Το θέμα της προϊσταμένης στα νηπιαγωγεία είναι μεγάλο κεφάλαιο. Και δεν ξέρω πολύ καλά τι γίνεται στα δημοτικά σχολεία, ξέρω όμως οτι στα περισσότερα δημόσια νηπιαγωγεία τσακωνόμαστε μεταξύ μας για το ποιος δεν θα είναι προϊστάμενος. Οχι, δεν έκανα λάθος, για το ποιος δεν θα είναι. Έχω βρεθεί σε διαφορετικά σχολεία, έχω συζητήσει με πολλούς συναδέλφους και το θέμα είναι αυτό. Κανείς δεν θέλει να αναλάβει την διεύθυνση.
Η ευθύνη είναι μεγάλη. Συμφωνώ. Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν και κάποιοι από εμάς που είναι, αν όχι χαρισματικοί, τουλάχιστον καλοί σε ηγετικούς ρόλους και τους αρέσει να προΐστανται. Δε νομίζω ότι όλες μας έχουμε ηγετικές ικανότητες ή ότι σε όλους ταιριάζει γάντι ο ρόλος του διευθυντή. Ο ρόλος του διευθυντή πρέπει καταρχάς να σου αρέσει, πρέπει να έχεις εμπειρία και γνώση του αντικειμένου και των νόμων. Στα νηπιαγωγεία δεν έχουμε αυτή την πολυτέλεια της επιλογής γιατί πρέπει να πάρεις την διεύθυνση αναγκαστικά αν έχεις κάποια χρόνια υπηρεσίας, αν έχεις μεταπτυχιακό ή αν έχεις οργανική θέση στο συγκεκριμένο σχολείο ή αν δεν την θέλει κάποιος άλλος (δεν ξέρω τι άλλα κριτήρια εμπλέκονται αυτή τη στιγμή). Και επειδή ακριβώς δεν έχουμε την πολυτέλεια επιλογής τουλάχιστον θα πρέπει να υπάρχει από τον αρμόδιο φορέα μια στοιχειώδης κατάρτιση.
Έχουμε βρεθεί πολλοί από μας στην δυσάρεστη θέση να” βαφτίζεσαι” προϊστάμενος του σχολείου σου από το πουθενά και μετά να σε αφήνουν στην τύχη σου… Ούτε ένα” κατηχητικό”, ούτε μια εκπαίδευση, τίποτα. Δεν ξέρεις να κάνεις τίποτα και έτσι ρωτώντας πας στην πόλη… και εξαρτάσαι από την καλή θέληση των συναδέλφων σου αν είσαι βέβαια τυχερός και ξέρεις άλλον προϊστάμενο συνάδελφο που έχει το χρόνο να σε βοηθήσει γιατί και αυτοί άνθρωποι είναι και έχουν τα δικά τους. Αν κάποιος κάνει την γραφειοκρατική δουλειά χρόνια και γνωρίζει τους νόμους και τις διαδικασίες τότε ίσως δεν είναι κάτι πολύ δύσκολο, θα μου πείτε.
Όμως όταν έχεις ήδη μια τάξη με 25 παιδιά για την οποία έχεις να προετοιμαστείς κακά τα ψέματα και αναλαμβάνεις για πρώτη φορά ρόλο προϊσταμένου τότε η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη και το άγχος για το άγνωστο, για το λάθος που ενδεχομένως θα κάνεις -γιατί κανείς δεν σου έχει πει πως να κάνεις το σωστό- είναι τεράστιο. Διαχειρίζεσαι τα οικονομικά του σχολείου και καλείσαι να καλύψεις ανάγκες που πολλές φορές δεν καλύπτονται. Δεν έχεις υλικά να δουλέψεις, ούτε μπορείς να αγοράσεις, αλλά ο νόμος λέει ότι απαγορεύεται να συνεισφέρουν οι γονείς.
Σου ζητούν χάρες και παρατυπίες να κάνεις που μπορεί να σε βάλλουν σε μεγάλους μπελάδες αλλά τις κάνεις γιατί δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά και σε παίρνει δύσκολα το βράδυ ο ύπνος. Ο λόγος σου δεν έχει καμία ισχύ στο συνάδελφό σου που μπορεί να μην κάνει κάτι σωστά. Αρρωσταίνεις και προτιμάς να πας με πυρετό γιατί είναι μεγαλύτερη η αναστάτωση που θα δημιουργηθεί απο τον πυρετό σου…
Εκτός των άλλων η θέση αυτή, αυτή την στιγμή δεν έχει κάποιο γόητρο για να προσελκύσει κάποιους από μας. Δεν έχει καν κάποιο αξιόλογο οικονομικό κίνητρο. Δυστυχώς έχει μόνο ευθύνες και προσβολές από γονείς. Σε μια εποχή που όλοι σηκώνουν το τηλέφωνο για να σου κάνουν αναφορά για το παραμικρό και σκέφτεσαι χίλιες φορές πως θα πεις κάτι για να μην προσβάλεις ή θίξεις τον άλλο τότε ο ρόλος αυτός γίνεται ακόμα πιο δύσκολος.
Δίκαιος φόβος ή ευθυνοφοβία; Σκέφτομαι τι θα μπορούσε να γίνει, έτσι ώστε αυτός ο ρόλος να γίνει λίγο πιο εύκολος. Χρειάζονται σεμινάρια στην αρχή της χρονιάς, κατάρτιση από κάποιον με ανάλογη εμπειρία. Χρειάζεται ένας μέντορας που θα έρχεται στο σχολείο σου σε τακτά χρονικά διαστήματα για να δει πως τα πας και αν χρειάζεσαι βοήθεια. Και κάποιο κίνητρο ηθικό, οικονομικό, κάτι. Χρειάζεται σωστή επιλογή. Και πάνω από όλα να σου αρέσει αυτό που κάνεις και να το θέλεις χωρίς να γίνεται από αγγαρεία.
Οι ευθύνες θα είναι πάντα οι ίδιες, ίσως και να μεγαλώνουν, να πολλαπλασιάζονται. Στόχος τουλάχιστον να νικήσουμε με κάποιο τρόπο τον φόβο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου