Συνάντηση δασκάλου μαθητή μετά από σαράντα (40) χρόνια

Η οικονομική κρίση την οποία βιώνουμε όλοι μας, μα πάνω απ' όλους οι νέοι, οι οποίοι δεν έχουν καμιά ευθύνη, είναι αποτέλεσμα  της κατάστασης σήψης, διαφθοράς και υποβάθμισης των ηθικών μας αξιών που επικρατούσε και δυστυχώς συνεχίζει να επικρατεί και σήμερα.

Αφήσαμε δυστυχώς τους κάθε λογής πονηρούς και κακόβουλους, να καταλάβουν σημαντικές κυβερνητικές θέσεις και να διαβρώσουν μέσα από την Παιδεία μας τις ηθικές, θρησκευτικές και πολιτισμικές μας αξίες.

΄Ετσι οδηγήθηκε ο λαός μας στον κατήφορο,αφού απομακρύνθηκε από τις ρίζες του και έγινε εύκολο θύμα, σ' όσους απεργάζονται την καταστροφή του.

Δε θα ξεχάσω την εγκύκλιο που έστειλε στους εκπαιδευτικούς μετά το 1981 το υπουργείο Παιδείας και τους ζητούσε να μη κάνουν στα παιδιά ηθικοπλαστικές διδασκαλίες. Χρειαζόταν Νεολαία χωρίς πυξίδα και χωρίς αντιστάσεις στη λαίλαπα των μέτρων της διαφθοράς που θα ακολουθούσε.
   
Ας μην απορούμε επομένως για το πως καταντήσαμε σήμερα.

Κυδωνιές Γρεβενών 1975

Μέσα σ' αυτό το γκρίζο και απαισιόδοξο φόντο, αναλογίζομαι τα πρώτα χρόνια της εκπαιδευτικής μου σταδιοδρομίας και θυμάμαι με πολλή αγάπη και νοσταλγία τα μικρά μου παιδιά, τους μαθητές μου, να με κοιτάνε στα μάτια μ' εκείνο το αγνό και αθώο βλέμμα, γεμάτο εμπιστοσύνη στο δάσκαλο, που ότι τα έλεγε ήταν το σωστό και δε μπορούσε με τίποτα να αμφισβητηθεί.

Πώς λοιπόν θα μπορούσα εγώ να προδώσω την εμπιστοσύνη τους και να μη τα δώσω τα απαραίτητα εφόδια για τη ζωή; Μεγάλος ο σκοπός, βουνό οι δυσκολίες, πολλά τα εμπόδια, φάνταζαν ανυπέρβλητα.

Απέναντι όμως σ' όλα αυτά υπήρχαν δύο πανίσχυρα όπλα: Η όρεξη για δουλειά και η αγάπη. Η αγάπη γι' αυτά τα αθώα μάτια που περίμεναν από εμένα τα πάντα. Τα αγάπησα όλα τα παιδιά μου, τους μαθητές μου και ιδιαίτερα τους πιο αδύναμους, τους ζωηρούς και τους άτακτους, γιατί αυτοί χρειάζονταν πιο πολύ τη βοήθειά μου και την αγάπη μου.

Αυτό που πιο πολύ μου έλειψε με την αποχώρησή μου, μετά από τριάντα εξ (36) χρόνια στην εκπαίδευση, είναι όταν κάθε πρωί πηγαίνοντας στο σχολείο, τα παιδάκια έτρεχαν στην αγκαλιά μου φωνάζοντας: "Ο κύριος Μπάμπης! ο κύριος Μπάμπης!". Ήταν η μεγαλύτερη αμοιβή μου και τη φυλάω σαν ανεκτίμητο θησαυρό. 
 
Αφορμή για όλη αυτή την εξομολόγηση, ήταν η επίσκεψη του μαθητή μου Θωμά Καλφόπουλου, ο οποίος ήρθε από τη Γερμανία να μ' επισκεφθεί μετά από σαράντα (40) χρόνια.
 
Η χαρά μου δεν περιγράφεται, γιατί εκτός των άλλων, στη θέση του μικρού χαριτωμένου ροδοκόκκινου Θωμά, είδα έναν οικογενειάρχη χαρούμενο κι ευτυχισμένο, πετυχημένο στη ζωή.

Η δουλειά, το λειτούργημα του δασκάλου, συνεχίζει να αμείβει ηθικά και μετά τη συνταξιοδότηση και είναι ότι καλύτερο μπορούσε να του συμβεί.

Μπάμπης Παπαδόπουλος