Υπηρεσία; Διοικητική Αρκετή και Λιγότερη διδακτική, όσο να βρούμε τη σωστή λίστα του αρεστού «αιρετού» μας. Άλλωστε, ο κανόνας στα σχολεία είναι πως Διευθυντής … γεννιέσαι, δε γίνεσαι !
Υποκρισία; Περισσή! Οι συνδικαλιστικές Παρατάξεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ με σημαιοφόρο τον κ. Μπράτη (αλήθεια θυμάται πώς είναι η σχολική αίθουσα;) ξεσπαθώνουν για την υπεράσπιση όσων τοποθέτησαν πριν 4 χρόνια (αξιοκρατικά πάντα) στα σχολεία, με τα 15ρια της συνέντευξης, την οποία τώρα καταδικάζουν ως στρέβλωση. Έτσι ονομάστηκε η τοποθέτηση των εκλεκτών, αφού πρώτα διάλεγαν τα σχολειά κι ύστερα έδιναν συνέντευξη! Γι’ αυτό στις προηγούμενες «κρίσεις», έμπειρος διευθυντής κι εκ νέου υποψήφιος ρωτήθηκε στη συνέντευξη πόσοι είναι οι μαθητές στο σχολείο του, απάντησε 247 και βαθμολογήθηκε με 13, επειδή το ίδιο σχολείο είχε επιλέξει στέλεχος … ψηφοδελτίου, το οποίο βαθμολογήθηκε με 15. Στα νούμερα θα κολλήσουμε τώρα;
Δημοκρατία; Από ελάχιστη έως 33%. Όταν αποφασίζει μια κλειστή ομάδα 5 Δασκάλων (σχεδόν οι ίδιοι πάντα ως εκπρόσωποι του κλάδου τη μια 4ετία και προϊστάμενοι την επόμενη), το ΠΥΣΠΕ, είναι η αποθέωση της. Απαγορεύεται δια ροπάλου ή μάλλον δια της αξιολογικής απόλυσης ακόμα και η σκέψη πως οι Εκπαιδευτικοί της Τάξης και της Πράξης μπορούν να έχουν άποψη. Θα σηκωθούν τα πόδια;
Όλα αυτά και περισσότερα για την τοποθέτηση των νέων διευθυντών στα σχολειά. Μα πάντα υπήρχαν διευθυντές, γιατί τώρα τόσος ντόρος;
«Ο ΣΥΡΙΖΑ κομματικοποιεί το Κράτος » καταγγέλλουν ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, τα Κόμματα της αναξιοκρατίας, του ρουσφετιού και των κουμπάρων! Κρύο ανέκδοτο. Εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε Πρόεδρο Δημοκρατίας τον Αντιπρόεδρο της ΝΔ κι έχει Υπουργούς και Γραμματείς από ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, τους διευθυντές κομμάτι του θα ήθελε; Ακόμα και οι περίπου 15-20 εκπαιδευτικοί βουλευτές και οι 2 Υπουργοί του διαφωνούν ακόμα και δημόσια, όχι πάντα πολιτισμένα!
Γιατί, λοιπόν, ο … ξεσηκωμός; Μήπως κινδυνεύει η μόρφωση και η εκπαίδευση των παιδιών;
Μα δε μιλάει κανείς ούτε για φωτοτυπίες ούτε για «συνωστισμό» ούτε για συγχωνεύσεις ούτε για περικοπή δαπανών ούτε για απουσία συντήρησης των διδακτηρίων ούτε για την πείνα ούτε για τις ελλείψεις.
Μα τότε; Τι άλλαξε και δε γίνεται να παραταθεί η θητεία των Διευθυντών ;
Η απάντηση είναι απλή: Η συντριπτική τους πλειοψηφία αποδέχτηκε τα σχέδια της Τρόικα και της ΝΕΑΣ ΠΑΣΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ώστε το 15% των συναδέλφων από κάθε Σχολείο να εκδιωχτεί, όπως περίπου οι συνάδελφοι καθηγητές των ΕΠΑΛ. Ανασήκωναν τους ώμους με προσποιητή συμπόνια πως τάχα «εντολές εκτελούν» κι είναι αναγκασμένοι να μας «εκτελέσουν». Το καταλάβαιναν το δίκιο μας, αλλά να παραιτηθούν από Διευθυντές και το Διευθυντικό τους προνόμιο, τους έπεφτε πολύ βαρύ …
Προσωπικά, πολλούς απ’ αυτούς μπορώ και να τους δικαιολογήσω, ιδίως εφόσον άφησαν το Σύλλογο Διδασκόντων να εκφραστεί ελεύθερα, χωρίς απειλές ! Παραδέχομαι κι όσες, όσους ήταν ιδεολογικά και πολιτικά κι εξακολουθούν να είναι υπέρ της αυτοαξιολόγησης, αξιολόγησης, επειδή πιστεύουν πως είναι κάτι καλό για τα παιδιά, για την εκπαίδευση, ακόμα και για την εξέλιξη των εκπαιδευτικών. Κι ας έρχονταν σε αντίθεση με την Παιδαγωγική κι ας ήταν ενισχυτική της μνημονιακής λαίλαπας η στάση τους. Είναι δικαίωμα τους να έχουν άποψη και χαίρομαι γι’ αυτό.
Δυστυχώς όμως ένα μικρότερό κομμάτι τους συκοφαντούσε, εκβίαζε, τρομοκρατούσε, απειλούσε όποιον δεν συμμορφώνεται και δεν αποδέχεται την ήττα ! Συμπεριφέρθηκε ως ξένο σώμα, ξεκομμένο από την παιδαγωγική διαδικασία, που απαρνήθηκε Πτυχία, όρκο που έδωσε να γίνουν ΔΑΣΚΑΛΕΣ –ΔΑΣΚΑΛΟΙ για να εξυψώσει ψυχές. Αυτές κι Αυτούς τους πρόθυμους, που προσχώρησαν στο πνεύμα των μνημονιακών νόμων κι ετοιμάζονταν να προετοιμάσουν απολύσεις για τη σωτηρία του πορτοφολιού τους, που έστελναν φιρμάνια ακόμα και προδήλως παράνομα ώστε να υποκύψουμε και να χωρέσουμε στα portfolio τους ως φραγκοδίφραγκα, ως προίκα διατήρησης κι ανέλιξης, που καμάρωναν για τις παράνομες κι αντιπαιδαγωγικές τους συμπεριφορές, που γύρισαν τα Σχολειά και την Κοινωνία στην αγριότητα, στο μισανθρωπισμό και στην αλληλοεξόντωση, που αφαίρεσαν από τον Παιδαγωγό την Ψυχή, που μετέτρεψαν τα Σχολεία της Χαράς και της Δημιουργίας, σε στρατόπεδα καταναγκαστικών έργων, που αποξένωσαν τους εκπαιδευτικούς από τα παιδιά τους κι έσπειραν τη διχόνοια, Αυτές κι Αυτούς γιατί να τους χρειάζεται η Παιδαγωγική, γιατί να τους αντέχει η Παιδεία, γιατί να τους ανέχεται η Δημοκρατία, γιατί τους θέλει η Ελευθερία ως Ηγέτες ενός χώρου Διαπαιδαγώγησης και Διάπλασης των νέων;
Πώς γίνεται να χωρέσουν αυτοί μαζί με ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΕΣ και ΔΙΕΥΘΥΝΤΕΣ που θυσίασαν ακόμα και τη δουλειά τους, αρνούμενοι να αξιολογηθούν και να αξιολογήσουν απολύοντας ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ! Ίδιοι οι αθώοι ίδιοι οι φταίχτες σε μια κοινωνία της μαζικής συλλογικής ανευθυνότητας, βασίλειο του φιλοτομαρισμού; Σε τελική ανάλυση δεν αποκλείονται τεχνητά. Στον έλεγχο και την κρίση των συναδέλφων υποβάλλονται. Γιατί θορυβούν; Τι φοβούνται; Χάνουν την θέση τους στο Σχολειό και την Τάξη;
Αλήθεια πιστεύει κανείς πως θα υπήρχε αντίρρηση να παραταθεί η θητεία των Διευθυντών για ένα χρόνο ακόμα, αν οι περισσότεροι ήταν με τους Εκπαιδευτικούς, με το Σχολείο και με τους ίδιους τους μαθητές, όπου μεταφέρονταν ο εκνευρισμός, το άγχος, η ανασφάλεια, η αγωνία, για το αύριο και την δουλειά τους; Θα είχε κανείς πρόβλημα μαζί τους, αν εξασφάλιζαν το Παιδαγωγικό κλίμα όπως ήταν υποχρεωμένοι; Αν δε χώριζαν και δεν ξεχώριζαν;
Οι Δάσκαλοι κι οι Δασκάλες δεν ψοφάνε για εκδίκηση. Απαιτούν δικαιοσύνη, δημοκρατία και το θρίαμβο της Παιδαγωγικής. Η συντριπτική πλειοψηφία, ήθελε και θέλει να « κάνει μάθημα » με παιδιά σε παιδιά όχι καριέρα διοικητική σε σχολείο! «Σιχαίνομαι το ναυτικό που μάζεψε λεφτά, εμούντζωσε τη θάλασσα και τηνε κατουράει» γράφει ο Καββαδίας.
Ζητάνε απλά να κάνουν όλες κι όλοι αυτό που σπούδασαν : Να τολμήσουν να διδάξουν ! Άλλωστε όλα τα Πτυχία και τα Μεταπτυχιακά στο όνομα των μαθητών τους τα πήραν. Για να επιστρέψουν στην Τάξη και στο Σχολείο να μεταλαμπαδεύσουν τις γνώσεις τους και να το αναζωογονήσουν. Δεν πήραν Πτυχίο στην «Διοίκηση του Συλλόγου» ούτε στην «χαλιναγώγηση της ελεύθερης σκέψης» Το μάθημα θα αναβαθμίσει και θα αναβαπτίσει όσες κι όσους έχασαν το δύσκολο δρόμο της Παιδαγωγικής. Τα ίδια τα παιδιά και η δυναμική της Τάξης, απονέμει το δυνατότερο Πτυχίο: Την Αγάπη και την Έγνοια στον Άνθρωπο, στην Εργασία και την Ελευθερία.
Θα βοηθήσει και η Πολιτεία γι’ αυτό. Ήδη και μόνο η κατάργηση της αξιολογικής απόλυσης, μεταμόρφωσε χτεσινούς λύκους σε άκακα αρνάκια, που δέχτηκαν, με μεγάλη ευκολία, να πεταχτούν, προσωρινά έστω, στον κάλαθο της ανακύκλωσης τα portfolio τους !
Οι μόνοι αντικειμενικοί κριτές για διευθύντρια-διευθυντή, που θα συντονίζει τις αποφάσεις του Κυρίαρχου Συλλόγου Διδασκόντων, είναι οι Εκπαιδευτικοί της Τάξης και της Πράξης ! Η τοποθέτηση κι ο ορισμός από τις Παρατάξεις στα 5μελη ΠΥΣΠΕ αποπνέουν συναλλαγή και παραταξιακά νιτερέσα !
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη προσβολή κι απαξίωση πως δήθεν είναι ανάξιοι να κρίνουν και να αποφασίσουν οι Παιδαγωγοί αντικειμενικά! Το διαδίδουν εκείνοι που θέλησαν και θέλουν να τους διώξουν από το Σχολείο, ως « άχρηστους, τεμπέληδες », οι ίδιοι πάντα εδώ και χρόνια που ξεχαρβάλωσαν τα Σχολειά, που πρόσφεραν την αμορφωσιά δώρο στις Αγορές και τα Παζάρια.
Δυστυχώς τα ίδια πάνω κάτω επαναλαμβάνουν οι ηγεσίες των Παρατάξεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, ξεχνώντας πως τους καλούν να τους ψηφίζουν στα ΔΣ, στη ΔΟΕ και στα ΠΥΣΠΕ. Γι’ αυτά είναι ικανοί και βολικοί! Τις θέσεις τις βολεύουν ύστερα αυτοί. Δημιουργούν μια Ομάδα Διευθυντών, τα μέλη της οποίας έχουν τη μαγική ικανότητα να επιλαμβάνονται και να επιλύουν όλα τα ζητήματα σ΄ όποιο Σχολείο κι αν τους «κάτσει». Έφτιαξαν και ξεχωριστό Σύλλογο Διευθυντών, τρομάρα τους, λες και το’ πιασαν μόνιμα το στασίδι ! Είναι πραγματικά κρίμα παρατάξεις και συνάδελφοι, που επικαλούνται τη Δημοκρατία και τη Συμμετοχή να μην απαιτούν από την κυβέρνηση την εμβάθυνσή της και να απορρίπτουν ένα δειλό δημοκρατικό – φιλοεκπαιδευτικό της βήμα ως απαράδεκτο και καταστροφικό.
Όσοι επιχειρούν να ξανασπείρουν την έχθρα, ισχυριζόμενοι πως η ελεύθερη βούληση και η άσκηση του ύψιστου δικαιώματος, η μυστική ψηφοφορία, θα χωρίσει και θα διχάσει τους εκπαιδευτικούς, θα αποτύχουν!
Υπάρχει κανείς Σύλλογος Διδασκόντων που δεν δοκιμάστηκε από το «διαίρει και βασίλευε», από την καχυποψία και την αλληλοϋπονόμευση στο δόγμα «Ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν» ! Μνήμη χρυσόψαρου, επιλεκτική έχουν ορισμένες κι ορισμένοι κυνηγοί εκπαιδευτικών, που αποκρύβουν τι καταστάσεις ντροπής που προκαλούσαν πέρσι τέτοια εποχή στα Σχολεία.
Ευτυχώς που υπάρχει ο περήφανος Παιδαγωγός κι επιμένει, προσφέροντας τα πάντα στα παιδιά του, «Τινάζοντας τη βροχή και το χιόνι από πάνω τους, να τα ζυγιάζει με το βλέμμα του σα να’ θελε να τους κόψει την ευτυχία στα μέτρα τους, ενώ η άρπα συνέχιζεν απαλά : «Ό, τι θέλει κανείς μπορεί να φτιάξει με την αγάπη. Ήλιους κι αστέρια, ροδώνες και κλήματα…», κατά πως μας δίδαξε ο Νικηφόρος Βρεττάκος !
Και θα την ξανακάνουμε κινητήρια Δύναμη την αγάπη ! Θα επουλώσουμε τις πληγές μας, θα τραβήξουμε ψηλά! Κι αν ακόμα λαθέψουμε, θα λαθέψουμε επειδή νοιαζόμαστε και πασχίζουμε. Όχι από υστεροβουλία .
Κώστας Μπακατσής
Δάσκαλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου