Κάθε καλοκαίρι περνάμε το ίδιο «μαρτύριο» περιμένοντας τις αποσπάσεις από ΠΥΣΔΕ σε ΠΥΣΔΕ

Ονομάζομαι Ορφανουδάκης Νίκος και είμαι δάσκαλος με 17 χρόνια υπηρεσίας και με οργανική στο 100ό Δημοτικό Σχολείο Θεσσαλονίκης. Η γυναίκα μου έχει οργανική θέση στο Γυμνάσιο Σιάτιστας. Κάθε καλοκαίρι περνάμε το ίδιο «μαρτύριο» περιμένοντας τις αποσπάσεις από ΠΥΣΔΕ σε ΠΥΣΔΕ.

Για άλλη μια χρονιά θα κάνει αίτηση θεραπείας γιατί δεν ικανοποιήθηκε η αίτηση απόσπασής της. Φτάσαμε στο σημείο να κάνουμε τα χαρτιά μας για απόσπαση στο εξωτερικό για να είμαστε τα επόμενα 5 χρόνια μαζί αλλά δυστυχώς για εμάς σταμάτησαν οι αποσπάσεις αυτές.

Αναρωτιέμαι σε τι κράτος πρόνοιας ζούμε όπου εκπαιδευτικοί μπαίνουν στη λογική μετανάστευσης για να μπορέσουν να υπηρετούν μαζί και πάνω απ’ όλα να είναι η οικογένεια όλη μαζί. Πως μπορεί κανείς να αφοσιωθεί στη δουλειά του όταν έχει, λόγω της απουσίας της συζύγου, αναλάβει και τα οικιακά και όλες φυσικά τις εξωσχολικές δραστηριότητες των παιδιών του.

Έχουμε δυο παιδιά 10 και 12 ετών τα οποία τα τελευταία δύο χρόνια μόνο χάρηκαν την μητέρα τους ήρεμη και ξεκούραστη γιατί τα προηγούμενα χρόνια «αλώνισε» όλη την Ελλάδα. Τρίκαλα, Λάρισα, Σέρρες, Κοζάνη και με αποκορύφωμα το καθημερινό ταξίδι στη Σιάτιστα Κοζάνης. Φυσικά στο άκουσμα Γερμανία εισπράξαμε την άρνησή τους.

Αν δεν κάνω λάθος οι αποσπάσεις γίνονται με βάση τα κοινωνικά κριτήρια του καθενός και όχι με τις τυχόν γνωριμίες που μπορεί να έχει ο καθένας. Που μετράει η συνυπηρέτηση και αναρωτιέμαι μάλιστα για ποιο λόγω χρειάζονται όλα τα δικαιολογητικά κάθε χρόνο. Όσο για σχεδιασμό και προγραμματισμό δε γίνεται λόγος. Όταν κάποιος/α εκπαιδευτικός μπορεί να διατεθεί για τις ανάγκες της υπηρεσίας από τον περιφερειακό Δ/ντή σε νομό της υπευθυνότητάς του απορώ γιατί να ασχολείται το ΚΥΣΔΕ με τέτοιες περιπτώσεις. Γιατί αποσπώνται συνάδελφοι από περιοχή σε περιοχή π.χ Β’ Θεσσαλονίκης σε Α’ Θεσσαλονίκης και δεν εξυπηρετούνται αποσπάσεις ουσιαστικές. Οι ανάγκες στην Πρωτοβάθμια σε μερικές ειδικότητες(Γερμανικής, Γαλλικής, Γυμναστών, Αγγλικών) είναι μεγάλες και ενώ υπάρχουν εκπαιδευτικοί ειδικοτήτων που μπορούν να καλύψουν αυτές τις ανάγκες ανέξοδα για το κράτος διερωτώμαι γιατί προτιμάται ο ωρομισθίος/α ή το καινούριο σύστημα των αναπληρωτών.

Η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο εκνευριστική και επώδυνη τη στιγμή που όλοι λίγο πολύ είμαστε γνωστοί μεταξύ μας και ξέρουμε αν κάποιος έχει λόγους σοβαρούς, την οικογενειακή κατάσταση του καθενός αν δηλαδή έχει μόνο ένα παιδί και εσύ έχεις δύο. Σε πνίγει το άδικο. Αγανακτείς. Και να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας . Όλοι λέμε μα τι βύσμα είχε ο τάδε κ.λ.π.

Είμαι πάρα πολύ απογοητευμένος και αγανακτισμένος με την όλη κατάσταση που επικρατεί στο χώρο αυτό και λυπάμαι πολύ που τα πράγματα δυστυχώς πηγαίνουν προς το χειρότερο.

Ορφανουδάκης Νίκος