Αν υπήρχε κάμερα στην τάξη μου, δεν θα ήμουν εγώ εκείνη η δασκάλα που λάτρευαν τα παιδιά, αλλά μια άχρωμη, ξενέρωτη, άοσμη δασκάλα που τίποτε δεν θα είχε να μεταδώσει στους μαθητές της παρά στείρα γνώση…..

Τριαντατρία χρόνια υπήρξα δασκάλα στην προσχολική αγωγή. Τα τρία χρόνια σε ιδιωτικό σχολείο και τα τριάντα σε δημόσιο.

Το μόνο που αποκόμισα, προσωπικά, από την ιδιωτική εκπαίδευση, με το μάτι του εργοδότη να ελέγχει τα πάντα, ήταν 2 έλκη στομάχου και απίστευτο άγχος που έκανα χρόνια να το ελέγξω. Καμιά ελευθερία, σε τίποτε προσωπική σφραγίδα, πουθενά όραμα και πάθος.

Ευλογία από τη πρώτη μέρα το δημόσιο σχολείο. Ανάσα, ελευθερία, χώρος για έμπνευση και αυτενέργεια και δέσιμο με τους μαθητές με τον δικό μου ιδιαίτερο τρόπο, που στο ιδιωτικό σχολείο ήταν απαγορευτικός.

Αν υπήρχε κάμερα στην τάξη μου, ποτέ δεν θα ξεκαρδιζόμασταν στα γέλια

Αν υπήρχε κάμερα στην τάξη μου, ποτέ δεν θα κυλιόμασταν στο χαλί σε μια έκρηξη χαράς.

Αν υπήρχε κάμερα στην τάξη μου, ποτέ δεν θα άκουγα εκείνη την πολεμική κραυγή τους: ” Επίθεσηηηηη αγάααααπηηηης!! “, για να πέσουν ύστερα όλα μαζί πάνω μου να μ αγκαλιάσουν.

Αν υπήρχε κάμερα στην τάξη μου, ποτέ δεν θα μπορούσα ν απλώσω το χέρι και να χαϊδέψω τα κεφάλια τους. Αυτό αποτελεί παρενόχληση κατά τους βρώμικους νόες όσων δεν αγαπούν τα παιδιά ως παιδιά.

Αν υπήρχε κάμερα στην τάξη μου, ποτέ δεν θα μπορούσα να επιτρέψω να κάθονται σε κάθε μου πόδι δυο παιδιά κι άλλα γύρω μου να προσπαθούν να πάρουν σειρά στην αγκαλιά.

Αν υπήρχε κάμερα στην τάξη μου, ποτέ δεν θα με ξεμάλλιαζαν προσπαθώντας να με χτενίσουν τα κορίτσια μου

Αν υπήρχε κάμερα την τάξη μου, όλα θα ήταν στη θέση τους και δεν θα επικρατούσε ποτέ εκείνο το δημιουργικό χάος

Αν υπήρχε κάμερα στην τάξη μου, ποτέ τα παγκάκια δεν θα γίνονταν καράβια να μας ταξιδεύουν

Αν υπήρχε κάμερα στην τάξη μου πώς να σκεπάσω τα ξεσπάσματα του Θοδωρή, της Γωγώς, του Δημήτρη, του Κωνσταντίνου, του Παναγιώτη, της Σύνθιας…Πώς ν αφήσω να εκτεθούν αυτά τα παιδιά σε άλλα μάτια πέρα από τα δικά μου που τα πονούσαν

Αν υπήρχε κάμερα στην τάξη μου, πώς θα δινόταν χώρος και χρόνος ν αποχαιρετήσουμε τον Στέφανό μας εκφράζοντας τον πόνο και την οδύνη μας με κάθε τρόπο

Αν υπήρχε κάμερα στην τάξη μου, πώς θα φτιάχναμε τα δικά μας τρελά παραμύθια, πώς θα λέγαμε τα μυστικά μας, πώς θα εκθέταμε τα όνειρά μας, τους φόβους μας

Αν υπήρχε κάμερα στην τάξη μου, αναρωτιέμαι, θα έκανα τα παιδιά μου στρατιωτάκια, χωρίς ανάσα, για να μου πουν εκείνοι οι άριστοι “μπράβο” ; Το πιθανότερο θα ήταν να παραιτηθώ

Γιατί

Αν υπήρχε κάμερα στην τάξη μου, δεν θα ήμουν εγώ εκείνη η δασκάλα που λάτρευαν τα παιδιά, αλλά κάποια άλλη, με ξένη ταυτότητα, χωρίς προσωπικό όραμα. Μια άχρωμη, ξενέρωτη, άοσμη δασκάλα που τίποτε δεν θα είχε να μεταδώσει στους μαθητές της, παρά στείρα γνώση με τον τρόπο που κάποιοι άσχετοι θα επέλεγαν. ΚΙ αυτά τα παιδιά δεν θα ήταν ποτέ τα ίδια.

Ευτυχώς δεν υπήρξε καμιά κάμερα στην τάξη μου κι έφυγα με την ψυχή μου γεμάτη από εμπειρίες υπέροχες, φορτωμένη από την αγάπη, την αθωότητα και τη σοφία που μου μετάγγισαν οι μαθητές μου, γιατί κοντά τους εγώ ήμουν η μαθήτρια και μάθαινα, μάθαινα, μάθαινα διαρκώς…

Αυτό ποιος να το δεχτεί από κείνους που δεν θυμούνται καν πόση μαγεία κρύβεται στην εκπαιδευτική διαδικασία και πόση δύναμη έχουν αυτά τα φύτρα, οι μαθητές μας;

Πηνελόπη Ανδρεάδη