Έρχεται το σχολείο το ΟΟΣΑ με λιγότερους δασκάλους και αυτονομία!!

Όπως είναι ήδη γνωστό, οι πρόσφατες παρεμβάσεις του υπουργείου Παιδείας στα Νηπιαγωγεία (αύξηση των μαθητών ανά τμήμα), στα Δημοτικά σχολεία (ο λεγόμενος νέος τύπος ενιαίου ολοήμερου σχολείου που αντικαθιστά τα ΕΑΕΠ) και στην Ειδική Αγωγή (επιχειρείται η διάλυση των σταθερών δομών Ειδικής Αγωγής και η διεύρυνση των ελαστικά εργαζομένων στον χώρο) έγιναν με στόχο, ανάμεσα σε άλλα, τον σημαντικό περιορισμό των προσλήψεων αναπληρωτών νηπιαγωγών και δασκάλων τη νέα σχολική χρονιά.

Με αυτόν τον τρόπο το υπουργείο Παιδείας επιχειρεί να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι ούτε φέτος θα γίνουν μόνιμοι διορισμοί, καθώς και τις μειωμένες προσλήψεις αναπληρωτών λόγω περιορισμένων πιστώσεων του ΕΣΠΑ.

Τελειώνουν τα πράγματα εκεί; Βεβαίως και όχι.

Η έκθεση του προέδρου της Επιτροπής Εθνικού και Κοινωνικού Διαλόγου για την Παιδεία, Αντώνη Λιάκου, για τα ώς τώρα πεπραγμένα «μυρίζει» από μακριά, εκτός των άλλων, επιχείρηση δραστικών παρεμβάσεων σε όλο το μήκος και το πλάτος της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (Γυμνάσια-Λύκεια, Γενικά και Επαγγελματικά) με πρώτη στόχευση τον περιορισμό των προσλήψεων τη νέα σχολική χρονιά και φιλόδοξους στόχους για τις επόμενες.

Αυτή τη στόχευση υπηρετούν, εκτός των άλλων, όσα τονίζονται στην έκθεση για τις αλλαγές στο ημερήσιο πρόγραμμα του σχολείου και οι δηλώσεις του τύπου «αντί 6-7 μαθήματα σε 45λεπτα, δύο ή τρία αντικείμενα σε δίωρα», σε αυτή τη στόχευση υποκλίνονται οι συγχωνεύσεις ειδικοτήτων, η μείωση μαθημάτων και η διεύρυνση των αναθέσεων, την ίδια ώρα που η επιμονή του για τετραετές Γυμνάσιο και διετές Λύκειο νομιμοποιεί, εκτός των άλλων, και τη μαζική συγχώνευση Λυκείων λόγω της μείωσης τμημάτων και μαθητών.

Θυμίζουμε, στο σημείο αυτό, ότι στην έκθεση της υποεπιτροπής για την υποχρεωτική εκπαίδευση αναφέρεται: ενοποίηση των κατευθύνσεων των μαθημάτων -ενδεικτικά:σε 3 ή 4, όπως [α] Γλώσσες και Πολιτισμός, [β] Μαθηματικά, [γ] Τέχνες, [δ] Εισαγωγή στην κουλτούρα των Φυσικών και [ε] των Κοινωνικών Επιστημών- και αντίστοιχη ενοποίηση των ειδικοτήτων που διδάσκουν τα μαθήματα.
Παράλληλα υπάρχει και η πρόταση του ΙΕΠ για συγχωνεύσεις ειδικοτήτων.

Από την άλλη, αύριο, στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής, υπό την προεδρία του πανεπιστημιακού Κώστα Γαβρόγλου, αναμένεται να παρουσιαστεί έκθεση 100 σελίδων με τα όσα έχει αποφασίσει, ύστερα από τον δικό της διάλογο.

Η απόφαση επί των τελικών αλλαγών θα ληφθεί από το υπ. Παιδείας.

«Αυτονομία» και επιχειρηματικότητα

Οσο και αν ο πρόεδρος του λεγόμενου Εθνικού Διαλόγου προσπαθεί να συσκοτίσει τους πραγματικούς στόχους των προτάσεών του, πλέκοντας αριστοτεχνικά τις λέξεις και τις έννοιες με τρόπο που να μη γνωρίζει η μάνα το παιδί, γίνεται φανερό ότι έχει αναλάβει εργολαβικά τον σχεδιασμό μιας βαθιάς αντιεκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης την οποία μοντάρει, μαντάρει και ευπρεπίζει πάνω στις κατευθύνσεις του ΟΟΣΑ και των «μνημονιακών υποχρεώσεων» της χώρας, όπως ο ίδιος έχει παραδεχθεί.

Ο αρχιτέκτονας της κυρίαρχης εκπαιδευτικής πολιτικής, με μεγάλη σαφήνεια, με γνωστή από το παρελθόν ορολογία και χωρίς να αφήνει περιθώρια για λάθος ερμηνείες, βάζει το τρίπτυχο των στόχων του μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα:αυτονομία, ανάληψη της ευθύνης και λογοδοσία είναι το τρίπτυχο «της ενηλικίωσης και της ενδυνάμωσης του εκπαιδευτικού συστήματος» με εξειδικεύσεις από το Δημοτικό μέχρι το Πανεπιστήμιο, από τα προγράμματα έως τη διοίκηση της σχολικής μονάδας.

Τι προτείνει τελικά; Αν αφήσουμε στην άκρη τον αφηρημένο παιδαγωγισμό της ενδυνάμωσης μαθητών και εκπαιδευτικών (την ίδια μάλιστα στιγμή που την επόμενη χρονιά μπορεί να εργάζονται στο δημόσιο σχολείο περίπου 8.000 λιγότεροι εκπαιδευτικοί και τα παιδιά που δεν έχουν δύο εργαζόμενους γονείς δεν θα φοιτούν στο νέο ολοήμερο σχολείο, παρά το 30% ανεργίας), είναι η νεοφιλελεύθερη σχολική «αυτονομία», η λειτουργία των σχολείων με όρους αγοράς, η αναβάθμιση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στον έλεγχο και τη διοίκηση του σχολείου, η επιχειρηματικοποίηση της λειτουργίας του Πανεπιστημίου και η επίταση της ταξικής επιλογής διά μέσου του τετράχρονου Γυμνασίου και του δίχρονου Λυκείου (δομή που αναπαράγει, όχι τυχαία, το αγλλοσαξονικό μοντέλο των A Levels).

Οι παραπάνω θέσεις, όπως πολύ σωστά σημειώνει ο εκπαιδευτικός αναλυτής Γιώργος Καλημερίδης, δεν είναι πνευματική ιδιοκτησία της Επιτροπής Διαλόγου, καθώς υπάρχουν αυτούσιες στην έκθεση του ΟΟΣΑ από το 2011.

Ετσι για το ζήτημα της αυτονομίας του σχολείου που τονίζει ο πρόεδρος του Διαλόγου σε κάθε συνέντευξή του, ο ΟΟΣΑ υποστήριζε ότι «το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι από τα πιο συγκεντρωτικά στην Ευρώπη. Οι περισσότερες χώρες της Ευρώπης και οι χώρες με τις υψηλότερες αποδόσεις PISA έχουν αποκεντρώσει την ευθύνη και τη λογοδοσία για τη μάθηση των παιδιών στο επίπεδο της σχολικής μονάδας…».

Με βάση την παραπάνω ανάλυση ο ΟΟΣΑ πρότεινε τη μετατόπιση του προϋπολογισμού του υπουργείου Παιδείας στο υπουργείο Εσωτερικών και την ανταγωνιστική χρηματοδότηση των σχολικών μονάδων, με βάση τον αριθμών των παιδιών και την επίδοσή τους.

Αυτό ουσιαστικά εννοεί και ο κ. Λιάκος μιλώντας για εσωτερικούς κανονισμούς, έλλειψη προετοιμασίας από τους δήμους και την ανάγκη να απομακρυνθούμε από μια εκπαίδευση που είναι διασωληνωμένη με το κράτος.

«Αριστοκρατικοποίηση» του Λυκείου

ΒΕΡΒΕΡΙΔΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ – MOTIONTEAM

Τμήμα της αναδιάρθρωσης αυτής είναι η ώθηση μεγαλύτερου τμήματος των μαθητών σε ένα είδος επαγγελματικής εκπαίδευσης-κατάρτισης με εισβολή του ιδιωτικού και διεύρυνση της μαθητείας-απλήρωτης εργασίας, η «αριστοκρατοποίηση» του Λυκείου και το στένεμα των διόδων, η αυτόνομη-διαφοροποιημένη-ανταγωνιστική σχολική μονάδα με ευθύνη για τα οικονομικά της, την επιλογή αναλυτικών προγραμμάτων και στην πορεία βιβλίων και εκπαιδευτικών και βέβαια, η παραπέρα συρρίκνωση του εκπαιδευτικού προσωπικού μέσα από τις συγχωνεύσεις σχολείων, ειδικοτήτων, τις αλλαγές στις αναθέσεις μαθημάτων και στο ωρολόγιο πρόγραμμα.

Στην κατεύθυνση αυτή είναι και οι πρόσφατες δηλώσεις του Αντ. Λιάκου, σχετικά με το πρόγραμμα του σχολείου που «δεν μπορεί να είναι ενιαίο και συγκεντρωτικά προβλεπόμενο, χωρίς να λογαριάζει τοπικές διαφοροποιήσεις και προγράμματα». 

«Εδώ επιβάλλεται να δώσεις κάποιο λόγο και ρόλο στον σχεδιασμό στις τοπικές αρχές και τους φορείς», τονίζει και μας συνδέει με ένα νήμα με τις κατευθυντήριες γραμμές της εκπαιδευτικής πολιτικής Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου-Λοβέρδου, των επιμελών μαθητών της «διδασκαλίας» του ΟΟΣΑ και των πληρωμένων οδηγιών του ΕΣΠΑ.

Πράγματι αν ξύσει κανείς την επιφάνεια όσων, με «λουστραρισμένο» τρόπο, λέει ο πρόεδρος του Εθνικού Διαλόγου, αυτό που εμφανίζεται είναι η επιχείρηση διαφοροποίησης των σχολείων, έναν στόχο που συναντάμε αυτούσιο στις προγραμματικές δηλώσεις για την Παιδεία της Αννας Διαμαντοπούλου το 2009 και του Κωνσταντίνου Αρβανιτόπουλου το 2012 και που αποτελεί κεντρική κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΟΟΣΑ.

Μάλιστα τον Αύγουστο του 2014, ο τότε υπουργός Παιδείας Ανδρέας Λοβέρδος πρότεινε να δοθεί αυτονομία στην επιλογή προγραμμάτων στο 10% του προγράμματος κάθε τάξης και μάλιστα κοινοποίησε την πρωτοβουλία του στο Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής, από το οποίο ζήτησε εισήγηση για την υλοποίηση της μερικής αυτονομίας των σχολικών μονάδων.

Η αυτονομία που ευαγγελίζεται ο πρόεδρος του Εθνικού Διαλόγου, και το υπουργείο Παιδείας, αποσαφηνίζεται με τον καλύτερο τρόπο στα πορίσματα (τα λεγόμενα «9 πορίσματα του διαλόγου»), με την αναγνώριση της υποχρηματοδότησης της εκπαίδευσης και την προτροπή οι προτεινόμενες «προσαρμογές» και «εκπαιδευτικοί σχεδιασμοί» στα σχολεία να… συναποφασιστούν «με δημιουργικότητα και φαντασία»από γονείς, εκπαιδευτικούς και τοπική κοινωνία με όρους «σύμπραξης με κανόνες»!

Ξεκινώντας από το Δημοτικό συνεχίζει μέχρι την τριτοβάθμια εκπαίδευση υπογραμμίζοντας ότι θα αναλάβει «πρωτοβουλίες και θα προωθήσει τις πολιτικές εκείνες που θα δώσουν στα ΑΕΙ τη δυνατότητα να εξασφαλίσουν ίδιους πόρους τόσο από εξωτερικές όσο και από εσωτερικές πηγές με πρώτο βήμα στην κατεύθυνση αυτή την ελαχιστοποίηση των μορφών της δημόσιας χρηματοδότησης».

Γράφει ο Χρήστος Κάτσικας 

στην efsyn.gr