Αν θέλεις να λέγεσαι υπουργός
δε θα πάψεις ούτε στιγμή να κοροϊδεύεις τους εκπαιδευτικούς.
Θα βγουν στον δρόμο, θα φωνάξουν,
θα διαμαρτυρηθούν – μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή τους μια σταγόνα στον ωκεανό.
Κάθε χειρονομία τους να σε αφήνει αδιάφορο.
Και πρόσεξε: μην τους ακούσεις ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς το έργο των προηγούμενων
βλέπεις πως είσαι σε σωστό δρόμο
μια στιγμή αν κοιτάξεις πίσω
αύριο θα κάνεις χειρότερα
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να τους σκεφτείς
οι δανειστές θα σε συντρίψουν.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για δαύτους
αν θέλεις να λέγεσαι υπουργός.
Αν θέλεις να λέγεσαι υπουργός
μπορεί να χρειαστεί να κλείσεις κι άλλα σχολεία.
Δε θα διστάσεις.
Θ’απαρνηθείς τα πιστεύω σου και τις αρχές σου.
Θα απαρνηθείς τις υποσχέσεις σου για μια καλύτερη παιδεία.
Μπροστά στις απαιτήσεις του μνημονίου δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι ενοχλητικό να τους ακούς να σου τα υπενθυμίζουν,
να σε βρίζουν που τους πούλησες
είναι σπαστικό να λένε ότι είσαι ίδιος με τους άλλους.
Μα εσύ πρέπει να τα αντέξεις και να συνεχίσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για την επιβολή σκληρών μέτρων
για την αύξηση του ωραρίου τους και
για τη μείωση των μισθών τους
αν θέλεις να λέγεσαι υπουργός.
Αν θέλεις να λέγεσαι υπουργός
μπορεί να χρειαστεί να γεμίσεις τα τμήματα με τριάντα ή
και περισσότερους μαθητές
να απολύσεις εκπαιδευτικούς και να αναθέσεις τα μαθήματά τους σε άλλους.
Εσύ και μέσ’ απ’τα τετραγωνικά μέτρα του γραφείου σου
θα συνεχίσεις να διαλύεις το εκπαιδευτικό σύστημα.
Κι όταν έρθει το καλοκαίρι
θα τους βάζεις να δουλεύουν στα δικαστήρια
κι απ’τα’άλλο μέρος της Ευρώπης θα σε χαιρετάει η τρόικα.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια τους και ν’ασπρίζουν
τα μαλλιά τους
δε θα γερνάνε.
Και εβδομήντα ετών κάθε πρωί θα ξημερώνονται στην τάξη
αφού όλο και περισσότερο θα ανεβάζεις τα όρια της σύνταξης
αν θέλεις να λέγεσαι υπουργός.
Αν θέλεις να λέγεσαι υπουργός
θα πρέπει να μπορείς να διαχειρίζεσαι τους αναπληρωτές.
Κάθε μέρα και μια νέα ρύθμιση
για να τους ξεγελάς.
Θα τους κρατάς πάντα σε αγωνία, με πίνακες, με προϋπηρεσία και μια λέξη:
Διορισμός
σαν να κρατάς στα χέρια σου τη ζωή τους.
Να μπορείς να τους στέλνεις στην άκρη της Ελλάδας ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να τάζεις μόρια και διευκολύνσεις
σαν να πρόκειται ποτέ να τα εφαρμόσεις.
Να μπορείς, απάνω από τους υπολογιστές τους να τους κρεμάς για μέρες και για μήνες
εσύ να συνεχίσεις να υπόσχεσαι, ούτε ο πρώτος θα ‘σαι, ούτε ο τελευταίος.
Αν θέλεις να λέγεσαι υπουργός.
(Ας με συγχωρέσει ο Λειβαδίτης που βανδάλισα τον ποίημά του. Πιστεύω όμως ότι αν ζούσε την κατάστασή μας θα μου το επέτρεπε και θα μου έκανε και like!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου