Τα όρια ηλικίας, που ισχύουν για τους ασφαλισμένους μετά το 1993, θα εφαρμοστούν και για τους παλαιούς ασφαλισμένους μέχρι το 1992, με σταδιακή αύξηση κάθε χρόνο έως το 2022 που η πλήρης σύνταξη θα δίνεται στο 67ο έτος ή στα 62 με 40 έτη εργασίας, με ανοικτό το ενδεχόμενο να αυξηθεί στα 70 ανάλογα με το προσδόκιμο ζωής!
Ουσιαστικά θα είμαστε εργαζόμενοι για όσο διάστημα ζούμε. Θα πληρώνουμε εισφορές που το ύψος τους θα αυξάνεται συνέχεια και τις οποίες δεν θα εισπράξουμε ποτέ.
Αυτό πραγματικά επιδιώκουν οι επιτροπές των σοφών και όλοι όσοι συνέβαλλαν στη σύνταξη του νέου ασφαλιστικού.Τη σωματική και ψυχολογική εξάντληση των εργαζομένων έτσι ώστε η πλειοψηφία τους να πεθαίνει προτού προλάβει να φτάσει στη σύνταξη.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τους εκπαιδευτικούς
Η αύξηση των ορίων ηλικίας θα δημιουργήσει μια στρατιά γερασμένων ατόμων, καταπονημένων από την αδιάλειπτη εργασία 40 και επιπλέον χρόνων στην τάξη. Είναι σίγουρο ότι λόγω της σωματικής και ψυχικής κούρασης δεν θα μπορούν να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους. Αυτό θα δημιουργήσει πολλά προβλήματα όχι μόνο στον ίδιο τον εκπαιδευτικό, αλλά και σε όλο το εκπαιδευτικό σύστημα.
Έχουν σκεφτεί, οι υπεύθυνοι για τη σύνταξη του ασφαλιστικού, ότι για να λειτουργήσουν τα σχολεία με έναν εκπαιδευτικό άνω των 60 χρόνων, θα πρέπει να υπάρχει εν δυνάμει και ένας αναπληρωτής, καθότι η σωματική και ψυχική καταπόνηση του πρώτου θα έχει ως αποτέλεσμα να απουσιάζει πολύ συχνά από την εργασία του και πολλές φορές να προβαίνει στη λήψη μακροχρόνιων αναρρωτικών αδειών;
Έχουν σκεφτεί το αντιπαιδαγωγικό εκπαιδευτικό περιβάλλον, την αξιοπρέπεια του Νηπιαγωγού για παράδειγμα που θα είναι 67 χρόνων -με ακουστικά βαρηκοΐας οπωσδήποτε- και θα πρέπει να συντονιστεί με τους ρυθμούς, αλλά και να ανταποκριθεί στις ανάγκες 25 παιδιών( 4 και 5ετών ); Έχουν σκεφτεί αν θα μπορεί να σκύβει –στην κυριολεξία για πολλές ώρες πάνω από το καρεκλάκι του παιδιού σε ύψος λιγότερο από 50 πόντους και αν τα καταφέρει να ξανασηκωθεί ή θα τον σηκώσουν τα νήπια; ή το 166; Έχουν σκεφτεί ποιός θα φέρει την ευθύνη για την ασφάλεια των παιδιών;
Γνωρίζουν οι υπεύθυνοι για τη σύνταξη του ασφαλιστικού ότι «το επάγγελµα του εκπαιδευτικού θεωρείται ως ιδιαίτερα στρεσογόνο» (Näring et al., 2006: 303), έτσι όπως καταδεικνύεται από ερευνητικά ευρήµατα σε διαφορετικές κουλτούρες, κοινωνικές και σχολικές (Skaalvik & Skaalvik, 2009: 518); Όπως αναφέρει ο Kyriacou, διάφορες έρευνες µε αντικείµενο την καταγραφή του στρες των εκπαιδευτικών έχουν δείξει ότι οι εκπαιδευτικοί αναφέρουν συχνά το υψηλότερο επίπεδο στρες συγκριτικά µε άλλους επαγγελµατικούς κλάδους (1987: 147). Στην Ελλάδα, διάφορες έρευνες συγκλίνουν ότι ένα ποσοστό των εκπαιδευτικών που φτάνει περίπου το 25% βιώνει υψηλή ή μεσαία συναισθηματική εξάντληση, ενώ καταγράφεται επίσης ότι ένα ακόμη μεγαλύτερο τμήμα εκπαιδευτικών αισθάνεται ότι δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικό στη δουλειά του. Σύμφωνα με σχετική έρευνα (Κάντας – Αρέθας, 1998) αναφέρονται ως κυριότερες πηγές άγχους, ο υπερβολικός φόρτος εργασίας, η έλλειψη κονδυλίων, η οργανωτική και διοικητική δομή του σχολείου, το επίπεδο των μαθητών, ο χαμηλός μισθός, η έλλειψη σεβασμού, η έλλειψη ευκαιριών για επιμόρφωση κλπ. Σε όλα αυτά προστίθεται τώρα και το γεγονός ότι δεν θα είναι εφικτό να συνταξιοδοτηθεί ο εκπαιδευτικός με όρους οι οποίοι δεν θα προσβάλλουν την αξιοπρέπειά του.
Γνωρίζουν οι υπεύθυνοι ότι σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη της UNESCO (2012)3, 1 διδακτική ώρα αντιστοιχεί με 4 ώρες εργασίας σε άλλους τομείς γεγονός που αποδεικνύει ότι το διδακτικό έργο είναι εξαιρετικά δύσκολο και παρουσιάζει ιδιοτυπίες που καταπονούν σε σημαντικό βαθμό τον εργαζόμενο;
Γνωρίζουν οι υπεύθυνοι ότι από το 2011 με την κατάργηση των Διδασκαλείων ουσιαστικά δεν υπάρχει ενδουπηρεσιακή επιμόρφωση με ταυτόχρονη απαλλαγή από τα διδακτικά καθήκοντα; Το έλλειμμα του εκπαιδευτικού μας συστήματος σ΄αυτόν τον τομέα είναι τεράστιο και θα πρέπει άμεσα να βρεθεί λύση. Σε ένα πολύ πρόσφατο άρθρο του Che Omar (2014) η ενδοϋπηρεσιακή επιμόρφωση υποστηρίζεται ότι ενεργεί ως καταλύτης στην αποτελεσματικότητα (effectiveness) του δασκάλου και επίσης είναι ένας τρόπος να αναβαθμιστούν οι δεξιότητες και η γνώση του, ώστε να βελτιωθεί η διδασκαλία. Ακόμα οι εκπαιδευτικοί μαθαίνουν να αντιμετωπίζουν νέες προκλήσεις και αλλαγές στην εκπαίδευση με αποτέλεσμα να βελτιώνουν τον επαγγελματισμό τους4.
Τέλος επισημαίνουμε ότι εκπαιδευτικοί δεν έχουν ούτε το δικαίωμα να επιλέγουν το χρόνο που θα υποβάλλουν αίτηση για συνταξιοδότηση. Υπογραμμίζουμε ότι οι εκπαιδευτικοί των δύο βαθμίδων είναι οι μοναδικοί κλάδοι μονίμων δημοσίων υπαλλήλων οι οποίοι δεν έχουν δικαίωμα να υποβάλλουν αίτηση συνταξιοδότησης οποιαδήποτε στιγμή το επιθυμούν. Το καθεστώς αυτό της ανισοτιμίας μέσα στο Δημόσιο, έρχεται σε πλήρη αντίθεση ακόμα και με τα θεμελιώδη, συνταγματικά κατοχυρωμένα, δικαιώματα της ισονομίας και της ισοτιμίας όλων των δημοσίων υπαλλήλων. Επίσης, σύμφωνα με το Ν4186/13, το διάστημα υποβολής αίτησης παραίτησης περιορίστηκε ακόμα περισσότερο στο τελευταίο δεκαήμερο του Απριλίου κάθε έτους ενώ η λύση της υπαλληλικής σχέσης ορίζεται στις 30/6, γεγονός που στερεί από πολλούς συναδέλφους ώριμα συνταξιοδοτικά δικαιώματα τα οποία διατηρούσαν με το προηγούμενο καθεστώς.5
ΣΥΝΑΔΕΛΦΙΣΣΕΣ-ΟΙ
| ΟΛΟΙ στη Γενική Απεργία στις 12 Νοέμβρη 2015 ΟΛΟΙ στις συγκεντρώσεις Για το δικαίωμά μας στη ζωή και στην αξιοπρέπεια! |
1.http://invenio.lib.auth.gr/record/130043?ln=el
Παράσχου, Ευαγγελία Βασιλείου
2. http://www.pi-schools.gr/download/publications/epitheorisi/teyxos11/f14.pdf
4. Che Omar, C.M.Z. (2014). ‘’The Need for In-Service Training for Teachers and Its Effectiveness In School.’’ International Journal for Innovation and Research, Vol 2-11, pp 1-9.
5. Κοινό υπόμνημα ΔΟΕ και ΟΛΜΕ για τις συνταξιοδοτήσεις των εκπαιδευτικών Αθήνα, 27-3-2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου