Το ΕΣΥ χαροπαλεύει στα... 30 του, του Ερμογένη

Πέρασαν κιόλας 30 χρόνια (Οκτώβριος 1983) από τη μέρα που εμπνευσμένοι άνθρωποι, άνθρωποι με μεγάλη κοινωνική ευαισθησία αλλά και γνώσεις, πρότειναν στην ελληνική κοινωνία τη μεγαλύτερη πολιτική μεταρρύθμιση από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους. Πρότειναν την ίδρυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας (ΕΣΥ) ως αναγκαία προϋπόθεση προκειμένου να ικανοποιηθεί η βασική υποχρέωση της πολιτείας να φροντίζει για την υγεία των πολιτών από το ένα άκρο της χώρας έως το άλλο.

Λυσσαλέα αντίδραση

Αρκεί να ανατρέξει κανείς στους τίτλους των εφημερίδων της εποχής και στις ανακοινώσεις των κομμάτων για να αντιληφθεί το μέγεθος της λυσσαλέας αντίδρασης που αντιμετώπισε η δημιουργία του ΕΣΥ.
• Η αντιδραστική Δεξιά το πολέμησε εκ πεποιθήσεως, αφού πίστευε και πιστεύει ότι όλα, ακόμα και η Υγεία, δεν είναι ευθύνη της πολιτείας, αλλά υπακούει και αυτή στους νόμους της αγοράς, ή ότι μπορεί να αντιμετωπιστεί με όρους φιλανθρωπίας…
• Η κομμουνιστική Αριστερά το αντιμετώπισε με καχυποψία και το κατήγγειλε γιατί, δήθεν, δεν εκπλήρωνε τις δικές της θεωρίες και δοξασίες.
• Τα οργανωμένα κυκλώματα των μεγαλογιατρών, των φαρμακοβιομηχάνων, των προμηθευτών και όλων όσοι θησαύριζαν (και θησαυρίζουν) πατώντας πάνω στον πόνο και την αγωνία των Ελλήνων, το είδαν ως τη μεγαλύτερη απειλή των άνομων συμφερόντων τους και το υπονόμευσαν με όλες τους τις δυνάμεις.
Όμως εκείνη τη χρονική στιγμή (ήταν τυχαίο, ήταν μοιραίο, ήταν ιστορική αναγκαιότητα;) βρέθηκε στο τιμόνι της Υγείας μια ομάδα αποφασισμένη να κερδίσει το στοίχημα με την Ιστορία. Ο Αυγερινός, ο Γεννηματάς και άλλοι ξεκίνησαν από το μηδέν με μοναδικό εφόδιο την απόλυτη στήριξη του Ανδρέα Παπανδρέου, αποφασισμένοι να περάσουν τη χώρα στη νέα εποχή.

Νέα εποχή

Όργωσαν κάθε γωνιά της χώρας, έπεισαν, σχεδόν έναν - έναν χωριστά, ιδιώτες γιατρούς να ενταχθούν στο νέο και άγνωστο ΕΣΥ, κινητοποίησαν τις τοπικές κοινωνίες και έτσι σιγά - σιγά γέμισαν παντού νέα Κέντρα Υγείας, νέα Νοσοκομεία. Πάτρα, Ηράκλειο, Ιωάννινα, Λάρισα, Βόλος, Πύργος, Καλαμάτα, Αλεξανδρούπολη, Κομοτηνή, Ρόδος, Θεσσαλονίκη, Αθήνα και τόσες άλλες πόλεις είδαν να ξεφυτρώνουν Πανεπιστημιακά και Γενικά Νοσοκομεία, εξοπλισμένα με τα πιο σύγχρονα ιατρικά μηχανήματα και στελεχωμένα με άριστο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Εξαφανίστηκαν τα άσυλα (θυμάστε τις εικόνες ντροπής της Λέρου, του Δαφνιού, τους αγώνες των τυφλών), ιδρύθηκαν νέες Πανεπιστημιακές Σχολές Ιατρικής και Νοσηλευτικής, γέμισε η Ελλάδα από επιστημονικό προσωπικό πρώτης γραμμής.

Δικαίωμα η πρόσβαση

Για πρώτη φορά οι Έλληνες αντιμετωπίστηκαν ως πολίτες και όχι ως αντικείμενα προς άγρια εκμετάλλευση. Είναι νωπές οι μνήμες που όλοι έζησαν. Για να νοσηλευτεί κάποιος στα μεγάλα νοσοκομεία της Αθήνας έπρεπε πρώτα να έχει εκποιήσει σημαντικό κομμάτι της περιουσίας του, διαφορετικά πέθαινε σαν το σκυλί… Έγιναν όλα τέλεια και όπως έπρεπε να γίνουν; Ασφαλώς και όχι. Θα μπορούσε να οργανωθεί καλύτερα; Ασφαλέστατα ναι. Όμως για πρώτη φορά η χώρα απέκτησε Εθνικό Σύστημα Υγείας. Για πρώτη φορά ο κάτοικος του πιο απομακρυσμένου χωριού είδε δίπλα του ένα όμορφο Κέντρο Υγείας, έναν νέο ιατρό να του δώσει τις πρώτες βοήθειες, να εμβολιάσει το παιδί του, να του συνταγογραφήσει τα απαραίτητα φάρμακα. Για πρώτη φορά ένιωσε ότι η πρόσβαση στις δομές Υγείας είναι δικαίωμα και όχι ακριβοπληρωμένο ρουσφέτι του τοπικού κομματάρχη. Για πρώτη φορά ένιωσε ασφαλής στα θέματα Υγείας.
Και ύστερα; Ύστερα επανεμφανίστηκαν τα «πιράνχας της Υγείας», όπως τα ονόμασε ο Αλέκος Παπαδόπουλος. Τα οικονομικά μεγέθη στον χώρο της Υγείας είναι τεράστια. Αργά - αργά και μεθοδικά υπονόμευσαν, δυσφήμισαν και απαξίωσαν το ΕΣΥ, αποψίλωσαν τα νοσοκομεία από το στελεχιακό δυναμικό, δημιούργησαν λαμπερά ιδιωτικά θεραπευτήρια - ξενοδοχεία, έπεισαν τις Ελληνίδες ότι δεν υπάρχει φυσιολογικός τοκετός, αλλά γέννα μόνο με καισαρική τομή, ξαφνικά όλοι οι Έλληνες έγιναν «καρδιοπαθείς», δεν έμεινε χολή και σκωληκοειδής απόφυση στο ανθρώπινο σώμα… «Όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω…».
Σήμερα που η Ελλάδα ζει μια από τις χειρότερες περιόδους της Ιστορίας της, σήμερα που η προάσπιση της Δημόσιας Υγείας θα έπρεπε να είναι το πρώτιστο μέλημα των υπευθύνων και αρμοδίων, σήμερα το ΕΣΥ ζει τις τελευταίες του στιγμές. Τα πάντα γύρω μας γκρεμίζονται. Το μεγάλο δυστύχημα είναι ότι αυτές τις κρίσιμες ώρες στη θέση του Αυγερινού και του Γεννηματά βρέθηκε ο Λοβέρδος.

Το τελειωτικό χτύπημα

Εκεί που οι καπεταναίοι κρεμούσαν τα άρματά τους εκείνος κρέμασε τη γραβάτα του… Αυτός έδωσε το τελειωτικό χτύπημα γκρεμίζοντας ό,τι με τόσο κόπο και θυσίες είχε χτιστεί 30 χρόνια τώρα. Αντί να ορθώσει το όποιο πολιτικό ανάστημα διέθετε, αντί να αναλογιστεί ότι η Υγεία του λαού δεν είναι διαπραγματεύσιμη κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και εντολές, συμπεριφέρθηκε ως τροϊκανός επίτροπος και όχι ως σοσιαλιστής (τρομάρα του) υπουργός. Έσβησε σε μια νύχτα από τον χάρτη 50 νοσοκομεία. Παρακολούθησε απαθής την απογύμνωση των Μονάδων Υγείας από ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Παρέδωσε το υπουργείο Υγείας στα «κοράκια της Υγείας» και αυτά με στημένες μελέτες της συμφοράς τον αποκοίμιζαν λέγοντάς του ότι «γράφει Ιστορία…». Πράγματι θα μείνει στην Ιστορία ως ο νεκροθάφτης της Δημόσιας Υγείας στη χώρα μας! Το ΕΣΥ πάνω στον «ανθό της νιότης του» θυσιάζεται, παρασύροντας στον χαμό του ολόκληρο τον ελληνικό λαό…

πηγή