Τόση είναι η απόσταση από τα τσιμέντα του λιμανιού, όπου πάλι απόψε θα κοιμηθούν οι πρόσφυγες. Τόσο μακριά είναι που πάλι απόψε τα κλάματα των προσφυγόπουλων θα συνοδεύουν όλη τη νύχτα το βουητό του αέρα και της θάλασσας.
Ακούμε τα κλάματα των παιδιών, καθώς πλησιάζουμε το λιμάνι. Βλέπουμε τους πατεράδες τους που πάνε κι έρχονται γύρω από τις κουβέρτες που στρώσανε στα τσιμέντα, για να κοιμηθούν τα παιδιά τους.
Και τις μανάδες τους που -αποκαμωμένες- προσπαθούν να κάνουν την αγκαλιά τους σπιτικό, για να κοιμήσουν τα παιδιά τους.
Τα κλάματα είναι επίμονα, όλα τα παιδιά του κόσμου είναι επίμονα. Αλλά αυτά τα κλάματα δεν μπορείς εύκολα να τα ξεγελάσεις. Κυρίως δεν μπορείς εύκολα να ξεγελαστείς.
Ξέρεις πως δεν είναι μονάχα το κρύο και οι υγρές κουβέρτες ο λόγος που τα κλάματα επιμένουν; Ποιος ξέρει -και ποιος δεν ξέρει- τι φόβο πέρασαν αυτά τα παιδιά, ώρες πριν, μέσα στα καρυδότσουφλα που τα έφεραν από τη μια ακτή του Αιγαίου στην άλλη.
Ποιος ξέρει -και ποιος δεν ξέρει- τι τρόμο ένιωσαν όταν, μέρες πριν, στη γειτονιά τους σφύριζαν και έσκαγαν οι βόμβες.
Αμερικανικές, ρωσικές, γαλλικές, αυτό κανείς δεν το ξέρει. Οπως δεν ξέρει, αν εκτοξεύτηκαν από την Κασπία ή αν ρίχτηκαν από βομβαρδιστικά που πέταξαν με άδεια πτήσης πάνω από την Ελλάδα.
Αλλά ο τρόμος των παιδιών από το σφύριγμα και τις εκρήξεις δεν αλλάζει.
Ούτε για τα αυτόματα που κροτάλιζαν στο φευγιό τους ξέρουμε. Τα κρατούσαν οι του ISIS ή της Αλ Νούσρα; Τους τα είχαν αγοράσει απευθείας οι Αμερικανοί ή οι Σαουδάραβες; Πάλι όμως ο τρόμος από το κροτάλισμα δεν αλλάζει.
Γι’ αυτό τα κλάματα των παιδιών που κοιμούνται στα τσιμέντα, ένα χιλιόμετρο από το σπίτι μας, είναι πιο επίμονα. Γιατί είναι τα κλάματα η πρώτη διαμαρτυρία του λαού -ή μήπως των λαών;- που διώχτηκε από το σπιτικό του, που του ρήμαξαν και του έκλεψαν την πατρίδα του.
Φεύγουμε από το λιμάνι, αλλά συνεχίζει να ακούγεται το κλάμα. Τα παιδιά μπορεί και να αποκοιμήθηκαν, μπορεί και να βρέθηκε μια πιο στεγνή κουβέρτα.
Αλλά τα κλάματα δεν σβήνουν όπως σβήνουν, όταν μέσα στο σπίτι μας κοιμίζουμε τα δικά μας παιδιά. Γιατί η εικόνα από το απαρηγόρητο παιδάκι σφήνωσε στην καρδιά και σαν θαύμα της νέας τεχνολογίας μεταφέρθηκε στον νου από εκεί που ξεκίνησε.
Στην αγκαλιά της αλλόφρονης μάνας, να τρέχει να σωθεί μέσα στα ερείπια της γειτονιάς του σε κάποια πόλη ή χωριό της Συρίας.
Ή μήπως ήταν στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη, στο Ιράκ, στην Παλαιστίνη, στις περιοχές των Κούρδων, στην Υεμένη;
Ενα χιλιόμετρο από το σπίτι μας έφτασε το κλάμα της προσφυγιάς. Το κλάμα του πολέμου. Ενα χιλιόμετρο από το σπίτι μας έφτασε ο πόλεμος.
Πιο πολύ και από το κλάμα των παιδιών, αυτό που μπορεί να μας πνίξει είναι η αίσθηση της ανημπόριας.
Αυτή την αίσθηση θέλουν να μας επιβάλουν, θέλουν να την ενσωματώσουμε και να την κάνουμε θέση μας οι παγκόσμιοι τρομοκράτες και δολοφόνοι.
Εκεί -στην ανημπόρια και την παράδοση- μας σπρώχνει και το δόγμα «ανήκουμε στη Δύση» που μας καλούν να προσκυνήσουμε η κυβέρνηση και όλοι οι ντόπιοι υπηρέτες των ξένων δυναστών μας.
Στοχεύουν να πιστεύουμε πως είμαστε ένας ένας παρατρεχάμενοι των ΜΚΟ τους ή ομάδες υλοποίησης της φιλανθρωπίας τους.
Πως και η ανθρωπιά μας τους ανήκει, την αγοράζουν και αυτή και την εντάσσουν στα σχέδιά τους για τους πολέμους τους, που θα έχουν και ανθρώπινο πρόσωπο!
Και αφού θα τους ανήκει και η ανθρωπιά μας, θα μπορούν κατά πώς κρίνουν να την καταργούν, όπως κάνει το φασιστικό καθεστώς της Ουγγαρίας για παράδειγμα.
Ή να την αναστέλλουν, όπως κάνει ο Τσίπρας, που τη μια μέρα «ανησυχεί» για τα προσφυγόπουλα και την επομένη δίνει νέες βάσεις στους Αμερικανούς και συνυπογράφει τις δολοφονικές αποφάσεις της Ε.Ε.
Πόσο μακριά είναι τα αντιπολεμικά ποτάμια του 2003; Πώς και γιατί -ακόμα πιο μακριά- νίκησε ο λαός του Βιετνάμ τις ναπάλμ και τη θηριωδία της πιο μεγάλης πολεμικής μηχανής του κόσμου;
Υπάρχουν απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά. Για το πώς και γιατί βρισκόμαστε σήμερα εδώ. Ιδεολογικές, πολιτικές, θεωρητικές.
Αλλά αυτές που περισσεύουν είναι από την Αριστερά που προσαρμόστηκε στο δόγμα της ανημπόριας και της υποταγής. Είναι αυτές που αρνούνται να δουν την πραγματικότητα και κατασκευάζουν διαφυγές.
Τρύπες δηλαδή για κεφάλια στρουθοκαμήλων. Ομως η πραγματικότητα παραμένει. Ενα χιλιόμετρο μακριά από το σπίτι μας έφτασε ο πόλεμος.
Να μην είμαστε ένας ένας. Αλλά να είμαστε όλοι μαζί. Λαός. Που ξέρει τους δυνάστες του και τους εχθρούς του και τους έχει απέναντι. Να μην τους εκχωρούμε την ανθρωπιά μας. Δεν θα μοιραστούμε με τους σφαγείς και τους υπηρέτες τους τον πόνο μας για τα κλάματα. Να είμαστε όλοι εμείς μαζί. Μαχόμενος λαός.
Να μη διαλέγουμε σε ποιους «ανήκουμε». Να μην περιμένουμε να νικήσουν οι σφαγές του στρατοπέδου στο οποίο μας φυλάκισαν.
Να είμαστε όλοι εμείς μαζί. Μέτωπο μαχόμενων λαών. Ενάντια σε όλους τους φονιάδες και ληστές. Ενάντια στους πολέμους τους και την κυριαρχία τους.
Η ανθρωπιά των λαών μόνο έτσι μπορεί να νοηθεί, μόνο έτσι μπορεί να εκδηλωθεί. Παλεύοντας για ειρήνη, λευτεριά, ανεξαρτησία.
Δεν μπορούμε να αντιγράψουμε την Ιστορία. Μπορούμε όμως να τη γράψουμε. Να την πάμε σε άλλες σελίδες με τα νέα αντιπολεμικά ποτάμια, με τους νέους Γκιαπ και Χο Τσι Μινχ.
Αυτούς που θα γεννήσει η νέα πάλη του λαού μας, των λαών. Μπορούμε τα κλάματα να μην αποδειχτούν θρήνος μιας μαύρης και ματωμένης εποχής που θέλουν να φέρουν.
Να είναι οι οδύνες μιας νέας γέννας. Της πάλης του λαού μας, των λαών. Του αγώνα για τη ζωή τους και τα δίκια τους.
*Στέλεχος του ΚΚΕ(μ-λ), μέλος της Λαϊκής Αντίστασης Σάμου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου