική…», της Αιμιλίας Τσαγκαράτου

Στις 13 Σεπτέμβρη το περιοδικό TIME δημοσίευσε ένα εντυπωσιακό αφιέρωμα για τους εκπαιδευτικούς στις ΗΠΑ. Το δυνατό εξώφυλλο με τη φωτογραφία της εκπαιδευτικού και τη λεζάντα που λέει ….«Κάνω τρεις δουλειές και πουλώ το πλάσμα του αίματός μου για να πληρώσω τους λογαριασμούς μου. Είμαι εκπαιδευτικός στην Αμερική», έκανε το γύρο του κόσμου κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Η είδηση ότι στην καρδιά του καπιταλισμού οι εκπαιδευτικοί ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης κάνει αίσθηση. Κυρίως στον υπόλοιπο κόσμο και όχι τόσο στην αμερικάνικη κοινωνία. Γιατί στις ΗΠΑ από τον Μάρτη της περασμένης σχολικής χρονιάς, η «εκπαιδευτική άνοιξη» όπως ονομάστηκε έφερε στο προσκήνιο όχι μόνο τα προβλήματα των εκπαιδευτικών αλλά και της εκπαίδευσης συνολικά. Γιατί εκτός από το δάσκαλο που δουλεύει τρεις δουλειές για να τα βγάλει πέρα, υπάρχουν τα σχολεία με τάξεις των 50 και 60 μαθητών, με βιβλία που πηγαίνουν από χέρι σε χέρι τα τελευταία 20 χρόνια, με δημόσια σχολεία που κλείνουν το ένα μετά το άλλο λόγω της ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στη χώρα μας δεν έκαναν τον κόπο να αφιερώσουν ούτε δύο αράδες, ούτε μια είδηση στα «ψιλά» για αυτό που αναγκάζει το TIME να κάνει τώρα αφιέρωμα με την έναρξη της σχολικής χρονιάς.

Η άνοιξη αυτή απ’ ότι φαίνεται θα συνεχιστεί και φέτος. Ήδη εδώ και μέρες απεργούν εκατοντάδες εκπαιδευτικοί σε αρκετές περιοχές της πολιτείας της Ουάσινγκτον, ενώ με μια ιστορική απόφαση, οι εκπαιδευτικοί του Λος Άντζελες, της δεύτερης μεγαλύτερης σχολικής περιφέρειας των ΗΠΑ μετά τη Νέα Υόρκη, αποφάσισαν με ποσοστό 98% να κηρύξουν απεργία για τα μέσα του Οκτώβρη. Η Καλιφόρνια, παρόλο που είναι μια από τις πιο πλούσιες πολιτείες των ΗΠΑ, έρχεται 43^η στις 50 πολιτείες στις δαπάνες ανά μαθητή. Βασικά αιτήματα να καταργηθεί η αναλογία ενός εκπαιδευτικού προς 46(!) μαθητές, λιγότερες εξετάσεις και περισσότερος χρόνος για διδασκαλία, καινούρια βιβλία και προσλήψεις βοηθητικού προσωπικού. Οι εκπαιδευτικοί του LA δηλώνουν ότι ακόμα και αν ικανοποιηθούν τα δικά τους οικονομικά αιτήματα, δεν θα σταματήσουν εάν δεν ικανοποιηθούν και τα υπόλοιπα.

Στα αποσπάσματα από το αφιέρωμα του TIME που δημοσιεύουμε στη συνέχεια, μπορούμε να δούμε γιατί η έκρηξη που ξεκίνησε στην εκπαίδευση την περασμένη σχολική χρονιά δεν είναι εύκολο να σταματήσει….

«Η Hope Brown» – η εκπαιδευτικός στο εξώφυλλο του περιοδικού- «κερδίζει 60 δολάρια δίνοντας πλάσμα από το αίμα της δύο φορές την εβδομάδα και κάτι παραπάνω εάν πουλά κάποια από τα ρούχα της σε μια αποθήκη. Συνήθως αυτά μόλις που φτάνουν για να καλύψει έναν λογαριασμό του ηλεκτρικού ή μια δόση για το αυτοκίνητο. Αυτή η οικονομική ακροβασία είναι πια μέρος της καθημερινότητάς της – κάτι που δεν περίμενε να της συμβεί σχεδόν δύο δεκαετίες πριν όταν πήρε το πτυχίο της για να γίνει εκπαιδευτικός ιστορίας στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Η Brown συχνά δουλεύει από τις 5 το πρωί μέχρι τις 4 το απόγευμα στο σχολείο της και στη συνέχεια χειρίζεται τους ανιχνευτές μετάλλων και αντιμετωπίζει τους εριστικούς θεατές του Rupp Arena (γήπεδο μπάσκετ στο Λέξινγκτον του Κεντάκι).

“Πραγματικά αγαπώ να διδάσκω», λέει η 52χρονη εκπαιδευτικός. «Όμως δεν πληρωνόμαστε για τη δουλειά που πρέπει να κάνουμε».

«….Αυτή έχει γίνει η κραυγή των κινητοποιήσεων πολλών δημόσιων εκπαιδευτικών στην Αμερική, που οργάνωσαν διαδηλώσεις, πορείες και απεργίες σε έξι πολιτείες φέτος. Από την Αριζόνα μέχρι την Οκλαχόμα, οι εκπαιδευτικοί έχουν ξεσηκωθεί απαιτώντας αυξήσεις στους μισθούς, επιδόματα και χρηματοδότηση της δημόσιας εκπαίδευσης. Η οργή τους χτύπησε ευαίσθητες χορδές, ξαναζωντανεύοντας μια πανεθνική συζήτηση για το ρόλο και την αξία των εκπαιδευτικών και το μέλλον της δημόσιας εκπαίδευσης.

Για πολλούς εκπαιδευτικούς, ο φετινός ξεσηκωμός προετοιμαζόταν εδώ και δεκαετίες. Οι περίπου 3,2 εκατομμύρια δημόσιοι εκπαιδευτικοί πλήρους απασχόλησης (από το νηπιαγωγείο μέχρι τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση) βιώνουν μία από τις χειρότερες μειώσεις σε μισθούς από οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα, κερδίζοντας κατά μέσο όρο λιγότερα από ότι κέρδιζαν το 1990, σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Παιδείας.

Οι περικοπές στις δαπάνες για την εκπαίδευση δεν περιορίζονται στους μισθούς. Είκοσι εννέα πολιτείες δαπανούν λιγότερα ανά μαθητή από το 2015 και μετά, από ότι πριν από την οικονομική κρίση ….Καθώς οι πολιτείες έσφιγγαν τα λουριά στα επιδόματα των εκπαιδευτικών, πολλές θέσπισαν νέες αξιολογήσεις για τους μαθητές με τα αντίστοιχα σταθμισμένα τεστ, αλλαγές στα προγράμματα σπουδών και αξιολογήσεις των εκπαιδευτικών. Η απώλεια του ελέγχου στις τάξεις τους σε συνδυασμό με το άμεσο χτύπημα των μισθών τους ήταν πια ένα φορτίο που οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί δεν μπορούσαν να αντέξουν.

….Οι εκπαιδευτικοί λοιπόν έχουν βγει στο δρόμο για να ξαναπάρουν το πάνω χέρι. Κάποιοι ήδη απεργούν στην πολιτεία της Ουάσινγκτον, ενώ άλλοι απειλούν να κάνουν τα ίδιο στο Λος Άντζελες και στη Βιρτζίνια. …Πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι εκπαιδευτικοί έχουν την κοινή γνώμη με το μέρος τους. Σχεδόν το 60% των ερωτηθέντων σε μια έρευνα της USA Today που είδε το φως της δημοσιότητας στις 12 Σεπτέμβρη πιστεύουν ότι οι εκπαιδευτικοί είναι κακοπληρωμένοι, ενώ η πλειοψηφία και των Ρεπουμπλικάνων και των Δημοκρατικών πιστεύουν ότι έχουν το δικαίωμα να απεργούν.

«Πρέπει να οργανωθούμε ακόμα περισσότερο και ακόμα πιο πλατιά», λέει η εκπαιδευτικός από το Λος Άντζελες Rosa Jimenez. “Οι άνθρωποι είναι ενθουσιασμένοι».

…..Οι καθηλωμένοι μισθοί είναι ένας λόγος που υπάρχει κρίση στις προσλήψεις εκπαιδευτικών σε ολόκληρη τη χώρα. Φέτος στην Οκλαχόμα, δόθηκαν σε έναν αριθμό –ρεκόρ εκπαιδευτικών επείγουσες πιστοποιήσεις διδασκαλίας, παρόλο που δεν είχαν την παραδοσιακή εκπαίδευση για κάτι τέτοιο. Πέρσι, τα δημόσια σχολεία των ΗΠΑ προσέλαβαν 2.800 εκπαιδευτικούς από άλλες χώρες με ειδικές βίζες, σύμφωνα με ομοσπονδιακά στοιχεία. Ωστόσο, η δεξαμενή «στεγνώνει»: μεταξύ των ετών 2008-20016, ο αριθμός των εκπαιδευτικών που ολοκληρώνει κάποιο πρόγραμμα προετοιμασίας μειώθηκε κατά 23%, ενώ ακόμα και όταν φτάνουν στην αίθουσα, τουλάχιστον το 17% εγκαταλείπει το επάγγελμα μέσα στα πρώτα πέντε χρόνια.

… Καθώς η νέα σχολική χρονιά ξεκινά για τα καλά, πολλοί συνεχίζουν από εκεί που σταμάτησαν την περασμένη άνοιξη… Η Brown, η δασκάλα από το Κεντάκι, λέει ότι ο αγώνας πρέπει να γίνει ή τώρα ή ποτέ. Για την Brown, δεν είναι μόνο για το τί αξίζει η ίδια και οι συνάδελφοί της, γιατί δεν είναι μόνοι τους στην αίθουσα. Εάν η κοινή γνώμη είναι με το μέρος μας, λένε, σε τελευταία ανάλυση είναι εξαιτίας των παιδιών…».