Μια μορφή αυτού του καλού, είναι η ιστορία αυτού του καταπληκτικού δασκάλου από το Αφγανιστάν, του Saber Hosseini.
Σε μια χώρα διαλυμένη από πολέμους, Ταλιμπάν, Αμερικανικές εισβολές, βία, φτώχεια, οι βιβλιοθήκες και τα βιβλιοπωλεία είναι κάτι εξαιρετικά σπάνιο, πόσο μάλλον για τα πολλά απομακρυσμένα χωριά της επαρχίας.
Ο Hosseini όμως, μόνος του στην αρχή, με εθελοντές τώρα, αποφάσισε να κάνει κάτι για να το αλλάξει. Μετέτρεψε το ποδήλατό του σε «βιβλιοθήκη» και άρχισε να γυρίζει τα χωριά, και να δίνει στα παιδιά βιβλία.
Κάθε Σαββατοκύριακο γυρνάει στα χωριά, δίνει στα παιδιά τα βιβλία, και μετά από μια βδομάδα τα παίρνει και τους δίνει άλλα, και έτσι ανταλλάσονται τα βιβλία σε πολλά πολλά παιδιά.
Όπως είπε ο ίδιος στο observers του France 24,
«Η ιδέα, γεννήθηκε πριν έξι μήνες. Μίλησα σε κάποιους φίλους μου στους λογοτεχνικούς κύκλους, μου δώρισαν χρήματα, πείσανε και κάποιους φίλους τους στο εξωτερικό να δώσουν κι αυτοί, κι έτσι ξεκίνησα με 200 παιδικά βιβλία και άρχισα να κάνω ποδήλατο στα απομακρυσμένα χωριά της επαρχίας της Bamiyan. Σύντομα, έπεισα και άλλους εθελοντές, και πλέον είμαστε 20 άτομα και έχουμε 6.000 βιβλία.
Κάνουμε ποδήλατο για πολλούς διαφορετικούς λόγους:
Πρώτα απ΄ όλα, δεν έχουμε αρκετά λεφτά για αυτοκίνητα. Δεύτερον, σε κάποια χωριά η πρόσβαση είναι εφικτή μόνο με ποδήλατο. Και τελευταίο, είναι ο συμβολισμός- οι Ταλιμπάν, πολλές φορές χρησιμοποιούν τα ποδήλατα για τις βομβιστικές τους επιθέσεις. Έτσι το μήνυμα που ήθελα να περάσω, είναι ότι μπορούμε να αντικαταστήσουμε την βία με τον πολιτισμό.
Λειτουργούμε σαν μια δανειστική βιβλιοθήκη- κάθε βδομάδα φέρνουμε στα παιδιά νέα βιβλία και παίρνουμε τα παλιά και τα πάμε σε άλλα παιδιά της περιοχής. Κάποιοι ενήλικες ζήτησαν και αυτοί να πάρουν κάποια πιο σύνθετα βιβλία. Στην αρχή, διάλεγα απλά βιβλία, αλλά πλέον τα περισσότερα μεγάλα παιδιά, θέλουν να διαβάσουν πιο σοβαρά βιβλία, έτσι έχουμε απλοποιημένες εκδόσεις βιβλίων του Ουγκό, του Τζακ Λόντον, του Αντουαν Ντε Σεν Εξυπερί, του Σαμάντ Μπεχρανγκί, του Φερντοουσί.
Τα περισσότερα βιβλία μας τα παίρνουμε από το Ιραν, καθώς στο Αφγανιστάν οι εκδόσεις είναι πολύ περιορισμένες, έτσι ταξιδεύουμε μέχρι τα σύνορα.
Κάθε φορά που συναντάω τα παιδιά, προσπαθώ να τους μιλήσω και για ένα θέμα. Συνήθως μιλάω για την σημασία της ειρήνης, τους κινδύνους των ναρκωτικών, και για την ανάγκη της ανεκτικότητας ανάμεσα σε ανθρώπους με διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις και κουλτούρες.
Μια μέρα, έλεγα στα παιδιά ενός χωριού για τα όπλα, χρησιμοποιόντας το σύνθημα «πες όχι στα όπλα και ναι στα βιβλία». Την επόμενη φορά που πήγα να τα δω, τα παιδάκια είχαν μαζέψει όλα τα πλαστικά πιστόλια τους και μου τα έδωσαν, υπό έναν όρο: Να είναι το χωριό τους το πρώτο που θα πάρει τα νέα βιβλία, για να μπορέσουν να διαλέξουν αυτά που θέλουν. Ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου.
Θα ήθελα να είχαμε περισσότερα χρήματα για να αγοράσουμε βιβλία για τα πολύ μικρά παιδιά, κάθε φορά που μας βλέπουν, πάντα ρωτάνε για βιβλία με τον Μπάτμαν και τις σειρήνες που γνωρίσουν από τα καρτούν. Αλλά το μπάτζετ μας είναι περιορισμένο.
Όπως τονίζει ο σπουδαίος αυτός δάσκαλος, αυτή η ιστορία έχει και μια σκοτεινή πλευρά. Πολλοί, δεν θέλουν να μοιράζει στα παιδιά βιβλία που δεν αφορούν το Ισλαμ, και έχει δεχθεί απειλές. Το ίδιο και η γυναίκα του, που είναι επίσης αναμεμειγμένη σε αυτή την προσπάθεια, και ήταν δασκάλα σε μια απομονωμένη περιοχή. Μια μέρα, ένας μαθητής της που έχει συγγενείς Ταλιμπάν, της είπε ότι άκουσε ότι υπάρχει σχέδιο για τη δολοφονία της. Η γυναίκα αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το πόστο της.
Παρόλα αυτά, δηλώνουν ότι θέλουν να συνεχίσουν. Στα παιδιά αυτά, που έχουν γνωρίσει μόνο τη βία, τη βία του πολέμου, τη βία μέσα στο σπίτι, τη βία στο σχολείο, τη βία της κοινωνίας ολόκληρης, λίγες στιγμές χαράς και ηρεμίας μέσα από τα βιβλία, είναι αληθινό βάλσαμο στην ψυχή όλων μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου