Την Κυριακή 13/1 στις 20.00, θα προβληθεί στην Εργατική Λέσχη Νέας Σμύρνης η ταινία του Λεωνίδα Βαρδαρού «Ούλοι εμείς εφέντη», γυρισμένη το 1998.
Η ταινία βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία, που αφορά τη ζωή και τη φυγάδευση από την Ικαρία οκτώ ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Οι οκτώ αντάρτες, μετά την αποχώρηση του Δ.Σ.Ε. από τον Γράμμο τον Αύγουστο του 1949, ερμήνευσαν με το δικό τους τρόπο την απόφαση «το όπλο παρά πόδα» της κομματικής γραμμής και παρέμειναν έξι χρόνια κρυμμένοι στα βουνά της Ικαρίας έως το 1956. Είχαν την αμέριστη στήριξη των κατοίκων, όχι μόνο των αριστερών, που παρά τη φτώχεια τους και τις διώξεις των χωροφυλάκων, τους εφοδίαζαν με φαγητό και φάρμακα.
Μετά από κάποιες αποτυχημένες προσπάθειες φυγάδευσής τους, τη μεταφορά τους αναλαμβάνει ο καπετάν Κώστας Μεγαλοοικονόμος, με το καΐκι του, την «Ειρήνη», ο οποίος μόλις είχε γυρίσει από εξορία στη Μακρόνησο. Με πλήρωμα τη 17χρονη κόρη του Φούλα και τον 18χρονο Νίκο Μοσχοβάκη και αφήνοντας πίσω τα άλλα πέντε παιδιά του, φυγάδευσε τους αντάρτες στην Αλβανία. Από εκεί όλοι μαζί πήγαν στη Ρουμανία, όπου ύστερα από χρόνια πέθανε εκεί ο καπετάνιος, χωρίς να ξαναγυρίσει στην αγαπημένη του πατρίδα την Ικαρία.
Στην προβολή θα παραβρεθούν ο σκηνοθέτης, Λεωνίδας Βαρδαρός, και ο Νίκος Μοσχοβάκης, ο μόνος εν ζωή από τους πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας.
Εργατική Λέσχη Νέας Σμύρνης
Ελ. Βενιζέλου 12 & Αιγαίου, στάση τραμ Αιγαίου
τηλ: 2114013060
http://ergatikilesxi.wordpress.com
Στην Ικαρία ως το…1955.
Η Ικαρία είχε ήδη από το μεσοπόλεμο ένα σημαντικό ποσοστό αριστερών καθώς είχαν ήδη επιστρέψει πολλοί που νωρίτερα (στις αρχές του 20ού αιώνα) πηγαίνοντας μετανάστες στην Αμερική είχαν οργανωθεί σε συνδικάτα δουλεύοντας ως εργάτες σε εργοστάσια και είχαν γνωρίσει τις θεωρίες του σοσιαλισμού και του κομουνισμού. Στη διάρκεια της κατοχής η τοπική οργάνωση του ΕΑΜ (Ικαρίας) είχε μεγάλη απήχηση στη συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων του νησιού. Έτσι, η αριστερή παράδοση ήδη υπήρχε
στο νησί, όταν έφτασαν οι εξόριστοι. Ωστόσο και οι περισσότεροι δεξιοί επεφύλασσαν την ίδια θερμή υποδοχή των εξόριστων στο νησί. Παρότι υπήρχε ένα ποσοστό φιλοβασιλικών, ο εμφύλιος στην Ικαρία (εξαιτίας γεωγραφικών, κοινωνικών και ιστορικών συνθηκών) δεν πήρε τις βίαιες διαστάσεις που πήρε σε άλλα μέρη της Ελλάδας. Σε όλες τις αφηγήσεις (τόσο των εξόριστων όσο και των ντόπιων) τονίζεται ότι η αντιμετώπιση της πλειοψηφίας των κατοίκων (συμπεριλαμβανομένων και των δεξιών) ήταν θετική.
«Οι Ικαριώτες εξέφρασαν τις πολιτικές τους προτιμήσεις στο δημοψήφισμα για τον Βασιλιά Γεώργιο που έλαβε χώρα την 1η Σεπτεμβρίου του 1946. Ενώ η πλειοψηφία του ελληνικού εκλογικού σώματος ψήφισε υπέρ της επιστροφής του Βασιλιά με ποσοστό 68%, στην Ικαρία σχεδόν το 65% ψήφισε κατά της αποκατάστασης της Βασιλείας» (Papalas 2005: 227).
Η Ικαρία και οι γειτονικοί Φούρνοι χρησιμοποιήθηκαν από τις μεταδεκεμβριανές κυβερνήσεις ως τόποι εξορίας των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης. Στους Φούρνους μάλιστα, βρέθηκε νεκρός στο δωμάτιό του, με μια σφαίρα στην καρδιά, στις αρχές του Μάη 1947, ο συνταγματάρχης Ευριπίδης Μπακιρτζής, κορυφαίο στέλεχος του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ. Οι αρχές τότε είχαν δηλώσει ότι ο εκτοπισμένος αγωνιστής είχε αυτοκτονήσει, σε τηλεγράφημά του, όμως, προς την ΚΕ του ΕΑΜ εκ μέρους όλων των εκεί εξόριστων, ο Γεράσιμος Στεφανάτος είχε χαρακτηρίσει ύποπτο το θάνατό του.
Στην Ικαρία το αριστερό κίνημα ήταν ανέκαθεν ισχυρό - γεγονός που μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας δεν άφηνε αρκετά περιθώρια για την εκεί δράση παρακρατικών συμμοριών. Ο νομάρχης, όμως, της Σάμου Χρήστος Κούσουλας, επιδιώκοντας να δημιουργήσει και σ' αυτό το νησί εμφυλιοπολεμικό κλίμα, έστειλε στις εκεί αστυνομικές αρχές εμπιστευτικό τηλεγράφημα, με το οποίο διέταζε την άμεση σύλληψη όλων των στελεχών του ΕΑΜ και του ΚΚΕ στην Ικαρία. Το τηλεγράφημα, ωστόσο, αυτό του νομάρχη έγινε γνωστό στην τοπική οργάνωση του ΚΚΕ, με αποτέλεσμα διακόσια περίπου μέλη και στελέχη του να περάσουν στην παρανομία. Στην αρχή, οι εν λόγω παράνομοι κρύβονταν άοπλοι και αργότερα ορισμένοι απ' αυτούς παραδόθηκαν ή έφυγαν από το νησί - οι πιο πολλοί, όμως, έμειναν στην Ικαρία, περιμένοντας τις εξελίξεις.
Το καλοκαίρι του 1947, σε μυστική σύσκεψη στελεχών του Κομμουνιστικού Κόμματος, του Αγροτικού Κόμματος και της ΕΠΟΝ, συγκροτήθηκε διακομματική επιτροπή ως ενιαίο καθοδηγητικό κέντρο του ικαριώτικου κινήματος και πάρθηκαν αποφάσεις, που αφορούσαν τις σχέσεις και τη δουλιά με τους εξόριστους, τη φύλαξη του παράνομου μηχανισμού και την έκδοση της παράνομης πια εφημερίδας «Νέα Ικαρία». Στην εν λόγω σύσκεψη δε συζητήθηκε η οργάνωση ένοπλων τμημάτων κρούσης στο νησί. Η απόφαση για την ένοπλη αυτοάμυνα πάρθηκε λίγο αργότερα, με εισήγηση του Γιάννη Σαλά, ο οποίος, πηγαίνοντας τότε στη Σάμο, πέρασε από την Ικαρία. Επρόκειτο, ωστόσο, για παθητική αυτοάμυνα, που εφαρμόστηκε μέχρι το τέλος, και όχι για ενεργητική, που την είχε αργότερα συμβουλεύσει το Αρχηγείο του Δημοκρατικού Στρατού της Σάμου.
Η πρώτη σύγκρουση των Ικαριωτών αυτοαμυνιτών με ομάδες των τριακοσίων χωροφυλάκων και των εκατό περίπου ΜΑΥδων, που φρουρούσαν το νησί, πραγματοποιήθηκε στην περιοχή του Φραντάτου και εξελίχτηκε σε πολύωρη μάχη, χωρίς ωστόσο απώλειες. Η δεύτερη σύγκρουση έγινε στον Ορθό Λούρο, πάνω από το Μαυράτο, χωρίς επίσης απώλειες, η τρίτη στο Μαύρο Γκρεμό, πάνω από το Δρούτσουλα, με θύμα τον Γεώργιο Βελετάκη και η τέταρτη στον Αγιο Ονούφριο, με νεκρό τον Μόσχο Μάζαρη και αιχμαλώτους τον Γεώργιο Τσερμέγκα και τον Παναγιώτη Σαμπλίδη, που εκτελέστηκαν αργότερα, ύστερα από απόφαση του στρατοδικείου της Σάμου. Η πέμπτη σύγκρουση σημειώθηκε στο Δοκίμι, πάνω από την Αραίθουσα, με ένα νεκρό και μερικούς τραυματίες από τη δύναμη της χωροφυλακής, και η έκτη στη χαράδρα της Σχίζας, μεταξύ Αραίθουσας και Καραβοστάμου, με νεκρό τον Διαμαντή Διαμαντή και βαριά τραυματισμένο τον Θεολόγο Τσούνη.
Η τοπική οργάνωση του ΕΑΜ αποφάσισε να μην έρθει σε σύγκρουση με τη χωροφυλακή εξαιτίας του φόβου των αντιποίνων στους εξόριστους που ήταν (ως κρατούμενοι) εύκολα θύματα. Την ίδια στιγμή η χωροφυλακή προκειμένου να διαλύσει ένα μικρό αντάρτικο που είχε σχηματιστεί στα βουνά της Ικαρίας ανάγκασε τους κατοίκους πολλών ορεινών χωριών να τα εκκενώσουν, ώστε να διακοπεί ο ανεφοδιασμός των ανταρτών από τους χωρικούς. Αν και δεν υπήρχαν αφορμές για σύγκρουση (δεν υπήρχαν βίαια περιστατικά ή επιθέσεις από την πλευρά των ντόπιων) από ένα σημείο και μετά φαινόταν ότι οι χωροφύλακες προσπαθούσαν να δημιουργήσουν εσκεμμένα συνθήκες πόλωσης. Ο εμφύλιος στην ενδοχώρα μαινόταν και οι περισσότεροι χωροφύλακες δεν ήθελαν να μετατεθούν εκεί, οπότε οι εντάσεις (σημειώθηκαν 5 δολοφονίες ανταρτών από χωροφύλακες) δικαιολογούσαν την παραμονή τους στη μάλλον φιλήσυχη Ικαρία.
Σε μια περίοδο λίγων μόνο μηνών περισσότεροι από 12.000 εξόριστοι στάλθηκαν στην Ικαρία στην οποία ο ντόπιος πληθυσμός αριθμούσε περί τους 8.500 κατοίκους.
Το 1948 αναπτύχθηκε ένα μικρό αντάρτικο στα βουνά της Ικαρίας στο οποίο συμμετείχαν και μερικοί εξόριστοι. Οι εσωτερικές μετακινήσεις των πληθυσμών των ορεινών χωριών προκειμένου να μην τροφοδοτούν τους αντάρτες, οι καταστροφές των καλλιεργειών αλλά και ο θάνατος πολλών ζώων, ήταν ένα σημαντικό πλήγμα για τον ήδη φτωχό πληθυσμό του νησιού.
Το 1949 άρχισαν σταδιακά οι εξόριστοι να μεταφέρονται στη Μακρόνησο. Μαζί με αυτούς στάλθηκαν και Ικαριώτες.
Οι αντάρτες της Ικαρίας είχαν βοηθήσει με τις παράνομες οργανώσεις του ΚΚΕ στην απόδραση εκατό περίπου εξορίστων, που έμειναν μαζί τους ή φυγαδεύτηκαν στην Αθήνα, στη Σάμο και αλλού. Κατόρθωναν, εξάλλου, με μικρά πλωτά μέσα να σπάζουν τον κλοιό των καταδρομικών και των αντιτορπιλικών και να διατηρούν τακτική επικοινωνία με τη Σάμο και την Αθήνα - ενώ είχαν κατά καιρούς μεταφέρει πάνω από 26 Ικαριώτες και εξόριστους στη Σάμο για ένταξή τους στον εκεί Δημοκρατικό Στρατό και πολλούς τραυματίες από τη Σάμο για θεραπεία τους στην Ικαρία.
Μετά την καταστροφή του Δημοκρατικού Στρατού στη Σάμο, ο κυβερνητικός στρατός ετοιμάστηκε να στραφεί κατά των ανταρτών της Ικαρίας, αφού προηγούμενα συνέλαβε όλους τους συγγενείς τους και συγκέντρωσε όλους τους κατοίκους της ορεινής περιοχής σε παραθαλάσσια ελεγχόμενα κέντρα. Ο γραμματέας, όμως, της τοπικής κομματικής οργάνωσης Χρήστος Μαυρογιώργης, χωρίς εντολή ανώτερου οργάνου, αλλά ενεργώντας αυτόβουλα, παράγγειλε τότε στους αντάρτες «να παραδώσουν μεμονωμένα τον οπλισμό τους ως αυθορμήτως παρουσιασθέντες», πράγμα που έκανε και ο ίδιος -με αποτέλεσμα να παραδώσει τα όπλα στους κυβερνητικούς η πλειοψηφία των μαχητών του ΔΣΕ.
Στα χρόνια 1948-1949 σκοτώθηκαν ή δολοφονήθηκαν οι αγωνιστές: Νίκος Παπαζαχαριουδάκης, Νέστορας Νιαπάς, Νίκος Πίττακας, Ηλίας Ξηρός.
Εννιά μαχητές του ΔΣ Ικαρίας αρνήθηκαν να παραδοθούν και παρέμειναν καταδιωκόμενοι στο νησί μέχρι το 1955. Οι Γιάννης Τσερμέγκας, Φίλιππος Μαυρίκης, Ευστράτιος Τσαμπής, Στέφανος Παπαγεωργάκης, Αντώνης Καλαμπόγιας, Κώστας Λίτσας, Δημήτρης Μπάφας, Χαράλαμπος Γκότζιος κατόρθωσαν να επιζήσουν και να καταφύγουν, τελικά, στις σοσιαλιστικές χώρες, ενώ ο Βασίλειος Φρουζές πήγε στο Βόλο απ' όπου καταγόταν και δούλεψε στην παρανομία.
Από ηχογραφημένη συνλεντευξη του Mανόλη Aναγνωστάκη στον Mισέλ Φάις («Φωνές της Γραφής», 1992). Aφορούν σε ένα μονόστιχο από το YΓ. :
«Δεν ήξερε κανείς τους ποιος ήταν ο Γιάννης ο Σαλάς».
Eνα προσωπικό βίωμα της φυλακής και μια αναγνωστική εμπειρία μνημείωσαν σε ένα στίχο τη μορφή ενός ιστορικού προσώπου που είχε δραματικό τέλος. Eνιωσε την ανάγκη να εξομολογηθεί τις πηγές της έμπνευσής του:
«O κόσμος δεν ξέρει ποιος ήταν πραγματικά ο Γιάννης ο Σαλάς. Θλίβομαι γιατί οι νεότεροι τον αγνοούν. Kι άλλοτε το έχω αναφέρει σε κάποια συνέντευξή μου. O Σαλάς είναι ο ήρωας της Mέσης Aνατολής, ο ιδρυτής της AΣO, της Aντιφασιστικής Στρατιωτικής Oργάνωσης, είναι ο Φάνης στις Aκυβέρνητες πολιτείες του Tσίρκα. Oταν διάβασα το βιβλίο, πετάχτηκα πάνω! Tηλεφώνησα στον Tσίρκα και του το λέω. Nαι, μου απαντάει, αλλά τα πρόσωπα του βιβλίου δεν είναι εντελώς ίδια με τα πραγματικά.
|
|
Tον Σαλά δεν έτυχε να τον γνωρίσω. Oργάνωσε το αντάρτικο στη Σάμο. Kράτησε βέβαιο λίγο καιρό, αλλά, φαντάσου, αντάρτικο στη Σάμο! Mετά τον σκότωσαν και τον έσερναν πίσω από τις ρόδες ενός αυτοκινήτου στους δρόμους της πόλης.
Eγώ έμαθα για τον Σαλά ένα χρόνο μετά, το 1949, από κάτι Iκαριώτες εξορίστους που τους είχαν συλλάβει και τους έφεραν στη φυλακή (σ.σ. Eπταπύργιο). Eλεγαν ένα τραγούδι για τον Σαλά. Eίδα ότι μετά από λίγο είχε γίνει σαν δημοτικό τραγούδι. Hταν πολύ συγκινητικό. Aυτό το περιστατικό είναι τελείως προσωπικό. Δεν το ξέρει κανείς.»
Yποσημείωση: O Xρήστος Mαυρογιώργης, βετεράνος αγωνιστής της Aντίστασης, που ζει σήμερα στην Iκαρία και έχει εκδώσει φυλλάδιο για τον Σαλά, μας είπε σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε μαζί του στις 6/11/05: «Eγώ ήμουν ένας από τους Iκαριώτες που συναντήσαμε τον Mανόλη Aναγνωστάκη στη φυλακή... Ξεχώριζε ανάμεσα σε όλους τους Θεσσαλονικείς, έπαιζε σκάκι και του άρεσε να διαβάζει».
Ο Σαλάς είναι ο Φανης, ο πρωταγωνιστης στις Ακυβερνητες Πολιτειες του Στρατη Τσιρκα
"Ουλοι εμεις εφεντη"
Η ταινια στρεφει το βλεμμα της στα τελη της δεκαετιας του `40 στο νησι της Ικαριας. Όταν ο εμφυλιος πολεμος τελειωνει, μια μικρη ανταρτικη ομαδα ερμηνευει την αποφαση «το οπλο παρα ποδα» της κομματικης γραμμης με το δικο της τροπο, δινοντας το εναυσμα για μια περιπετεια που θα ληξει μετα απο εξι χρονια. H ζωη των ανταρτων στη ρουτινα τους αλλα και στις κρισιμες καταστασεις, η αλληλεγγυη αλλα και οι αντιθεσεις που δημιουργουνται μεταξυ τους, η σχεση τους με τον πληθυσμο του νησιου και με εναν πολιτισμο που διατηρει τη δυναμη του να λειτουργει αυτοβουλα, περα απο τις επιταγες της εξουσιας και τις πολιτικες ζυγαριες των καιρων, συνθετουν το χρονικο της ταινιας, που επιζητα να ανασυστησει μια στιγμη απο τη νεοτερη ελληνικη ιστορια, η οποια θα μπορουσε να χαρακτηριστει οριακη για την παγιωση θεσμων και καταστασεων στις επομενες δεκαετιες.
Η Ικαρια την περιοδο της Φραγκοκρατιας φαινεται πως ειχε περιελθει στο φεουδο της Γενοβεζικης οικογενειας των Justiniani που κατειχαν ακομη τη Χιο και τη Σαμο. Απο εκεινη την εποχη μαλλον προερχεται ενα δημοτικο τραγουδι για το Καστρο του Κοσκινα που ξεκιναει με τη φραση "Αναθεμα τη Γενοβα". Η επεκταση των Οθωμανων φαινεται πως εκανε τους Γενοβεζους να μαζευτουν σε ενα μερος που προσφεροταν περισσοτερο προς υπερασπιση, κι ετσι πιθανολογειται οτι μια των ημερων τα μαζεψαν και εφυγαν (ισως συνοδευομενοι απο τυχον εκλατινισμενους Έλληνες) με κατευθυνση τη Χιο, οπου ο οχυρωμενος Αναβατος απετελεσε καταφυγιο τους για καποια χρονια ακομα. Οι εναπομειναντες κατοικοι της Ικαριας φαινεται πως αποτραβηχτηκαν στα βουνα και τα οροπεδια, και εκμεταλλευομενοι το χωρις φυσικα λιμανια, απροσιτο νησι τους, ανεπτυξαν μια ολοκληρη τεχνη "λαθρας" επιβιωσης και περασαν σχεδον ολοκληρο το 16ο αιωνα σε κατασταση "αφανειας", ειδικα σε σχεση με κατακτητες και πειρατες.
Η κατασταση αυτη ελαβε τελος στα τελη του 16ου αιωνα, οποτε η οθωμανικη διοικηση μαλλον ανακαλυψε οτι το νησι κατοικειται και διορισε καποιον αξιωματουχο με διοικητικες η δικαστικες αρμοδιοτητες. Δεν ειμαι σιγουρος αν η αφηγηση αφορα τον πρωτο κατα σειρα διοικητη η καποιον απο τους διαδοχους του, και δεν ξερω αν εχουν διασωθει καπου τα ονοματα των πρωταγωνιστων της ιστοριας. Φαινεται παντως οτι ο εν λογω αξιωματουχος ηταν ιδιαιτερως σκληρος και αδικος, ωστε να προκαλεσει τη δικαια αγανακτηση του χριστιανικου πληθυσμου.
Η παραδοση λεει οτι μια μερα ο διοικητης αγγαρεψε δυο Καριωτες να τον κουβαλησουν (με φορειο) απο το Φαναρι (στα ανατολικα του νησιου) μεχρι τις Ραχες (στα δυτικα), και τους εταξε κι ενα αρνι δωρο αν εφταναν την ιδια μερα. Σε ενα σημειο της διαδρομης που (μαλλον οχι τυχαια) λεγεται "Κακον περαμα" και ειναι ιδιαιτερως αποκρημνο, ο διοικητης βρεθηκε μαζι με το φορειο στο γκρεμο. Λεγεται μαλιστα οτι το συνθημα το εδωσε ο ιδιος αυτοπροσωπως, καθως οι Καριωτες ειχαν μια σχετικη διχογνωμια για το αν επρεπε να τον πεταξουν με το φορειο η να τον κατεβασουν πρωτα και να τον σκοτωσουν μετα. Έτσι, τον ρωτησαν "Αγα, συγκουδουνο `α μας το δωκεις τ` αρνι;" (οπου "`α" σημαινει "θα" και "συγκουδουνο" σημαινει "με κουδουνι"). Ο αγας ειπε "συγκουδουνο" και αυτη ηταν η τελευταια του λεξη διοτι εξεμετρησε το ζην μαζι με το φορειο. Η εκφραση "αυτος πηγε συγκουδουνος" στα καριωτικα χρησιμοποιειται με παρομοιο συνθηματικο νοημα, μεχρι σημερα.
Ο επομενος Οθωμανος αξιωματουχος συγκεντρωσε το λαο και ζητησε να του παραδωσουν τους δραστες για να μην τιμωρηθουν ολοι - αλλα δεν τους παρεδωσαν. Στην επιμονη ερωτηση "Ποιος σκοτωσε τον αγα" ελαμβανε ομοθυμαδον την απαντηση "Ουλοι εμεις εφεντη". Ειδε κι αποειδε, κι αντι να τιμωρησει κανεναν, τους αφησε ολους ησυχους. Το ηθικο διδαγμα για τους Καριωτες ηταν οτι η συλλογικοτητα εν τελει ανταμειβεται - και διατηρησαν παρομοιες συμπεριφορες αλληλεγγυης σε διαφορες περιστασεις εκτοτε.
Οι Καριωτες συμμετειχαν σε διαφορες εξεγερσεις της περιοδου της Τουρκοκρατιας, χωρις παντως να γραψουν και καμια μεγαλη σελιδα στην ιστορια του ελληνικου εθνους οπως αλλοι νησιωτες, καθως παντα ηταν πολυ λιγοι, πολυ φτωχοι και πολυ ασημαντοι. Η οθωμανικη διοικηση διατηρηθηκε μεχρι το 1912, οποτε μια "ξαφνικη" επανασταση τις παραμονες των βαλκανικων πολεμων εστειλε τους λιγοστους Τουρκους στρατιωτες και υπαλληλους σπιτια τους και ανακηρυξε τη βραχυβια "Ελευθερα Πολιτεια της Ικαριας" που συντομα ενωθηκε με την Ελλαδα.
Χαρη σε μια ενδιαφερουσα ιστορικη συγκυρια στην Ικαρια δεν εγινε εμφυλιος πολεμος με τη "συμβατικη" εννοια του ορου. Κομμουνιστες απο την Ικαρια ειχαν περασει στη Σαμο και ειχαν πολεμησει μεσα απο τις γραμμες του Δημοκρατικου Στρατου Σαμου. Το ανταρτικο στη Σαμο αποδεκατιστηκε. Στην Ικαρια ορισμενοι φυγοστρατοι η παρανομοι κομμουνιστες οιονει "ανταρτες" παρεμειναν στο νησι μετα τη ληξη του Εμφυλιου το 1949, και παρα το κυνηγητο των αρχων, επιβιωσαν με την υποστηριξη η την ανοχη του τοπικου πληθυσμου μεχρι το 1955 οποτε καταφεραν να δραπετευσουν με ενα καΐκι προς τις τοτε "σοσιαλιστικες χωρες".
Οι αγωνιστες αυτοι ηταν: Γιαννης Τσερμεγκας, Φιλιππος Μαυρικης, Ευστρατιος Τσαμπης, Στεφανος Παπαγεωργακης, Αντωνης Καλαμπογιας, Κωσρας Λιτσας, Δημητρης Μπαφας, Χαραλαμπος Γκοτζιος. Όλοι κατοπινα στελεχη του ΚΚΕ και του κομμουνιστικου κινηματος.
Την ιστορια την εχουν αφηγηθει ορισμενοι απο τους ιδιους σε βιβλια με αναμνησεις. Την ιστορια ανασυστησε μια ταινια που γυρισε πριν απο δεκα-δωδεκα χρονια ενας Καριωτης σκηνοθετης και ηθοποιος, ο Λεωνιδας Βαρδαρος, και φερει τον τιτλο "Ουλοι εμεις εφεντη".
Όπως ειναι προφανες απο τον τιτλο, η βασικη συλληψη της ταινιας ειναι οτι ο λαος αντιστεκεται στην αδικια τοσο του Οθωμανου δυναστη οσο και του μετεμφυλιακου κρατους καμποσες γενιες αργοτερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου