Ο κ. Τσίπρας αποστάτησε απ’ το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, παρέβη τις δεσμεύσεις του προς τον λαό, δίχασε το κόμμα του και νομιμοποίησε την πολιτική της Δεξιάς. Εμφανίζοντάς την ως τη μόνη εφικτή.
Κατά τούτο ο κ. Τσίπρας είναι ο πρώτος ηγέτης της Αριστεράς που παραδέχθηκε την υπεροχή της Δεξιάς. Παραδέχθηκε δηλαδή μια ήττα που η Αριστερά αρνήθηκε και αρνείται να παραδεχθεί ήδη απ’ το 1944.
Ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ έφεραν στη Βουλή και υπερψήφισαν το πλέον επαχθές των μνημονίων σε συμφωνία με τον Διάβολο Βερολινοβρυξελλών και με επικουρία τον Διάβολο Νουδοποταμοπασόκ.
Οσο για τον λαό-– απλώς οι εν λόγω σύμμαχοι τον έστειλαν στον διάβολο…
Παρότι ο κ. Τσίπρας δημιούργησε μια πλειοψηφία μνημονιακών κομμάτων στη Βουλή, καταφεύγει σε εκλογές για να κυβερνήσει (;) στο εξής με μια τέτοια πλειοψηφία, λίγο πολύ την ίδια, αναλόγως των εκλογικών αποτελεσμάτων.
Διότι , με βάση τα υπάρχοντα δεδομένα και τις πιο συνετές προβλέψεις, στην επόμενη Βουλή θα μπορεί να βασισθεί μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - Ν.Δ., ή μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - Ν.Δ. - Ποτάμι, ή μια κυβέρνηση Ν.Δ. - Ποτάμι - ΠΑΣΟΚ, ή μια κυβέρνηση Ν.Δ. - ΣΥΡΙΖΑ - Ποτάμι - ΠΑΣΟΚ. Σε όλες αυτές τις παραλλαγές στον ίδιο καμβά, δεν υπάρχει καμιά παράμετρος συμμαχίας με τον λαό, παρά μια συμφωνία με τον Διάβολο.
Το έσχατον που έχει απομείνει στον κ. Τσίπρα να λέει είναι ότι ο ίδιος μπορεί να διαχειρισθεί καλύτερα το χειρότερο μνημόνιο - είναι κι αυτό μια σκέψη, πολύ φτωχή σκέψη όμως, προπαγάνδα άνευ φύλλου συκής…
Είδαμε πώς ο κ. Τσίπρας διαχειρίσθηκε το μνημόνιο, ξέρουμε πώς θα διαχειρισθεί το χρέος.
Σ’ όλη αυτήν την πολιτική υπάρχει ένα «αμαλάχει», που το εκφράζει καλύτερα όλων ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης όταν λέει ότι «ο Τσίπρας λέει ψέματα», αλλά «θα συνεργασθώ μαζί του» . Και πιθανόν να συνεργαστούν σε μια επόμενη (θνησιγενή κι αυτή κυβέρνηση), διότι ο εναπομείνας ΣΥΡΙΖΑ φυλλορροεί. Δεν είναι μόνον η Λαϊκή Ενότητα που σχηματίσθηκε σε κόμμα (που, ειρήσθω εν παρόδω, θα έχω την τιμή να υποστηρίξω κι εγώ), αλλά και πλήθος έντιμων αγωνιστών της Αριστεράς (που δεν επρόσκειντο στην Αριστερή Πλατφόρμα), οι οποίοι βρίσκονται εν αμηχανία, σε μεγάλο πόνο ή και θυμό. Αρκετοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, πλήθος στελεχών, μέρος των οργανώσεων ή οργανώσεις εν τω συνόλω τους, αποστασιοποιούνται ή και αντιδρούν στο εγχείρημα μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα «κόμμα που γονάτισε», που παρέδωσε τα λάβαρά του στα θηρία, εκείνα που κατασπαράσσουν την πατρίδα. Για παράδειγμα: επενδύσεις ύψους μόλις 1,5 δισ. προτίθενται να κάνουν για τα επόμενα 50 χρόνια στα 14 αεροδρόμια οι Γερμανοί που τα άρπαξαν - που τους τα παρέδωσε δηλαδή η κυβέρνηση Τσίπρα, ωσάν η χώρα να είχε χάσει πόλεμο.
Ο κ. Τσίπρας υπόσχεται να διαχειρισθεί καλύτερα το χειρότερο μνημόνιο, την ίδια στιγμή που κατά την περίοδο των capital controls 150.000 νέοι άνεργοι ήρθαν να προστεθούν στους υπάρχοντες.
Ο κ. Τσίπρας δεν είχε χάσει τη δεδηλωμένη στη Βουλή. Δεν ζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης, ώστε να διαπιστωθεί κάτι τέτοιο. Αν μάλιστα ζητούσε, το πιθανότερο ήταν ότι θα εξασφάλιζε την εμπιστοσύνη της Ν.Δ., του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ. Εκείνο που έχασε ο κ. Τσίπρας ήταν η εμπιστοσύνη του κόμματός του. Και στην Κεντρική Επιτροπή, και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα. Και για αυτό προσέφυγε σε εκλογές, για να απαλλαγεί απ’ το βάρος των προσδοκιών που όλοι μαζί καλλιεργήσαμε. Κι έτσι, ο πρόεδρος του κόμματος έκανε ένα άλμα στο κενό ελπίζοντας ότι θα «καθίσει» σε ένα νέο «χρήσιμο ποσοστό». Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι. Με τον μισό (οργανωτικώς) ΣΥΡΙΖΑ φευγάτο, με τη Λαϊκή Ενότητα να αναλαμβάνει ευθύνες και τον μισόν απ’ τον εναπομείναντα ΣΥΡΙΖΑ θλιμένον, απογοητευμένον και αμφίθυμον, σε τι ποσοστό μπορεί να ελπίζει η «κυβέρνηση Μαξίμου»;
Έχοντας νομιμοποιήσει ο κ. Τσίπρας την πολιτική της Δεξιάς, έχοντας ανοίξει την προοπτική της συνεργασίας με όσους τον αποκαλούν ψεύτη , όπως ο κ. Στ. Θεοδωράκης, έχοντας προσεταιριστεί πρόσωπα - σημιτάνθρωπους, νομίζει ότι κάνει άνοιγμα στον «κεντρώο χώρο», στον «ρεαλισμό», στην «πραγματικότητα»;
Σε μια συγκυρία που η Ευρώπη τρέμει σύγκορμη, καθώς η Γερμανία πάει να την κάνει ένα σύνολο προτεκτοράτων ή η Γαλλία μια ψευδοένωση δύο ταχυτήτων, ο κ. Τσίπρας βαυκαλίζεται στα νάματα της Διαπλοκής (με την οποίαν δεν συγκρούσθηκε ) και στα διατάγματα της υποτέλειας (στην οποίαν προσεχώρησε).
«Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον», Αλέξη, κι ας του ψιθυρίζει ο Διάβολος στο αυτί «ειδύλλια για μια Μαργαρίτα» - για μια «Ελένη» πρόκειται, παλιέ μου σύντροφε, για ένα «άδειο πουκάμισο»…
* Δημοσιεύτηκε στο enikos.gr την Τρίτη 25 Αυγούστου 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου