Είμαι νηπιαγωγός και δουλεύω για 8η χρονιά σε Δημόσιο Νηπ/γείο. Είμαι για πρώτη φορά φέτος Προϊσταμένη 1/θέσιου Ολοήμερου νηπ/γείου.
Δε θα σταθώ στο τι σημαίνει πολιτικά η αξιολόγηση, ούτε τι θα φέρει στη Δημόσια Εκπαίδευση, πολλοί τα ‘χουν πει πολύ καλύτερα. Το σίγουρο είναι ότι δε σχεδιάστηκε για να αξιολογήσει πραγματικά. Θα σταθώ εδώ μόνο στην προσωπική μου οπτική κι ελπίζω να εκφράζω κι άλλες νηπιαγωγούς- προϊσταμένες.
Ανήκω στη γενιά του ’80, αυτή με τα πολλά πτυχία και προσόντα…. Μπήκα στη Δημόσια Εκπαίδευση γιατί η εκπαίδευση, στη θεωρία και στην πράξη, είναι το κύριό μου ενδιαφέρον από φοιτήτρια. Γι΄ αυτό ακριβώς επέλεξα και τη δημόσια εκπαίδευση, επειδή από ‘κει περνά η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών και από κει μπορεί να πραγματοποιηθεί το όραμα για έναν καλύτερο κόσμο μέσω της παιδείας. Θεωρώ τη δουλειά μας εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και δημιουργική, κάτι που αν δεν ίσχυε, θα καταπιεζόμουν και μάλλον δε θα την επέλεγα.
Για να γίνω Προϊσταμένη υπέστη έναν εκβιασμό, καθώς από τις δυο νηπ/γούς, που υπηρετούμε στη μονάδα, η μία θα ‘πρεπε ν’ αναλάβει αυτά τα καθήκοντα. Έτσι βρέθηκα υποχρεωμένη ν’ αναλάβω καθήκοντα κι ευθύνες που: 1. Δεν ήθελα. 2. Δεν πληρώνονται (τα 60 ευρώ/μήνα, που παίρνουμε ως επίδομα, δεν μπορούν να ξεπληρώσουν ούτε το φόρτο εργασίας, ούτε την τεράστια ευθύνη) 3. Δε γνώριζα πώς διεκπεραιώνονται, καθώς σπανίως γίνεται επιμόρφωση επ’ αυτού 4. Βρίσκομαι συχνά υποχρεωμένη να διεκπεραιώνω σε σχολικό ωράριο, ενώ θα ‘πρεπε εκείνη την ώρα να διδάσκω. Με άλλα λόγια, ενώ έχω υπό την απόλυτη ευθύνη μου 21-φέτος- παιδιά, ταυτόχρονα πρέπει να στέλνω mail,ν’ απαντώ σε τηλέφωνα, να συντάσσω και να σφραγίζω αψεγάδιαστα έγγραφα.
Ενώ η δουλειά μου, ως νηπ/γός τοποθετημένη σε σχολείο κι όχι σε γραφείο, είναι να φροντίζω για την «ολόπλευρη ανάπτυξη» των παιδιών και να τους προσφέρω ερεθίσματα, αντίθετα, πρέπει σαν το γερο- λαδά να μετρώ και το κάθε χαρτόνι και την κάθε κόλλα και να υπολογίζω με τι ΜΠΟΡΟΥΜΕ ν’ ασχοληθούμε κι όχι με τι μας χρειάζεται. Κι όταν έρχεται η στιγμή να ζητηθεί η βοήθεια των γονιών σε υλική υποστήριξη, πάλι εγώ είμαι αυτή, που πρέπει να ζητήσει από ανέργους ή όποιους άλλους τα υλικά, που χρειαζόμαστε.
Η χρηματοδότηση των σχολείων έχει μειωθεί και συχνά δεν έχω Η/Υ στο σχολείο, γιατί είναι πολύ παλιός και χαλάει και βέβαια δεν μπορώ ν’ αποκτήσω καινούριο. Υπάρχουν φορές που δεν μπορώ να βάλω μελάνι στον εκτυπωτή και μετράω ακόμα και το χαρτί, αλλά παρ’ όλ’ αυτά είμαι υποχρεωμένη να διεκπεραιώσω όσα μου ζητούνται, στο χρόνο που μου ζητούνται κι ας μη γίνεται χωρίς Η/Υ κι εκτυπωτή.
Όλη η δουλειά της Προϊσταμένης χρειάζεται, χοντρικά, ένα 4ωρο εργασίας απλήρωτης τη μέρα, το οποίο ποτέ πραγματικά δε δέχτηκα ν’ αναλάβω, αφού η μία από τις δύο υποχρεώνεται. Κι ας προσθέσουμε σ’ αυτό το άγχος της ευθύνης και της άγνοιας, που είναι 24ωρο.
Με το που έγινα Προϊσταμένη έπρεπε αυτομάτως να γνωρίζω τα καθήκοντά μου, όλους τους νόμους, που αφορούν στη λειτουργία ενός σχολείου, τη γλώσσα της γραφειοκρατίας, το πώς συντάσσεται κι αποστέλλεται ένα «επίσημο» έγγραφο. Έπρεπε να ξέρω να κάνω οικονομικούς απολογισμούς, να επεξεργάζομαι σχέδια κτιρίων- για άμεση εκκένωση σε περίπτωση ανάγκης- να ενημερώνω για το παραμικρό μ’ ένα σωρό χαρτιά, για να μη βρεθώ υπόλογη.
Κι όλ’ αυτά, χωρίς να τα ‘χω διδαχθεί, χωρίς να έχω καν μια ελάχιστη ενημέρωση και χωρίς να τα ‘χω επιλέξει, όμως η ευθύνη του λάθους είναι μόνο δική μου.
Και μετά με καλούν σε αξιολόγηση! Αυτοί οι ίδιοι που δε μ’ ενημέρωσαν. Αυτοί που έχουν όλο απαιτήσεις, αλλά μ’ ευθύνη δική μου. Αυτοί που δεν εξασφάλισαν λεφτά για το σχολείο μου. Αυτοί που με το ζόρι μου φόρτωσαν αυτή τη θέση, αυτοί που μου ρίχνουν όλη την ευθύνη των παιδιών και την ώρα που η προσοχή μου πρέπει να ναι μόνο σ’ αυτά, μου ζητάν να διεκπεραιώνω τη γραφειοκρατία. Έρχονται αυτοί για να μ’ εξετάσουν (με ΑΣΕΠ είμαι στην εκπαίδευση) και μετά να μου ανακοινώσουν αν είμαι καλή εκπαιδευτικός (?!) κι αν αξίζω τη θέση μου στο σχολείο! (εκεί που μας χρωστάγανε μας πήραν και το βόδι).
Προσωπικά, αφιέρωσα πάρα πολύ χρόνο, σαν καλός σκλάβος, για να ‘μια απολύτως τυπική στα καθήκοντά μου. Τα παιδιά και η παιδεία εξακολουθούν να είναι το βασικό μου ενδιαφέρον. Έχω δυο πτυχία, μεταπτυχιακό, επιμορφώσεις, σεμινάρια. Από την πρώτη μου χρονιά υλοποιώ προγράμματα σχολικών δραστηριοτήτων. ΔΕ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ. Αλλά ΑΥΤΗ η αξιολόγηση με προσβάλλει και με ταπεινώνει και δεν μπορώ να εκθέτω τον εαυτό μου σε τέτοια συναισθήματα, για χάρη… τίνος πράγματος τελικά; Επιπλέον, θεωρώ απεριόριστο θράσος το ότι μου ζητούν ν’ αξιολογηθώ μ’ αυτόν τον τρόπο και μου το ζητούν έτσι. Σε τέτοιο θράσος δεν μπορώ ν’ απαντήσω.
Με άλλα λόγια, αν αυτοί είναι οι κανόνες εγώ δεν παίζω.
Με άλλα λόγια, ΔΕΝ ΑΞΙΟΛΟΓΟΥΜΑΙ-ΔΕΝ ΑΞΙΟΛΟΓΩ.
Ελευθερία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου