Αυτό είναι το σύνθημα ζωής που πιστεύει με πάθος -αναλαμβάνοντας και το τίμημα- η 19χρονη Αφγανή Νεγκίν Χπαλουάκ. Παρά τις απειλές και τον εξοστρακισμό της από την κοινότητά της, δεν σταμάτησε να κυνηγά τα όνειρά της.
Σήμερα, αψηφώντας μισογυνικές παραδόσεις και ακραίες θρησκευτικές αγκυλώσεις, διευθύνει την ορχήστρα Ζόχρα (Ανθος), του Εθνικού Αφγανικού Ινστιτούτου Μουσικής, αποτελούμενη από 35 νεαρές γυναίκες.
Μια μοναδική ορχήστρα για τα δεδομένα μιας χώρας όπου επί των Ταλιμπάν η μουσική είχε απαγορευτεί, ενώ ακόμη και σήμερα πολλοί συντηρητικοί μουσουλμάνοι αποδοκιμάζουν κάθε τι που έχει σχέση με αυτήν, πόσο μάλλον από γυναίκες.
Γεννημένη στην επαρχία Κουνάρ, προπύργιο της εξέγερσης των Ταλιμπάν, η Νεγκίν έκανε τα πρώτα της βήματα στη μουσική κρυφά, γιατί όλοι θεωρούσαν «αμαρτία» ένα κορίτσι να παίζει μουσικά όργανα.
«Εκτός από τον πατέρα μου, όλη μου η οικογένεια στράφηκε εναντίον μου, πόσο μάλλον η κοινότητα. Μου έλεγαν “είναι δυνατόν ένα κορίτσι της εθνότητας των Παστούν να παίζει μουσική;”» έλεγε αφηγούμενη στο Ρόιτερς την ιστορία της.
Η Νεγκίν προτίμησε να εγκαταλείψει το σπίτι της και να μεγαλώσει σε ένα ορφανοτροφείο της Καμπούλ, όπου κατάφερε να συνεχίσει τις μουσικές σπουδές της. Πρώτα σε παραδοσιακά όργανα κι έπειτα στο πιάνο.
Ηταν από τις πρώτες μαθήτριες που έγιναν δεκτές στο Εθνικό Ινστιτούτο Μουσικής του Αφγανιστάν, το οποίο ίδρυσε ο μουσικολόγος Αχμαντ Νάσερ Σαρμάστ το 2010 με στόχο να προσφέρει μουσική παιδεία και διεξόδους ζωής στα πιο φτωχά παιδιά της χώρας.
Ηταν αυτός που εμπνεύστηκε τη ρηξικέλευθη ιδέα μιας γυναικείας ορχήστρας, που αποτελεί όπως αναγνωρίζει «ένα πραγματικό επίτευγμα γι’ αυτήν τη χώρα αλλά και μια επίδειξη απίστευτης τόλμης από αυτά τα κορίτσια, για το κουράγιο τους να αψηφούν τις εχθρικές αντιδράσεις και τις απειλές της κοινότητάς τους αλλά και των θρησκευτικών αρχών».
«Σε σχέση με τις γυναίκες άλλων χωρών νιώθουμε πως ζούμε εγκλωβισμένες σε ένα κλουβί. Είναι τέτοια η ανασφάλεια που νιώθουμε με τα σχόλια, τα βλέμματα αλλά και τις επιθέσεις που δεχόμαστε, ώστε αν πρέπει να μετακινηθούμε κουβαλώντας τα μουσικά μας όργανα δεν μπορούμε καν να κυκλοφορούμε πεζή στο δρόμο, πρέπει να χρησιμοποιήσουμε αυτοκίνητο», λέει η νεαρή μαέστρος, που μαζί με τα μέλη της ορχήστρας για πρώτη φορά στη ζωή τους ταξίδεψαν στο εξωτερικό.
Το 2013 το Κάρνετζι Χολ της Νέας Υόρκης και το Κέντρο Κένεντι της Ουάσινγκτον αποθέωσαν τα σόλο της.
Λίγους μήνες μετά την επιστροφή της από αυτό το ταξίδι, το 2014, ένας βομβιστής αυτοκτονίας ανατινάχθηκε στη διάρκεια συναυλίας που έδινε η ορχήστρα σε σχολείο της Καμπούλ.
Ενας θεατής σκοτώθηκε και ο Σαρμάστ τραυματίστηκε σοβαρά, αλλά κατάφερε να διασωθεί.
Αντί να τη φοβίσει η απόπειρα των εξτρεμιστών, την πείσμωσε ακόμη περισσότερο, όπως δήλωνε τότε: «Δεν είμαι πια αυτή η παλιά τρομαγμένη, αδύναμη Νεγκίν. Ποτέ δεν θα δεχτώ την ήττα. Θα συνεχίσω να παίζω μουσική. Δεν νιώθω ασφαλής, αλλά όταν ο κόσμος με βλέπει και λέει: “Αυτή είναι η Νεγκίν Χπαλουάκ”, μου προσφέρει τεράστια ενέργεια. Θέλω να γίνω μια εξαιρετική πιανίστρια και διευθύντρια ορχήστρας».
Δεν πέρασαν δύο χρόνια από εκείνη την αιματηρή απόπειρα και με το ταλέντο και τη δουλειά της κατάφερε και τα δύο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου