Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία και ο ρόλος των εργαζομένων

Το ερώτημα "τι να κάνουμε;" βρίσκεται στο μυαλό κάθε εργάτη, κάθε εργαζόμενου. Αρκετοί το συζητούν κιόλας. Μέσα σ’ ένα εξάμηνο ήρθαν τα πάνω κάτω. Καπιταλισμό είχαμε, βέβαια, και καπιταλισμό εξακολουθούμε να έχουμε, όμως κατακτήσεις σχεδόν ενός αιώνα, που διαμόρφωναν μια κανονικότητα στους όρους εκμετάλλευσης, σαρώθηκαν σε λιγότερο από μισό χρόνο, διαμορφώνοντας ένα ριζικά διαφορετικό πεδίο στις σχέσεις του κεφάλαιου με την εργασία.

Ηταν δυνατόν να είναι διαφορετικό το αποτέλεσμα των αψιμαχιών που δόθηκαν αυτό το εξάμηνο; Σήμανε κάτι διαφορετικό το ότι σ’ αυτό το εξάμηνο έγιναν τόσες 24ωρες απεργίες όσες δεν είχαν γίνει τα προηγούμενα πέντε χρόνια; Αν θέλουμε να είμαστε αυστηροί με τον εαυτό μας πρέπει να απαντήσουμε «όχι». Κανένα σχέδιο δεν υπηρετούσαν αυτές οι 24ωρες, καμία προοπτική δεν άνοιγαν. Μπορεί να έφθειραν πολιτικά την κυβέρνηση, όμως το σύστημα δεν αισθάνθηκε απειλή, βλέποντας τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία να διατηρεί την πρωτοβουλία των κινήσεων.

Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, μια δύναμη αστική, ένας θεσμός του συστήματος. Η κατάρρευση του παλινορθωμένου καπιταλισμού να βαραίνει ακόμα ιδεολογικά και πολιτικά και δυο γενιές νέων εργατών να έχουν χάσει κάθε επαφή με τις επαναστατικές ιδέες. Οι καπιταλιστές να έχουν κάνει δύναμή τους την κρίση και μαζί με την απειλή της μεταφοράς των επιχειρήσεών τους στις ζώνες της απόλυτης εργασιακής βαρβαρότητας να έχουν πλέον και την απειλή της απόλυσης, μετατρέποντας έτσι τις επιχειρήσεις σε βασίλεια του τρόμου.


Υπ’ αυτές τις συνθήκες δεν μπορούσαν να δοθούν αποφασιστικές μάχες αυτή την περίοδο. Κρατάμε μόνο την ενεργοποίηση πολύ περισσότερων εργαζόμενων σε σχέση με το παρελθόν, την άνοδο του πολιτικού ενδιαφέροντος και ταυτόχρονα τη συσσώρευση εμπειρίας απ’ όσα έγιναν και τον προβληματισμό για όσα δεν έγιναν.

Αυτό το κεκτημένο, ισχνό εκ των πραγμάτων, είναι η πρώτη ύλη για να διερευνήσουμε τις απαντήσεις στο ερώτημα «ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ;», χωρίς να επιτρέψουμε στην αίσθηση της ήττας να μας αδρανοποιήσει.
Εκείνο που έλειψε είναι η ανεξάρτητη ταξική παρέμβαση στις εξελίξεις. Οι παρεμβάσεις έγιναν κάτω από ξένες σημαίες.

Εκείνο που λείπει είναι η ανεξάρτητη ταξική οργάνωση. Οχι μόνο, ούτε κυρίως οργάνωση συνδικαλιστική, αλλά οργάνωση πολιτική της εργατικής τάξης. Οργάνωση πολιτική που θα διατυπώσει τους όρους του «αύριο», για να μπορέσει να παρέμβει στο «σήμερα».

Αυτό το συνδικαλιστικό σύστημα δε μπορεί να προασπίσει ούτε τα ελάχιστα. Αυτό το πολιτικό σύστημα, σε όλο του το φάσμα, υπερασπίζεται τη σταθερότητα του καπιταλισμού. Μόνο αν βγούμε έξω απ’ αυτά τα δυο συστήματα, θα μπορέσουμε να υπερασπιστούμε το «σήμερα» και να σχεδιάσουμε το «αύριο».

Πηγή: Βαθύ κόκκινο