Το πολυνομοσχέδιο με τα προαπαιτούμενα της πρώτης αξιολόγησης του τρίτου μνημονίου που ψηφίστηκε στη Βουλή την περασμένη Τρίτη ήταν η ικανοποίηση μιας ακόμα σειράς απαιτήσεων των δανειστών.
Το αξιοσημείωτο της υπόθεσης είναι ότι οι απαιτήσεις αυτές από το 2010 προβάλλονται μεθοδικά ως σχέδιο σωτηρίας ή διάσωσης της Ελλάδας. Αξιοσημείωτο είναι επίσης ότι, παρά τη συμμόρφωση των ελληνικών κυβερνήσεων σ’ αυτές τις απαιτητικές οδηγίες, η σωτηρία δεν έρχεται…
Πριν μιλήσουμε για τις απαιτήσεις των δανειστών που ικανοποιεί – θέλει δεν θέλει και βήμα-βήμα – η σημερινή κυβέρνηση, καλό είναι να θυμηθούμε ότι και οι προηγούμενες κυβερνήσεις της χώρας (Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά - Βενιζέλου) εξάντλησαν το πολιτικό τους κεφάλαιο και κατέρρευσαν ικανοποιώντας απαιτήσεις των δανειστών, οι οποίες τελικά οδηγούσαν την ελληνική οικονομία βαθύτερα στο αδιέξοδο της «στασιμοχρεοκοπίας», όπως εύστοχα έχει χαρακτηρίσει, εκ των… υστέρων, την κατάσταση της χώρας ο Ευ. Βενιζέλος.
Εντολές
Το νομοσχέδιο της περασμένης Τρίτης με τη διευθέτηση των τελευταίων απαιτήσεων των δανειστών για την πρώτη αξιολόγηση (ακολουθούν προφανώς και άλλες αξιολογήσεις και άλλα προαπαιτούμενα) του τρίτου μνημονίου δεν ήταν η πρώτη προσαρμογή της σημερινής κυβέρνησης στις εντολές των δανειστών.
Από τον περασμένο Μάιο και προκειμένου να προχωρήσει η πρώτη αξιολόγηση, για να λάβει η χώρα χρήματα (το 80% επέστρεψε άμεσα στους δανειστές ως εξόφληση προηγούμενων δανεικών και με το υπόλοιπο 20% βγήκε το καλοκαίρι), η σημερινή κυβέρνηση φρόντισε για τη θεσμική κατοχύρωση όλων των απαιτήσεων που οι δανειστές προβάλλουν σταθερά και αμετακίνητα μέσω μνημονίων και δανειακών συμβάσεων από το 2010 μέχρι και τώρα.
Με πιο απλά λόγια, από τον περασμένο Μάιο η Βουλή ψήφισε και παράδωσε στους δανειστές:
Τον έλεγχο του μηχανισμού εσόδων.
Τον έλεγχο του μηχανισμού «αξιοποίησης» της δημόσιας περιουσίας.
Τον απόλυτο (και αυτοματοποιημένο) έλεγχο στα δημοσιονομικά.
Με τη θεσμοθέτηση της ανεξαρτησίας (από τον έλεγχο αυτής και της όποιας επόμενης ελληνικής κυβέρνησης) της Γενικής Γραμματείας Εσόδων, του Υπερταμείου αποκρατικοποιήσεων (Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας Α.Ε.) και του αυτόματου κόφτη δαπανών για την τήρηση του προϋπολογισμού (Αυτόματος Μηχανισμός Δημοσιονομικής Προσαρμογής), ο έλεγχος των δανειστών διαχέεται πέρα από της σφαίρα της οικονομίας και εγκαθίσταται απροκάλυπτα στο κέντρο της πολιτικής διαδικασίας.
Αν σε αυτά προστεθεί και η «ανεξαρτησία» του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας που ελέγχει το Τραπεζικό Σύστημα, γίνεται σαφές ότι από εδώ και στο εξής οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν έχουν το παραμικρό περιθώριο κεντρικών ή ακόμη και ήσσονος σημασίας πολιτικών επιλογών. Οι θεσμοθετημένες «ανεξάρτητες» αρχές (με άλλα λόγια υπάλληλοι επιλεγμένοι από τους δανειστές) θα είναι αυτές που θα αποφασίζουν για:
τα δημοσιονομικά,
τις δημόσιες δαπάνες - επενδύσεις,
τις αποκρατικοποιήσεις.
Με άλλα λόγια, ο όποιος στρατηγικός σχεδιασμός για τις κινήσεις και τον προσανατολισμό της ελληνικής οικονομίας φεύγει από τα χέρια των εκλεγμένων κυβερνήσεων και παραδίδεται σε μηχανισμούς οι οποίοι είναι δομικά ενταγμένοι σε ένα σύστημα που κυρίαρχο μέλημά του είναι η μέγιστη απόδοση των κεφαλαίων που οι δανειστές επένδυσαν κατά την ελληνική «διάσωση».
Δεσμεύσεις
Κοιτώντας το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε στη Βουλή την περασμένη Τρίτη διαπιστώνει κανείς τη διευκρίνιση κάποιων λεπτομερειών ως προς την υλοποίηση αποφάσεων που νομοθετικά είχαν ληφθεί από τον περασμένο Μάιο. Αν μάλιστα επιθυμούμε να είμαστε ακριβέστεροι και πιο δίκαιοι ως προς τα πεπραγμένα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛΛ, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι οι εν λόγω δεσμεύσεις της χώρας έχουν ψηφιστεί από το καλοκαίρι του 2015, όταν όλα τα κόμματα (πλην ΚΚΕ και Χρυσής Αυγής) ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο. Εκεί, στο τρίτο μνημόνιο, περιγράφεται κάθε τι που σήμερα υλοποιείται με νομοσχέδια που έρχονται στη Βουλή, όπως αυτό της προηγούμενης Τρίτης, και ψηφίζονται μόνο από την κυβερνητική πλειοψηφία.
Το γεγονός αυτό, ωστόσο, δεν αλλάζει το γεγονός ότι και η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση έχει αποδεχτεί στην ουσία το πρόγραμμα «διάσωσης» της χώρας όπως αυτό περιγράφεται στο τρίτο μνημόνιο. Με άλλα, πιο απλά λόγια, το γεγονός ότι σήμερα καταψηφίζει τους νόμους με τους οποίους εφαρμόζεται το τρίτο μνημόνιο δεν την αποδεσμεύει από τη βασική και θεμελιώδη υποχρέωση που ανέλαβε έναντι των δανειστών το καλοκαίρι του 2015, όταν μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛΛ ψήφισαν την αποδοχή του τρίτου μνημονίου.
Κάπως έτσι έχει διαμορφωθεί το περιβάλλον του ασφυκτικού ελέγχου των κομμάτων εξουσίας από τους δανειστές. Και αυτός ο έλεγχος είναι προφανές ότι υπονομεύει την εξέλιξη του πολιτικού παιχνιδιού και το μετατρέπει σε διαμάχη και διαγωνισμό – όχι ιδεολογιών και επιλογών, αλλά διαχειριστών κατάλληλων να υλοποιήσουν προειλημμένες αποφάσεις και να επωμιστούν το βαρύτατο πολιτικό κόστος που αυτές οι αποφάσεις συνεπάγονται.
Ετσι, λοιπόν, όσο κι αν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αντιπολιτεύεται και κατηγορεί την κυβέρνηση ότι παραδίδει το σύνολο της δημόσιας περιουσίας στους δανειστές, δεν πείθει κανέναν για αυτήν της την… ευαισθησία. Όλοι ξέρουν και θυμούνται ότι το τρέχον, τρίτο μνημόνιο, ψηφίστηκε και από τη Νέα Δημοκρατία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου